Προφίλ του χρήστη leftiblack

Πολύ καλό ψητό κοτόπουλο (σχάρας) ωραιότατη τυροκαφτερη. Θεική σαλάτα με λάχανο, φρέσκο φασολάκι, ξύσμα λεμονιού και τζίντζερ αλλά τα 5,50 ευρώ είναι μάλλον πολλά για μία σαλάτα, τόσο έκανε και το κοτόπουλο. Ωστόσο είναι μία εξαιρετική επιλογή για το κέντρο.

Πολύ καλό μαγαζί σε ακατάλληλο χώρο (αλήθεια άδεια για εστιατόριο υπάρχει; Και αν ναι ποιος την έδωσε;). Το μαγαζί αυτό παλιά πρέπει να ήταν ταβερνείο της γειτονιάς που εξυπηρετούσε 10 – 15 άτομα. Μαζέδες ψυγείου κανά δυό τηγανιτά και αυτό ήταν. Τα παιδιά που ανέλαβαν να φτιάξουν την φωλιά έκαναν πολύ καλή δουλειά αλλά σε λάθος χώρο. Αξιέπαινη η λίστα με τα τυριά και τα αλλαντικά όπως και όλα σχεδόν τα πιάτα του καταλόγου. Κάποιες μικρές αστοχίες στην εκτέλεση δεν ακυρώνουν την πολύ καλή προσπάθεια. Αξιοπρεπέστατα τα κρασιά (τόσο το λευκό όσο και το κόκκινο). Η σερβιτόρα που μας εξυπηρέτησε, αητός. Το φαγητό όμως το κρίνεις με τρείς διαφορετικές αισθήσεις, την όραση, την όσφρηση και την γεύση. Οπτικά τα πιάτα δείχνουν αρκετά ωραία αν και πολύ «μπουκωμένα». Μικρά σερβίτσια μεγάλες μερίδες (που είναι πολύ καλό) και το οπτικό αποτέλεσμα είναι λίγο μπουκωμένο αλλά καλό. Μια και είναι κυρίως φοιτητομάγαζο τα πιάτα που σερβίρονται μοιάζουν αρκετά με αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση αλλά η τιμή τους είναι τιμή ταβέρνας (πράγμα εξαιρετικό και μπράβο τους). Το τεράστιο πρόβλημα είναι η όσφρηση. Όσο και αν βάλεις το πρόσωπο σου μέσα στο πιάτο όλα τα φαγητά μυρίζουν το ίδιο κάτι ανάμεσα σε τσιγαρίλα και κουζινίλα. Αυτό έχει άμεση επίπτωση στην γεύση. Τα πιάτα είναι νόστιμα αλλά θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερα αν δεν ισοπεδωνόταν η όσφρηση ( και αυτό είναι κρίμα μεγάλο κρίμα) Εδώ χρειάζεται δύο γενναίες αποφάσεις. Η πρώτη είναι να απαγορευθεί το κάπνισμα άμεσα. Είναι έγκλημα σε τόσο μικρό χώρο, με τόσο πολύ κόσμο και τόσο κακό εξαερισμό να επιτρέπουν το κάπνισμα. Δεν είναι η βρώμα στα ρούχα το μεγάλο πρόβλημα, αλλά το κακό που κάνει στο φαγητό. Η δεύτερη γενναία απόφαση είναι να μετακομίσει σε κάποιον κατάλληλο για εστιατόριο χώρο. Παιδία όπου και αν πάτε θα σας ακολουθήσουμε.

Η ιδέα του μπάρ είναι καλή. Εκεί τελειώνουν τα καλά. Τα φαγητά είναι από μέτρια μέχρι πολύ κακά. Ο τύπος πίσω από το μπάρ έχει απόλυτη έλλειψη του χιούμορ, είναι κοινότυπος και μιλάει πάρα πού δυνατά. Ακριβό δεν είναι, με μπόλια μεζεδάκια και κρασί είσαι κάτω από το εικοσάρικο. Αλλά να ζητάς απόδειξη και να σου φέρνουν ξεχασμένη από την προηγούμενη ημέρα δεν καταπίνετε με τίποτα……

Το Πανελλήνιο πιστεύω ότι είναι ένα από τα πιο αξιοπρεπή εστιατόρια της Θεσσαλονίκης. Μου αρέσει τόσο το περιβάλλον όσο και η μουσική (χίλιες φορές Αλεξιού, Μάλαμα και Θανάση Παπακωσταντίνου παρά την ηχητική ρύπανση που μας περιβάλει παντού) Πηγαίνω από τη πρώτη μέρα που άνοιξε και θεωρώ ότι κρατάει σταθερά υψηλή ποιότητα στην κουζίνα του. Κάποια πιάτα του είναι πλέον κλασσικά μετά από τόσα χρόνια όπως η τυροσαλάτα με καρότο αλλά σίγουρα μία ανανέωση στον κατάλογο θα ήταν καλοδεχούμενη.

