Προφίλ του χρήστη Κίτσος

Την έχω πέσει πολλάκις και θα ξαναγράψω από πώρωση. Ο πατσάς του είναι απλά εμπειρία. Ψυχικό βάλσαμο για μοναχικούς σεκλέτηδες. Έφαγα εψές και κοιμήθηκα με την οσμή και τη γεύση του στο μυαλό μου να με νανουρίζει. Ωστόσο, οι τιμές εν τέλει ανέβηκαν ελαφρώς από πέρσι. Ας είναι.

Καταθέτω και τούτο: Η μίρλα είναι κομμάτι του όλου εξπήριενς και λειτουργεί ως μουσική υπόκρουση στην κατανάλωση του προϊόντος. Είναι απολύτως αρμονικά ενταγμένη στη λογική της καλτχιάς.

Παρανοϊκό πρόβατο - γκεστ σταρ - πριν καμιά βδομάδα στα 11,5 ευρώ με συνοδεία από πατάτες φούρνου. Παχιά γενναιόδωρη, λιπαρή, πεντανόστιμη μερίδα. Άφησε βέργιες λάγιες και άλλες τέτοιες ψευτολαϊκές κριντζιές μιλούνια μακριά. Το 'χα υπόψη μου το μαγαζί ως ένα αξιοπρεπές σουβλάδικο αλλά μέχρι εκεί. Το πρόβατο ανέτρεψε τας γραφάς και αποδόμησε το κατεστημένο. Εύγε.

Πιτόγυρο βαρύ και ασήκωτο. Μεγάλη η φτυαριά και χορταστική αλλά μου 'κατσε βαριά. Πολύ βαριά. Κατά τ' άλλα νόστιμος γυράκος στα 3,80. Από τα ελαχιστότατα λαϊκά μη νεοταξίτικα γυράδικα του κέντρου.

Αρχαιολογικής αξίας μαγαζί, στέκεται ίδιο και απαράλλαχτο στο ίδιο κεντρικό σημείο κοντά 4 δεκαετίες. Το μαγαζί πράγματι μένει συνήθως ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ με το γύρο να σώνεται κατά τις 1 - αν και θαρρώ ότι επίσης ανοίγει αργά σε απογευματινή ώρα, όντας από εργασιακή άποψη μια κάπως λιγότερο σκληροπυρηνική εκδοχή του τουμπιώτικου ναού Εξπρέσς.

Ο γύρος του υπερβολικά λεπτοκομμένος την τελευταία φορά για τα γούστα μου και μάλλον μικρή η όλη ποσότητα του σανδουγιτσίου - με ένα μόνο δε κορεννύεις την πείνα σου με την καμία εκτός και αν είσαι εκτοπίσματος σπουργιτιού. Πάντως νόστιμο και αρκετά λιπαρό το προϊόν, περνάει άνετα τον ποιοτικό έλεγχο, με τις π'τάτ'ς ασφαλώς να είναι ελεεινές τύπου προκάτ, σε φάση να αρνιέται ο οισοφάγος σου την κατάποσή τους. Για τα παρηκμασμένα στο κρεατοφαγικό πεδίο Σσσιέρρας πάντως το μαγαζί αξίζει και λόγω επειδή αισθητικής παλαιάς κοπής κι έτσι ναουμ.

Να σημειωθεί ότι παίζει διπλό ταμπλό και σαν τοστάδικο αλλά εγώ προσωπικά Χριστιανό να παραγγέλνει τοστ δεν έχω δει ποτέ μου. Παίζει να διατηρείται το έδεσμα (ή καλύτερα η ιδέα του εδέσματος) έτσι για την καλτχιά, σε πείσμα των καιρών.

@dokimastis: Όχι, δεν το έχω υπόψη μου το συγκεκριμένο μαγαζί. Το "ρωμιός" είναι δικιά μου παντέντα-έκφραση που χρησιμοποιώ για χαβαλέ στα πλαίσια του βυζαντινού εθνικισμού που με διακατέχει.

Λοιπόν, δεν ήθελα να πω περισσότερα περί της πρόσφατης επισκέψεώς/μυσταγωγίας μου στο βγαλμένο από άλλη εποχή υπερλαϊκό τοστάδικο του (κυρ) Βαγγέλη διότι ορισμένες φορές τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αλλά θα χρειαστεί να επέμβω εντελώς φιλικά καθώς βλέπω ότι δεν υπάρχει επίγνωση γενικών και ειδικών καταστάσεων και συνθηκών και γιατί ενδέχεται να δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις για την αυθεντικότητα του μαγαζιού.

Σημειώνω ότι προφανώς δεν έχω ουδεμία επαγγελματική σχέση με την επιχείρηση. Απλά καραγούσταρα τις προάλλες που το πρωτοεπισκέφθηκα και νιώθω την ανάγκη να αποσαφηνίσω μερικά πράγματα αλλά και να καταθέσω κάποιους ευρύτερους κοινωνικούς προβληματισμούς

Λοιπόν, απότι ο ίδιος ο άνθρωπας μου ανέφερε κατά τη διάρκεια του μουχαμπετιού μας - συνοδευόμενο από εκλεκτό Βατ 69 γουίσκι και μουσική υπόκρουση, μεταξύ άλλων, το στρατοδιονυσιακό μέγιστο καψουροάσμα "Υποκρίνεσαι" - ο λόγος που τοποθέτησε εξωτερικά ρολά είναι πολύ συγκεκριμένος και έχει φυσικά σχέση με την εμπράκτως και προσφάτως επαπειλούμενη ασφάλεια του μαγαζιού. Νομίζω έγινα σαφής. Για παρόμοιους ή ταυτόσημους λόγους υποθέτω ότι τοποθετούν και έτερα μαγαζιά σιδερόβεργες στις τζαμαρίες/εξώθυρές τους.

Δυστυχώς, δε ζούμε σε εποχή που κοιμόμεθα, κατά το προσφιλές χουντορητό, με τα παραθύρια και τις πόρτες ορθάνοιχτες. Συνεπώς, δικαίωμα του καθενός να διαφυλάξει το βιος του και το μέρος που τον συντηρεί βιοποριστικά σε τούτη την παλιοζωή με όποιον τρόπο γουστάρει. Και στην τελική εάν κανείς θέλει να απολάψει την βγαλμένη από παράλληλο σύμπαν ρωμιοατμόσφαιρα δεν έχει παρά να μπουκάρει, να καθίσει στο σαλόνι συνοδεία τουστάρας και ουισκίου και να βιώσει την εμπειρία τρισδιάστατα τοποθετούμενος μέσα στο χώρο και όχι απλά οφθαλμοπορνευοντάς τον απέξω.

Εγώ πάντως ευχαριστώ τον Ύψιστο που διασώζονται ακόμα ατάκτως ειρημένα τέτοια μαγαζιά άλλων πιο αυθεντικών εποχώνε και ας βάλουν αγριόσκυλα και δέκα δοιμιρίες ΜΑΤ (που ίσως θα έπρεπε, όντας πολιτισμικά κειμήλια) να στήνουν καρτέρι απόξω κάθε βράδυ. Ζούμε σε καιρούς περίεργους όπου η καφρίλα, η φουστιά και η ηθική ανωμαλία βασιλεύουν. Ας μείνουν τουλάχιστον μερικοί χώροι αλώβητοι και προστατευμένοι από την περιρρέουσα βοθρίλα, τουλάστιχον μέχρι να φυσήσει ούριος άνεμος μιας εκ θεμελιών δομικής κοινωνικής αλλαγής.

Ρωμαίικο μέρος και Ρωμιός ιδιοκτήτης. Αυτό μόνο.

Όντως λαϊκή εν γένει φάση που την αδικεί η τοποθεσία. Τα κάρβουνα να καίνε, οι πατάτες χεροποίητες και το κεφτεδάκι θεσπέσιο. Η συμπεριφορά μου φάνηκε νορμάλ. Όλα φαίνονται οκ. Πάντως, το μαγαζί στο μέρος που βρίσκεται και με την περιρρέουσα κοσμούρα είναι σε φάση τρως, ρεύεσαι και φεύγεις, δεν είναι για πολλά πολλά.

Κοντοσούβλι πολύ καλό. Πατάτες βρωμιάρες τηγανισμένες σε λάδι αιώνων όπως πρέπει. Ατμόσφαιρα λιγδιάρικη και μπαρουτοκαπνισμένη όπως επίσης πρέπει. Το κρεμμύδι στο σάντουιτς καφτερό αλλά ολίγιστο. Η συνολική ποσότητα πάντως πάνω από ικανοποιητική. Τιμή (τάληρο πλην ένα) μάλλον αξιοπρεπής για τους αντίχριστους καιρούς που ζούμεθα. Στα συν το ότι μου έδωσαν ρέστα σε πενηντάρικο - ναι, τέτχοιοι φορτόγκες είμεθα.

Κομπλέ εν γένει. Μου έφερε έντονες θύμισες από το Καρβουνιάρικο στο Λιμάνι και από το Καρβουνιάρικο στους Αμπελόκηπους - αν και το τελευταίο είναι σχεδόν βγαλμένο από τον πλατωνικό κόσμο των Ιδεών και παίζει να μην αποτελεί καν κομμάτι του Παρόντος Αιώνος, όπως τα υπόλοιπα.

"Μάστορα, πολύ δυνατός ο πατσάς σου."
"Το ξέρω! Και ο πιο φτηνός..." [ακολουθεί σύντομη αντιπαραβολή προς ανταγωνιστικά πατσατζίδικα]

Απόσπασμα στιχομυθίας που είχαμεν προ ολίγου. Πολύ δυνατός πατσάς τοώντι ναουμ. Μέτριος κομπλέ με προσθήκη ολίγον ξυδιού, μέτριας ποσότητας μπούκοβου και μπουκιές άρτου για να κάνεις μακροβούτια. Ο ορισμός του ποιοτικού, υγιεινού - όσον αφορά το σώμα αλλά και τη ψυχή - και κυρίως ΡΩΜΑΙΙΚΟΥ εδέσματος.

Έφυγα καταπραϋμένος και αναπαυμένος. Ο μαστρο-Χρήστος πρέπει να 'χει δίκιο. Του ευχήθηκα να κρατήσει το μαγαζί για άλλα 50 χρόνια αλλά, όπως ειπώθηκε και παρακάτω, το μυστήριο μάλλον οδεύει προς το τέλος του σιγά-σιγά, ένεκα ηλικίας και, απ' ότι κατάλαβα, κυρίως άρνησης να ανεβάσει την τιμή παρά τις πληθωριστικές πιέσεις.

Κάθισα σε τούτο το τρεντάτο (ναχαμε να λέγαμε) τουριστοσελεμπριτοπατσατζίδικο πριν κανα διβδόμαδο. Μέτρια προς το καλούτσικο όλα (συμπεριλαμβανομένου του πατσά) αλλά ακριβά. Δεν είναι με τη καμία του γούστου μου το μαγαζί και η ψευτοαστική αισθητική του, επομένως εικάζω ότι δε θα ξανατιμηθεί.

Τυποις μαγεριό όπου καθημερινά γίνεται μάζωξη των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Πολύς κόσμος και ντουνιάς να μπαινοβγαίνει συνεχώς με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι τρως στη μέση του δρόμου και όχι σε εσωτερικό χώρο. Μιλάμε για χάος. Πέντε γκαρσόνια να προσπαθούν να πάρουν παραγγελιές και να κάνουν το λογαριασμό στους καθήμενους, με αποτέλεσμα να χάνεται η μπάλα - τρεις φορές πήγαν να μας πάρουν παραγγελία αφότου είχαμε ήδη δώσει. Άμα μας έρχονταν - ω μη γένοιτο - μέσα στο παροξυσμό της καφρίλας μας να φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε παίζει και να μην το παίρνανε χαμπάρι ποτέ.

Σημειώνω όμως ότι το φαγητό (τουλάχιστον η σπεσιαλιτέ του, κοτομπουκιές) είναι εξαιρετικά αξιοπρεπές για την πενιχρή - τους καιρούς που ζούμε - τιμή των 4,5 ευρώ (4 άμα το πάρεις στα όρθια νομίζω) που κοστολογείται. Ωστόσο, σα γενική εμπειρία δεν προτείνεται για έξοδο σε στυλ να κάτσεις να φας σαν άνθρωπας με την καμία. Ως εκ τούτου, καλό για όσους μένουν στη γειτονιά και ψωμολυσσάνε. Για τους υπόλοιπους λογικούς και μη οικονομικά εξαθλιωμένους η ύπαρξή του είναι αδιάφορη.

