Το προτείνανε για fast food στο κέντρο του Ηρακλείου (Μάρτιος '25).
Δεν έχει να καθίσεις, μόνο για χέρι επιτόπου ή σε πακέτο.
Οι πίτες στα 4,5€, τα ψωμάκια στα 5€.
Δοκιμάστηκε το φιλέτο κότα που ήταν πραγματικά μεγάλο, (για το μέγεθος-ποσότητα είναι καλό combo). Γευστικά οκ.
Το μπιφτέκι νόστιμο, αλλά με πόντους μείον στον παράγοντα μεγέθους (μπαίνει ένα τεμάχιο που το κάνει το τυλιχτό κάπως φτωχό).
Οι πατάτες προκάτ στρογγυλοφαρδιές οκ, η πίτα καλή.
Σε γενικές γραμμές άρεσε και θα ξαναέπαιρνα.

Ψιλο-μονόδρομος η συγκεκριμένη περιοχή για φαγητό στα γρήγορα, ώστε να μην μπλέξεις με την κίνηση και την δυσκολία ανεύρεσης parking του κέντρου.

Οι σούβλες που αναφέρονται γυρίζανε, αλλά δυστυχώς είχανε δρόμο μπροστά τους (12 το μεσημέρι).

Γύρος γευστικός, καρυκευμένος τόσο όσο, ένα τσικ αλμυρός. Απ'όλα σε πίτα στα 5,20€ (δεν έχω καθόλου εικόνα τι θεωρείται νορμάλ τιμή στο Ηράκλειο, αλλά το μέγεθος, αν και σχετικά μεγάλο, δεν το δικαιολογεί).

Μάρτιος '25.
Πρασσόπιτα γερή και αρκετά νόστιμη εσωτερικά, το φύλλο τραγανό/εύθρυπτο του οποίου δεν είμαι φαν (και ελαφρώς πιο λαδωμένο απόσο θα 'θελε).
Πίτα με λαχανικά (μελιτζάνα, ελιά, κολοκύθι κ.α.) οκ.
Πεϊνιρλί με συμπαθητική ζύμη αλλά αδιάφορο και φτωχό στα υλικά του.

Σχετικά με τ' άστρα του fnl, αρχικά μου έκανε εντύπωση που η Θεσσαλονίκη δεν έχει κανένα στις κατηγορίες 3* και 4*, αλλά βλέποντας στη συνέχεια τα αντίστοιχα της Αθήνας, που επίσης δεν έχει τεσσάρι, και κυρίως ποια φιγουράρουν στα τρία αστέρια, μου φαίνεται λογικό.
Υπάρχει πουθενά κάποια επεξήγηση των κατηγοριών;

Ανήμερα της Τυρινής, στερνή σπονδή στο επερχόμενο σαρανταήμερο αμπστανσιόν.
Τα κρεατικά ήταν, για μια ακόμη φορά, σε καλό επίπεδο (γύρος, σουτζουκάκι, συκώτι).
Στα απογύρω πατάτες καλές, πατζάρι ωραίο, για τους κολοκυθοκεφτέδες δυστυχώς ισχύει ό,τι αναφέρεται πιο κάτω.
Αν και δεν προτιμώ τις επισκέψεις όπου τελείται λαϊκό προσκύνημα (κυρίως λόγω της βαβούρας), η ποσότητα του κόσμου -γεμάτο και με αναμονή- δεν έδειξε να επηρεάζει, ούτε την ποιότητα ούτε τους χρόνους.
Τιμές νορμάλ, παραμένει εντός του περιοδικού ραντάρ.

Άνοιξε

Επιστροφή για λησμονοθεραπευτική επανάληψη, Φλεβάρης '25. Εδώ βρίσκετε τη στριφτή μπουγάτσα, την επονομαζόμενη "θρακιώτικη". Διαθέτει τις κλασσικές: Κιμά, τυρί, σπανάκι, κρέμα.
Ελλιπώς βουτυρωμένη -ή και καθόλου, σε σημείο που οριακά τοποθετείται στην κατηγορία. Εσωτερικά γευστικά ήταν οκ.

Ενημερωτικά, δεν σερβίρει καφέ (έπειτα από μία παρεξήγηση που συνέβη το καλοκαίρι και μας αναλύθηκε ενδελεχώς).

Σαββατιάτικη επίσκεψη, Φλεβάρης '25.

Πήραμε πολλά. Όλα σε καλό έως αρκετά καλό επίπεδο. Στις δυνατές συμμετοχές το rib eye, οι κιμάδες (και το μπιφτέκι και το κεμπάπ), τα εκτός καταλόγου πρόβεια παϊδάκια.

Οι αλοιφές -στοιχηματίζω δικές τους- πάρα πολύ καλές, ειδικά η πάπρικα.

Σε γενικές γραμμές, βλέπεις να δίνεται πολλή προσοχή σε "λεπτομέρειες", όπως οι αλοιφές, οι πατάτες, το πικλαρισμένο κρεμμύδι που συνόδευε τα πιάτα. Ο μικρός κατάλογος, με μεγάλη γεύση, έχει το νόημά του.

Λίγες παρέες στο μαγαζί, κλίμα χαλαρό. Όλοι ευγενικοί και φιλικοί.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις λογικότατες τιμές και τον εκτός έδρας προαυλισμό, ήδη βάζουν σκέψεις επιστροφής.