Επισκέφτηκα το Πανελλήνιο το μεσημέρι μιας ηλιόλουστη Τρίτης με την καλύτερη δυνατή διάθεση. Ο κόσμος ήταν πολύ λίγος εκείνη την ώρα (δύο τρείς παρέες) και αυτό σίγουρα έκανε το service πολύ γρήγορο αλλά οι 2 κοπέλες που σέρβιραν έδειχναν ότι ξέρουν καλά την δουλειά τους. Παραγγείλαμε: πολίτικη σαλάτα (5,20) το ψιλοκομμένο παντζάρι που είχε η σαλάτα έδενε μια χαρά με τα υπόλοιπα υλικά της κλασσικής συνταγής και έδεινε ένα πολύ ωραίο χρώμα στο πιάτο. Καλοκυθοκεφτέδες (4,80) πολύ καλά τηγανισμένοι με κρουστή επιφάνεια και αφράτο – δροσερό εσωτερικό συνοδεία μίας ωραιότατης σάλτσας γιαουρτιού. Τηγανητά θράψαλα (7,20) Εξαιρετικό τηγάνισμα σε κουρκούτι από κίτρινο αλεύρι χωρίς καθόλου λαδίλα (το κουρκούτι έκανε ψίχουλα), λόγο μεγέθους μάλλον καλαμάρια ήταν και όχι θράψαλα αλλά αφενός δεν είμαι σίγουρος αφετέρου ήταν τόσο φρέσκα και νόστιμα που δεν με νοιάζει. Σαρδέλα σχάρας (6,50) άπλα καλοψημένες φρέσκες σαρδέλες δηλαδή μια χαρά. Τηγανητά μπακαλιαράκια (12,90) Πολύ καλά τηγανισμένα ψάρια (γενικά στο τηγάνισμα ήταν άριστοι), ειδικά τα συγκεκριμένα που ήταν και πολύ μικρά σε μέγεθος. Αλλά το 12,90 μάλλον είναι υπερβολική τιμή. Με 750ml χύμα λευκό κρασί και νερό αναψυκτικό σύνολο 48,70 ή 16 ευρώ το άτομο.

Για την ποιότητα του φαγητού που προσέφερε παίρνει άριστα.

Πριν από τριάντα περίπου χρόνια που έφηβος όντας ξεκίνησα να κυκλοφορώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκη υπήρχαν ελάχιστα μαγαζιά σε σχέση με σήμερα. Ένα από αυτά που παρέμεινε στη θέση του είναι το έτση. Το όνομα είναι ίδιο. Οπτικά αυτό που σερβίρει μοιάζει με αυτό που τρώγαμε παλιά. Την σαλάτα με μουστάρδα και άνηθο την λένε ακόμα ανήθικη και φαίνετε ότι βάζουν πολλά λαχανικά στο σάντουιτς αλλά μέχρι εκεί.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 που θυμάμαι αυτό το μαγαζί μέχρι σήμερα πρέπει να άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες. Αυτό που συνάντησα όμως πριν από λίγες μέρες που το επισκεφθήκαμε με ένα φίλο ήταν μια τεράστια απογοήτευση. Παρασκευή γύρω στις 2.30 το βράδυ. Το μαγαζί γεμάτο φοιτητόκοσμο. Τα τραπέζια γεμάτα χαρτιά και κουτάκια από μπύρες και αναψυκτικά όπως και το πάτωμα. Πλησιάσαμε στον πάγκο και μας είπαν ότι είχε μόνο μπιφτέκια ή μόνο σουβλάκια ή κάτι τέλος πάντων. Ο τύπος που μας μίλησε μάλλον να μας κλωτσήσει ήθελε. Δεν έδωσα σημασία γιατί έβλεπα το ψυγείο με τις σαλάτες που ήταν σαν να είχες πετάξει εκεί μέσα χειροβομβίδα. Κάναμε μεταβολή και φύγαμε. Τρέχοντας. Παλιά δεν ήταν όλα καλά, αλλά θα ήταν καλύτερα αν του άλλαζαν το όνομα και το έκαναν «αλλιώς».

Δεν του αξίζει αυτό το χάλι. Γενικά δεν αξίζει να υπάρχουν μαγαζιά σε αυτό το χάλι.

Αν πρέπει να σηκωθούμε και να χειροκροτήσουμε όρθιοι ένα γαλακτομπούρεκο αυτό είναι του Γαλυφιανάκη. Αλλά και τα υπόλοιπα γλυκά του είναι πάρα πολύ καλά ειδικά αν πετύχει ολόφρεσκα κανταΐφια είναι εξαιρετικά. Συμφωνό με τον argyskar ότι «Βάζει τα γυαλιά σε κάτι Χατζήδες» τόσο στην ποιότητα όσο και στην τιμή.