Αυτοί που στήσανε την "αγορά" (μανατζαραίοι, ντεκορατέρς, προμότερς και το κακό συναπάντημα) δεν είχαν ιδέα από Ελλάδα. Δεν κατάλαβαν σε ποια χώρα βρίσκονται και ηλιθιωδώς αγνόησαν ή καλύτερα αδιαφόρησαν πλήρως για το κοινωνικό, πολιτισμικό - και βασικότερα - οικονομικό συγκείμενο. Προσωπικά αδιαφορώ (και ίσως ενδόμυχα γουστάρω) που το εγχείρημα πάει άπατο γιατί δεν ήταν καθόλου μα καθόλου του γούστου μου, όπως φαντάζομαι και των περισσότερων συμπολιτών μου.

Κρίμα μεν για τους επιχειρηματίες που πέταξαν τα λεφτά τους αλλά πού πας ρε φίλε με το σαντουίτσι με τον τόνο μια σταλιά στα 5 ευρώπουλα; Το 'χω ξαναπεί και άλλη φορά: κοιτώντας το Θερμαϊκό μπορεί κανείς να θαυμάσει μια πανδαισία γλίτσας και μπίχλας, όχι πλατφόρμες εξόρυξης μαύρου χρυσού στο βάθος.

Υ.Γ.: Η αποτυχία της Μοδιάνο προκαλεί στο νου μου ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς παραλληλισμούς σχετικούς με τη διαχρονική υπόσταση της νεοελληνικής πολιτείας που είναι καλύτερο να μην αναλυθούν εδώ.

Έχω κάτσει αρκετούτσικες φορές. Το κόνσεπτ είναι πρωτότυπο αλλά το αποτέλεσμα, όπως έχει γραφτεί και παρακάτω, είναι άνευρο και κρυόκωλο. Δεν το φχαριστιέται το προϊόν ο ουρανίσκος σου, κατεβαίνει εύκολα αλλά δεν αφήνει ίχνη και συγκινήσεις. Για αναπλήρωση της ξενέρας έχει τύχει να προσφύγω υποσυνείδητα στο Ναούμ δίπλα για κανά γλυκό. Τώρα άμα παίζουν και γαστροεντερικά επεισόδια, δηλητηριάσεις και άλλες χέβι μέταλ καταστάσεις νομίζω ότι το μέρος σηκώνει μπόλικη βελτίωση ώστε να μπει στις καρδιές των ταβερνομπαγιάτηδων.

Απίστευτα ξηγημένο τσαρδί-γαστριμαργικός ναός της φτωχολογιάς. Σημειώνω ότι η σαντουιτσάρα του η διπλή είναι στα 2,9 και όχι 2,7 όπως αναφέρεται κάτωθι. Ψιλά γράμματα.

Αξίζει με τα χίλια. Αυτό μόνο.

Λουμπενοταβερνείο που μαζεύει μπαρμπάδες και λαό της εργατιάς τα απομεσήμερα. Τιμές ΤΖΑΜΠΑ, στα 10 ευρώ το άτομο για μια τυπική μεσημεριανή κρεατοκατάνυξη. Τα σουβλάκια του απρόσμενα καλά για τα σημερινά σερραϊκά δεδομένα αλλά ωλ ιν ωλ το μαγαζί ποιοτικά δεν είναι κάτι ώπα και αμάν.

Την έχω πέσει πολλές φορές και είναι κάτι σαν ημι-στέκι για εμένα και την παρέα μου, το οποίο είναι σχεδόν ανεξήγητο και οριακά αψυχολόγητο γιατί το μαγαζί από τιμολογιακή άποψη μου είναι αντιπαθέστατο. Μεγάλο συν το ότι φέρνει τοπικές ποικιλίες βαρελίσιων μπυρονιώνε από όλη την Ελλάδα. Θαρρώ, όμως, ότι υπερκοστολογεί το προϊόν του δεδομένου ότι η "μεγάλη" μπύρα είναι των 400 mL αντί για 500 όπως είθισται και είναι και σωστό και ξηγημένο και ρωμαίικο. Περί φαγιών δεν ξέρω και πολλά, κάτι λίγα που μου 'λαχε και δοκίμασα μου φάνηκαν συμπαθητικά αλλά σε γενικές γραμμές δε ψήνομαι να τους τα σκάσω γιατί υποψιάζομαι ότι η αναλογία τιμής-ποιότητας δε θα είναι καλή με την καμία. Όλα κι όλα όμως το μαγαζί έχει ωραία ατμόσφαιρα και ακόμα πιο ωραίο "μέρος" με παλιακό σαλούνικο καζανάκι άλλης εποχής. Πα μαλ.

Έχω τσιμπήσει αρκετές φορές. Νομίζω ότι μετά τη φαλαφελέρια στη Μαρτίου είναι το του-γκόου μαγαζί για φαλάφελ αλλά δεν πολυγουστάρω για δυο λόγους:

Πρώτον, αν και το φαΐ είναι σε γενικές γραμμές σταθερά καλό σχεδόν πάντοτε μου κάθεται βαρύ και δύσπεπτο (και βλέπω ότι το μείζον αυτό πρόβλημα έχει αναδειχθεί και σε προηγούμενο σχόλιο, επομένως δεν είναι ιδιοτροπία της στομάχας μου).

Δεύτερον, δεν μου αρέσει η συνήθως υπερβολική κοσμούρα και οι συνεπαγόμενες εργασιακές συνθήκες φαστφουντάδικου στο εσωτερικό. Θα μου πεις ότι αυτό αφορά κυρίως τον εργαζόμενο και όχι τον πελάτη (πέρα από το χρόνο αναμονής), και όμως εμένα με χαλάει. Δε μαρέσει να βλέπω τους υπαλλήλους να καίγεται ο πισινός τους για να βγάλουν τη δουλειά. Χάνεται η ατμόσφαιρα "δραστήριας χαλαρότητας" που πρέπει κατ' εμέ να συνοδεύει την ελληνική εστίαση.

Ένεκα τούτων, οι επισκέψεις μου είναι κατά κανόνα αραιές και γενικά δε στηρίζω, ούτε οικονομικά ούτε ηθικά.

Κατακλυσμιαίος καταποντισμός ποιότητας από το κάποτε αγαπημένο μου μαγαζί για κεμπάπ. Είχα αρκετό καιρό να δοκιμάσω και απογοητεύτηκα αφάνταστα. Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν να ανεβάσουν τις τιμές (δυσάρεστο αλλά αναμενόμενο) και να ρίξουν την ποιότητα στα τάρταρα την ίδια στιγμή. Το λαστιχωτό κεμπάπι τους ήταν σα να έτρωγα φθηνιάρικο λουκάνικο σε στυλ τσιπουρομεζέ στο πιο παρακμιακό λουμπενοκαφενείο (με την κακή την έννοια). Η έξτρα μελιτζανοσαλάτα μια οικτρή αποτυχία. Τα υπόλοιπα περιεχόμενα του σάντουιτς όλα λάθος, λες και ξέχασαν τη τέχνη τους. Πρέπει να βάζουν πια μέσα μέχρι και τηγανητές πατάτες - αν είναι δυνατόν. Μιλάμε για ξεπεσμός και προδοσία των ανατολικών ιδεωδών στον ανθρωποθυσιαστηριακό βωμό του τρεντισμού, της σκουπιδοφαγίας και του γρήγορου κέρδους. Με τα δεδομένα τούτα επίσκεψη ούτε για πλάκα. Αυτά πολύ δύσκολα συγχωρούνται. Υποσημείωση το ότι το φαλάφελ τους παραμένει σε συμπαθητικά επίπεδα.

Το πιο τίμιο αρνισιο κεμπάπι που 'χω φαει. Γιόμισε αρνίλα το στόμα μου. 'Κατο τα 'κατό αρνί ναούμ. Επίσης πολύ δυνατό φαλάφελ. Η αράβικη πίτα του είναι ιδιαίτερα ψωμωμένη και ελαστική. Πρέπει αυτή τη στιγμή να είναι από τα κορυφαία στο τομέα του στη Θεσσαλονίκη.

https://www.typosthes.gr/thessaloniki/332907_thessaloniki-propliromi-20-eyro/atomo-gia-kratisi-se-gnosto-estiatorio. Ο μουσάτος νεαρός ξαναχτύπησε.

Κατ' εμέ σε μαγαζί όπου τα γκαρσόνια κυκλοφορούνε κουστουμαρισμένα και με ακουστικό στο αυτί σαν τίποτε πράκτορες του FBI σοβαρός άνθρωπος οφείλει να μην πατήσει το ποδάρι του. Επομένως, το 20ευρω λειτουργεί ως για 'μενα ως κίνητρο, ανεξαρτήτως μελλοντικής οικονομικής δυνατότητας, να μην τιμήσω το φτωχοκαπηλειό ετούτο.

Το seating είναι ο θάνατος της εν Ελλάδι εστίασης. Επίσης, αποτελεί σύμπτωμα παρακμής και σταδιακής εξομοίωσης της ελληνικής κοινωνίας - που παρά τα όποια αρνητικά της στοιχεία διακρίνεται από αξίες που σπανίζουν σε άλλους λαούς, όπως φιλότιμο, ανθρωπιά και κυρίως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση της ζωής - με την τυπολατρία και διαπροσωπική ψυχρότητα της Δύσης, στην οποία οι κρατούντες σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο με το στανιό εντάσσουν και την ψωροκώσταινα.

Οι συγκρίσεις στο άρθρο της γλίφο μεταξύ συνοικιακών αθηνέζικων μπαρ-ρεστοράν και αντίστοιχων κέντρων εστίασης σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη μόνο γέλιο προκαλούν. Τούτες οι πόλεις είναι πολιτισμικές μητροπόλεις, εκεί όπου χτυπά η "καρδιά του κτήνους". Η επαρχιακή για τα δεδομένα της Δύσης Αθήνα είναι στην καλύτερη περίπτωση προκεχωρημένο φυλάκιο που θέλει να το παίξει οικουμενικό κέντρο ως τάχαμου ισότιμος κληρονόμος των θεωρούμενων προπατόρων του δυτικού πολιτισμού. Έλεος. Η χώρα έχει το ίδιο ΑΕΠ που είχε πριν 20 χρόνια. Η οικονομική και πολιτική αποσάθρωση είναι εμφανείς. Μη μας στερείτε το φαγάκι μας και την όμορφη φιλική ατμόσφαιρα ρε παιδιά. Χάρη (και) σε αυτά βγαίνει η ζωή ετούτη. Θέλουμε να βγούμε, να φάμε και να διασκεδάσουμε σαν άνθρωποι όσο το επιτρέπει το πορτοφόλι μας.

Τα περί οικονομικής δυστοκίας που υποτίθεται εξαναγκάζουν τα εστιατόρια να εφαρμόζουν τέτοιες καρκινιάρικες πρακτικές είναι οικτρές δικαιολογίες. Απλά έχει κατισχύσει μια νοοτροπία ατομικισμού και πάση θυσίας προσωπικού κέρδους, η οποία μάλλον εκπορεύεται από ένα γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας που έχει ριζώσει στην ψυχολογία των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια. Παραδόξως, όσο ο δυτικός κόσμος παρακμάζει τόσο η Ελλάδα ανεξήγητα προσκολλάται σε αυτόν, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ίσως γιατί την φοβίζει η ελευθερία, χάριν απόκτησης της οποίας άλλωστε υπάρχει σήμερα το ελληνικό κράτος.

Εν πάσει περιπτώσει, συμπεριφορές όπως το seating (αφήνω ασχολίαστη την ανυπαρξία ελληνικής μετάφρασης, όπως συμβαίνει σε πλείστα άλλα παραδείγματα, βλ. fly-over) είναι νέτα-σκέτα αντιρωμαίικες. Αγαπώ την Ελλάδα - και το φαγητό στην Ελλάδα - για την αίσθηση καλώς ευνομούμενης ελευθερίας και ενίοτε αναρχίας που προσφέρει, με τις όποιες υπερβολές. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι επαπειλούμεθα από μια συνεχή παρείσφρηση μιας άνωθεν επιβαλλόμενης κανονιστικότητας στο πώς θα ζήσουμε τις ζωές μας στην παραμικρή λεπτομέρεια, τάση που θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, εκτός αν έρθει ο κόσμος πάνω-κάτω.

