Προφίλ του χρήστη ο καλός ο μύλος...

Το επισκέφτηκα ενα βροχερό βράδυ. Ο χώρος μέσα είναι όπως τα σπίτια μας τις πρώτες μέρες μετά απο μετακόμιση. Βγάλαμε το τραπεζάκι του κήπου και τις καρέκλες της βεράντας στο σαλόνι, μέχρι να ανοίξουμε τις κούτες και να χουμε ενα μέρος να ακουμπάμε τα πιτόγυρα που τρώμε μέχρι να συνδέσουμε την κουζίνα. Ας ανοίξουν τις κούτες επιτέλους..Η μουσική ήταν ένα ατέλειωτο σολάρισμα κλαρίνου, λες και ο κλαριτζής περίμενε πάνω απο τα κεφάλια μας το φιλοδώρημα. Σέρβις, μαγείρεμα από ένα και μοναδικό άτομο, όπως ο Ζίκος στη Μπακαλοταβέρνα του Παντελή του Σκουφάντερου. Αυτό δεν με χαλάει ιδιαίτερα, καθότι είμαι οπαδός του slow food, αρκεί το slow να καλλιτερεύει το food. Ο καπνιστός ξιφίας ήταν εξαιρετικός, σερβιρισμένος με νόστιμο κρίταμο τουρσί. Τα αχνιστά μύδια ήταν ένα ποίημα και το ζουμί τους νέκταρ!! Αμέτρητες βουτιές με φρυγανισμένες σκορδάτες φέτες ψωμιού. Η σαλάτα βολβών με κρίταμο άνευ ουσίας, η ρίνα αχνιστή καθόλου του γούστου μου, sorry ρίνα... η φάβα νερουλή και άνοστη, μικρή ποικιλία σπάνιων τυριών ενδιαφέρουσα. Κρητική ρακί ευκολόπιοτη και χωρίς παρενέργειες. Ο λογαριασμός 20 το κεφάλι-ακριβά και χωρίς απόδειξη. Μόνο για τα μύδια? Όχι από μένα.

Εκεί που έπινα τον καπουτσίνο μου ήσυχος ήσυχος στη Βόρεια παραλία της Καστοριάς, χαζεύοντας τα κύματα και αναλογιζόμενος τη φθαρτότητα του βίου των πελεκάνων (εμ΄τι, του δικού μου;), ένας ψαγμένος φίλος αναφωνεί το τρίπτυχο που με έκανε να αναπηδήσω απο την καρέκλα μου σαν θανατοποινίτης στο Τέξας: Απομονωμένο χωριό, καφενείο-μπακάλικο, γριά ιδιοκτήτρια. Αυτές οι μαγικές και πολλά υποσχόμενες φράσεις, μας έκαναν να φτάσουμε στο γραφικό χωριουδάκι με ταχύτητα διακτίνισης (δεν πλήρωσα και τον καφέ...)Το τοπίο πραγματικά όμορφο, το καφενείο-μπακάλικο- παράρτημα του ΟΓΑ κλπ, ήταν το μοναδικό τσιμεντένιο κτίσμα του χωριού. Ανοίγοντας την πόρτα αντικρίσαμε ένα εσωτερικό διακοσμημένο άψογα στο στυλ " Άρτζι μπούρτζι και λουλάς, με πινελιές "ότι να ναι" στην Μακεδονική έκδοση, (δεν μου άρεσε).Σε μια γωνία η γηραιά ιδιοκτήτρια παρέα με τον σύζυγο της που έμοιαζε ή να έχει πάθει ή να πάθαινε εκείνη τη στιγμή εγκεφαλικό επεισόδιο, καθάριζαν άσπρα φασόλια της περιοχής.(Αυτό μου άρεσε).Το τσίπουρο που μας σέρβιρε η κυρία ήταν εξαιρετικό. Όταν ζητήσαμε έναν απλό μεζέ,αυγά ή λουκάνικα, άρχισε η γριά καφετζού-κορυφαία του χορού: ωωωιμεε, οι κότες μου είναι άρρωστες δεν κάνουν τίποτα, το αμάξι χάλασε και δεν κατέβηκε ο γιός μου στον χασάπη, οι συντάξεις πήγαν στο διάολο (αυτό πικρή αλήθεια). Τελικά μας σέρβιρε κασέρι και ζαμπόν γνωστής Γερμανικής αλυσίδας μαζί με ψωμί που προφανώς αρρώστησε τις κότες της κυρίας. Εκεί που πίναμε ξεροσφύρι, ένας απαίσιος ήχος έσκισε την αιθαλομίχλη του καφεμπακάλικου, παραρτήματος του ΟΓΑ κλπ. Ο μισητός ήχος του φούρνου μικροκυμάτων..Περιχαρής η γηραιά καφετζού μας έφερε ένα πιάτο προϊόν πολύ βαθειάς κατάψυξης, λέγοντας: ορίστε κάτι σπέσιαλ..ήταν κάτι στην όψη σαν μπεκρή μεζέ, στη γεύση σαν το δοχείο λαδιού του χαλασμένου αυτοκινήτου. Το μεγάλο φινάλε ήρθε όταν εμφανίστηκε μια μεγάλη παρέα συνοριοφυλάκων για business lunch. Τους σερβιρίστηκε ομελέτα και κόπηκε και φρέσκο λάχανο για σαλάτα... Για την κοροϊδία μας πήρε 20 ευρώ..Θα ξαναπάω; Μόνο όταν της αυξήσουν τη σύνταξη...

Θέλοντας να πιστεύω πως με την μετακόμιση αφήσαν πίσω, ή πέταξαν, ή σε μια τελετή εξορκισμού κάψανε τον κακό τους εαυτό έπεσα πολυ έξω. Οι αλπικές τιμές , το αδιάφορο σέρβις και το μέτριο φαγητό, σαν γέρικα λαγωνικά βρήκαν το δρόμο και τρύπωσαν στη γνώριμη φωλιά τους...Μερικά θετικά: ο χώρος ειδικά κάτω είναι ζεστός και ότι οι πατάτες κομπλέ ένα πιάτο ύμνος στα 80s, γίνεται πλέον με φρέσκιες πατάτες και όχι με προκάτ (τα ύστερα του κόσμου...)