Καθίσαμε Παρασκευή απόγευμα, Φλεβάρη του '25.

Ο χώρος του νέου Tifanny's είναι προσεγμένος, με "καθαρή" και σύγχρονη εικόνα. Μου άρεσε πολύ το πάτωμα (κόλλημα νο.1), και γενικά δείχνει μια καλή προσπάθεια. Παρόλα αυτά, το σύμπτωμα της χίπστερ διολίσθησης κι εδώ είναι εμφανώς αναπόδραστο, έχοντας δημιουργήσει μία αισθητική μονοτονία στον χώρο, μέσω της επανάληψης παρόμοιων κάδρων, ψαγμένων banner και ευφάνταστων t-shirt σε κάθε γωνιά (ομολογουμένως όλα τους είναι όμορφα), μήπως και δεν καταλάβουμε ότι το μαγαζί πλέον αράζει και με 30άρηδες.

*Κόλλημα νο.2: Στη νέα έκδοση του καταλόγου θα βρεί κανείς caps τονισμένα και μία και δύο και τρεις φορές —ελάχιστο πιθανώς, αλλά περισσότερο δείχνει απροσεξία παρά ότι ξέφυγε.

Στα του φαγητού.
Μελιτζάνα ψητή, Πατάτες κομπλέ, Κεμπάπ προβατίνας με την απόδοση να θυμίζει περισσότερο σουτζουκάκια λόγω μεγέθους και κυμίνου, Αρνί τσιγαριαστό, Γαμοπίλαφο με το κρέας χωριστά, Μπιφτέκι βουτύρου, Κοκορέτσι.
Φαγητό δίχως εκπλήξεις, σε γενικές γραμμές ήταν όλα οκ γευστικά, δεν ενθουσίασε κάτι από όσα πήραμε ούτε κι απογοήτευσε (το κοκορέτσι, ίσως, μόνο, που μεταξύ άλλων ήρθε περιχυμένο με ελαιόλαδο (?)).

Ωραίος ο κατάλογος με τα κρασιά, και για μας που τώρα γνωρίζουμε.

Οι τιμές, όπως σημειώνεται, υψηλές για το φαγητό (και κάποια ευρώ πάνω σε σχέση με τον ανηρτημένο από 16/5/24 κατάλογο). Δεν αποκλείω να επιστρέψω κάποια στιγμή (για την κάβα σίγουρα, καθώς και για νέες δοκιμές), αλλά δεν μπαίνει στις άμεσες προτεραιότητες.

Ορισμένες πληροφορίες για την κεντρική καρτέλα:
Το όνομα "Πατερόνησο" προέρχεται από την ομώνυμη νησίδα που βρίσκεται μπροστά στο λιμάνι, μαζί με τις νησίδες Παπαποντικάδικο και Άγιος Παντελεήμων.
Το κτήριο που στεγάζεται είναι δωρεά το Στέφανου Ν. Πατέρα προς τον Δήμο Οινουσσών (1984).

Εμείς βρεθήκαμε εκεί τέλη Γενάρη-αρχές Φλεβάρη ’25.

Είναι η μοναδική ταβέρνα του νησιού που μένει ανοιχτή όλη μέρα (έως τις 10μμ.) αυτή την εποχή του χρόνου. Άλλες επιλογές για φαγητό τώρα είναι το Πατερόνησο (Μυγιάς) για κανένα μαγειρευτό το μεσημέρι, κι ο Ναυτικός Όμιλος για pizza, burger και παρεμφερή από το απόγευμα. Ο Γλάρος στο τέλος του παραλιακού δρόμου ήταν ανοιχτός, αλλά δεν έχει για την ώρα δοκιμαστεί.

Εδώ θα βρείτε διάφορα της ώρας, ορισμένα εκ των οποίων γίνονται και σε πίτα, κι από κανένα μαγειρευτό.
Οι τιμές νορμάλ.

Οι άνθρωποι που το τρέχουν ευγενικοί, οι θαμώνες φιλικοί.
Θα ήθελα να το επισκεφτώ και σε περίοδο με κάποια κίνηση στο νησί, που η γκάμα των επιλογών φαντάζομαι θα μεγαλώνει και τα φαγητά θα καλοκαιριάζουν.

Λειτουργεί και σαν καφέ από το πρωί.

Τυπικό εντευκτήριο ΝΟ. Από φαγητό θα βρείτε ό,τι περιγράφουν οι λέξεις-κλειδιά. Τον επισκεφθήκαμε Ιανουάριο '25.
Το κλασσικό burger ήταν αδιάφορο, με country όμως πατάτες που κάπως σώζαν το σύνολο. Το burger με σνίτσελ κοτόπουλο κάπως καλύτερο.
Η πίτσα κακή, θύμιζε ετοιματζίδικη κατεψυγμένη (και πρέπει να ήταν). Είχε 2-3 παραλλαγές.
Ωραίος χώρος εξωτερικά, με μπαλκόνι που βλέπει το λιμάνι, θα αξίζει να καθίσεις για καφέ ή ποτό.

Ιδιοκτήτρια: Ντουσλατζή Μ. Ευαγγελία

Μεζεδοπωλείο που το τρέχει μόνο του το ζευγάρι των ιδιοκτητών, για αυτό και το περιορισμένο ωράριο. Παλαιότερα, που το στο κόλπο ήταν και άλλο μέλος της οικογένειας, κρατούσε μέχρι το βράδυ.