Αυτά και σόρι για το ίσως άκαιρο της ψυχολογικής/πολιτικής/πολιτισμικής τούτης σύντομης ανάλυσης για τα δεδομένα του ταβερνοχώρου. Προσβλέπω στην κατανόηση του ταβερνοάλανος και των υπόλοιπων θαμώνων.

Δεδομένων των αναλογιών, πρόκειται για το πιο τίμιο φαγί που έφαγα εδώ και πολύ πολύ καιρό. Συνυπολογίζοντας την ποιότητα, την ποσότητα των μερίδων και τη γενική δυστοκία των καιρών, το αποτέλεσμα είναι τίγκα ικανοποιητικό αν και δεν απουσιάζουν ορισμένες σχεδόν αναμενόμενες νεογαστριμαργικές στρεβλώσεις (λάδια τρούφας, μπαχάρια κλπ.) και, δυστυχώς, άκαιρες αφίξεις των πιάτων ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πάντως, επιτέλους φάγαμε εν Σελανίκη ποιοτικό πρόβατο σαν άνθρωποι και γιαυτό συγχωρούνται οι όποιες αβλεψίες.

Μου αρέσει επίσης που το μαγαζί είναι απόκεντρο και μπορείς να σκάσεις μούρη ξέμπαρκος, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να κάνεις κράτηση (τούτη η άρρωστη πρακτική παίζει πλέον και σε ρακάδικα-κρασοπουλειά). Επίσης, προς το παρόν φαίνεται να υπάρχει μια κάποια αυθεντικότητα χωρίς δηθενιές (ρεμπετικολαϊκά στο μπακράουντ, φιλικοαγενής συμπεριφορά στο σέρβις, επιτηδευμένες μαρκετίστικες περιγραφές απλών λαϊκών πιάτων - λες και πρέπει να ξέρω σώνει και ντε ότι το αρνί που καλούμαι να φάω είχε για μαμά μια προβατίνα που άρμεγε η γιαγιά Θέκλα στην άνω Τουρκολειβαδίτσα).

Τα άτομα που τρέχουν το μέρος έχουν άποψη περί μάσας και εστίασης και γουστάρω. Προτείνεται η επίσκεψη με παρέα μπόλικη για να μοιραστεί το κόστος και να δοκιμαστούν περισσότερα πιάτα. Πις άουτ.

Αρκετά "καθαρό" πιτσόνι χωρίς λαδίλες και κασερίλες να στάζουν (μειονέκτημα κατά τη γνώμη μου). Η τιμή οπωσδήποτε ακριβή, άνω των 2 ευρώ το κομμάτι. Το ζυμάρι λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο και γιαφτό μάλλον δε χορταίνεις, θες και δεύτερο κομμάτι για να στανιάρεις. Ίσως να λέει περισσότερο η αγορά όλης της πίτσας και όχι ενός έκαστου των κομματιώνε αλλά και πάλι νομίζω πως η ποσότητα είναι ανεπαρκής. Ντεκαουλέ εμπειρία εν ολίγοις... Για να πω την αμαρτία μου προτιμώ Πίτσα Κρης και ό,τι άλλο φοιτητικό εκτόπλασμα έχει να προσφέρει το κένδρο (ο Αυτοκράτωρ ασφαλώς δεν εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία, εκεί η βρωμιά φτάνει επίπεδα τέχνης και θεολογικού μυστηρίου ναουμ).

Το χω τιμήσει το μαγαζί 3-4 φορές από τότες που άνοιξε. Αν και με κλέβουν (ορθώς παρατήρησε ο κάτωθι σχολιαστής ότι όντως μέσα σε έξι μήνες οι αθεόφοβοι τσιμπήσανε μισό ευρώ τις τιμές τους εκμεταλλευόμενοι τον χιπστερισμό και την ανωμαλία του Έλληνα) συνεχίζω να πηγαίνω πρώτον ίσως γιατί μου αρέσει πολύ η Φαϊρούζ (η τραγουδίστρια) και η αραβική κουλτούρα εν γένει (αν και το μαγαζί είναι απλά προσαρμογή της αραβικής κουζίνας σε ψευτορωμαίικα πλαίσια) και δεύτερον γιατί όντως τέτχοιο πράμα δεν έχω φάει αλλού. Ιδιαίτερη προτίμηση έχω προς τα βιγκανίστικα του καταλόγου με τα όσπρια και τα τοιαύτα, μιλάμε για ποιότης. Από γλυκά δεν έχω άποψη. Κοντολογίς, με βλέπω να ξαναπηγαίνω γιατί μέχουν πιάσει στο συναίσθημα και στη γαστέρα αν και οι μερίδες είναι φτωχικές και ακριβές. Ας είναι.

Τουμπανιασμένο ουρανοκατέβατο ταβερνοκαφενείο-έκπληξη που δεν το πιάνει το μάτι σου, ειδικά με τέτοιο ξεκάρφωτο όνομα που έχει. Παίζει μπάλα με κρεατικά και ψάρι. Ο ορισμός των σπιτίσιων μεζέδων. Κεφτεδάκια με σάλτσα από άλλον πλανήτη. Αλοιφές δικές τους. Μελιτζάνα σκορδομπουκωμένη αχτύπητη. Πατάτες εννοείται χεράτες. Τιμές λαϊκές για την εποχή. Θα ξαναδοκιμαστεί όπως και δήποτε. Σπεύστε όχι βραδεως.

Κερασμένη δοκιμή πριν λίγες μέρες από φίλο καλό που γιόρταζε αλλιώς δεν παίζει να καθόμανε μετά τα διαφωτιστικά σχόλια των έτερων ταβερνοθαμώνων. Τα κρεατικά βγαίνουν σε τεμάχιο και τυλιχτό αλλά η υπερβολική τιμολόγηση καθιστά το τυλιχτό σχεδόν μονόδρομο. Ικανοποιητική ποσότητα πάντως και καλή η ποιότητα των εδεσμάτων (σουτζουκάκι και λουκάνικο), αν και ιδιαίτερα βαριά στη χώνεψη. Οι αλοιφές επίσης πολύ καλές και μάλλον χειροποίητες. Το μαγαζί είναι καθαρό και άνετο. Ως εδώ τα θετικά

Η επιχείρηση βρίσκεται ακόμη σε νηπιακή φάση. Κομμάτια του ούτως ή άλλως μικρού καταλόγου απουσιάζουν, πιάτα ημέρας αναγράφονται χωρίς να είναι καν διαθέσιμα και γενικά επικρατεί μια χαλαρότητα από μεριάς του προσωπικού που φτάνει στα όρια της μαστούρας. Έχει παρατηρηθεί κι αλλού μια τάση χύμα, και καλά λαϊκής αντιμετώπισης του πελάτη και σε έτερα αστικά νεοκουτούκια (βλ. Βέργες Λάγιες) η οποία εμένα προσωπικά με κριντζάρει αγρίως, ιδίως εφόσον δε συνοδεύεται και από την αρμόζουσα τιμολόγηση.

Γενικά γίνεται προσπάθεια να ενταχθεί το χωριάτικο εξπήριενς σε αστικά πλαίσια αλλά το όλο εγχείρημα δεν πείθει, ασφαλώς λόγω τιμών αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Τα περί Ελασσόνας είναι για τουρίστες και για βέρους Σαλονικιούς που μπερδεύουν την αγελάδα με την κατσίκα. Δώστε στον κόσμο να φάει φτηνό και αξιοπρεπές τσιτσί και αφήστε τα μαρκετίστικα κόλπα.

Τη χρονιά που μας πέρασε μετά από τη συγκλονιστική πρώτη εμπειρία (σκρολάρισμα προς τα κάτω για περισσότερες πληροφορίες) το μαγαζί τιμήθηκε από την αφεντιά μου γύρω στις 10 φορές. Τα έχουνε πει άλλοι ας τα πούμε και εμείς, έτσι για το χαβαλέ: Η ποιότητα του γύρου είναι σταθερά άνω του μετρίου (στα καλύτερά του το αποτέλεσμα είναι απλά θεϊκό), αν και εμφανίζονται τακτικά διακυμάνσεις. Όσο πιο αργά το βραδύ το επισκεφτεί κανείς τόσο το καλύτερο, ο γύρος ξεροψήνεται και φεύγει η σχετική γουρουνίλα. Τα γεμιστά μπιφτέκια του είναι έδεσμα εκλεκτό και ανεπανάληπτο. Οι αλοιφές του εξαιρετικές. Τι να λέμε, το μαγαζί ακροβατεί επιδέξια μεταξύ γκουρμέ και φαστ φουντ. Οι άνθρωποι είναι καλλιτέχνες απλά, με το όλο αποτέλεσμα να υποστυλώνεται από πολυάριθμες δεκαετίες συνεχούς λειτουργίας (κοντεύει πια τον αιώνα) και συσσώρευσης γνώσης περί ψησίματος, όχι αστεία.

Κατά τ' άλλα τα μειονεκτήματα είναι γνωστά: Οι μικρές μερίδες, η αργή εξυπηρέτηση, η στο φάσμα του αυτισμού περιποίηση. Είναι ένα καθαρά συνοικιακό μαγαζί το οποίο λειτουργεί με τους δικούς του νόμους, ρυθμούς και νόρμες, που εμένα δε με χαλάει. Αυτό που όμως με έκανε έξω φρενών ήταν το θέαμα που αντίκρισα τις προάλλες: Παρέα 20 και βάλε μεσήλικων πραγματοποίησε μαζική μάζωξη για να εορτάσει τα πεντηκοστά γενέθλια κάποιου της συνομοταξίας των που θεώρησε ότι είναι καλή ιδέα να παραλύσει τη λειτουργία ενός χαμηλού δυναμικού λαϊκού ψητοπωλείου με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξυπηρέτηση των υπολοίπων. Μετά από μικρή άκαρπη αναμονή και εκτιμώντας από την εμπειρία ότι θα τρώγαμε την επόμενη μέρα στην καλύτερη φύγαμε σούμπιτοι. Δεν κατηγορώ την ιδιοκτησία, οι άνθρωποι το ψωμί τους θέλουν να βγάλουν, αλλά την περιρρέουσα καφροσύνη που συχνά οδηγεί σε τέτχοιες αντιρωμαίικες συμπεριφορές.

Το τίμησα μετά από πολύ καιρό συνοδεία αγαπητών νιόπαντρων φίλων. Ο παππούς μας άφησε χρόνους πρόσφατα (ο Θεός να τον έχει καλά εκεί που είναι) και το μαγαζί πέρασε επίσημα στην τρίτη γενιά. Κατά τ' άλλα σχεδόν τίποτε δεν άλλαξε, το φαγητό παραμένει στις γεύσεις, στις τιμές και στα στάνταρ που το γνώρισα, αξιοπρεπές και τίμιο. Ο ορισμός της λαϊκής εστίασης, μια από τις λίγες πια παλιακές εμπειρίες σε αυτή την παραστρατημένη από αιρετικούς ανέμους ρημαδούπολη.

Υπέροχο μαγαζί-μύηση στην ευρασιατική κουζίνα σε μια άκρως επενδεδυμένη γειτονιά το οποίο λόγω αποτρελαμένου ρωσολάγνου κολλητού έχω τιμήσει ουκ ολίγες φορές το τελευταίο καιρό. Υπέρτατη κιτς αισθητική και σπιτίσια περιποίηση από τη συμπαθέστατη και ευειδή κυρία που συνήθως βρίσκεται στις επάλξεις. Χαϊλάιτ για εμένα το λαχματζούν και το λουλά κεμπάπ. Τιμές λαϊκές όπως πρέπει και αρμόζει και είναι και το σωστό. Προτείνεται και για απογευματινή επίσκεψη με στόχο την αποκλειστική κατανάλωση άφθονης ποσότητος από перцовка, ήτοι πιπεράτης καυτερής βότκας. Τερματισμένο προλεταριακό μαγαζί που ενσαρκώνει τριτοκοσμικούς πόθους αποικιακής απελευθέρωσης υπό τις ευλογίες του Ιωσήφ που επιβλέπει το χώρο.