Αφού πια πέρασε την βαρειά ασθένεια του "σέρβις για τα ανάθεμα" έχει πολλά καλά στοιχεία: Τοποθεσία, αισθητική, φιλικότητα, καλές τιμές ή έστω καλούτσικες και μερικά πιάτα ιδιαίτερα νόστιμα και σπάνια. Δυο προβλήμα έχει να λύσει: α) την βαβούρα μέσα β) την "ότι να ναι" μουσική όταν πάψει η βαβούρα. Λύστε το σας παρακαλώ ,γιατί δεν θέλω τον πεντανόστιμο μεζέ, αυτό το φρυγανισμένο ψωμί με πάστα ψητής πιπεριάς και καρύδι να τον κάνω ωτοασπίδες ή να τον χώσω στο CD player...

Ένα μεσημεράκι μετά τη βουτιά θέλαμε να νιώσουμε λίγο Τουρίστες. Το σκηνικό πράγματι τουριστικό, το πέτρινο λαϊκό σπιτάκι, το χαλίκι κάτω απο τα πέυκα, οι ξύλινες μπλέ καρέκλες, δίπλα μας το διατείχισμα της Ποτίδαιας φτιαγμένο από τους Βυζαντινούς με Αρχαίο υλικό και λίγα μέτρα πιο πέρα στο λιμανάκι φεύγανε σαν πουλιά τα ψαροκάϊκα....Καθώς λοιπόν όλα ήταν ειδιλιακά παραγείλαμε χωρίς να δούμε τους καταλόγους...Λάθος Τιτάνιου μεγέθους... Θράψαλα (καλούτσικα) 8 ευρώ! Σαρδέλα παντρεμένη (ικανοποιητική) 9 ευρώ!!! Πατάτες τηγανητές (μέτριες) 4,5 ευρώ!!!! Κολοκυθάκια (καλά) και μελιτζάνες(άθλιες) 4,5 ευρώ το πιάτο!!!!. Τι να γράψω άλλο.. άιντε την Παντρεμένη την σαρδέλα της πληρώσαμε το γάμο, μια φορά γίνεσαι νύφη...αλλά τα κολοκύθια και οι μελιτζάνες που καλοκαιριάτικα οι τίμες τους είναι χαμηλότερες απο το νερό.. 4,5 ευρώ, είναι κανονική κλοπή. Γλυκό ή φρούτο γιόκ, αποδειξούλα οκ. Για μένα τέρμα ο τουρισμός. Κατά τα άλλα μειώθηκε και ο ΦΠΑ στο 13%...

Να γιατί μ'αρέσει ο Ταβερνοχώρος. Καθώς είμαι μέτοικος στη πόλη, περιοχές όπως οι Συκιές μου είναι τόσο γνωστές όσο η ιχθυοπανίδα του Κρόνου (αν υπάρχει). Χάρη στα σχόλια όμως, βγήκα απο τα τείχη και βάδισα προς το άγνωστο...Το μαγαζί είναι όπως έχει περιγραφεί. Πέρασα μερικές όμορφες ώρες τρώγοντας, πίνοντας και πληρώνοντας έντιμα και λαϊκά. Τα σουβλάκια πραγματικά νόστιμα (έπεσε μαρινάρισμα) τα σουτζουκάκια επίσης (δεν ξέρω τι έπεσε..) πατάτες, σαλάτες,αλοιφές με τα χεράκια τους, παντσέτα όχι του γούστου μου,παγωτάκι κερασμένο και αποδειξούλα (που φτάσαμε...)κανονικά. Θα το ξανατιμήσω να δω αν κόβει τους πελάτες σωστά και κερνάει κανά κρασί (που φτάσαμε part II..)

Παρότι με τρόμαζε το ότι οι περισσότεροι σερβιτόροι είναι Ρώσσοι και ότι είχα διαβάσει κάτι σχόλια ότι εκεί έχει φάει ο πρώτος ξάδελφος του Κουνιάδου του Αμπράμοβιτς και μια γειτόνισσα της συνυφάδας του Πούτιν, καθώς μετά απο μια επιτυχημένη κλοπή Ιερών Λειψάνων από διάφορες Μονές του Αγίου Όρους είχα μια οικονομική άνεση διάβηκα-διστακτικά- με την συμμορία μου το απαστράπτον κατώφλι του. Λοιπόν είχα λάθος. Το μαγαζί είναι μια χαρά, ευγενικό και καλό σέρβις και όλα ήταν περιποιημένα και νόστιμα. Εξαίρεση η καπνιστή μελιτζάνα με φέτα κλπ που ήταν επιπέδου όχι Άθωνος αλλά πλατείας Άθωνος.Κρασάκι χύμα εξαιρετικό (καμία σχέση με αυτά που σερβίρουν στους απλούς επισκέπτες οι καλόγεροι, εδώ και δώ είμαι να σχολιάσω και τις Τράπεζες των Μονών...) και κέρασαν ολόφρεσκο σιμιγδαλένιο χαλβά. Το περιβάλλον μέσα καλαίσθητο (χωρίς να αποφεύγει το λευκό του Rol, αλλά ένα εντυπωσιακό τζάκι αναβάθμιζε το χώρο κατά πολύ.) Τελικά μπορεί άνετα κανείς να κανονίσει να μη ξεφύγει στις τιμές αλλά ότι κι αν πάρει θα αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω. Άλλωστε η γειτόνισσα της συνυφάδας του Πούτιν δεν πάει όπου να΄ναι...