Λίγη ιστορία σχετικά με το Αγκυροβόλι μία και έχω χρόνια να πάω. Στο συγκεκριμένο μαγαζί πηγαίναμε πολύ συχνά οικογενειακός την περίοδο 2004 -2007 οι λόγοι ήταν πολλοί α) γιατί οι ιδιοκτήτες ήταν γνωστοί φίλων μας, β) γιατί ο ιδιοκτήτης είναι ψαράς στην Ιερισσό και τα ψάρια ήταν 100% εγγυημένα γ) γιατί καθόμασταν δίπλα δ) γιατί συμπαθούσαμε την ιδιοκτήτρια την Πέννυ. Η ίδια ήταν ξετρελαμένη με τον γιο μου που στην αρχή τον πηγαίναμε με το καροτσάκι (για να βρεθεί αυτόματα στην αγκαλιά της) και στην συνέχεια παιδάκι. Εκεί πρέπει να έφαγε το πρώτο του ψητό ψάρι (την θυμάμαι ακόμα εκείνη την συναγρίδα).

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό και η Πέννυ φρόντιζε τους πελάτες με έναν μαμαδίστικο και αυθεντικά λαϊκό τρόπο. Όταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο μαγαζί δεν είχε αποκτήσει ακόμα την φήμη που έχει τώρα. Οι τιμές ήταν τσιμπημένες και τότε, ίσως και ακριβές αλλά πιστέψτε με δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Χαλάλι λέγαμε. Η πελατεία του ήταν κυρίως οι πλούσιοι αστοί του κέντρου. Εκεί γύρω, στα ακριβά διαμερίσματα του κέντρου και της παραλίας ζουν και αυτοί και τρων στο αγκυροβόλι, την διαγώνιο, το εστιατόριο ολύμπια κ.α αφού αυτά είναι τα μαγαζιά της γειτονιάς τους. Κάπως έτσι έχασε και το αγκυροβόλι την αυθεντικότητα του. Το πρόβλημα κατά την γνώμη μου στο αγκυροβόλι και σε κάθε ανάλογη περίπτωση δεν ήταν και δεν είναι οι ευκατάστατοι αστοί του κέντρου αλλά οι νεόπλουτοι. Αυτή η τρισάθλια νεοελληνική παρασιτική τάξη αμόρφωτων λαμογιών. Τζάμπα λεφτά, μεγάλες παραγγελίες, ακριβά κρασιά, μεγάλα φιλοδωρήματα. Αέρας τα λεφτά, αέρας στα πανιά μας και αέρας στα μυαλά μας.

Εκείνη την περίοδο τα παιδιά της ιδιοκτήτριας άρχισαν να «ξετσουμίζουν» και να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο το μαγαζί. Απέκτησαν μία συμπεριφορά μοντέρνου νεαρού μπουζουκόβιου. Κάργα στην μαγκιά που στηρίζετε σε ακριβά ρούχα και γυαλιά, ενικός σε όλους, φτύσιμο κανονικά σε όλους εμάς αν έσκαγε μύτη κανένα ξανθό ξέκωλο ή κανένας ιδιοκτήτης μπουζουξίδικου με την παρέα του κ.ο.κ. Αλλά και η ίδια η ιδιοκτήτρια πίστεψε ότι επειδή το μαγαζί πήρε τα πάνω του έγινε κάποια άλλη. Η χαρούμενη και χαμογελαστή κυρία άλλαξε ρωτούσε αν κλείσαμε τραπέζι και κρατούσε τραπέζια για άλλους εκλεκτότερους πελάτες.

Εμείς λοιπόν ξεκόψαμε. Όχι για το φαγητό. Ούτε για τις τιμές. Αλλά γιατί αυτό το μαγαζί δεν ήταν πλέον για εμάς. Έχω να πάω στο αγκυροβόλι τουλάχιστον 5 χρόνια. Λυπάμαι πολύ γιατί ήταν μία από τις καλύτερες ψαροταβέρνες που έχω φάει. Ίσως να παραμένει μία από τις καλύτερες ψαροταβέρνες. Δεν μπορώ να κρίνω το φαγητό. Ήθελα να καταθέσω μία πολύ προσωπική άποψη όχι τόσο για το συγκεκριμένο μαγαζί όσο για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές. Ειδικά αυτή την περίοδο.