Μόρτης και μάγκας ο ψήστης-μύστης, παίζει μεγάλη μπάλα μέσα στο βρωμο-φτωχοκαπηλειό του. Αυτοσχέδιο σαντουίτσι με μπιφτέκι και κεμπάπια, χωρίς πατάτες και συναφείς κριντζιές. Δοκιμή πριν ενάμιση μήνα. Πολύ αξιόλογη προσπάθεια και η τιμή συγκρατημένη. Θα ξανατιμηθεί πρώτα ο Θεός.

Την πέσαμε με παρέα πριν κανά τριήμερο. Εξωφρενικά ακριβό το πρόβατο στα 16 ευρώ η μερίδα. Οι τιμές στα σάντουιτς επίσης άγρια τσιμπημένες, στα 4,5. Έχει ξεφύγει τελείως η κατάσταση. Η νοστιμιά του προϊόντος και η σχετική γενναιοδωρία στις μερίδες δεν σώζει την κατάσταση με την καμία. Αλλάχτε μυαλά να πούμε και δώστε στην φτωχολογιά να φάει αξιοπρεπώς. Δεν έχουμε πετρελαιοπηγές στο Θερμαϊκό, μπίχλα και γλίντζα έχουμε.

Απίστευτης τερματισμένης λιγδιάρικης πενταβρώμικης αισθητικής βγαλμένη από παράλληλο σύμπαν εμπειρία στο ρωμαίϊκο λουμπεν προλεταριακό μπουγατσατζίδικο/πιτσαρια/τρώγλη για χαμένες και μοναχικές ψυχές του Αυτοκράτορα. Πίτσα γλυκιά σαν πασταφλώρα, ίσως ένα τσικ ανεβασμένη τιμολογιακά από τον ανταγωνισμό αλλά σαφώς με ριζικά διαφορετική απεύθυνση σε πιο ώριμο και έτοιμο για πιο ενήλικες καταστάσεις κοινό και όχι φοιτητοπουλαίους να πούμε όπως κάτι πίτσες Κρης και άλλες καπιταλιστικές αηδίες. Εδώ μιλάει η αισθητική και όχι ο καταναλωτισμός. Ο ιδιοκτήτης μέσα στην καλή χαρά, γυάλισε το μάτι του που με είδε και χαρωπός-χαρωπός μου πάσαρε τις ευλογημένες λαδοσαλτσίλες του με επίγευση κασεριού που τιμής ένεκεν αποκαλεί "πίτσα". Να τον έχει ο Θεός καλά. Όσοι δεν έχετε διαβρωθεί από την κατά Φουκώ γενεαλογική επίδραση της ισχυος σπεύσατε ταχέως.

Αξιοπρεπης ψιλοκομμένος γύρος τον οποίο τον φορτώνουνε με το φτυάρι στην πίττα με αποτέλεσμα να προκύπει ένα θηριώδες κρεάτινο τείχος που σε προκαλεί με θρασύτητα να το φας. Το έπραξα αλλά παραδόξως δεν το απήλαυσα. Μπούκωσα και με το παραπάνω. Υπάρχει μεν κάποια αντιστοιχία τιμής/ποσότητας/ποιότητας στα 4,2 ευρώ αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι και όχι εκσκαφείς ή τετράποδα θα κόψω λάσπη στο μέλλον.

Μεταμοντέρνα καντίνα βουτηγμένη στην ποστίλα και στον ηθικό ρελατιβισμό αλλά δε με χαλάει γιατί το φαγητό είναι αξιοπρεπές ως φαίνεται. Δυνατό το χωριάτικο λουκάνικο και χορταστικό (προτείνεται ασφαλώς ψωμάκι και όχι πίτα που πρόκειται για διαβολική εφεύρεσις που παραπέμπει σε άζυμους άρτους, όστιες και τα συναφή). Μου κανανε εντυπωση οι πατάτες κομμένες σε ακανόνιστες ροδέλες, μάλλον χεράτες. Οι τιμές στην ανιούσα (τρισήμισυ γιουρώπουλα) όπως και οπουδήποτε αλλού. Δε χρειάζεται να παραθέσω την παροιμία για τα παξιμάδια και την εντερική κένωση αλλά μου φαίνεται εκεί θα καταλήξωμεν οσονούπω. Τέσπα, μελλοντικά θα ξαναπήγαινα και για κανα κιμαδοειδές (μοσχαρίσιο σουτζουκάκι, μπέργκερ και τοιαύτα) έτσι για να 'χω άποψη να τη λέω ευθαρσώς.

Τρομερά ατμοσφαιρικό μαγαζί με μορφές ιδιοκτήτες-εργαζόμενους (ο κωδικός για το wifi είναι xesetowifi - δεν κάνω πλάκα) που σε προκαλεί να πας και να κατασκηνώσεις καμια βδομάδα να ηρεμήσεις. Πάρα πολύ οικονομικό, μια μισόλιτρη primator weiss - από τις πιο εύγεστες και φρουτώδεις μπύρες που κυκλοφορούν εκεί έξω - στα 4 μόλις ευρώ ενώ στα Σέρρας και αλλού την βρίσκεις από 6 και πάνω. Θα ήθελα να δοκιμάσω και μεζεκλίκια εάν συν Θεώ μου δοθεί η ευκαιρία. Αξίζει για όποιον έχει έστω ψήγμα αισθητικής μέσα του.

Πολύ αξιοπρεπές φαλάφελ, από τα καλύτερα που χω φάει σε αυτή τη ρημαδούπολη. Χορταστικό και εύγεστο με το κοντέρ των τιμών να ανέρχεται στο πατροπαράδοτο πια τριαμισάρι αλλά νομίζω ότι στην περίπτωση ετούτη λέει αρκετά. Λίγες, τίμιες και καλές επιλογές ετοιμασμένες από ένα ρωμαίικο παλικάρι του μόχθου και της βιοπάλης το οποίο όταν του είπα τι θέλω να μου φτιάξει με λέει το άτομο: "Εγώ ξέρεις τι θέλω; Ένα εκατομμύριο!". Εν συνεχεία ακολούθησε λαϊκός χαβαλές μεταξύ συνδαιτημόνων και υπαλλήλων στο πεζοδρόμιο.

Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το ρεντ χοτ τσίλι πέπερ φαλάφελ που παρήγγειλε ο σύντροφος μου (εκ του συν+τρώγω, μη πάει το μυαλό σας σε γκεουά καταστάσεις) ήταν όντως τιγκαρισμένο στο τσίλι γιατί αν και πελώριος μύστης του καυτερού, ένιωσε κάψιμο δυνατό και διαπεραστικό, επομένως παραγγέλνετε με τη δικιά σας ευθύνη. Θα ξαναπήγαινα άνετα.

Πήγα τις προάλλες και τσίμπησα ένα σαντουίτσι με σεφταλιά έτσι για την αλλαγή. Καλό το κόνσεπτ όπου το τιγκάρεις με σχεδόν ό,τι θες μέσα και η τιμή παραμένει αναλλοίωτη αλλά και πάλι η αντιστοιχία τιμής-ποσότητας παραμένει ασύμμετρη. Τρισήμισυ ευρώπουλα του οξαποδώ για δυο χαψιές φαΐ. Βέβαια, είναι κοινός τόπος η άνοδος των τιμώνε και δε φταίει ο μαν αλλά και πάλι δύσκολα να το χωνέψεις. Δύσκολοι καιροί για μπατίρηδες καλοφαγάδες...

Σχετικά με την ποιότητα απλώς οκ, πιο πολύ με κεμπάπι έμοιαζε παρά με σεφταλιά αυτό που έφαγα (δεν έγινε αντιληπτή στο ανώτερο πεπτικό σύστημα η μπόλια) και από γεύση τίποτες το εξαιρετικό. Πα μαλ. Αν με πιάσουν οι λιγούρες ενδέχεται να ξαναπάω για να τους πω ότι είμαι ο Αρκάς και θέλω μερίδιο που χρησιμοποιούνε τα κόμιξ μου στις ταπετσαρίες και στα τραπέζια χωρίς να με ρωτήσουν.

Επαναληπτική επίσκεψις μετά από κάποιο καιρό. Εξαιρετικά θετική εμπειρία στο σύνολό της. Το φαγητό ανώτερο από κάθε άλλη φορά. Είχε ξεμείνει από γύρο ο αρχιμόρτης παππούς και παίξαμε μπάλα με μπιφτέκια και κοτοτηγανιά. Ανώτατης πχοιότητος ο κιμάς και η κοτοτηγανιά έδεσμα από άλλονε πλανήτη. Ρετσίνα Ζαμπέτογλου σταθερή αξιά, κλάσεις μεγέθους ανώτερη από τα εμφιαλωμένα κάτουρα που κυκλοφοράνε σε σουπερ-μαρκετ και ταβερνομεζεδοπωλεία. Πιπεριά καυτερότατη και λαχανίδα σούπερ. Απολαυστικό ντερλίκωμα παρά την απουσία του γύρου. Το μαγαζί ανέβηκε πολλά κλικ στα μάτια μου καθώς σε προηγούμενες επισκέψεις απο γαστριμαργική άποψη με εξαίρεση τον γύρο δεν είχα νιώσει και πολλά. Αναθεωρώ.

Επί του παρόντος, πρέπει να έχει το καλύτερο σουβλάκι στα Σέρρας. Το επίπεδο έχει πέσει δραματικά τα τελευταία χρόνια και απ' όπου πήρα σουβλάκι τον τελευταιο χρόνο έμεινα με ξενερουά εντυπώσεις. Τους έχει πάρει όλους ο κατήφορος, ακόμα και παλιούς και αυθεντικούς μάστορες (Γόης, Ντόκας, Ηλίας κλπ). Ο Γράσνας από την Ορεινή, προς το παρόν τουλάχιστον, τιμάει τα παντελόνια του και δίνει τίμια μάσα στο λαό. Ό,τι έφαγα ήταν καλό έως πολύ καλό ακόμα και τα ορεκτικά. Ελαφρώς υποτιμημένο λόγω της τοποθεσίας αλλά ο σσσσσσσιραϊκός λαός της εργατιάς ξέρει και το τιμάει.

Πήγα και ένιωσα πολιτισμό το μακρινό 2018. Αν και είχε προηγηθεί κάποια κοινωνική εκδήλωση, είχε πλακώσει το μεσημέρι και το μέρος είχε κυριολεκτικά αδειάσει από κόσμο μας υποδέχτηκαν με γνησιότητα, ανθρωπιά και φιλότιμο και μας περιποιήθηκαν ΡΩΜΑΙΪΚΑ και αληθινά. Πιο πολύ εντύπωση από τα πολύ νόστιμα κρεατικά (τύπου ταβέρνας αλλά με κρέατα άλλου επιπέδου) μου έκανε η θέα από το πίσω μπαλκόνι που μας καθίσανε. Δάσος μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και στο βάθος-βάθος η θάλασσα της Ολυμπιάδας. ΟΝΕΙΡΟ. Αγνάντι στην κυριολεξία.

Θυμάμαι ότι μας κέρασε η γιαγιά - που σκοτώθηκε να μας εξυπηρετήσει σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στην υπερμαγαζάρα - γιαούρτι με μέλι στο τέλος. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Τιμές, μάλλον της πλάκας. Για μια οικογένεια 4 ατόμων βγήκε γύρω στα 50 ευρώ αν δεν με απατάνε οι μόρτικοι νευρώνες μου.

Πάρα πολύ καλή εμπειρία που γλύκανε τις πικρές μου εμπειρίες από μια μαζοχιστική παραθέριση στο πρώτο τουριστο-πόδι της Χαλκιδικής τις προηγούμενες μέρες. Τις προάλλες επισκέφθηκα και πάλι το χωριό αλλά το συγκεκριμένο στολίδι ήταν κλειστό. Ελπίζω να ήταν συγκυριακό...