Αυτό που σκέφτεται κανείς όταν ακούει οικογενειακή ψησταριά, αυτό και βλέπει μπροστά σε μια πράσινη πλατεία του Μαυροχωρίου της Καστοριάς.Η σύζυγος μαγειρεύει, τα παιδιά σερβίρουν, ο άντρας, μάλλον ο ΑΝΤΡΑΣ φέρνει το λογαριασμό. Τα κεφαλαία, διότι ο ονοματήσας το μαγαζί Παναγιώτης τιμάει το παχύ του μουστάκι. Βαρύς και ασήκωτος...Πέρα από τη πλάκα, οι γεύσεις πραγματικά σπιτικές από τα κρέατα ώς τις πατάτες και τις αλοιφές και οι τιμές ξεχασμένες στη δεκαετία του 90. Αν έχετε και παιδάκια μαζί σας, τα αμολάτε στο μεγάλο πάρκο μπροστά απο το μαγαζάκι και ξενοιάζετε. Αν κάνουν καμιά αταξία, μια φωνή να βάλει ο ΑΝΤΡΑΣ και έχουν βαλσαμωθεί όλα...

Καμιά φορά με πιάνει ένας ενθουσιασμός όταν πάω σε ένα καινούργιο μαγαζί που περιμένω να ξαναπάω κανά 2 φορές ακόμα μέχρι να μου φύγει..Ε λοιπόν εδώ δεν μου φεύγει! Πρώτα από όλα το σημείο που άνοιξε. Ανοιχτή θέα σε ενα απο τα πιο όμορφα και εμβληματικά μέρη της πόλης με ατέλειωτη περατζάδα. Μέσα, μοντέρνος λιτός χώρος, με ένα όμορφο γκράφιτι και ανοιχτή κουζίνα. Οι γεύσεις ενδιαφέρουσες, ωραίες σαλάτες και μπρουσκέτες, μερικά σχεδόν σπιτικά πιάτα όπως οι πέννες με κεφτεδάκια και σάλτσα, ένα πολύ ιδιαίτερο προφιτερόλ και υπάρχει και το εβραϊκής καταγωγής και Αμερικάνικης εξάπλωσης δεύτερο ξαδελφάκι του κουλουριού Θεσσαλονίκης το bagel, γεμιστό με διάφορα καλούδια. Αυτό όμως που με ξάφνιασε ευχάριστα είναι οι τιμές τους. Προφανώς κάποιοι απο όσους ασχολούνται με την εστίαση κατάλαβαν (τους πήρε καιρό...) ότι πλέον οι τσέπες μας είναι σχεδόν άδειες και ότι κανείς δεν κάνει απόσβεση μιας επένδυσης σε ένα εξάμηνο. Αν εξακολουθήσουν την καλή ποιότητα, το πρόσχαρο σέρβις,(με τα χουβαρδαλίκια στα κερασμένα κρασιά) τις χαμηλές τιμές, χαμηλώσουν λίγο και την ένταση στη μουσική, πιστεύω πως θα αγαπηθούν από πολλούς και εμένα θα βαρεθούν να με βλέπουν...

Είναι πάντα δυσάρεστο να κλείνει ενα μαγαζί, μάλιστα ένα τόσο καλαίσθητο και ιδιαίτερο όπως το κοκόρι.ΑΛΛΑ...οι Αθηναϊκές τιμές τους παρέπεμπαν σε παλιά ανέμελα χρόνια. Πέρα απο τις τιμές, θυμάμαι πως είχα παραγείλει αρνάκι με κους-κους και η καλή μου, την τροφή του, (σαλάτα) που ήταν πράγματι σαν τροφή για αμνοερίφια, με παντελή απουσία κάποιας γλυστερής ουσίας (λαδάκι του Θεού,ή ντρέσιγκ) Το δε αρνάκι με κους-κους έφτασε σε ένα τεράστιο πιάτο στη μέση του οποίου αχνοφαίνονταν μια φλύδα (νόστιμου) κρέατος με μετρημένα! σφαιρίδια κους-κους. Στην αρχή πίστευα ότι ήταν κάποιο αστείο και ότι σε λίγο θα ερχόταν ο σερβιτόρος με το υπόλοιπο της μερίδας λέγοντας κάτι σαν: σου τη σκάσαμε, χαμογελάστε προς την κρυμένη κάμερα κλπ. Δεν έγινε ποτέ...Βέβαια διασκέδασα την μελοντική μου σύζυγο λέγοντας της πως σέφ είναι ο Ντάρθ Βεϊντερ και κόβει το κρέας με φωτόσπαθο και ότι τα κους- κους τα συλλέγει προγραμματισμένος ρομποτικός βραχίωνας. Τα αστειάκια μπορεί να σφυρηλάτησαν τη σχέση μας, όμως οι τσέπες και τα στομάχια μας παρέμειναν άδεια. Έκτοτε πηγαίναμε μόνο για καφέ ή ποτό. Κρίμα πάντος...

Δυστυχώς το Αντέτι περνάει στο νεκροταφείο του ταβερνοχώρου και στη μνήμη ημών των τυχερών που φάγαμε εκεί κατά καιρούς. Όμως το μικροσκοπικό πέτρινο σπιτάκι χωρούσε πολύ λίγα τραπέζια και τα έξοδα πλέον πολλά. Ο ιδιοκτήτης και σέφ -όπως μου μετέφερε άτομο που μίλησε μαζί του-δεν ήθελε έναν αργό θάνατο ρίχνοντας τη ποιότητα και μαγειρεύοντας με τρίτης κατηγορίας υλικά. Θα το θυμομαστε με αντέτι του ("η συνήθεια", Καστοριανός ιδιωματισμός) την υψηλή ποιότητα.