Το προηγούμενο σχόλιο μου αφορούσε μια παλιά ιστορία που (πριν από ενάμιση περίπου χρόνο) Με αφορμή αυτό το σχόλιο επισκέφθηκα τον « Μαύρο » μετά από πολύ καιρό Παρασκευή αργά το βράδυ. Δούλευαν τα παιδιά του (μάλλον) και όντως όπως γράφουν διάφοροι σε παλιότερα σχόλια δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ωστόσο θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις. Πρώτον τα σουβλάκια ήταν μόνο λίπος (αναλογία 80% λίπος 20% κρέας). Δεύτερον και πιο σημαντικό στα 40 περίπου λεπτά που καθίσαμε στο αυτοκίνητο και μιλούσαμε με τα φιλαράκια πρέπει να πέρασαν τουλάχιστον 60 – 70 άτομα. Ήταν λίγο απίστευτο το θέαμα με τον κόσμο να συρρέει ασταμάτητα. Απόδειξη καμία ούτε σε εμάς ούτε στους υπόλοιπους. Με απλά μαθηματικά αν πουλάει 100 σάντουιτς την μέρα (που είναι πολύ μικρό νούμερο) προς 2,50 το σάντουιτς, ο Μαύρος καθαρίζει 250 ευρώ Μαύρα την μέρα. Δηλαδή 7.500 τον μήνα ή 90.000 τον χρόνο μαύρα και αφορολόγητα. Ξέρετε και ξέρω ότι ο υπολογισμός είναι εξαιρετικά επιεικής. Με όλη αυτή την ανεργία και την μιζέρια γύρω μας με έχει πιάσει αηδία για τον Μαύρο και τον κάθε Μαύρο. Άντε λοιπόν στην υγεία του Μαύρου κορόιδα (με πρώτο και καλύτερο εμένα) Να ήταν τουλάχιστον καλά και τα σουβλάκια…….

Πολύ καλή επιλογή πίτα ολικής σουτζουκάκι βουβαλίσιο με sauce γιαουρτιού. Από τα καλύτερα στο κέντρο για σάντουιτς στο «πόδι»

Είχαμε πάει με την παρέα μου μία φορά στο συγκεκριμένο μαγαζί και μας άφησε από θετικές μέχρι αδιάφορες εντυπώσεις. Είχαμε πιάσει μάλιστα και την κουβέντα με τον μάγειρα και φάνηκε συμπαθέστατος τύπος . Η γενική εικόνα ήταν αρκετά καλή. Τα υπόλοιπα γύρω γύρω χάλια. Βέβαια γενική βρώμα της στοάς βαρύνει και το μαγαζί και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο αποφύγαμε να ξαναπάμε. Αυτό όμως που συνέβη στην τελευταία μας επίσκεψη ήταν μάλλον τραγικογελοίο. Επειδή το γραφείο μου είναι δίπλα στην πλατεία Αριστοτέλους είπαμε να πάμε με έναν φίλο και συνεργάτη μεσημέρι για φαί και να μιλήσουμε για τις δουλειές μας. Με το που μπαίνουμε λοιπόν στην στοά του Μοδιάνο μας την πέφτει μια κράχτης για να μας οδηγήσει στο μαγαζί. Ξεπερνάω την απέχθεια που έχω για τους κράχτες και τα μαγαζιά που προβάλουν και μπαίνουμε μέσα στον κλειστό χώρο που υπάρχει απέναντι από την κουζίνα. Το κέρασμα που μας έφερε η κράχτης ήταν δύο ποτήρια σαμπάνια. Ναι σαμπάνια ή τουλάχιστον έτσι μας την παρουσίασε. Γελάσαμε. Δεν την αγγίξαμε και την προσπεράσαμε. Πρώτο φάουλ δεν υπήρχε τιμοκατάλογος. Η σερβιτόρα μας παρουσίαζε πιάτα αλλά δεν ξέραμε πια ήταν η τιμή τους. Ψαρικά θέλαμε αλλά για ψήσιμο υπήρχε μόνο θράψαλο όλα τα άλλα ήταν για τηγάνι. Φάουλ αυτό δεν το λες μια και η δικαιολογία ότι αγοράζουν ότι βρίσκουν φρέσκο από τον ψαρά ακούγετε πειστική. Παραγγείλαμε λοιπόν κρέατα. Λάθος, μεγάλο λάθος. Παραγγείλαμε γιαουρτλού. Εσείς ξέρετε τι είναι το γιαουρτλού; Δεν ξέρετε. Έτσι πίστευα και εγώ ότι ξέρω. Λάθος μου. Σύμφωνα με το μαφγαζί γιαουρτλού ένα μπιφτέκι πάνω σε πίτα, από πάνω τζατζίκι και πνιγμένο (κυριολεκτικά) σε μία κόκκινη σάλτσα τίγκα στο κρεμμύδι. Αυτό το πράγμα δεν τρωγόταν με τίποτα. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι το μπιφτέκι μπορεί να ήταν και καλό αν το τρώγαμε σκέτο. Λουκάνικα τζουμαγιάς καμένα, σαλάτα με πρασινάδες όπως και οι πατάτες αδιάφορες, ψωμί μπαγιάτικό και μπουγιουρντί. Να ρωτήσω λοιπόν ξανά. Εσείς ξέρετε τι είναι το μπουγουρντί; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ένα κομμάτι απροσδιόριστο άσπρο τυρί (δεν νομίζω να ήταν φέτα) μέσα σε βαθύ πιάτο τίγκα σε ένα απροσδιόριστο υγρό από το τυρί που ψήθηκε και τις ντομάτες και λάδι, 3-4 φέτες ντομάτας, 2 πιπεριές ολόκληρες (και με την πέτσα τους)που όμως δεν ήταν καυτερές και 5 – 6 ελιές. Προσθέστε σε αυτά 1,5 κιλό μέτριο προς το κακό χύμα λευκό κρασί και ο λογαριασμός βγαίνει 45 ευρώ ή 22,5 ευρώ το άτομο. Απόδειξη έπρεπε να ζητήσουμε για να μας φέρουν και πάλι έγραφε την σούμα και όχι τα πιάτα. Εγώ αυτό το λέω ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ. Είπα και διάφορα άλλα γαλλικά για το μαγαζί αλλά αυτά δεν γράφονται. ΟΥΣΤ ΡΕ. ΜΑΚΡΥΑ. BLACK LIST.