Επίσκεψη τις προάλλες. Βαριά βουνίσια διακόσμηση στο εσωτερικό. Έξω η θέα είναι χάρμα αλλά δεν καθίσαμε γιατί πλακώσανε κάτι λογχοφόρες σφήκες που μυρίστηκαν κρέας. Από κρεατικά ολίγα πράματα δοκιμάστηκαν. Η πανσετομπριζόλα θεόρατη και απολαυστική στα 10 ευρώ. Τα μπιφτέκια νόστιμα αλλά υπερβολικά τιγκαρισμένα στο κύμινο. Οι πατάτες όντως χεράτες. Τα υπόλοιπα ορεκτικά αδιάφορα. Το σέρβις ψυχρότατο και με παραξένεψε γιατί σε προηγούμενη επίσκεψή μου στο χωριό σε άλλη ταβέρνα η υποδοχή ήταν ρωμαίικη και ανοιχτόκαρδη. Μάλλον δε θα ξαναπάω αν ξαναπατήσω το ποδάρι μου στο χωριό δεδομένων των υπόλοιπων επιλογών που υπάρχουν, γνωστών και άγνωστων στην αφεντιά μου.

Δύο φορές έχω πάρει, την μία κιόλα πριν κανα μήνα έκατσα. Την πρώτη τον περασμένο χειμώνα έπαιξε το σαλέντο το βιγκανίστικο το φλώρικο με τα μανιτάρια (αρκετά καλό απ' ότι θυμάμαι), τη δεύτερη το πουέμπλο με το ραγού που μάρεσε πολύ. Φαίνεται πολύ αξιόλογο μαγαζάκι, μετράει πολύ η χρήση του ξυλόφουρνου και το κόνσεπτ είναι πρωτότυπο και μοναδικό για Θεσσαλονίκη τουλάχιστον. Μεγαλούτσικος ο κατάλογος, μπορεί να δοκιμαστεί το μέρος και για πλήρες γεύμα κανα μεσημέρι πριν τη σιέστα. Θα 'λεγα πως θα ξαναπήγαινα αν οι συνθήκες το επέτρεπαν.

Μόλις γύρισα μ@στουρωμένος καὶ κ@υλωμένος ἀπὸ τὸ ναό. Ὁ γῦρος Α-ΔΙΑ-ΝΟ-Η-ΤΟΣ. Τὰ κάτωθι σχόλια δὲν υπερβάλλουν σὲ καμία περίπτωση. Ντάξ, μικρή ἡ μερίδα καὶ ἡ τιμή ανέρχεται στὰ 3,5 ευρῶ (τὰ περί 4,2 εἶναι προπαγάνδα τοῦ Σόρος) αλλὰ κλάιν ειλικρινὰ.

Τσίμπησα αρχικὰ ἕνα πιτόγυρο που κατέφτασε σὲ μιὰ γλιτσιασμένη σα λαδοπόντικας πίτα (ἔτσι πρέπ) καὶ ἕνα σαντουίτς μὲ μπιφτέκι, ὄχι τὸ γεμιστὸ (κακῶς), τὸ απλὸ, ἔτσι γιὰ νὰ δῶ τί ἄλλο παῖζει. Τσάμπα τὸ παρήγγειλα, ἕνα τυπικό μπιφτεκάκι τῆς σειρᾶς ἤταν, γιὰ νὰ χαίρονται τὰ κυνάρια. Μὲ ἔριξε ἄσχημα μετὰ τὸν γαστριμαργικὸ οργασμὸ τοῦ γύρου καὶ τσίμπησα καὶ δεύτερο πιτόγυρο (χωρὶς πατάτες εννοεῖται γιατὶ εἶμαι Ῥωμιὸς θεοσεβούμενος) γιὰ νὰ στανιάρω. Μάντεψα ὅτι ὅσο παιρνοῦσε ἡ ὥρα καὶ κόντευαν μεσάνυχτα τόσο θὰ μεγάλωνε ενδεχομένως ἡ γενναιοδωρία τοῦ ἀγέλαστου μόρτη ψητᾶ καὶ δὲν ἔπεσα ἔξω. Χοντροκομμένος ὅσο δὲν πάει μὲ κάτι χοιρινές γκουμοῦτσες ΝΑ. Παραλήρημα...

Τὸ μετάνιωσα πικρὰ που δὲν δοκίμασα γεμιστὸ μπιφτέκι... Τὸν ερώτησα τὸν μάγκα ἐάν τὸ γεμιστό μὲ ροκφόρ μπαίνει καὲ σὲ σαντουίτς ἀλλὰ γιὰ μυστηριακούς μεταφυσικούς λόγους μου απήντησε ὅτι βγαῖνει μόνο σὲ μερίδα. Γιὰ γεμιστὰ παῖζει τὰ ἄλλο μὲ τὰ μανιτάρια καὶ τὸ κασέρι που πρέπει νὰ εἶναι εξίσου πολύ καλό. Τὰ καυλάντιζα τὰ μπιφτέκια εκεῖ που τὰ 'ψηνε ἡ γριά-μητριάρχης τοῦ κονακίου καὶ μετάνιωνα τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ που προτίμησα τὸ ἁπλό, λιτό, μπιφτέκι τοῦ κλώτσου καὶ τοῦ μπάτσου. Δὲν πρᾶζ, νέξτ τάιμ. Ὁ θεόπνευστος τσουρουφλισμένος ἀργοψημένος στὰ κάρβουνα γῦρος που εἶχε ἤδη σταματῆσει νὰ γυρίζει τήν ὥρα που πήγα, ἀναπλήρωσε τὸ ἀτόπημα μὲ τὸ παραπάνω.

Στὰ τῆς ἀτμόσφαιρας, φυσικὰ τερματισμένο λαϊκὸ περιβάλλον γιὰ ἄρρωστα μυαλὰ καὶ στομάχια. Τὸ μέρος εἶχε ἀρκετό κόσμακη (κοντά στὰ δέκα τραπέζια ἁπλωμένα στὸ τουμπιώτικο πεζοδρόμιο γύρω) καὶ πράματι ἡ αναμονὴ ἤταν σχετικὰ μεγάλη ἀλλὰ τοῦτα εἶναι ΤΡΙΧΕΣ. 13 ευρώπουλα τοῦ οξαποδῶ γιὰ τρίγια σαντουίτσια καὶ μιὰ μπύρα, μιὰ χαρά γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ ἐδέσματος. Τὴν ἄλλη φορά, πρῶτα ὁ Ὑψιστος, ντουγροὺ γιὰ μερίδα γύρο ὅπως προτεῖνει ὁ ταβερνοαλάναξ, πιφτέκι γεμιστὸ καὶ αλοιφές χεροποίητες νὰ πασαλειφτοῦν τ' αντερὰ μας νὰ τὸ φχαριστηθοῦμε.

Τελευταῖο χαϊλάϊτ τῆς ταπεινῆς ἐπισκέψεῶς μου: Εἶπα βράϝο στὰ παλουκάρια γιὰ τὸ γύρο τους καὶ δὲν μου ἔδωσαν (ὁ εἷς τουλάχιστον) σχεδὸν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σημασία, οὔτε καληνύχτα δὲν μὲ εἶπαν τα ἀπερίγραπτα τὰ ἄτομα. Ξέρω γῶ... μᾶλλον ΓΟΥΣΤΑΡΩ!!

Επίσκεψη προς αναζήτηση αναπληρωματικής πρέζας μετά τον τραγικό χαμό του καλαμαριώτικου ναού του Καουμπόη με το οποίο αναπόφευκτα το συγκρίνω λόγω παρόμοιας αισθητικής/χαρακτήρα. Σχετικά θετική εντύπωση στο σύνολό της. Ο γαύρος σαγανάκι πετυχημένος με το ζουμί να θύμιζει απρόσμενα το μυθικό σαγανάκι του κυρ Σωτήρη. Χορταστική μερίδα σαφρίδια ωραία και μπαμπάτσικα άρτι ψαρεμένα στο Θερμαϊκό. Ντολμαδάκια αδιάφορα και κρύα. Τσίπουρο δικό τους κλασικό ταβερνίσιο μετριοδυνατό. Το κλίμα υπερλαϊκό με γερόντια και χούφταλα να μουχαμπετιάζουν όπως με αρέσει αλλά δεν έλλειψε και η έκπληξη η οποία συνίστατο στην επίσκεψη από έτερους νεολαίους μυούμενους του καφενειακού μυστικισμού. Με άρεσε και η εξυπηρέτηση, λαϊκή, τίμια και ντόμπρα. Στις τιμές όμως τα χάλασε ο ντρελασχο: σε καμία περίπτωση λαϊκές, άνω των 30 ευρώ για δύο άτομα. Άντε να το δεχτώ ένεκα φορτωμένης μερίδας σαφριδιών του ψαρά του μόρτη αλλά και πάλι για μαγαζί τέτοιας αισθητικής δεν το αποδέχομαι. Στον καμπόη με 30 ευρώ η κοιλιά μας γινότανε αερόστατο και δεν πεινάγαμε για 3 ημέρες να πούμε. Εδώ απλά χορτάσαμε. Οκ είναι και ο καλπάζων πληθωρισμός στη μέση αλλά κάπου όπα ρε φίλε. Θα μπορούσα να ξαναπάω αλλά δύσκολα να τιμηθεί επαναληπτικά στο άμεσο μέλλον γιαυτόν τον λόγο και μόνο.

Επίσκεψη πριν 2 μήνες, μες της άνοιξης την αγκαλιά. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ το τηγανητό γριβάδι και εξίσου δυνατή φάνηκε να είναι η πέστροφα στον φούρνο από την οποία ωστόσο δοκίμασα λίγο και δεν έχω άποψη. Τα υπόλοιπα συνοδευτικά/ορεκτικά/σαλάτες αδιάφορα τυπικού ταβερνιακού επιπέδου. Από κρεατικά δηλώνω άγνοια. Το μαγαζί αξίζει και για τη θέα του στη λίμνη για αυτό προτείνεται η επίσκεψη κατά βάση καλοκαιρινούς/ανοιξιάτικους μήνες για να αράξει κανεις στο μπαλκόνι. Για 5 ενήλικες και ένα νήπιο πρέπει να βγήκε γύρω στα 100 ευρώ. Συνοψίζοντας: Όποια παρέα πάει καλά θα κάμει να παραγγείλει 3-4 κιλά γριβάδι, 1 λίτρο τσίπουρο και να αγνοήσει ό,τι άλλο υπάρχει στο κατάλογο. Η στομαχική αγαλλίαση είναι εγγυημένη.

Τον τελευταίο μήνα που ανακάλυψα το μαγαζί χάρη στα αλάνια του ΤΧ έχω κάτσει με παρέα 2 φορές στο μέρος και έχω περάσει για να πάρω γύρο στα πεταχτά άλλες 3. Η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου είναι η εξής:

1) Για γύρο στο χέρι το μαγαζί είναι κορυφαίο, ειδικά τις μεσημεριανές ώρες. Να πάς με την παρέα σου να καθίσεις και να πάρεις πιάτα όχι και τόσο. Τα κιμαδοειδή του (γεμιστό μπιφτέκι, σουτζουκάκια, κεφτεδάκια) μου είναι αδιάφορα. Τα ορεκτικά (ψητή μελιτζάνα, γεμιστή πιπεριά, τζατζίκια, αλοιφές και συναφή) και οι πατάτες το ίδιο. Η ρετσίνα Ζαμπέτογλου, ωστόσο, είναι συγκλονιστική και το λέω εγώ που θεωρώ το συγκεκριμένο ποτό ως κάτι μεταξύ κάτουρου και υγρών μπαταρίας.

2) Η ατμόσφαιρα βέβαια είναι υπέρ του δέοντος λαϊκή αν και επικρατεί σχετική στενούρα και η γειτονιά δεν εμπνέει πολύ.

3) Η εξυπηρέτηση άκρως φιλική. Πολύ συμπαθητικές φυσιογνωμίες άπαντα τα μέλη της οικογένειας που τρέχει το μαγαζί, η γιαγιά, ο ψήστης/μύστης παππούς και η αλέγρα κόρη στο σέρβις. Την τελευταία φορά μάλιστα η δεσποσύνη με ευγένεια και παρρησία μας πρότεινε να πάρουμε τηλ. την επόμενη φορά ώστε να μας καθίσουνε σε ένα τραπέζι πιο ευρύχωρο για να μη στριμωχνόμεθα.

4) Τα παράπονα που παραθέτει έτερος σχολιαστής σε παλαιότερο σχόλιο στις 6/11/21 δεν ανταποκρίνονται στην προσωπική μου εμπειρία. Και γλυκό μας κεράσανε τόσο στη μεσημεριανή όσο και στη βραδινή επίσκεψη αλλά και ουδεμία πίεση για αναχώρηση υπήρξε, ίσα-ίσα ο λογαριασμός κατέφθασε με καθυστέρηση μισής ώρας αφού ζητήθηκε αλλά κανείς δεν χαλάστηκε γιατί τέτοιοι λαρτζ τύποι είμαστε.