Συχνά πυκνά περνάω απέξω και πάντα μου άρεσε σχεδιαστικά το σήμα τους με την αλεπού μονοκονδυλιά και μέσα τα τραπέζια τύπου πικ-νικ. Ένα μεσημέρι που η θερμοκρασία στη πόλη ήταν τέτοια που μια πολική αρκούδα έπρεπε να ρίξει κάτι πάνω της για να βγει έξω, εμείς μπήκαμε μέσα να καθίσουμε στα τραπέζια πικ-νικ. Μέσα η θερμοκρασία ήταν τέτοια που η πολική αρκούδα θα πέθαινε αμέσως από κρυοπαγήματα..θέρμανση μηδέν!! Λέμε το αφεντικό άν ο χώρος μπορεί να ζεσταθεί και αφού μας κοίταξε σαν να του είπαμε να μας φουλάρει τον καυστήρα πετρέλαιο, διέταξε τον μάγειρα!! να πάει να ανάψει μια σόμπα υγραερίου που και σβηστή έκανε την ίδια δουλειά...Στο φαγητό: Είχε προσφορά μισό κοτόπουλο σούβλας ή σχάρας με ψητά λαχανικά ή σαλάτα ζυμαρικών και μπύρα 7.00 ευρώ. Το σούβλας πράγματι μισό αλλά άνοστο, το σχάρας είχε συρικνωθεί σε βαθμό 1/3 και το ένα ήταν άψητο. Η μανιταρόσουπα που πήρα εγώ όχι άσχημη, αλλά έφτασε χλιαρή (λογικό καθώς βγαίνοντας από τη μαρμίτα καταψύχονταν αμέσως,σαν τους βακαλάους του Ατλαντικού) και η τιμή της στα 6.00 ευρώ ικανοποιητική για εκκεντρικούς κροίσους. Ανακεφαλαιώνοντας: Ωραίο σήμα.

Ενα βραδάκι στην Ουρανούπολη πριν εγκαταλείψουμε τις απολαύσεις της (ψημένης) σάρκας για μερικές μέρες, 3 προσκυνητές-τουρίστες προσπεράσαμε τις ψαροταβέρνες με τους κράχτες και καθώς (δυστυχώς) δεν είμαστε Ρώσοι ή ντόπιοι μεγιστάνες, για να πάμε στον "kritikos" καταλήξαμε στον Σπύρος...
Παρότι έχει συμπαθητικά τραπεζάκια, το βράδυ αποδείχθει μαρτυρικό. Σουβλάκια μεγέθους γύψινης μινιατούρας με την αντίστοιχη γεύση. Πατάτες προκάτ.
Ακολουθεί ο διάλογος μεταξύ καλού μύλου (κ.μ) και της συμπαθεστάτης κατά τα άλλα γηραιάς ιδιοκτήτριας (γ.ι)
-(κ.μ) Οι πατάτες είναι φρέσκιες ;
-(γ.ι.) ...Όχι είναι κατεψυγμένες
-(κ.μ) ξέρετε δεν τρώω κατεψυγμένες...
-(γ.ι) και γω δεν έτρωγα μέχρι που πήραμε στο μαγαζί μας ΑΥΤΕΣ τις κατεψυγμένες πατάτες.
-(υπόλοιποι) πάρε ρε παράξενε μια μερίδα και τις τρώμε εμείς....
Εν τέλει εφόσον η κυρία προτιμούσε να φάει τις ΙΔΙΕΣ ΜΕ ΟΛΕΣ προκάτ πατάτες, άνετα μπορούσε να φάει και τα σουτζουκάκια που μας σέρβιρε: Οπτικά σαν συκώτια, γευστικά σαν λουκάνικα και από χώνεψη...ένα βράδυ και τρείς ώρες περπάτημα στα κακοτράχαλα-αλλά υπέροχα-μονοπάτια του Άθωνα και ακόμα εντός μας, σαν τύψεις φόνου. Οφείλω να πω όμως, πως η σαλάτα ήταν φρέσκια, το τζατζίκι σπιτικό και νόστιμο και οι τιμές με απόδειξη νορμάλ. Ο "Σπύρος" τελικά είναι ένας τόπος που σε κάνει να αποστραφείς τους πειρασμούς της σάρκας χωρίς να χρειαστεί να μονάσεις...

Πολλές φορές όταν ανοίγει ένα μαγαζί και κάνει θόρυβο, έχουμε την τάση να πέφτουμε με τα μούτρα πάνω του και να συμπεριφερόμαστε όπως η κακιά πεθερά που ψάχνει να βρεί τι δεν κάνει σωστά η νύφη της, ή σαν ταλιμπάν, έτοιμοι να ανατιναχτούμε με τον άπιστο που θα πει κακή κουβέντα για το μαγαζί που λατρεύουμε... Επισκέφτηκα το "Έργον" δυο φορές κοντά, κοντά, μέρα και νύχτα αιχμής και έχω να πω πως:
O χώρος είναι καλαίσθητος αλλά πράγματι στριμωγμένος, ο φωτισμός και τα τραπέζια θυμίζουν φάστ-φούντ, κάτι όμως που δεν μας εμπόδισε να στρογγυλοκαθίσουμε με τις ώρες. Το σέρβις νεανικό με έξυπνα Τ-shirts είναι αποτελεσματικό αλλά όχι αρκετά φιλικό. Το προσωπικό στη κουζίνα πολυπληθές και υπάρχει καλή ροη. Τις συνταγές του Σκαρμούτσου εκτελεί (με επιτυχία )ντόπιος food blogger. Ο κόσμος ανάκατος και χάρηκα που είδα παρέες πολύ νέων ανθρώπων να τρώνε εκεί. Αυτό το λέω γιατί νομίζω πως η μόδα της στροφής στα τοπικά ελληνικά προϊόντα - όπως ήταν μόδα η ρόκα παρμεζάνα στα 00's- κάνει καλό σε πολλόυς τομείς και προτιμώ να βλέπω έφηβους να τρώνε τις εξαιρετικές τηγανητές πατάτες με Κρητική στάκα στο "Έργον"(3 ευρώ) παρά προκάτ πατάτες με χημικό κέτσαπ αλλού. Σε ότι αφορά τη σχέση ποιότητας, τιμής, ποσότητας, θα συμφωνήσω με τον prologo ότι όσα έχουν 8 ευρώ δεν αξίζουν τα λεφτά τους λόγω ποσότητας. Κάποια βέβαια υπερνόστιμα (μπιφτέκι) άλλα μέτρια, όπως τα ζυμαρικά με μοσχαρίσια μάγουλα που πήρε η κυρία μου ( τα δικά μου δεν της κάνουν; ) Στους άλλους μεζέδες η σχέση καλύτερη όπως στους πράγματι νόστιμους κολοκυθοκεφτέδες που λέει ο @Panos ή στο λαχανόρυζο και τις σαλάτες. Δεν μου άρεσαν καθόλου: To πιάτο τυριών στα 6 ευρώ που ήταν σαν κάποιος να το είχε μισοφάει στο δρόμο και η τουαλέτα που έμοιαζε με μπουντουάρ Μανιάτισσας μοιρολογίστρας... Ευχάριστες εκπλήξεις: η παρουσία στη λίστα κρασιών της βραβευμένης ρετσίνας του Κεχρή στα 4 ευρώ, τα ενδιαφέροντα γλυκά που φτιάχνει νεαρά food blogger επιτόπου, καθώς και το ότι και τις δυο φορές που πήγαμε, όλοι οι καπνιστές πελάτες αυτοβούλως καπνίζαμε στο πεζοδρόμιο. Εν τέλει νομίζω πως άν κάποιος θέλει να τσιμπίσει, με 10 ευρώ το άτομο μπορεί να το κάνει, αν θέλει να χορτάσει θα χρειαστεί τουλάχιστον 20.