Το επισκεφθήκαμε Φλεβάρη '25. Όλα ξεκινούν με την ερώτηση "κρέας ή ψάρι" και ο αριθμός των ατόμων συνοπολογίζεται στην ποσότητα. Δεν υπάρχει κατάλογος, ό,τι μαγειρεύτηκε/ετοιμάστηκε εκείνη τη μέρα. Διαλέξαμε κρέας. Ήρθαν 3 ορεκτικτά (αγγουροντομάτα, φέτα λαδορίγανη, πατάτα βραστή) και 4 κρεατικά (τηγανιά χοιρινή, κοτόπουλο με πιπεριές, μοσχάρι κοκκινιστό, κεφτεδάκια). Σε σχέση με την επιλογή "ψάρι", μόνο η αγγουροντομάτα παρέμενε κοινή.

Όλα ήταν πολύ καλά. Ωραία στα λάδια και τις σάλτσες τους, και σπιτική γεύση παντού.

Για τα ποτά, σημειώνεται πως θα βρείτε και το "Αγιονέρι" του Τσιλιλή, ένα απ' τα πιο ωραία εμφιαλωμένα τσίπουρα εκεί έξω.

Περιβάλλον όμορφο, κουτουκοειδές, με 10 τραπέζια συνολικά. Ξεκινά να γεμίζει ήδη απ' τις 12μιση που ανοίγει, οπότε πιθανώς να θελήσει μία μέριμνα για να βρεις στα σίγουρα.

Οι ιδιοκτήτες ευγενικοί, σε ένα συνεχές τρέξιμο ετοιμασιών και service.

Με ένα 200αράκι, βγήκε στα 43€. Ευχάριστο, θα πήγαινα ξανά με χαρά.

Μάλλον τότε σε επόμενη επίσκεψη θα πρέπει να το πάρουμε κι εμείς, γιατί από τέλη Νοέμβρη δεν τους βρίσκουμε.

Το επισκεφθήκαμε μεσημέρι Σαββάτου, Ιανουάριο του '25, με κράτηση που, εκ των συνθηκών, ήταν απαραίτητη, καθώς ο λαός είχε ξεχυθεί στις πλατείες να απολαύσει τον καταπραϋντικό ήλιο που επικρατούσε.

Η επίσκεψη είχε τον χαρακτήρα δοκιμής διαφόρων αποσταγμάτων, λόγω της ποικιλίας που διαθέτει, και πράγματι ενδείκνυται (η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι στα 9-11€).

Με τους μεζέδες πήγαμε στα τυφλά και στην πλειονότητά τους ήταν συμπαθητικοί, χωρίς όμως να ξεχωρίσει σημαντικά κάτι. Η παράδοση είναι παρούσα σχεδόν στους περισσότερους, δωσμένη με "προσεγμένο" ύφος που δεν είναι απαραίτητα δημιουργικό, αλλά ούτε και αναγκαία περιττό. Άρεσαν το αυγό τουρσί, το σκουμπρί με μαύρο ταραμά (@mrlolen, είχε και κρεμμύδι, η ύβρις συμμαζεύτηκε), τα τσιγαριαστά χόρτα.

Σχετικά με τις τιμές, όπως τα λέτε, τσιμπημένες λόγω μεγέθους πιάτων, με ένα να πιθανό χόρτασμα να κινείται στη σφαίρα του πενηντάρικου. Το καλό είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να το παίξει η κάθε παρέα όπως θέλει σε ποσότητες, οπότε και ο λογαριασμός θα παρουσιάσει και την ανάλογη (απο)κλιμάκωση.

Τα παιδιά στο σέρβις φάνηκαν ενημερωμένα στο να προτείνουν και να αντιπροτείνουν, πάντα με ευγένεια. Η έντονη λόγω ημέρας κίνηση, έφερε κάποιες αρρυθμίες που όμως δεν ήταν σημαντικές, και όλα εξελίχθηκαν ομαλά.

Να σημειωθεί πως μέσα όπου καθίσαμε ήταν λίγο πιεστικά τα πράγματα με τόσο κόσμο, το έξω ήταν πραγματικά ζηλευτό και σίγουρα θα τραβήξει πολύ κόσμο εξαιτίας της άπλας που διαθέτει.

Σε γενικές γραμμές άρεσε και θα ήθελα να ξαναπάω για το συνδυαστικό της υπόθεσης (μεζέδων, ήλιου, χρονικώς άχρονης τσιπουροποσίας).

Στην περιοχή είχα να βρεθώ χρόνια (για την ακρίβεια, η τελευταία φορά ήταν για επίσκεψη στο Νάμα, λίγο πριν κλείσει), και πράγματι μιλάμε για εντελώς άλλη εικόνα. Έχει όμορφα στοιχεία και θέλω να ελπίζω πως δε θα μετατραπεί σε περαστικό κόμβο ψηφιακών νομάδων και καταναλωτικών μονάδων, αλλά θα συνεχίσει να έχει τα στοιχεία γειτονιάς με ζωή, ένταση αλλά και διασκέδασης με σεβασμό.