Συμπερασματικά, το μέρος είναι στα τοπ για σύντομη επίσκεψη, γύρο στο χέρι και γεια σας και σαν συνολική εμπειρία άνω του μετρίου για επίσκεψη τύπου αρμένικης βίζιτας με παρέα, κερδίζοντας ωστόσο πόντους λόγω φιλικότητος, λαϊκότητος και ρωμαιικότητος και όχι λόγω γαστριμαργίας, η οποία, αν εξαιρέσει κανείς τον τοπ χεράτο γύρο και την μαγκιόρικη ρετσίνα κινείται σε μέτρια αλλά αξιοπρεπή επίπεδα. Με βάση αυτά, το μαγαζί ασφαλώς και προτείνεται και θα ξαναπήγαινα με χαρά, απλά θεωρώ πως η αρκετά εξιδανικευμένη εικόνα που έχει δημιουργηθεί σε πρότερα σχόλια δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μάσα.

Ταβερνοκαφενείο παρόμοιας αισθητικής με το Στέκι που βρίσκεται πλησίον με ίσως κατάτι λαϊκότερο προφίλ καθώς παίζει σε διπλό ταμπλό ως καφενείο γερόντων τις μεσημεριανές κυρίως ώρες αλλά αμαλάχει ναούμε ξερωγω το γυρνάει σε νεο-ταβέρνα σύγχρονη και μερακλίδικη όπως και η περιρρέουσα αισθητική του μαγαζέως υποδεικνύει άλλωστε.

Δοκίμαστηκε ένα μικρό μέρος του καταλόγου αλλά σχεδόν ό,τι επιδαψιλεύτηκε ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Χοιρινή τηγανιά και κεμπάπ γιαουρτλού κομπλεντάν, αλοιφή πάπρικα πολύ καλή, τζατζίκι και μπουγιουρντί αδιάφορα. Πιθανότατα από τις πιο ξηγημένες γαστρονομικές προτάσεις της ενορίας της Αγίας Παρασκευής (η εκκλησία απέχει λίγα μέτρα). Τιμές φιλικές για την εποχή και φαντάζομαι το κατά κεφαλήν χαράτσι πέφτει όσο η παρέα μεγαλώνει. Με δύο άτομα βγήκε γύρω στα 14 ευρώπουλα του Βελζεβούλη.

Στα αρνητικά το σύγχρονο νεο-καφενειακό κλίμα και η απουσία χαρντκορ καταστάσεων όπως μου αρέσει και γουστάρω αλλά το μαγαζί είναι έτσι κι αλλιώς της νέας γενιάς επομένως δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται για αλλοίωση πρότερης αυθεντικής καφενειακής αισθητικής. Θα ξαναπήγαινα, ιδιαίτερα για να δοκιμάσω τα ψαρικά.

Πολύ αξιοπρεπές μαγαζάκι. Μου το σύστησαν ως μπυραρία αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο μιας και δεν εμφανίζει μεγάλη ποικιλία στα μπυρόνια (2/2 φορές που το επισκέφτηκα η τσέχικη ξανθιά βαρελίσια Πριματόρ παρ' όλο που αναγράφεται στο κατάλογο απουσίαζε και το ίδιο ίσχυε και για κανά δυο άλλες μπύρες). Πρόκειται μάλλον για συνοικιακό μπαρ με φαγητό. Το μπέργκερ πολύ καλό και αρκετά οικονομικό στα 6 ευρώπουλα. Παίζουν και άλλα εδέσματα, λουκάνικα, πίτσες, μπουρίτος, τάκος κουλουπού κουλουπού αλλά δεν έχω άποψη περί ποιότητος. Με τις μπύρες φέρνουν και αρκετούτσικα συνοδευτικά κουβέρ, πατατάκια και στικάκια από κασέρι. Τον προσέχουνε τον πελάτη. Γενικά μάλλον δίνεται περισσότερο έμφαση στη γαστρονομία παρά στο πιοτί. Παίζουν επίσης συγκεκριμένες μέρες (Σάββατο και ίσως άλλοτε) προσφορές του στυλ με τη δεύτερη μπύρα δώρο μια πίτσα (το λέω σαν παράδειγμα στην πράξη μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι) και κάτι τέφτοια σκηνικά ξηγημένα και μερακλίδικα. Κόσμος της γειτονιάς, οικογένειες, ζευγάρια, 50αρες εμμηνοπαυσιακές Κάρεν, όμορφα πράγματα. Είναι μεγαλύτερο απ' όσο φαίνεται με χώρο μέσα και έξω αλλά και στο μπαλκονάκι. Προτείνεται, είναι από τα μαγαζιά που τραβάει να κάτσεις κανα 5ωρο με παρέα να χαβαλεδιάσεις και να ξεχαρμανιάσεις από το εβδομαδιαίο οσχεοπρήξιμο.

Κυριλλέ αριστοκρατικό ζαχαροπλαστείο με αέρα και ιστορία. Κινήθηκα σε πολύ σέηφ επίπεδα, πήρα ένα προφιτερόλ το οποίο ήταν ολόφρεσκο και παρασκευάστηκε όσο ήμουν παρών στο μαγαζί. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν με ενθουσίασε. Πολύ υδαρή η σοκολάτα, χωρίς προσωπικότητα και το σουδάκι κάπως άνευρο, μολονότι μου άρεσε η κρέμα στο βάθος του προϊόντος. Ωστόσο, οι τιμές είναι από παράλληλο σύμπαν, αγγίζοντας σχεδόν το δυσθεώρητο ύψος των 4 ευρώ του Μολώχ. Ε όχι κι έτσι ρε μάγκα. Τι ξήγα ειν' τούτη; Βαφτισιμιός του Παλαιολόγου είσαι; Εκτός αν στην τιμή περιλαμβάνεται η πραγματικά εξαίρετη και ευγενική εξυπηρέτηση από την υπάλληλο, το μίνι-κέρασμα-δείγμα-"δωρεάν" με το καλωσορίσατε και η περιστασιακή πιανιστική μουσική υπόκρουση (η οποία ήταν ωστόσο απούσα όταν πήγα).

Απαιτούνται σαφώς περισσότερες επισκέψεις και περισσότερες δοκιμές για να αποσαφηνιστεί το θέμα αλλά με τέτοιες τζιζ τιμές μάλλον θα κόψω λάσπη να πούμε. Από προφιτερόλ τουλάχιστον (το οποίο είναι ένα αρκετά βατό και γλυκό, ψωμοτύρι κάθε ζαχαροπλάστη που παίζει σοβαρή μπάλα) του Ελενίδη που δοκίμασα πριν 3 χρόνια αλλά και του Γαλβά, απ' όπου έχω πάρει καμιά 15αριά φορές είναι κλάσεις ανώτερο.

Δε μου γέμισε το μάτι, παρά το πολιτισμικό βάρος του χώρου και της επιχείρησης εν όλω. Βρε αν δεν πάτε πίσω στην ΠΟΛΗ πραγματικοί μαΐστορες δεν γίνεστε. Ε μα τι...

Μεχ προς στο οκ εμπειρία στο σύνολό της. Κοντοσούβλι χοιρινό και κοντοσούβλι κοτόπουλο, αμφότερα εύγευστα και ζουμερά. Ορεκτικά να 'χαμε να λέγαμε, τίποτε το σπουδαίο. Ένας της παρέας που το 'χει ρίξει στο φίτνες πήρε ψάρι, λαβράκι και ισχυρίστηκε πως του άρεσε.

Στα αρνητικά, ξενερωτική η πάσιβ-αγκρέσιβ συμπεριφορά του σέρβις. Δεν ήταν στα κέφια της η κοπελιά; Ποιος ξέρει... Το γενικότερο στύλ/ατμόσφαιρα του μαγαζιού όχι ιδιαίτερα ελκυστικό. Έπνεε μια αδιόρατη αύρα αστικής καλαμαριώτικης καγκουρίλας. Ίσως να "άρπαζε" λόγω του πεζόδρομου που βρίσκεται πλησίον. Επίσης, την επόμενη μέρα το πεπτικό σύστημα του γράφοντος ενεργοποιήθηκε υπέρ του δέοντος, κάτι που προκύπτει συνήθως όταν τα λάδια δεν είναι της προκοπής, αν και συνήθως συμβαίνει μόνο σε εμένα καθ' ότι διαθέτω αριστοκρατική στομάχα και ως εκ τούτου μου 'χει συμβεί εν Σαλονίκῃ σε πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν και σε μαγαζιά που δεν πάει ο νους σου, ακόμη και προσωπικά αγαπημένα. Ο μέσος πελάτης πιθανότατα δεν θα υφίσταντο καμία δυσάρεστη συνέπεια αλλά η εμπειρία μου θεωρώ ότι είναι υποδηλωτική ενδεχόμενων ελλείψεων/αστοχιών στις πρώτες ύλες.

Συμπέρασμα: Ξανά, μόνο άμα επιμένει σύσωμη η παρέα.

Το επισκέφτηκα πριν καμιά βδομάδα. Γηροκομείο η φάση, αντλεί κανείς ευφροσύνη από τις γεροντικές στιχομυθίες/λογομαχίες. Υπήρχε θαμώνας που ισχυρίζονταν με φωνές ότι το ρεύμα δεν έχει ακριβύνει ουσιωδώς και ότι όσοι παραπονιούνται δεν εκτιμούν την κυβέρνηση, φταίνε που δεν κάναν ρύθμιση με τη ΔΕΗ και κάτι τέτοια. Μαγεία...

Σέρβις ολιγομίλητο, αποστασιοποιημένο και διεκπεραιωτικό από τον κροσφαλά καφενειάρχη-αφεντικό. Στην κουζίνα μάλλον η γυναίκα του. Τιμές καφενειακές, 13 ευρώ του μαμωνά το άτομο. Μόνο τηγάνι: σχάρες, ψηστιέρες και μακακίες δεν έχει. Το φαγητό άνω του τυπικού καφενειακού λέβελ. Κουτσομούρα και γαύρος φρέσκα και οκ. Από κρεάτα δεν γνωρίζω τι παίζει.

Προτείνεται αλλά στο στυλ και στο επίπεδο αυτό θα βρει κανείς αρκετά μεγάλη αφθονία, δεν πρόκειται περί κοσμήματος δηλαδής. Αν περάσει καμιά 15ετία ακόμα και διατηρηθεί στο στυλ που είναι σήμερα και με τους ίδιους θαμώνες ίσως να μιλάμε περί κειμηλίου. Ωραίο όνομα πάντως.

Πολύ τίμιο και λαϊκό μαγαζάκι του γούστου μου και του κεφιού μου. Κορυφαία φυσιογνωμία ο μόρτης παππούς που ψήνει τα κρέατα και υπερηφανεύεται για το χειροποίητον του γύρου του. Τοώντι, ίσως ο πιο ποιοτικος γύρος που έχει γευτει το λαρυγγι μου, αν και δεν είμαι τρελός φαν του αθλήματος. Όμορφες κρεατοφαγικές καταστάσεις αλλά μέχρι εκεί, ας μην το ξεχαρβαλώσουμε το πράμα. Το παν στο εν λόγω τσαρδί είναι το υπερλαϊκό συνοικιακό κλίμα και η εμπειρία παλαιότητας και αυθεντικότητας που αποπνέει το μέρος. Για αυτούς και μόνο άνετα γίνεται στέκι και άνετα θα γινόταν ακόμα και αν η ποιότητα ήταν χαμηλότερη.

Κοντολογίς. επιβάλλεται η επίσκεψη για οποιονδήποτε μύστη και πονεμένο οδοιπόρο της ζωής ετούτης αλλά επίσης επιβάλλεται να υπάρχει ένα μέτρο και να αποφεύγεται η θεοποίηση. Ένηγουεη, μπράβο στα αλάνια που ανακάλυψαν τούτο τον ημιπολύτιμο λίθο. Για κάποιον μεταφυσικό λόγο αν και παλαιότερα περνούσα συχνά από το συγκεκριμένο σημείο δεν το 'χε πάρει το μάτι μου...