Αγαπημένο μαγαζί ο "Μανώλης". Κι αυτό γιατί συνδυάζει πολλά καλά : Είναι μικρός χώρος και η κουζίνα είναι σχεδόν σπιτική. Μου αρέσει που απο την πρώτη στιγμή ο άνθρωπος κερδίζει την εμπιστοσύνη σου με το ότι αποφασίζει αυτός τι θα σου φέρει. Σχεδόν ποτέ δεν μας στεναχώρησε. Επίσης κερνάει αλκοόλ και μια φορά που ένας (όχι όλοι) απο την παρέα θεώρησε ένα ψάρι μπαγιάτικο, ο Μανώλης δεν του το έφερε στα μούτρα όπως θα έκανε ο Ιχθυοπώλης του Γαλατικού χωριού, αλλά μας ζήτησε συγνώμη λέγοντας ότι τα ψώνισε όλα εκείνο το πρωί και το αφαίρεσε απο το λογαριασμό. Οι μεζέδες νόστιμοι χωρίς κάτι super αλλά και χωρίς αστοχίες. Μπακαλιαροκεφτέδες, τηγανιά μανιταριών, πατάτες, ντολμαδάκια, από τα καλύτερα πιάτα του. Τσίπουρο αρκετά καλό, τιμές εξαιρετικές και απόδειξη μαζί με το γλυκάκι. Στα αρνητικά, το τοξικό νέφος, η διακόσμηση που ακολουθεί κατά γράμμα το εγχειρίδιο "Διακοσμήστε με το δικό σας γούστο την συνοικιακή σας ταβέρνα" και αυτό που έχει επισημανθεί από πολλούς, ότι τα ψαρικά του είναι (πολύ) καλύτερα από τα (σχεδόν άθλια) κρεατικά του. Ένα περίεργο πράγμα βρε παιδί μου, λες και στην κουζίνα τηγανίζει ο Κουστό...

Ένα μεσημέρι με εξερευνητική διάθεση τρείς γενναίοι του βορρά διαβήκαμε το κατώφλι του μαγαζιού, που εξ΄όψεως πράγματι δεν δείχνει ιδιαίτερα φιλικό. Μέσα βέβαια ήταν γεμάτο παρέες και οικογένειες Γεωργιανών που έπιναν τον καφέ τους ή έτρωγαν και που οι άνθρωποι ουδόλως ενοχλήθηκαν από μας. Βέβαια το εσωτερικό του μαγαζιού αισθητικά μου ριξε μια κουτουλιά, καθώς πάνω απο το μπαρ υπήρχε μια ζωγραφιά (μάλλον)της Τιφλίδας φτιαγμένη με μια αποτρόπαια τρισδιάστατη τεχνική που θύμιζε πυρηνικό ολοκαύτωμα. Υπερβάλω σίγουρα, αλλά οι τελευταίες επιτυχίες της pop σκηνής της Γεωργίας που ακουγόταν σε υψηλή ένταση, λειτουργούσαν επίσης ως όπλα μαζικής καταστροφής. Οπότε ο "sb" που κάθησε έξω το καλοκαιράκι έκανε την καλύτερη δουλειά, γιατί πέρα από τη διακόσμηση, τα φαγητά είναι νόστιμα και φτηνά. Βέβαια η δυσκολία στην λεκτική επικοινωνία με την κυρία που έπαιρνε τις παραγγελίες, μας έκανε να πάρουμε πολλά πιάτα που ήταν τεράστια σε μέγεθος και κάποια που σε εμάς τουλάχιστον φανήκαν άνοστα ή τρομακτικά. Για παράδειγμα όταν ρωτήσαμε τι είχε μια σαλάτα, που τελικά ήταν βραστές καρδιές κότας με μουστάρδα πιπεριά και ρόδι (όχι μέλι δεν είχε) η νοηματική της κυρίας που έδειχνε την καρδιά της να χτυπά, έκανε έμενα τον ρομαντικό να νομίζω ότι μου έλεγε πόσο μ΄αγαπά, κρυφά βέβαια από τα σόγια της που καθόταν παραδίπλα. Έτσι είπα ναι. Εσείς μην το κάνετε. Το σις κεμπάπ ήταν υπερχορταστικό και νόστιμο, τα χιγκάλι επίσης. Κορυφαία θεωρώ την τυρόπιτα στο μέγεθος οικογενειακής πίτσας και στη τιμή κομματιού. Το κρασί ήταν επίσης αποκάλυψη, ρωτήσαμε εαν έχουν από τα περίφημα εμφυαλωμένα της Γεωργίας, δεν είχαν, αλλά μας δώσαν χύμα απο την Γεωργία (όπως είπαν) το οποίο ήταν από τα πιο ευκολόπιοτα και γευστικά κρασιά που δοκιμάσαμε όλοι. Τρία άτομα ήπιαμε τρία κιλά! χωρίς καμία παρενέργεια-ούτε στη τσέπη μας. Εν τέλη θα το ξανατιμήσω σίγουρα, καλοκαίρι έξω με κρασί, τυρόπιτα και σις κεμπάπ και άλλη φορά πριν πω ναι θα διαβάζω καλύτερα...