Λίγο πιο πάνω από τον Μαύρο είναι το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Έχουν τελειώσει λοιπόν τα εγκαίνια μίας έκθεσης και οι άνθρωποι της τέχνης και της διανόησης πεινάν (όχι για πνευματική τροφή αλλά για κάτι πιο….. νόστιμο) Και επειδή η πρωτοπορία στην τέχνη θέλει και «θυσίες» κάποιοι από αυτούς δέχονται την πρόταση μου για καντίνα authentic. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε. «Ψαγμένες» κυρίες και κύριοι με «άποψη» βλέπουν με τρόμο τον Μαύρο να ψεκάζει τα σάντουιτς με ΑΖΑΧ. Στην συνέχεια όμως και αφού τους έχουμε εξηγήσει περί τίνος πρόκειται πέφτουν με τα μούτρα στο κρεμμυδομπούκοβο συνοδεία των σχετικών αναστεναγμών ικανοποίησης. Εκείνο το βράδυ η τέχνη μάλλον μπήκε σε δεύτερο πλάνο. Αν λοιπόν κάποιο βράδυ δείτε στου Μαύρου τίποτα «άσχετες» κυρίες ή κυρίους μην εκπλαγείτε. Είναι η "σύγχρονη τέχνη" σε αναζήτηση "πνευματικής τροφής"

Τιμές δεν μπορώ να αναφέρω γιατί δεν πληρώσαμε, το γεύμα ήταν κερασμένο. Υπόσχομαι όμως ότι θα ξαναπάω για αναλυτικό ρεπορτάζ σχετικά με πιάτα και τιμές. Καθίσαμε και είπαμε ότι θα ξεκινήσουμε με ούζο και θα συνεχίσουμε με λευκό κρασί και ζητήσαμε να αρχίσει να φέρνει ότι καταλαβαίνει. Ξεκίνησε με λακέρδα και σαρδέλα Ισπανίας και ακολούθησαν στρείδια, γυαλιστερές, κάτι τεράστια στρείδια στον ατμό που δεν ξέρω πώς τα λένε αλλά ήταν ο αφρός της θάλασσας σε στερεά μορφή, θαλασσινά τυλιγμένα σε αμπελόφυλλα και λαχανόφυλλα, κριθαράκι με γάμπαρη σερβιρισμένο μέσα σε στρείδια, γαρίδες, μπαρμπούνια, διάφορες εξαιρετικές ατομικές σαλάτες, άσπρος ταραμάς σαν αλμυρή σαντιγί και άλλα 2 τουλάχιστον πιάτα που μου είναι αδύνατον να θυμηθώ. Την επόμενη φορά θα κρατήσω σημειώσεις. Μάλιστα επειδή περιμένω κάποια χρήματα ξεχασμένα εδώ και πολύ καιρό, μόλις τα πάρω, θα κάνω συγκριτικό τεστ τον Αδαλάκη με την Μαύρη Θάλασσα στην Τούμπα.

Άλλο ένα άθλιο μαγαζί. Μακριά και υγιείς….

Χάλια μαύρα. Λαδίλα του κερατά και απροσδιόριστα κρέατα. Κανονικά τέτοια μαγαζιά, (όπως και το pasa) λίγο πιο πάνω πρέπει να τα κλείνει η αγορανομία ή όποιος άλλος είναι υπεύθυνος.

Από έξω περάστε αλλά μέχρι εκεί. Και για να το πώ και διαφορετικά, το μόνο που αξίζει εκεί μέσα είναι οι κοκακόλες

Αν δεις την ουρά έξω από το μαγαζί Σάββατο ή Κυριακή μεσημέρι καταλαβαίνεις ότι είναι ότι καλύτερο για ψητό κοτόπουλο. Είναι ένα από τα πολύ παλιά και κλασσικά μαγαζιά της Νεάπολης. Αξίζει 100%

Κυριολεκτικά η καλύτερη μπουγάτσα στην Νεάπολη και σίγουρα μία απο τις καλύτερες στην Θεσσαλονίκη. Απο όσο ξέρω αυτό το μαγαζί είναι εκεί 20-25 χρόνια τουλάχιστιον