Επάνοδος στα ιστορικά λημέρια να αναπολήσουμε καμπόη. Δυστυχώς, ο νυν ιδιοκτήτης απάλειψε σχεδόν οτιδήποτε παρέπεμπε στην καφενειακή αίγλη της ιστορικής μαγαζάρας του κυρ Σωτήρη (πόρτες, τραπέζια, καρέκλες, τουαλέτες τα πάντα όλα) και αποπειράθηκε να πάει το μαγαζί ένα-δυο-τρία κλικ (και βάλε) προς το κυριλλέ και το καλαμαριώτικο. Και όμως όλα τον θυμίζουν. Μας είπε ότι ακόμα ο κοσμάκις λέει "πάμε στον καουμπόη" αν και τα αλάνια που σύχναζαν παλαιόθεν πρέπει να αραίωσαν.

Το φαγητό, τώρα, είναι καλό, άνω του μέσου όρου θαρρώ. Δικά του τα σουτζουκάκια και οι αλειφές (χτυπητή, τυροκαυτερή). Κατσικίσια παϊδάκια επίσης πετυχημένα αν και αρκετά κοκκαλάρικα (κάποιοι διεστραμμένοι όμως τα γουστάρουν έτσι ακούω). Πατάτες τηγανητές χεράτες ξηγημένες. Από συμπεριφορά πολύ εντάξει ο μαν. Κέρασε μπύρα βαρελίσια και γλυκό, μας περιποιήθηκε σωστά. Τιμές οκ. Θα ξαναπήγαινα και για ψάρι.

Υ.Γ. 1: Η παρέα των Κουβανών που αναφέρει ο έτερος θαμώνας κάτω σύχναζε εκεί και επί εποχή Καουμπόη. Ώρες ατέλειωτες να πίνουν ρετσινοκοκακολες και να παίζουν ντόμινο...

Υ.Γ. 2: Ο Άλμπερτ οφείλει στο λαϊκόκοσμο, στον εαυτό του και στο Θεό τον ίδιο να βάλει ένα πορτραίτο του κυρ Σωτήρη στο τοίχο, τιμής ένεκεν, να επιθεωρεί το χωρο.

Σαντουιτσάκι με τηγανιτά μύδια εις διπλούν για να με πιάσει. Απίθανη η σκορδοκαϊλα. Σκέτος αφρός το γιαουρτλού. Το μυδάκι τραγανό και εύγεστο. Παίζει και χωρίς γιαουρτλού η φάση για τους νηστεύοντες με ζουμί από μύδια αλλά δεν το 'μαθα έγκαιρα. Ψήθηκα και για κοκορετσάκι στο μέλλον. Τιμές μάλλον οκ. Στα αρνητικά πολύ άκυρη η φάτσα του Τούρκου στα ντουβάρια, στις ταπετσαρίες και όπου αλλού βρήκε και γενικά η όλη φτηνιάρικη τουριστική αισθητική του μαγαζιού. Πάντως φινος επιχειρηματίας ο μαν, στα πρότυπα του άλλου υπέρτατου κάγκουρα, μύστη της ντεκαντάνς κρεατοφαγίας, του Σαλτ Μπέι. Γενικά θα ξαναπήγαινα.

Ρωμαίικο βυζαντινό ανατολίτικο ζαχαροπλαστείο. Ξεχωριστές γεύσεις που εγώ που λατρεύω το φυστίκι, εν Ελλάδι δεν έχω δοκιμάσει άλλοτε και αλλού. Βέβαια, πρέπει κανείς να φύγει Τουρκία για να νιώσει στον ουρανίσκο του Ρωμανία αλλά δεν πειράζει. Για Σαλονίκη εν έτει 2021 - στα ιστορικά απόνερα του ψευτορωμαίικου όπου όλη η μπίχλα και η σαπίλα έχει κάνει κουκουτζά, λίγο πριν αλλάξουν οι καιροί - μια χαρά είναι η φάση. Δοκίμασα ότι σχεδόν έχει να κάνει με φυστίκι: σαραγλί, μαστίχα, πραλίνα. Μου άρεσαν όλα και παρόμοιες θετικές εντυπώσεις αποκόμισα και από την ομήγυρη που κεράστηκε. Πολύ φιλική εξυπηρέτηση, η κοπελιά βάλθηκε να τα εξηγήσει όλα με το νι και με το σίγμα. Το εκτίμησα. Στον τοίχο εικόνες του Αγίου Παϊσίου, της Θεοτόκου και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και 10ευρα, 20ευρα, 50ευρα με ευχές. ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ.

Παλαιόθεν δεν γούσταρα τα μαγαζιά ετούτα - αυτό και τα διπλανά του - γιατί θεωρούσα ότι είναι τρεντάτες τουριστοπαγίδες, ένεκα τοποθεσίας κυρίως, που δεν έχουνε τίποτε να πούνε σε αισθητικό ή γαστριμαργικό επίπεδο. Είχα πέσει έξω αλλά νταξ δε μου 'ρθε και κανας νταμπλάς.

Καθίσαμε μετά από πρόταση ατόμου που ήξερε το αφεντικό καλά και για αυτό τα όσα αναμεταδίδω με ευλάβεια ενδέχεται να μην ανταποκρίνονται στο μέσο όρο της εμπειρίας που είναι πιθανόν να αποκομίσει κανείς. Όμορφα όλα, (ορεκτικά κυρίως) με κορυφαίο τον λούτσο ο οποίος ήταν καλοψημένος, φροντισμένος και νταβραντισμένος. Τσίπουρο αρκετά δυνατό - είχα να κατεβάσω σεβαστή ποσότητα από C2H5OH μήνες βέβαια - αλλά πολύ εντάξει σε γεύση και σε πχιότητα. Γενικά με βάση τα προηγούμενα σχόλια και επειδή από κρεατικά δεν ξέρω τι παίζει θα έλεγα καλού-κακού να τεσταριστεί για ψαράκι το μέρος και όχι για τσιτσί.

Εν γένει θετικές εντυπώσεις, πολύ ανώτερο των φτωχών σνομπίστικων προσδοκιών μου αλλά ενδεχομένως χρειάζεται επανεπίσκεψις για να αποσαφηνιστεί, τουλάχιστον για την αφεντιά μου, το ζήτημα. Τώρα σε σχέση με την όλη εμπειρία/ατμόσφαιρα υφίστανται μέσα-εξω αρκετες αστοχίες. Ολίγον τι σχιζοφρένεια να πούμε. Δε μπορεί ρε φίλε να χεις βρύσες με φωτοκύτταρο στα μπάνια και έξω να βάζεις γιγαντοθόνες να παίζουν ΠΑΟΚ - Άρης ρε φίλε. Αυτά είναι βγαλμένα απο ανέκδοτα. Μαθε να δίνεις χαρακτήρα στο μαγαζί σου.

Γενικά επιχειρεί αδέξια να διατηρήσει κάπως την αισθητική του καφενείου αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα το χαρακτήριζα έτσι. Αστική συμβατική σαλονικιώτικη ταβέρνα είναι για ντανιασμένους αστούς. Οκ, πα μαλ. Μου άρεσε πάντως ο κόσμακης. Ενδιαφέρουσες μούρες. Θα ξαναπήγαινα σε περίπτωση έτερης τσιπουροκατανύξεως και γαστριμαργικού ολοκαυτώματος.

Έχω κάτσει άπειρες των απείρων φορές την τελευταία δεκαετία. Μαζί με πολλές άλλες σερραϊκές παρέες το έχουμε χτίσει στην κυριολεξία το μαγαζί. Η καλύτερη μπυραρία που έχω πάει, απλά. Μεγάλη ποικιλία σε μπυρόνια, βαρελίσιες, εμφιαλωμένες, μελαχροινές, ξανθιές, κοκκινομάλλες, της φώφης το κάγκελο. Απίστευτη και αξεπέραστη για τα μέτρα μιας μπυραριας ποικιλία κρεατικών με λουκάνικο ή κοτόπουλο ή και τα δυο μαζί, χορταστική, μερακλίδικη και ντελικανλίδικη. Τον Οκτώβρη στήνει - κάτι σαν - Οκτόμπερφεστ και φέρνει άλλες μπύρες που δεν τις έχει κανονικά στο μενού. Η εξυπηρέτηση κατά κανόνα πολύ ευγενική και πρόθυμη. Ο χώρος εσωτερικά και εξωτερικά όμορφος, σε πεζόδρομο με άπλα και ηρεμία. Υπέροχο μαγαζί που ελπίζω να καθιερωθεί στο πάνθεον των ιστορικών στεκιών των Σερρών εις τους αιώνας των αιώνων. Γένοιτο, γένοιτο.

Όχι πολύ παλιά το σουβλάκι του (πάντα με συνοδεία καυτερού μπούκοβου) ήταν πολύ καλό έως κορυφαίο. Τα τελευταία 2 χρόνια έχει πέσει αρκετά η ποιότητα πιθανότατα λόγω του πανζουρλισμού που επικρατεί τα καλοκαιρινά βράδια με τα τραπέζια να έχουν επεκταθεί και στο απέναντι πεζοδρόμιο και τα δύο γκαρσόνια (μάλλον αδέρφια) να τρέχουν σαν τον Βέγγο να πούμε. Αξίζουν συγχαρητήρια τα παιδιά καθώς διαθέτουν μνήμη υπερυπολογιστή (τα θυμούνται όλα χωρίς να χρησιμοποιούν ούτε μπλοκάκι ούτε τίποτε) και τσακίζονται να εξυπηρετήσουν τον πελάτη με την προθυμία να αγγίζει σχεδόν κωμικά επίπεδα αλλά αναπόφευκτα θεωρώ ότι οι αυξανόμενες απαιτήσεις σε σέρβις έχουν βλάψει το μαγαζι τόσο ως προς το προϊόν που παρέχει όσο και προς την όλη αισθητική/ατμόσφαιρα. Πέρα από αυτά, το μαγαζί είναι το απόλυτο μαστ για καλοκαιρινές βραδυνές εξορμήσεις. Όμορφη τοποθεσία, απέναντι από την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ανοιχτωσιά και άπλα. Να σημειώσω πως το μέρος είναι γνωστό ως "Γόης", ειναι πανάρχαιο μαγαζι, σχεδόν αρχαιολογικής αξίας αλλά όνομα/τίτλος δεν αναγράφεται πουθενά, επομένως δεν ξέρω τι παίζει επίσημα.

Ντόκας, λαϊκή σερραϊκή γαστριμαργία. Πολύ δυνατά και γευστικότατα χοιρινά και κοτοπουλίσια σουβλάκια και ωραια ζουμερά σουτζουκάκια. Προτού παραγγείλεις ο τύπος το έχει θεσπίσει σαν ιεροτελεστία να σου αφήνει στρώση ωραίου δροσερού κρεμμυδιού πάνω στη λαδόκολλα πάνω στην οποία θα ακουμπήσει η παραγγελία κρεατικών και τα κρεμμμύδια θα απορροφήσουν μεγάλο μέρος από τα ζουμιά. Τέχνη που αγγίζει μυστηριακά επίπεδα...

Μεγάλη απογοήτευση όμως οι προκάτ πατάτες, κάτι που αποτελεί προσβολή/ύβρι στο χαρακτήρα και στην όλη αισθητική του ίδιου του μαγαζιού. Το τσίπουρο αναπάντεχα δυνατό αλλά ωραίο και ζωηρό. Μεγάλη αξία η τοποθεσία, ένα παλιόστενο με λιγοστά τραπέζια αλλά και το κοτσονάτο γκαρσόνι, τύπος ωραίος, επικοινωνιακός και λαρτζ, όπως πρέπει.

Γενικά φέρνει στο μυαλό παλαιότερες εν Σέρραις ατμόσφαιρες οι οποίες τις τελευταίες δεκαετιες έχουν εκλείψει σαν τους Δεινόσαυρους έχοντας αντικατασταθεί επι το πλείστον από "σουβλακοπωλεία" μαζικής εστίασης και άλλα τέτοια φαιδρά που έχουνε ρίξει και την ποιότητα αλλά και την αισθητική στέλνοντας στον αγύριστο παλαιότερες ακόμα πιο πριμιτίφ και αρχέγονες καταστάσεις όπου, κατά τις μαρτυρίες παλαιότερων, τα σουβλάκια έρχονταν στο χέρι ένα-ένα με τα ζουμιά να στάζουνε στο πάτωμα. Πού τέτοια μεγαλεία, αλλά και πάλι ο Ντόκας το κρατάει κάπως ζωντανό ή έστω σε ημιθανή κατάσταση με αρκετές όμως αστοχίες.