Η φράση: "σαν το σπίτι σας" αποκτά πλήρες νόημα στο αίθριο. Να προσθέσω πως Σάββατο βράδυ (που οι περισσότεροι μαγαζάτορες σφυρίζουν "Κλέφτικα" )υπήρχε μενού 10 ευρώ υπερχορταστικό, με σαλάτα και κρέατα σχάρας, άπειρο ζυμωτό ψωμί,πατάτες, κρασί και γλυκό. Ισχύει πλέον και το "bring your own wine" για εξόδους χωρίς δάκρυα στο λογαριασμό..Το τζάκι όπως πάντα να σιγοκαίει, η μουσική νοσταλγική, οι δερμάτινοι καναπέδες αναπαυτικοί, ενώ έξω η αυλή ήταν γεμάτη χιόνι.

Καταρχήν: prologe ασε τα σχόλια απ΄εξω, μπες μέσα να δώσεις και κανα φράγκο, οχι όλα ραμμένα μέσα στο πάπλωμα...
Μετά τις νουθεσίες, το μαγαζί το τιμήσαμε ενα μεσημεράκι και έχω να πω πως: Ο χώρος είναι πράγματι ζεστός, καθώς μια όμορφη σόμπα τον ζεσταίνει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η θέα μέσα απο τη τεράστια τζαμαρία είναι: εαν καθήσεις αριστερά οι όμορφες νερατζιές με φόντο το άθλιο γιαπί της Εμπορικής, δεξιά οι ίδιες νερατζιές με φόντο ένα εξαιρετικά αναπαλαιωμένο παλιό κτίριο γραφείων. Σέρβις ευγενικό και διακριτικό, μουσική (τα άπαντα του Χατζιδάκι) και φωτισμός στη σωστή ένταση. Η διακόσμηση καλαίσθητη άν και νομίζω πως έχει ένα συγκεκριμένο προσανατολισμό..Οι γεύσεις σε ότι και αν πήραμε πολύ καλές, πλούσια σαλάτα και κυρίως και όμορφα παρουσιασμένα. Στο τέλος κερασμένη νόστιμη καρυδόπιτα. Αλλά δεν μου άρεσαν οι τιμές. Με συγκρατημένη παραγγελία και χύμα κρασί, δώσαμε 20 ευρώ το άτομο. Για τα όλο και μικρότερα εισοδήματα μας είναι ένα ποσό οριακό. Ειδικά αν σκεφτούμε πως στην ίδια κατηγορία ποιότητας υπάρχουν μαγαζιά λιγότερο ή περισσότερο φτηνά και όχι πολύ μακριά απο κεί. Εαν εφαρμόσει τα μενού καθημερινά και ρίξει όσο μπορεί τις τιμές, εγω δεν θα το απορρίψω.

Είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα έχουμε πουλήσει την ψυχή μας για ένα κομμάτι τσιμέντο. Ο Χορτιάτης δεν είναι εξαίρεση. Όμως ένα ψήγμα της ψυχής του έχει κρυφτεί εδώ, ανάμεσα στο μπετόν και τα τζιπ. Δεν νομίζω πως υπάρχει ομορφότερη κατάληξη βόλτας στο βουνό ή μεσα στο χωριό (αλήθεια πόσοι έχουμε δει την σπάνιας αρχιτεκτονικής εκκλησία της Μεταμόρφωσης;) από τους Περικλήδες. Όμορφη διακόσμηση, προσεγμένη μουσική,ευγενικό σέρβις και εξαιρετικό τσίπουρο με λίγους αλλά νοστιμότατους μεζέδες. Το ΣΚ υπάρχει και ένα πιάτο ημέρας. Κλείσαμε με ελληνικό στη χόβολη με λουκουμάκι και στα παιδάκια κερασμένο υποβρύχιο! Οι γεύσεις και η ατμόσφαιρα αξίζουν τις λίγο τσιμπιμένες τιμές.

Τις προάλλες γιόρταζε ο πεθερός μου (ζωη να΄χει) και αποφάσισε να μας βγάλει την ευρύτερη φαμίλια στην "κορυφή". Φτάνοντας, η διάθεση μου είχε χαλάσει καθώς οι ήδη πελάτες του μαγαζιού, στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να μη χάσουν ούτε 1/2 θερμίδα, είχαν παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, έως και ακριβώς μπροστά στην είσοδο! Εμείς (οι έξυπνοι) που παρκάραμε 100 μέτρα παραπάνω στο (έρημο ) πάρκινγκ μεγάλου σούπερ μάρκετ, τιμωρηθήκαμε με το να παλεύουμε να περάσουμε ένα παιδικό καρότσι πάνω απο τα αυτοκίνητα... Εντός του μαγαζιού λές και όλες οι φαμίλιες είχαν μάζωξη: Παππούδες, συμπέθεροι, κουνιάδες, βρέφη, σε ένα αχανές copy paste. Καθώς δε, οι ηλικιωμένοι δεν ακούνε και καλά, όλοι ουρλιάζαν σε όλους και οι σερβιτόροι μεταξύ τους. Υπολογίστε ακόμα τις κλαγγές των σερβίτσιων, τα ξεφωνητά των μανάδων στα παιδιά τους και φυσικά τον καπνό που φυσούσαν (σχεδόν όλοι) στα μούτρα των γιαγιάδων τους και των παιδιών τους. Ξεπερνώντας αυτό το υπερρεαλιστικό σκηνικό, οφείλω να πως πως είναι ένα καθαρό και οργανωμένο μαγαζί με νόστιμες σούβλες. Τα υπόλοιπα μέτρια και οι τιμές τσιμπιμένες.