Βρισκόμενος στην περιοχή μια Κυριακή βράδυ, είπα -αν όχι τώρα, πότε;- να το επισκεφθώ (Ιανουάριος '25). Οι διαθέσεις είχαν κάπως ένα μαξιμαλιστικό υπόβαθρο, παρά το βραδινό της ώρας.

Club με γύρο (χοιρινό), αρκετά καλό σαν φιλοσοφία, και χορταστικό. Πίτα (καλή, λαδωμένη), σως φέτας και πιπεριές = συνδυασμός που δεν χάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο γύρος ψιλο-φλάτ όμως, μπορούσε και καλύτερα.
Το κεμπάπ μπήκε στο πρόγραμμα λόγω απουσίας άλλου κιμά την ώρα εκείνη, και δεν μπορώ να πω πως άφησε τις πλέον θετικές εντυπώσεις (ήταν και υπέρ το δέον αλμυρό, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα).

Συνολικά, άνευ ιδιαίτερων συγκινήσεων pit stop, αλλά οι διαθέσεις (δηλαδή μια ανθυγιεινή ανάγκη για ποσότητα) μπορώ να πω πως ικανοποιήθηκαν. Αν έμενα στην περιοχή πιθανώς να έπαιρνα από καμία φορά.

ΥΓ: Ο αυτόματος καταθέτης μετρητών κατά την πληρωμή (βλ. συνημμένη φωτό), είναι, άραγε, μια εικόνα από ένα ζοφερό μέλλον όπου το συνήθειο "ένα χέρι για όλες τις δουλειές" δε θα έχει πλέον θέση;

@Άλφι:

Σχετικά με το καφενείο+μεζέδες που αναζητάς, κι εγώ το ΖΑΪΡ 79 ερχόμουν να προτείνω (+ ότι ο Διογένης, συμφωνώ, αποτελεί μια καλή επιλογή -ειδικά για κέντρο).
Αν θες πιο λαϊκή κατάσταση, το Φάληρο στην Αρχαιολογικού Μουσείου είναι μια επιλογή που αξίζει να κοιτάξετε.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πασχάλης στην Κατσιμίδη.
Τέλος, το Κονάκι στην Μπότσαρη μπορεί να σε ικανοποιήσει, κυρίως όσον αφορά την τηλεοπτική αναμετάδοση, ανάλογα πάντα και τη χρωματική παλέτα της ποδοσφαιροφιλίας.

Πέρασμα για δοκιμή για τους ίδιους λόγους που περιγράφουν και οι συνάδελφοι πιο κάτω, Ιανουάριο '25.

Ήταν απόγευμα, μετά τις 6, και τα περισσότερα ήταν στα τελειώματα. Πήρα τον τελευταίο γύρο χοιρινό και ένα μπιφτέκι. Αμφότερα σε πίτα.

Ο πρώτος ήταν πολύ (αν μπορούσα, θα το έκανα bold) στεγνός. Λόγω υφής δεν έλεγε πραγματικά τίποτα καθώς είχαν εξαφανιστεί οι γεύσεις, αλλά ομολογουμένως το δείγμα δεν ήταν αντιπροσωπευτικό.

Το μπιφτέκι καλύτερο, όχι κάτι αξιομνημόνευτο.

Το μεγάλο ντισαβαντάζ, όμως, των καταναλωθέντων τυλιχτών ήταν η αλάδωτη πίτα. Κακή, ξερή, έριχνε τα πάντα πέντε επίπεδα κάτω. Η πατάτα προκάτ, οκ. Οι αλοιφές (τζατζίκι, ουγγαρέζα) τυποποιημένες, συμπαθητικές.

Μαζί, στα 7,50€ (τιμές σχεδόν ξεχασμένες). Ο κύριος, μάλλον ιδιοκτήτης (;), συμπαθέστατος.
Θα σταματήσω κάποια στιγμή ξανά για δοκιμή του γύρου κοτόπουλου που μνημονεύεται πιο κάτω -σίγουρα, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά στον τρόπο μεταχείρισης της πίτας, σε ψωμάκι.

Πέρασμα για δοκιμή του γύρου, Γενάρης '25.
Τον πέτυχα κι εγώ χοντροκομμένο, και ξεροψημμένο. Μάλιστα, ο χρόνος αναμονής ήταν τέτοιος που αρχικώς απόρρησα προς τι η αργοπορία ετοιμασίας, χωρίς ιδιαίτερα μάλιστα άλλες παραγγελίες, αλλά από,τι φάνηκε όλα είχαν τον λόγο τους. (Σε περίπτωση κοσμοσυρροής ωστόσο, δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτό, είτε ως ουρά είτε ως διαφοροποίηση στην απόδοση.)
Ήταν αρκετά γευστικός, και ζουμερός (ταυτόχρονα με το ξεροψημμένος, που είναι μεγάλο ατού). Λιπαρός στο σύνολο, τοποθετώντας τόν overall στην κατηγορία του αλανιάρη γύρου.
Δυστυχώς, δεν βρήκα το ψωμάκι που εκθειάζεται, αλλά και η πίτα ήταν μια χαρά.
Δεν ξεχυλίζει από πατάτες (λεπτές, πρέπει χεράτες), γεγονός που δίνει μια ισορροπία.
Στα 4,60€, με την αλοιφή να προσθέτει +0,30€.
Για κάτι στα γρήγορα θα μπορούσα να το επιλέξω ξανά.