Στο Picadilly έχω φάει 4 – 5 φορές και μόνο καλά λόγια έχω να πω. Ειδικά τις καθημερινές είναι μία πρώτης τάξεως επιλογή με το μενού των 10 ευρώ τις Τρίτες αλλά και με τα μενού των 15 και 17 ευρώ. Σε αντίθεση με πολλά μαγαζιά της πόλης οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού έχουν προσαρμοστεί στην οικονομική πραγματικότητα. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος. Το service ευγενικό χωρίς να είναι δουλικό και φιλικό χωρίς υπερβολική οικειότητα. Βασικό χαρακτηριστικό του μαγαζιού η λίστα κρασιών του που δείχνει βαθιά γνώση και αγάπη για το κρασί. Κάθε δεύτερη Τετάρτη γίνετε η παρουσίαση των κρασιών ενός οινοποιείου. Δυστυχώς στις δύο προηγούμενες παρουσιάσεις των κρασιών του κτήματος Λαζαρίδη και του κτήματος Τέχνης Αλυπίας δεν κατάφερα να πάω αλλά την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου πήγα στην παρουσίαση των κρασιών του κτήματος Γεροβασιλείου. Το μενού κατά άτομο ήταν 25 ευρώ και περιελάμβανε τα παρακάτω πιάτα:
Σαλάτα με βραστά λαχανικά (πατάτα, μπρόκολο, σπαράγγι, παντζάρι) και τόνο σε ελαιόλαδο με θυμάρι που συνοδευόταν από Κτήμα Γεροβασιλείου λευκό 2011 (Ασύρτικο – Μαλαγουζιά). Βραστά λαχανικά μεν αλλά όπως ακριβώς έπρεπε με εξαιρετικό ελαιόλαδο και με τον τόνο να δίνει την αλμύρα και την ένταση που χρειαζόταν τα λαχανικά. Η Μαλαγουζιά με το υπέροχο άρωμα και την φρεσκάδα της ήταν ιδανικό κρασί για να συνοδεύσει την σαλάτα
Καλαμάρι με τοματίνια και ρόκα στην σχάρα, μαριναρισμένο σε ελαιόλαδο, λάιμ και θυμάρι που συνοδευόταν από το Κτήμα Γεροβασιλείου Fume´ 2010 (Sauvignon blanc). Τα καλαμάρια κομμένα σε πολύ μικρές ροδέλες συνοδευόταν από πολύ ψιλά κομμένο (πιο λεπτό και από σπίρτο) τηγανητό κολοκυθάκι και συνδυαζόταν εξαιρετικά με την έντονα καπνιστή γεύση και άρωμα που δίνει στο κρασί το βαρέλι.
Ριζότο με κρόκο Κοζάνης , γαρίδες και κριτσίνι από μελανί σουπιάς που συνοδευόταν από Κτήμα Γεροβασιλείου Chardonnay 2009 (Chardonnay) . Η πλούσια λιπαρή γεύση του ριζότο έκανε άψογη αντίθεση με το Chardonnay. Δεν είμαι ειδικός στο κρασί αλλά το Chardonnay του Γεροβασιλείου θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα Ελληνικά κρασιά αυτής της ποικιλίας.
Rib-eye με αρωματικό λάδι, ζεστό πουρέ μελιτζάνας με μασκαρπόνε και τρούφα που συνοδευόταν από Κτήμα Γεροβασιλείου Syrah 2008 (Syrah). Κρέας σε όλο του το μεγαλείο άψογα ψημένο χωρίς περιττά γύρω γύρω μόνο λίγο λαδάκι και πουρέ μελιτζάνας (!!!!).
Γκανάζ σοκολάτας με μπισκότο και σάλτσα πορτοκάλι που συνοδευόταν από Μαλαγουζιά Όψιμος Τρύγος 2007. Γλυκάκι super αν και διαβητικός το τσάκισα. Η έντονη και λίγο «λιπαρή» σοκολάτα ήταν η ιδανική συνέχεια του κρέατος και της μελιτζάνας. Εγώ συνέχισα και με το γλυκό το κόκκινο κρασί.
Η ποσότητα φαγητού που υπήρχε σε κάθε πιάτο μπορεί να φαινόταν μικρή αλλά το σύνολο του φαγητού που σερβιρίστηκε ήταν αρκετό για να χορτάσω (και αυτό πιστέψτε με δεν είναι εύκολο). Κοντολογίς με 25 ευρώ έφαγα εξαιρετικής ποιότητας φαγητό και ήπια όση ποσότητα κρασιού ήθελα από 5 διαφορετικά κρασιά του κτήματος Γεροβασιλείου. Αυτό εγώ το λέω πολύ καλή περίπτωση. Σε 2 εβδομάδες θα έχουν παρουσίαση τα κρασιά του κτήματος Αβέρωφ. Θα είμαι εκεί.