Η κ. Γαλήνη δεν ακούει μόνο αθάνατες Σοβιετικές επιτυχίες αλλά και τον παλμό της πόλης. Έτσι έφτιαξε υποκατάστημα τύπου fast food, στη Βαλαωρίτου. Η κουζίνα είναι στο βάθος, μπροστά είναι η βιτρίνα και ο χώρος εστίασης, που εμένα μου φάνηκε σαν το περίπτερο του Καζακστάν στη ΔΕΘ. Μια μαύρη νύχτα μπήκαμε για κάτι γρήγορο. Η υποδοχή γνωστή: χαμόγελο και μετάφραση των καψούρικων στίχων, πλην όμως και σχετικός εξαναγκασμός να πάρουμε και σούπα Μπορστ που (όπως μας έλεγε) ειδικά εκείνη τη νύχτα ήταν πιο νοστιμή από ποτέ! Η γυναίκα μου αμάθητη στις μεθόδους της KGB λύγισε εύκολα. Ότι παραγείλαμε παρασκευάστηκε εκείνη τη στιγμή και ήταν νόστιμο εκτός απο τη σούπα που πρέπει να μαγειρεύτηκε στα 50α γεννέθλια του Στάλιν.Οι τιμές λογικές, αν και πήραν λίγο μπόϊ. Η απορία μου είναι, για το πως θα εξυπηρετεί τους πελάτες που τυχών θα περιμένουν στα σκαμπό και αυτούς που θα περιμένουν το πακέτο σπίτι, όταν μόνο για μας -τους μοναδικούς πελάτες εκείνη τη στιγμή-έκανε 15 λεπτά; Έχω την εντύπωση πως σπιτικό φαγητό σε fast ρυθμούς είναι πολύ δύσκολο πείραμα. Θα φανεί...

Τώρα τις γιορτές προσφορά: Τα γαϊδούρια που θα σας πάνε βόλτα δοκιμάστε τα γκιούλμπασι ή νερόβραστα με αλατοπίπερο...:)))

Αγαπητοί Max και Ονούφριε, σας τιμώ από την αρχή, σας έχω διαφημίσει σε φίλους και γνωστούς, γιατί είστε καλαίσθητοι, νόστιμοι, καθαροί -και στη κουζίνα και στο τσιγάρο- και ακόμα λογικοί στις τιμές. Ήρθε νομίζω η στιγμή να γίνετε απολύτως Ευρωπαϊκό μαγαζί, πως ; Αρχίστε να κόβετε αποδείξεις απο μόνοι σας...

Μετά απο δύο ακόμα επισκέψεις οφείλω να πω πως: Οι αστοχίες του μάγειρα έχουν εκλείψει, όλα ήταν εξαιρετικά. Στο σέρβις πλέον είναι δυο ευγενέστατες και ειλικρινέστατες κυρίες. Το κρασί από κακό έχει γίνει μέτριο, (κεφάλι εγγυημένο), ο χώρος έχει μεγάλο πρόβλημα εξαερισμού μεσημέρι βράδυ και απο την κουζίνα και από τους θεριακλήδες. Είναι όμως ένα απο τα ελάχιστα μαγαζιά όπου τρώγοντας μπορείς να θαυμάζεις το σασμάν και τα λάστιχα των αυτοκινήτων που είναι παρκαρισμένα πάνω απο το κεφάλι σου. Ή πρέπει να μπούν φυτά μέσα απο τα παράθυρα ή πρόκες από έξω. Οι τιμές πολύ καλές και πάντα μας φέρνουν απόδειξη.

Αυτό τι κτίριο πάντα το συμπαθούσα, έτσι πως το σφίγγουν τα πολυόροφα μεγαθήρια και αυτό αντιστέκεται. Βλέποντας στο facebook οτι έχουν μενού των 15 και 17 ευρώ, το επισκέφτηκα με την κυρία μου Σάββατο βράδυ. Ο χώρος επάνω πράγματι καλαίσθητος στη γενική φιλοσοφία και των άλλων ορόφων. Και ενώ μαλώναμε πιο μενού θα πάρουμε διαβάζοντας το φυλλάδιο, η συμπαθέστατη κατά τα άλλα σερβιτόρα μας πληροφορεί πως τα μενού είναι από Δευτέρα έως Παρασκευή! Στην κόσμια απορία μου, γιατί δεν το γράφουν πουθενά ή γιατί δεν τα είχαν αποσύρει απο τα τραπέζια, εισέπραξα ένα αστραφτερό αλλά αμήχανο χαμόγελο. Εν τέλει μοιραστήκαμε μια μέτρια σαλάτα και δύο πιάτα ζυμαρικών αρκετά εύγευστων, πλην όμως ανεπαρκούς ποσότητας. Ευχάριστη έκπληξη στη λίστα κρασιών η βραβευμένη (με χρυσό μετάλλιο στο Βερολίνο) Μαλαγουζιά του Μάγγελ στα 17 ευρώ. Δυσάρεστη έκπληξη το γεγονός οτι το εστιατόριο ήταν γεμάτο με Δικαστικούς ( που εκδικάζουν παραβάσεις ) και ντόπιους Βουλευτές ( που ψήφισαν τον νόμο ), που καπνίζαν αυτοί και οι Κυρίες τους με πάθος 16χρόνων στις τουαλλέτες του Λυκείου. Δυο άτομα δώσαμε 46 ευρώ. Ίσως ξαναπάω μόνο για το μενού, εκτός κι αν το κάνουν μόνο κάθε δεύτερη Πανσέληνο...