Πρωινό πέρασμα για αλμυρή δοκιμή, Γενάρης '25.
(Επ' ευκαιρίας πρώτου ποστ για το νέο έτος: Καλή χρονιά σε όλες και όλους!)

Σπανακοτυρόπιτα με κλασσικό χωριάτικο φύλλο, μια χαρά και με πλούσια γέμιση (Στα υπόλοιπα ομοειδή είχε τυρί και πράσσο)
Το τυροπιτάκι σε στυλ ζυμένιο μπουρεκάκι, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο
Πεϊνιρλί σε ζύμη πρέτσελ, μόνο με κασέρι, απλό, αλλά νόστιμη και ιδιαίτερη προσέγγιση
Σαντουϊτσάκι πολύσπορο με μορταδέλα, μια χαρά
(Δυστυχώς, εκ των υστέρων, συνειδητοποίσα πως μού βάλαν ένα ίδιο από λάθος, ενώ ζητήθηκε με σαλάμι μπύρας, δεν πειράζει, επανάληψη μητήρ...)

Στα ψωμιά, που κατά καιρούς βρίσκω σε σπίτια και δοκιμάζω, παραμένουν πολύ δυνατοί.

Λαϊκό καφενείο/μεζεδοπωλείο, το οποίο πριν κάποιον καιρό εισήλθε στα τοπικά ραντάρ.
Οι θαμώνες, κυρίως περίοικοι της γειτονιάς κι άνθρωποι του μόχθου, ντύνουν ζεστά το σχετικά 'κρύο' περιβάλλον, σε διάφορες ώρες και φάσεις της μέρας, για καφέ, μπύρα ή φαγητό.
Οι τηλεοράσεις, όπως θα το περίμενε κανείς, προσεγγίζουν την οριακή τιμή του απείρου.
Το φαγητό - πιο κοντά σε λογική μεζεδοπωλείου καθώς ετοιμάζει και μερίδες και πιατέλες - βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, κρέας & ψάρι. Τα πρώτα αξιόλογα. Απ' τα δεύτερα, έχουμε βρει και διάφορα φρέσκα που παίζουν κατά καιρούς, όπως φαγκρί, κουτσομούρες, μπακαλιάρο.
Τα απογύρω, ομοίως, νόστιμα και προσεγμένα.
Το χύμα τσίπουρο (άνευ) οκ, όχι κάτι ιδιαίτερο, χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις.
Τιμές λογικές προς χαμηλές.
Άρεσε, τόσο για το φαγητό όσο το περιβάλλον του.

Μας το προτείνανε και το επισκεφθήκαμε, Δεκ. '24.
Παλιακή γεύση, που εξ όψεως δε σου γεμίζει το μάτι.
Γύρος τυποποιημένος, αλλά αρκετά πάνω από τον μ.ο. Βγάζει μία χειροποίητη εσάνς, αν και δεν πιστεύω πως είναι.
Η πίτα περνάει από την φριτέζα, σε ταξιδεύει.
Στα 3,5€, αλοιφής συμπεριλαμβανομένης (έχει και μαγιονέζα!).
Μετρίου μεγέθους, σίγουρα απαιτείται και δεύτερο σε περίπτωση πείνας, αλλά και το ένα κάνει τη δουλειά του. Τιμότατο.

Είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι από εδώ για αλλαγή του "τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα" (Δεκ. '24):
Σάντουϊτς με γύρο χοιρινό και μπιφτέκι, αμφότερα σε πίτα.
Το πρώτο ήταν μέτριο προς το κακό, το δεύτερο απλώς κακό και με κάπως δυσάρεστη γεύση.
Τα από γύρω βρέθηκαν στην καλύτερη αδιάφορα, δηλαδή οι αλοιφές, η πίτα, και οι πατάτες.
Ίσως να ήταν μια κακή ημέρα, ίσως να έφταιγε ότι ήταν σε ώρα κοντά στο κλείσιμο, δεν ξέρω.
Κόστισε το καθένα 4,20€, με την αλοιφή να συμπεριλαμβάνεται.

@ταβερνοαλάνι: Κάτι παραπάνω από κατανοητοί οι λόγοι. Ούτως ή άλλως το πρότεινα για να λειτουργήσει βοηθητικά, όχι για να βάλει extra μπελάδες στο κεφάλι.

Αν κάτι αξίζει να μείνει απ' αυτή τη μικρή γωνιά του internet είναι ότι το φαγητό ενώνει, δε χωρίζει.

@dokimastis: Έχεις απόλυτο δίκιο, η πληροφορία πλέον βρίσκεται παντού εκεί έξω.
Ο λόγος που το ρίχνω στο τραπέζι είναι γιατί όπως βλέπω ένα σχόλιο συνταβερνοχωρίτη/συνταβερνοχωρίτισσας για μία εμπειρία και πέφτω με τα μούτρα στα του φαγητού, έτσι μεταφέρομαι ταυτόχρονα εκεί παραδίπλα, σε μία στοά του Σαντιάγο, στην πλατεία του Ανήλιου ή σ ένα σουκ του Μαρακές. Αυτές οι μικρές στιγμές απόδρασης, όχι ότι μειώνονται από την μεσολάβηση της Google μεταξύ ενός Piroski και ενός πιροσκί, εφόσον χρειάζεται, αλλά που βγαίνουν πολλαπλασιασμένες από την αμεσότητα της μεταφοράς.