Ταβερνοαλάνι σωστά τον έκοψες τον ιδιοκτήτη (Σωτήρης) είναι αλάνι σωστό. Μέσα σε όλα και στα εναλλακτικά (θέατρο, μουσική κτλ) αλλά και παιδί της πιάτσας. Κόβει το μάτι του και ανάλογος με το πώς σε ζυγίζει σε συμπεριφέρεται. Κατά καιρούς σε αυτό το μαγαζάκι έχουν φάει διάφοροι διάσημοι από τον David Byrne των Talking Heads μέχρι την Ελευθερία Αρβανιτάκη (ο Μύλος παλιά έστελνε πολύ κόσμο εκεί για φαί). Το φαγητό είναι τυπικό ψαροταβέρνας. Στα υπέρ για όσους έχουν πιάσει την γνωριμία ότι μπορεί τον χειμώνα να ανοίξει το μαγαζί μόνο για πάρτι σου. Έχουμε κάνει εξαιρετικά γλέντια Ι.Χ με την παρέα μου. Το κακό βέβαια είναι ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω στην Θεσσαλονίκη μετά από την τσιπουροκατάνιξη. Οι τιμές είναι όντως τσιμπημένες και την τελευταία φορά που πήγαμε (καθαρά Δευτέρα) στραβώσαμε γιατί νιώσαμε να μας τον πιάνει από λίγο έως πολύ……. Αλλά από την άλλη πάνω κάτω τα ίδια πληρώνεις και σε διάφορες δήθεν καλές ταβέρνες (και χωρίς απόδειξη)χωρίς να έχεις στην παρέα σου τον Σωτήρη, τις ιστορίες του και τα γενναιόδωρα κεράσματα (άλλο πράγμα ο λογαριασμός και άλλο τα κεράσματα στην παρέα που πίνουμε και τραγουδάμε). Στο φινάλε μερικά γούστα σπάνια πρέπει να πληρώνονται. Χαλάλι ρε Σωτήρη.

Είναι κρίμα και άδικο να μιλάμε για φαγητό και να αναφερόμαστε στην Τομπουρλίκα. Παλιά πολύ παλιά (όταν το μαγαζί ήταν στην Καλαποθάκη) το φαγητό ήταν καλό τώρα όχι. Αλλά στην Τομπουρλίκα πας για να ακούσεις ρεμπέτικα. Για να ακούσεις ήχο φυσικό χωρίς ηλεκτρική ενίσχυση. Στην ορχήστρα υπάρχει πιάνο που κάνει την διαφορά και δεν «σηκώνει ηλεκτρισμό» Ο Παντελής ο Άρης και η υπόλοιπη κομπανία έχουν γράψει ιστορία σχεδόν 20 χρόνια τώρα στην μουσική και αξίζουν σεβασμού. Το μαγαζί αξίζει για την μουσική. Η Σταυρούλα η λαντζέρισα όταν βγαίνει από την κουζίνα και ανεβαίνει στο πάλκο για να τραγουδήσει οι μισές τραγουδίστριες της Ελλάδας πάνε για……… Καλό είναι σε τέτοια μαγαζιά (που είναι πλέον ελάχιστα) να ακούς χωρίς να κάνεις φασαρία. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει η Πριγκηπέσα και η Τομπουρλίκα για να ρεμπέτικα. Όποιος θέλει φασαρία ας πάει στην Βεγγέρα που πετάνε και λουλούδια.

Κουτούκι γειτονιάς. Απευθύνετε αποκλειστικά και μόνο σε ανθρώπους της γειτονιάς ή σε όσους μεγάλωσαν σε ανάλογες γειτονιές (όπως εγώ στην Τούμπα). Αν ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται. Ο καπετάνιος ψήνει τα κρέατα. Ενίοτε παίζει και κανένα ταψάκι με ψάρια, φασόλια φούρνου ή ότι άλλο βγάλει η κουζίνα του σπιτιού του. Όλα τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι πελάτες (στρώσιμο, σερβίτσια, σαλάτες, ποτά) Ο κόσμος είναι της γειτονιάς και όλο και κάποιος θα παίζει ποντιακή λύρα. Φαί καλό και έντιμο. Τιμές γειτονιάς. Το μαγαζί (από κόσμο) καλό είναι να παραμείνει ως έχει. Ελπίζω να μην το ανακαλύψουν διάφοροι trendy τύποι που «αναζητούν λαϊκές εμπειρίες»