Α, προφανώς, βράδυ το μαγαζί, ως στέκι του εργαζόμενου διαχειμαζόμενου λαού, παραμένει κλειστό. Έτσι κι αλλιώς δε θα έλεγε να ηταν ανοιχτό γιατί λίγο πιο έξω στο στενό εδράζεται ένα νεανικό καγκουρομάγαζο που σπάει τις νυχτερινές ώρες μπάλες με τρέντι τραποτράγουδα και λοιπά άσματα του πνευματικού βόθρου.

Δυνατό τσαρδί. Φάγαμε πολύ πράμα και δοκιμάσαμε σχετικά μεγάλη ποικιλία κρεατικών. Όλα πολύ καλά με χάιλάιτ στήθος κοτόπουλο και συκώτι - μάλλον χοιρινό. Μοναδικό φάουλ στα χοιρινά μπριζολάκια. Σκληρά και στεγνά. Απουσίαζε το ζουμί. Πατάτες χεράτες όπως και θα έπρεπε δια ροπάλου να επιβάλλεται. Τα ορεκτικά επί το πλείστον διεκπεραιωτικά με εξαίρεση την τυροκαυτερή (που πρέπει να ήτανε δική τους, το τζατζίκι από την άλλη μάλλον όχι) αλλά κλάιν να πούμε. Λαϊκό στέκι παλαιάς κοπής και καφενειακής αισθητικής. Εξυπηρέτηση μάλλον ουδέτερη χωρίς πολλά-πολλά. Τιμές μια χαρά. Μαγαζί-έκπληξη που ακόμα και ντόπιοι Σσσσιρραίοι δεν το 'χουν πολυπάρει χαμπάρι, παρά μόνο άνθρωποι της γειτονιάς ή της πιάτσας ή της ταβερνοκαφενειακής μυσταγωγιας. Να σημειώσω πως το όνομα του μαγαζιού δεν το παρατήρησα κάπου, τώρα, μέσω του ταβερνοχώρου, το μαθαίνω.

Μετριοκαλή η όλη κατάσταση. Από τα κυρίως έπαιξε βουβαλίσιο κρέας κοκκινιστό (καλο αλλά θα το προτιμούσα προς το μαλακότερον), βουβαλισια λουκάνικα (αξιοπρεπή αλλά έχω φάει και καλύτερα) και βουβαλισιο μπιφτέκι (πολύ καλό). Ωραία και η ψητή μελιτζάνα με άφθονο σκόρδο όπως αρμόζει και όπως είναι και το σωστό και πρέπον και θεάρεστο. Κρασί ημίγλυκο εντόπιο γλυκόπιοτο και αλαφρύ, όχι του γούστου μου αλλά γενικά τα ημίγλυκα δεν τα πολυπάω. Τα υπόλοιπα ορεκτικά, σαλάτες και τα τοιαύτα, σε οκ ταβερνίστικα πλαίσια.

Στα συν ο ωραίος εξωτερικός χώρος. Ακόμα την εποχή αυτή λέει να καθίσει κανείς έξω να λιαστεί στον φθινοπωρινό ήλιο και να χαρεί η πέτσα του. Τιμές κάπως τσιμπημένες. Μας είπανε επίσης ότι τις Κυριακές παίζουνε και σούβλες και κάποιες φορές έχει και αιγοπροβατοειδή καθώς και αγριογούρουνα - μάλλον θα παίζει τίποτε κυνήγι. Εάν είναι κανείς στο χωριό και το στομάχι του έχει γίνει κύμβαλο αλαλάζον προτείνεται για επίσκεψη. Αν είναι στην ευρύτερη περιοχή μάλλον όχι καθώς με λίγο ψάξιμο θεωρώ θα βρει καλυτερότερα πράματα.

Πολύ δυνατό καζάν ντιπί σε πήλινο με πεντανόστιμη κρέμα παχιά-παχιά βουβαλίσια και νταβραντισμένη. Το κάψιμο-τσουρούφλισμα στο πάτο πετυχημένο. Κάπως ακριβό ωστοσο στα 2,5 ευρω. Θα ξαναπήγαινα για γαλακτομπούρεκο καθώς του 'χε τελειώσει. Παίζουν και αλλα τινά με βουβαλίσια κρέμα όπως χουζουρούμ (το οποίο μπάι δε γουέη σημαίνει "η ειρήνη/ηρεμία μου" τουρκιστί), κανταΐφι και άλλα πολλά. Άμα είναι κανείς στην ευρύτερη περιοχή θεωρώ ότι το ποδάρι του οφείλει να το πατήσει στο μαγαζί.

Ευγενική εξυπηρέτηση και χουριάτικο μουχαμπέντι με ντόπιους (μιλάμε για απίστευτες φάτσες βγαλμένες από τα βουνά του Καυκάσου). Το φαγητό σε γενικές γραμμές αξιοπρεπές. Δύναμη στα της ώρας. Βουβαλίσια σουτζουκάκια και λουκάνικα πολύ νόστιμα. Ψητή γουρνοπούλα κοκκινιστή απλά διεκπεραιωτική και κάπως σκληρή. Ορεκτικά καλά. Η μελιτζανοσαλάτα υστερούσε σε σκορδοκαΐλα κατ' εμέ και είχε άφθονα σπόρια. Δεν πολυλέει έτσι. Κερασμένη μπύρα στο τέλος. Επήλθε κορεσμός και ντερλίκωμα. Τιμές πολύ αποδεκτές. Η περιοχή φυσικά πολύ ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή. Συστήνεται.

Πολύ τίμιο και αξιέπαινο μαγαζάκι ολίγον τι μπασταρδεμένης ταυτότητος, κάτι μεταξύ καφενείου, συνοικιακής ταβέρνας, και ψευτογκλαμουράτου ρεστοράν για όλα τα βαλάντια. Δε με χαλάει μιας και το φαγητό είναι συνεπέστατα νόστιμο έως πεντανόστιμο. Μεγάλη αξιοπιστία στα ψαρικά, ό,τι έχω φάει στις γύρω στις 5 ή 6 φορές που κάθισα ήταν ωραίο και φθηνό με κορυφαία κάτι γοφάρια που έπαιξαν ως πιάτο ημέρας. Τα κρεατικά του σταθερή αξία με κορυφαίο όλων το θεόρατο βουτυράτο μπιφτέκι λαστιχωτής υφής μεγέθους οικογενειακής πίτσας.

Πολύ ευγενική και φιλική εξυπηρέτηση, ιδαίτερα συμπαθής ένας νέος με τον οποίο χαιρετιόμεθα όταν περνάω από εκεί μιας και είμαι της γειτονιάς. Τιμές χαμηλές και σταθερά ανάλογες με την ποιότητα των προσφερωμένων εδεσμάτων - ίσως και χαμηλότερες απ' όσο θα μπορούσε να ήταν. Ο ορισμός του στεκιού. Απανταχού πιστοί προσέλθετε για προσκύνημα.

Επίσκεψη πριν κανα τρίμηνο. Ευγενική και αποτελεσματική περιποίηση από έναν νεαρό ο οποίος ίδρωνε τη φανέλα με πίστη και φιλότιμο. Όντως σπιτίσια τα κεφτεδάκια και για εμένα τον ίδιονε τον εαυτό μου προσωπικά το χάιλαιτ της βραδιάς. Τα υπόλοιπα κρεατικά (κάτι λουκάνικα αν θυμάμαι καλά) αποδεκτά. Ωραίες χεράτες π'τάτ'ς. Το κλίμα όχι αρκετά λαϊκό για τα γούστα μου, ήταν μια κάπως μεταιχμιακή κατάσταση ακροβατώντας επικίνδυνα μεταξύ συνοικιακής ταβέρνας και καφενείου. Σε μια φάση μπήκα μέσα για κάποιο λόγο τράβηξα μια γερή τζούρα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και μου ήρθε στα ρουθούνια το παραδεισένιο γνωστό άρωμα των καφενείων. Θύμισε καουμπόη. Λίγο ακόμη και μπορει και να μου ερχότανε δάκρυα στα μάτια...

Ανεξήγητη λίγο η καθυστέρηση με το λογαριασμό. Το αναφέραμε γύρω στις 3 φορές και στις 2 πρώτες εισπράξαμε την απόλυτη αδιαφορία από τον σερβιτορέο. Δε βαριέσαι, θα 'χε κουραστεί ο άνθρωπας απλά το αναφέρω για να μην υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις σε όσους δεν έχουν την ιώβεια υπομονη που διαθέτω εγώ....

Θα ξαναπήγαινα ενδεχομένως αλλά η όλη εντύπωση δεν εταυτιζετο με τας όντως υπέρογκας προσδοκίας μου.

Αν και αρκετά καθυστερημένα θα ηθέλα να πω λίγα λόγια για το μαγαζί αυτό και τον ιδιοκτήτη του καθώς στον ένα χρόνο περίπου που σύχναζα εκεί είχα δεθεί συναισθηματικά μαζί τους.

Πολύ λυπηρός ο θάνατος του κύριου Σωτήρη, του τρισμέγιστου αυτού αρχιαλανιού και αυτοκράτορα των απανταχού ιδιοκτητών καφενέδων και εξίσου θλιβερή και η απώλεια αυτού του κεφαλαιώδους σημασίας ογκόλιθου ανυπολόγιστης αισθητικής και πολιτισμικής αξίας που ήτανε η μαγαζάρα του. Με θλίβει από τη μια που δεν μπόρεσα να "ζήσω" περισσότερο και αυτόν και το μαγαζί του αλλά από την άλλη χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω ενδεχομένως μια από τις τελευταίες εμπειρίες αληθινής λαϊκής γαστριμαργικής ψυχαγωγίας που προσφέρει η πόλη.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κυρ Σωτήρη και να του συγχωρήσει τις όποιες αμαρτίες που σίγουρα ως άνθρωπος θα είχε ένεκα της σπουδαίας συμβολής του στην λαϊκή καφενειακή κουλτούρα αλλά και της χαράς και ευφροσύνης που τα μεζεκλίκια του, η ανεπιτήδευτη συντροφιά του και η αυθεντική ατμόσφαιρα του τσαρδιού του θα χάρισε σε δεκάδες ανθρώπους της φτωχολογιάς τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες.

Αιωνία η μνήμη αμφοτέρων (μαγαζιού και ιδιοκτήτη). Καουμπόη θα μας λείψεις.

Τερματισμένο καφενείο λουμπενικής αισθητικής. Πήγα πριν κάτι μήνες με φιλαράκια. Στο τελείως χαλαρό μας αφήσανε να καθίσουμε μέσα. Οι παππούδες μας χαζεύανε διερευνητικά. Φιλική εξυπηρέτηση από μια κοπέλα και μια μεγαλοκοπέλα, βουτηγμένες στη βλαχογκλαμουριά και οι δύο (έξτρα ποντους για αυτό) η μία εκ των οποίων μάλλον αλλοδαπή. Μετά πλάκωσε και άλλος κοσμάκης, εντός και εκτός. Στα ενδότερα ένας τύπος χάζευε τηλεόραση και έτρωγε τσίπουρο με κάτι μεταξύ τυροκαυτερής και χαλβά (!!) - δεν μπόρεσα να το πιάσω, μάλλον το πρώτο. Στο ημίκλειστο μπαλκονάκι φωνές και βρισίδια από μεσήλικα αλάνια. Χάρμα. Το φαγητό (πατάτες, σαλάτες, μεζεκλίκια, σαρδέλες στη σχάρα, γαύρος σαγανάκι) επί το πλείστον αξιοπρεπές με εξαίρεση ίσως ο γαύρος ο οποίος μου άφησε μια περίεργη οσμή (η παρέα πάντως δεν παραπονέθηκε).

Τελείως χύμα στο κύμα φάση. Βρίσκεται θεωρητικά σε μια πλούσια και κυριλλέ γειτονιά αλλά μαζεύει τελείως λαϊκό κόσμο, όπως πρέπει και είναι και σωστό και θεάρεστο. Θα ξαναπήγαινα περισσότερο για το χαβαλέ. Αξιζει μια επίσκεψις για τους δερβίσηδες-μπεκτασήδες των καφενείων.