Χαιρετώ την παρέα!

Με αφορμή το λατινοαμερικάνικο ποστ του Piroski, θα ήθελα να προτείνω -εφόσον, φυσικά, είναι κάτι που γίνεται εύκολα- να υπάρχει η δυνατότητα στις πληροφορίες του καταστήματος εξωτερικού, πέρα απ' την πόλη, να υπάρχει και το πεδίο της χώρας είτε ολογράφως (π.χ. France) είτε ως κωδικός (π.χ. FR).
Αν δε γίνεται να μπει στη θέση του Νομός, όπου εμφανίζεται [εξωτερικό], τότε θα μπορούσε -καταχρηστικά- να προστίθεται στο τέλος της Διεύθυνσης, μόνο για τα καταστήματα φυσικά εκτός Ελλάδος.

Πιστεύω θα ήταν αρκετά βοηθητικό για όσους και όσες δεν γνωρίζουν κατά πού πέφτει το San Pedro de Atacama.

Μιας και βρέθηκα στην περιοχή, είπα να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη (Δεκ. '24).

Είχα να πάρω δύο+ χρόνια, αν και κάθε φορά που περνώ το σκέφτομαι για την συνοικιακή φροντίδα με την οποία περικλείεται το γυράδικο της γειτονιάς.

Γυράκος αξιοπρεπής αρκετά πάνω από τον μ.ο., πίτα πολύ καλή, στα θετικά το τζατζίκι που είναι με άνιθο, καθώς και η ύπαρξη μαγιονέζας.

Πλέον, στα 4,5€ (αλοιφής συμπεριλαμβανομένης ).

Πολύ λάθος timing στην επίσκεψη, καθώς οι ώρες λειτουργίας πλέον είναι ~07:00-16:00 και ~19:00-21:00. Οπότε στις 9παρά το βράδυ, τα πράγματα ήταν αρκετά περιορισμένα.

Λίγο όμως που ήδη είχε ανοίξει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, λίγο που το κρύο σήκωνε την σουπίτσα του, πήραμε ένα πιάτο πατσά.
Δυστυχώς, ήταν στα τελειώματα και κρύος, οπότε ζεστάθηκε στα μικροκύματα, που ομολογουμένως ρίχνει το σύνολο. Ανάμικτος (πόδι και κοιλιά), με το σκορδοστούμπι να προστίθεται -έπειτα από ερώτηση- κατά το σερβίρισμα, κι όχι απ' τον πελάτη. Γευστικά οκ, όχι κάτι που θα θυμάσαι. Κόστος μερίδας στα 6€.
Σε άλλη ώρα, ο τζιγιροσαρμάς θα μπορούσε, πιστεύω, να πει πολλά.

Πατσατζίδικο/σουπερί, που απότι φανηκε (και μας είπαν) πρέπει να τιμούν οι ντόπιοι για κάτι ζεστό και καταπραϋντικό.
Επίσκεψη Δεκέμβρη '24. Εκείνη την ώρα (απογευματοβραδινή) είχε μοσχαρόσουπα, κοτόσουπα, πατσά (πόδι, κοιλιά, κεφάλι).
Δοκιμάστηκε ο τελευταίος, ανάμικτος 3-way. Δεν κόπηκε εκείνη τη στιγμή. Αρκετά καλός, νόστιμο ζουμί. Στα 7€.

Επιτέλους επίσκεψη, Δεκέμβριος '24.
Πολύ καλό πεϊνιρλί με παστουρμά. Πλούσια, βουτυράτη γεύση.
Η μικρή έκδοση των 40 εκατοστών συνεχίζει να είναι αρκετά χορταστική, στα 3,5€. (Η μεγάλη είναι στα 52 εκ.)
Τα παιδιά που ετοίμαζαν, ψήναν, εξυπηρετούσαν πολύ ευγενικά.
Αξίζει δοκιμή.

Μιας και προέκυψε ένα κενό διάστημα κάποιας ώρα στο κέντρο, είπα να περάσω για δοκιμή.

Στην γευστική εντύπωση συμφωνώ με τον Piroski.
Ενώ όλα ήταν σωστά τοποθετημένα (πίτα αρκετά καλή, τα απογύρω/κόκκινη σάλτσα μια χαρά) και εκκρεμούσε το κρέας να το απογειώσει για να αναφωνήσεις χαλάλι τα 4€ για τρεισίμιση μπουκιές, τελικά ήταν κάπως άνευρα τα πράγματα.
Σουβλάκι χοιρινό αδιάφορο/οκ, μπιφτέκι μοσχαρίσιο αδιάφορο/οκ.

(Η πρόταση μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται στο επίπεδο της υγιεινούς διατροφής: 1. Πληρώνεις δύο, τρως λιγότερο. 2. Μειωμένη πρόσληψη υδατανθράκων. Και είσαι fit ως συμπρωτευουσιάνος.)

Νοέμβρης '24, περαστικός όπως ήμουν, πήρα ένα lakror με κιμά και μία ζύμη (σαν πιροσκί) με γαλοπούλα/κασέρι.