Πήγα μία μέρα μετά από τον προλαλήσαντα (dimitris©) στις 19/2/2012 και ευτυχώς πρόβλημα με το κρύο δεν αντιμετώπισα. Η αλήθεια είναι ότι με ξένισε λίγο ο Μύλος ως επιλογή του χώρου για τον «νέο Αδαλάκη» αλλά μόλις καθίσεις στο τραπέζι ξεχάσαμε τον Μύλο και επιτέλους ξαναφάγαμε φαγητό από τον Αδαλάκη. Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα σε όλα εκτός από την κριτική του για τον χώρο, δεν τον βρήκα καθόλου κρύο αντίθετα νομίζω ότι είναι τόσο αφαιρετικός όσο χρειάζεται για να ασχοληθείς με το φαγητό σου και κατά την γνώμη μου είναι πολύ καλύτερος από το προηγούμενο μαγαζί στο λιμάνι. Για το φαγητό δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα από το ότι θα πρέπει να φάει κάποιος εκεί για να μπορέσει να κρίνει καλύτερα το επίπεδο της εστίασης όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Δεν θα μπω στον πειρασμό να αναφερθώ σε πιάτα γιατί απλά μπορώ να γράψω ότι όλα είναι κορυφαία (κυριολεκτικά). Άλλη κλάση. Πιο πάνω υπάρχει (πιθανότατα όχι στην Θεσσαλονίκη) αλλά θα το πληρώσεις πανάκριβα. Θα αναφερθώ μόνο στο service γιατί και αυτό θέτει τα standards στην εστίαση. Τα παιδιά που δουλεύουν δεν ξέρω αν είναι σερβιτόροι κατ επάγγελμα ή φοιτητές που βγάζουν μεροκάματο αλλά είναι εξαιρετικοί. Ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους άψογα και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τον τρόπο που δουλεύουν. Οι ταβερνιάρηδες και σερβιτόροι της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) αν πάν στον Αδαλάκη, μετά αν έχουν τσίπα και φιλότιμο μισοί θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά και οι άλλοι μισοί την επόμενη μέρα θα πρέπει να αλλάξουν τα μαγαζιά τους και τον τρόπο που δουλεύουν. Μπράβο κύριε Αδαλάκη και μπράβο σε όλη την ομάδα!

Είμαστε μια παρέα φίλων που βγαίνουμε κάθε Παρασκευή εδώ 3 χρόνια για τσίπουρα. Το συγκριμένο μαγαζί είναι ένα από τα στέκια μας (πηγαίνουμε περίπου 2 Παρασκευές τον μήνα) Να ξεκινήσω λοιπόν από τους ανθρώπους γιατί είναι ο ένας από τους λόγους που το προτιμάμε, ο Δήμος και ο Βαγγέλης που το δουλεύουν είναι εξαιρετικά παιδία ( ευγενικοί και φιλικοί όσο χρειάζεται και μπράβο τους αυτός) Ο άλλος λόγος είναι ότι το μαγαζί είναι προσεγμένο και πεντακάθαρο. Ο βασικότερος όμως λόγος είναι το φαγητό του. Κλασσικές γεύσεις ψαροταβέρνας αλλά με αυτή την πινελιά ανανέωσης που σε κάνει να μην τις βαριέσαι. Προσεκτικά επιλεγμένα παστά ψάρια και αλμυροί μεζέδες. Σαγανάκια (μύδια, βάτος, πεσκανδρίτσα) για να «πίνεις» το ζουμί τους με το κουτάλι σαν σούπα. Χταποδάκι με μέλι και κρεμμύδια, ρύζι με γάμπαρι, σουπιά με κριθαράκι για να αναφέρω μόνο μερικά από τα μαγειρευτά τους φαγητά. Σχάρες και τηγάνια εξαιρετικά. Ψάρι (ότi υπάρχει) Α. Βασιλικά καβούρια special. Προσεγμένο χύμα κρασί και τσίπουρο. Τα γλυκά κέρασμα προσεγμένα και τα περισσότερα φτιαγμένα στο μαγαζί. Εδώ εγώ έχω μια αντίρρηση για τον χαλβά που μου βγάζει πικρίλα (οι φίλοι μου διαφωνούν αλλά αν θέλουν ας γράψουν αυτοί κριτική) Στις τιμές δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία και αυτό μάλλον σημαίνει ότι για την ποιότητα των φαγητών είναι πολύ καλές. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί σε αυτό το μαγαζί δεν έχει πολύ κόσμο ενώ σε άλλα ανθυπομέτρια μέχρι ανθυγιεινά μαγαζιά γίνετε χαμός; Μάλλον οι Θεσσαλονικείς χάσαμε την γεύση μας και για αυτό και την ταυτότητα μας…….

Λόγο θέσης το συγκεκριμένο μαγαζί είναι ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Στο λιμάνι, δίπλα στην θάλασσα με όλη την πόλη απλωμένη μπροστά σου. Η τοποθεσία είναι μαγική. Το μαγαζί όμως μπορώ να το χαρακτηρίσω μόνο ως το ΑΠΟΛΥΤΟ ΝΤΕΜΕΚ της Θεσσαλονίκης (για όσους δεν γνωρίζουν ντεμέκ οι Θεσσαλονικείς λέμε το δήθεν) Επιεικώς απαράδεκτο. Πρόταση μου προς τους περαστικούς από την Θεσσαλονίκη, πάρτε καφεδάκι σε πλαστικό ή μπύρα σε κουτάκι αράξτε για λίγο στην προβλήτα και απολαύστε την θέα. Μετά πάτε στα μπακαλιαράκια παραδίπλα ή όπου αλλού σας φωτίσει ο θεός.