Το πρώτο, να πω, είναι πως δεν ενδείκνυται για on-the-go δοκιμή, καθώς διάγει μέσα στην ευθραυστότητα του φύλλου, κινδυνεύοντας να σου μείνει στο χέρι σε κάθε δαγκωματιά ή εν μέσω προσπαθειών αποκάλυψης. Η γέμιση ήταν πάρα πολύ νόστιμη, το φύλλο καλό. Ικανοποιητικού μεγέθους και τιμής.
Το σαν-πιροσκί - αυτό σαφώς για τον δρόμο - ήταν γεμάτο, νόστιμο, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.

Την ώρα εκείνη, ~10:00, είχε αρκετή ποικιλία, η οποία άνοιξε την όρεξη και για επόμενο πέρασμα επαύξησης της γνωριμίας με την αλβανική κουζίνα.

Σε νέα επίσκεψη, δύο χρόνια μετά, ευτυχώς εξέλειπε το τσιγάρο. Γεγονός που ήρε δεύτερες σκέψεις που υπήρχαν σχετικά με την επιστροφή στο μαγαζί.

Το μέσα εξακολουθεί να είναι φοβερά παράτερο (με τις ανοιχτές, πελώριες τηλεοράσεις αυτή τη φορά να δείχνουν -χωρίς ήχο- ειδήσεις). Απ' την άλλη, μία curing αίσθηση ζεστασιάς που προσφέρει ο ήλιος όπως μπαίνει τις κρύες τούτες μέρες απ' την τζαμαρία. Δύο λύκοι.

Στα του φαγητού:
Παϊδάκια αρνίσια οκ,
Ριζότο μανιταριών αρκετά καλό, με το λάδι τρούφας να μην σκεπάζει τα πάντα,
Μοσχαρίσια μπριζόλα όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά αρκετά ζουμερή ακόμη και στο well ψήσιμο, που την ανέβαζε,
Χοιρινή tomahawk όχι κάτι ιδιαίτερο και στεγνή,
Μελιτζανομπουρεκάκι με τυριά (χειροποίητο δικό τους) καλό,
Κολοκυθάκια τηγανιτά λίγα και όχι καλά, δηλαδή αρκετά κακά,
Μπουγιουρντί οκ.
Κουβέρ αναφέρεται ρητώς εντός του καταλόγου ότι δεν προσφέρεται και ότι το ψωμί δεν χρεώνεται. Το νερό, βέβαια, έρχεται εμφιαλωμένο, άνευ ερωτήσεως.
Στην επόμενη προδιαγεγραμμένη επίσκεψη, μιας και η ομήγυρη το τιμά το μαγαζί, θα πάω για το μπιφτέκι και τo rib eye black Angus Ουρουγουάης.

Οι τιμές καλές (20€/άτομο, με λίγο ποτό).
Ένα θέμα με το service που καραδοκεί ωσάν αρπακτικό για να μαζέψει τα, όχι-πάντα, άδεια πιάτα (μάλλον πολιτική του μαγαζιού), δημιούργησε κάποιες αβολίλες, αλλά σε γενικές γραμμές καλά.

Στην πρόσφατη επίσκεψη, Νοεμβρίου '24, μετά από αρκετό καιρό, έμειναν μέτριες εντυπώσεις.
Όχι ότι δεν βρέθηκε νοστιμιά στα πιάτα που δοκιμάσαμε. Αλλά σαν κάποια απ' αυτά να υπολείπονταν συνδυαστικής και δημιουργικής προσπάθειας των επιμέρους υλικών.

Έτσι, άλλα ήταν νόστιμα (ρεβυθάδα με γαρίδες και ταραμά / κατσικομακαρονάδα) μα χωρίς θετικές εκπλήξεις, κι άλλα διεκπεραιτωτικά του fine-dine φαντασιακού που δεν ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες (λαχανοντολμάς με μαύρο χοίρο, ξινόχοντρο και τζατζίκι / λαχματζούν με παστουρμά θαλάσσης). Ένα ήταν πραγματικά ασύνδετο και αδιάφορο (μαγιάτικο στη σχάρα με σφουγγάτο και τζατζίκι), κι ένα που μας άρεσε πολύ (θρακιώτικο "σαραγλί"). Απ' τα γλυκά (τάρτα με πραλίνα φουντουκιού / καμμένο cheesecake), το δεύτερο ήταν καλύτερο χωρίς όμως να ξεχωρίζει.

Με δύο φιάλες και δύο ποτήρια κρασί, το γεύμα 4 ατόμων κόστισε ~180€, ήτοι 45€/άτομο (χωρίς ποτό, το γεύμα στα 25€/άτομο). Το σέρβις ευγενικό, φιλικό και άμεσο.

Στο τέλος κεράσανε λικέρ μαστίχας και λιμοντσέλο.

Συνολικά, όχι και τόσο καλή μέρα, απ' τις οποίες φυσικά μπορούν να έχουν όλοι και να υπάρξουν παντού, με τα αμιγώς comfort πιάτα να γράφουν καλύτερες διαδρομές σε σχέση με τα πιο δημιουργικά.

Κάποιες στάσεις το προηγούμενο διάστημα (Ιούλιος-Νοέμβρης '24):

Μπιφτέκι αρκετά καλό κι αφράτο, πανσέτα συμπαθητική, σουβλάκι χοιρινό γευστικά οκ, αλλά ισχνού μεγέθους. Διαθέτει ακόμη: Λουκάνικο ρηγανάτο, λουκάνικο βραστό.
Το ψωμάκι του σάντσουϊτς αφράτο (αλλά όχι αφρός), πατιέται ελαφρώς πριν γεμίσει. Η πατάτα της φωτογραφίας, καυτή και πολυαλατισμένη, μια χαρά.
Στα απογύρω: Φραπές με νεράκι, όχι καλός (σίγουρα δεν ήταν νεσκαφέ)

Για το μπιφτέκι της, θα ξανασταματούσα.

Παραδόξως, δοκίμαζα για πρώτη φορά τις προάλλες.
Αξιόλογο φύλλο, το οποίο ίσως να ήθελα λίγο πιο χοντρό για να αγγίξει το ιδανικό. Η γέμιση νόστιμη και σχετικά αρκετή σε ποσοτητα (σπανάκι-τυρί, τυρί).
Επίσης, συμπαθητικά και τα μικρά πιτάκια (τυρί, λουκάνικο), σε πολύ καλή ζύμη -ελαφρώς κράντσι εξωτερικά, φλάφι εσωτερικά.
Προς την άνοιξη θα κατηφορίσω σίγουρα προς τα 'κει, σε ώρα και μέρα κατάλληλη, με την λαχτάρα της κρεμμυδόπιτας.

Παραγγελία μέσω πλατφόρμας, Νοέμβρη '24.
Πήραμε 2 club γύρο χοιρινό, στα 15€.
Βιομηχανοποιημένος ο γύρος μεν, αλανιάρης, ζουμερός και σε μεγάλα κομμάτια δε. Μία καλή εκδοχή του μ/ο, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η πίτα κακή (τουλάχιστον αυτή του club), πατάτα προκάτ και σχεδόν κρύα που είχε σχεδόν απολέσει την όποια ευχάριστη στιγμή της.

Όχι, όχι, δεν υπονόησα κάποια προκατάληψη, απλώς μου έκανε εντύπωση η διπλή αναφορά στη συγκεκριμένη χώρα προέλευσης, και σκέφτηκα μήπως έχουν κάτι το εξωτικό τα αμνοερίφια εκεί :ρ

Με αυτό "...οι τυχόν εισαγωγές αρνιού νομίζω γίνονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από Νέα Ζηλανδία." απαντάς στο ερώτημα μου, καθώς είναι κάτι που δεν γνώριζα (όχι η εισαγωγή γενικά, αλλά ο βαθμός που προέρχονται από ΝΖ).

@Θου-Βου: Υπάρχει κάποιο thing με τα παϊδάκια Νέας Ζηλανδίας, ή απλώς τυχαίνει να είναι βασική πηγή εισαγωγής κρέατος στη χώρα άρα και η υπόθεση είναι το επικρατέστερο σενάριο αντί ντόπιου αρνιού;

Δεν είχα παντελώς καμιά ιδέα για το συγκεκριμένο μαγαζί.
Πήγα πρώτη φορά με αφορμή κοινωνικό γεγονός (Νοέμβρης '24), για το οποίο είχε γίνει κράτηση.

Ο χώρος λούζεται με vibes old school επαρχίας (όχι του χωριού ή της κωμόπολής, αλλά της κάπως μεγάλης επαρχιακής πόλης, κάπου σε ένα 13ο χλμ έξω απ' αυτήν) -και πολύ καλώς κάνει. Το σε επανάληψη match Super League στην tv και η με ενδιαφέρον παρακολούθησή του από μέρος των πελατών, ενίσχυσε την αίσθηση ότι στο τέλος ο λογαριασμός θα έρθει σε δραχμές.

[Για την ιστορία καταγράφω ότι:
Μπιφτέκι οκ, τζιγεροσαρμάς καλός, λουκάνικο νόστιμο, πανσέτα οκ, μπριζόλα συμπαθητική. Πατάτες & κολοκυθάκια οκ (η σκορδαλιά αρκετά καλή), σαλάτες αδιάφορες, ψωμί ζεστό και καλό (όχι ο απαράδεκτος αφρός δηλαδή), τυροκαυτερή καλή.]

Σέρβις ταχύτατο (με το μισό μαγαζί γεμάτο), θέλει λίγο προσπάθεια μέχρι να γίνει η επικοινωνία, αλλά όλα καλά.

Η αίσθηση που άφησε συνολικά είναι: ΟΚ φαγητό, σε θηριώδεις μερίδες, και σε τιμές που καμιά φορά ξεχνάς ότι υπάρχουν. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με το περιβάλλον που χτυπά κάτω απ' την ζώνη στον κόσμο των αναμνήσεων και των εμπειριών, σε κάνει να σκέφτεσαι να ξαναπάς, παρά τις όποιες αστοχίες (εμείς δε ζήσαμε κάτι συγκλονιστικό) και το όχι-απίστευτο-φαγητό.

Εκλεκτός μεζές για όσους και όσες χθες είχαν την τύχη και τη χαρά να επιλέξουν το Κοντραμπάντο για τη βραδινή τους έξοδο.
...
https://www.lifo.gr/now/greece/thessaloniki-astynomikos-erixe-dakrygono-mesa-se-estiatorio-me-pelates