Πήγαμε από το Ελιά Λεμόνι ένα μεσημέρι παρέα οκτώ ατόμων με δέλεαρ την επετειακή έκπτωση 50%. Για δυο σαλάτες, έξι(!) ορεκτικά, επτά κυρίως πιάτα με κρέας και πέντε μπουκάλια (χύμα) κρασί δώσαμε δέκα ευρώ το άτομο. Παρότι ιδανικό και αναπάντεχα λογικό, οριακά άξιζε τα λεφτά του...
Συγκεκριμένα: Σαλάτες έτσι κι έτσι, πατάτες προτηγανησμένες, μπουγιουρντί αστείο, ψητά λαχανικά έντιμα. Οι σούβλες τους πέρα από τη μπριζόλα σούβλας που ήταν νόστιμη, βαθμολογούνται κάτω απο τη βάση. Το χοιρινό κεμπάπ ήταν λίπος στη σούβλα, ενώ το λεγόμενο "πολίτικο" ( θα το δείτε αλλού ως "ελασσονίτικο" ή "ηπειρώτικό" )δηλαδή παντσέτα τυλιγμένη στη σούβλα, άνετα θα μπορούσε να ονομαστεί "χορεύοντας με το λίπος". Το μέτριο γιαουρτλού δεν είχε ίχνος! γιαουρτιού, αλλά η τηγανιά κοτόπουλο ήταν στα αλήθεια εξαιρετική. Το κόκκινο χύμα κρασί στυφό σαν νεράντζι, το λευκό καλύτερο. Το περιβάλλον καλαίσθητο, νεοψησταριάς. Γεμάτο από κόσμο ως τα αυτιά.(50% γαρ...)
Επίσης τα αφεντικά εκμεταλεύονται κάθε σπιθαμή δαπέδου. Αποτέλεσμα φρικαλέο. Οι σερβιτόροι στις 15:30 είχαν εξαντηθεί (όπως μυστηριωδώς οι μισές σούβλες και όλα τα μαγειρευτά του καταλόγου). Αγχωμένοι προσπαθούσαν να υποστούν μοριακή διάσπαση για να ελιχθούν ανάμεσα στο μηδενικό κενό των καρεκλών-καθισμάτων λεωφορείου ΚΤΕΛ. Οι δε παραγγελείες έφταναν κατα ριπάς και χωρίς έλεος. Με τα χέρια κολλήμενα στα πλευρά προσπαθούσαμε να στοιβάξουμε τα πιάτα στο τραπεζάκι των επτά νάνων, οι θαμώνες φωνασκούσαμε ταυτόχρονα, τα χέρια ανεβοκατέβαιναν διαρκώς, τα τσιγάρα των διπλανών μου καίγαν τα ρούχα, η βαβούρα και ο πανικός ήταν απερίγραπτα. Το μόνο που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή τη κατάσταση, θα ήταν απόπειρα ρομαντικού πικ-νικ στην άμμο της παραλίας Omaha στην Νορμανδία, το πρωινό της 6ης Ιουνίου του 1944. Σίγουρα οι τιμές είναι λογικές, αλλά οι συνθήκες είναι-για μένα τουλάχιστον- απαγορευτικές. Το μαγαζί βέβαια γεμίζει (με νεαρόκοσμο) συνέχεια, αλλά δεν νομίζω να έδινα ποτέ 20 ευρώ (χωρίς την έκπτωση) για την παραπάνω εμπειρία, γευστική και σωματική.

Εδώ και καιρό το απολύτως μεσαιωνικής ατμόσφαιρας wine bar δεν λειτουργεί. Ο χώρος μόνο για το πρωινό των πελατών. Κρίμα.

Πραγματικά σταθερή αξία στα ανατολικά, σε έναν δρόμο υπόδειγμα για το πως πρέπει να είναι μια η πόλη, με μεγάλα πεζοδρόμια και ψηλά δέντρα. Τα σουτζουκάκια του νόστιμα, το ίδιο και τα μαγειρευτά του, αυτό όμως που με τρέλανε ήταν ο γύρος. Όλοι όσοι φτιάχνουν γύρο νομίζω πως πρέπει να περνάνε από κει που και που, να δοκιμάζουν και να φεύγουν κλαίγοντας. Τραγανός ζουμερός και μυρωδάτος. Ένα που δεν μου άρεσε -πέρα απο το αγχώδες σέρβις- ήταν η σαλάτα "Κρόνος" αυτή αν τη δοκίμαζε ο Θεός Κρόνος θα συνέχιζε να καταπίνει τα παιδιά του με ευχαρίστιση. Τα είχε όλα αυτή η σαλάτα! Ντόμάτες (φρέσκιες και λιαστές) μαρούλι,ρόκα-αμ πως!- ρόδι, αγγούρι, κρεμμύδι και σταφίδες! Αγαπητοί κύριοι είστε μια ωραιότατη παραδοσιακή ταβέρνα, τι μπερδεύεστε με αυτά που γράφει στις πίσω σελίδες το TV ζάπιγκ...Τιμές λογικότατες και ωραία διακόσμηση με αντίκες και παλιές ζωγραφιές με στρουμπουλές οδαλίσκες που ρεμβάζουν δίπλα σε τρεχούμενα νερά. Μάλλον προέρχονται από τα παλιά λουτρά "Κρόνος" που ήταν ακριβώς δίπλα.

Ένα μαγαζί ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό για τον χειμώνα. Ένα παλιο πέτρινο κτήριο, με ωραίο ανοιχτό πατάρι, κρατητήριο στον Εμφύλιο (από κει πήρε το όνομα το μαγαζί) και αργότερα οίκος ανοχής (εδώ δεν το τόλμησαν στο όνομα...). Ιδιοκτήτες ο Γιώργος και η Γιάννα που το δουλεύουν μαζί με τα παιδιά τους. Η απολύτως λιτή διακόσμηση απότελείται από παλιά μανουάλια και μερικά άλλα παλιά αντικείμενα.. Μουσική έντεχνη κόσμος ανάκατος. Από φοιτητές και εντόπιους μέχρι τουρίστες του Σ.Κ. Το μενού με μερικά νόστιμα πιάτα όπως η τελευταία επιθυμία (σαγανάκι μελιτζάνας με κασέρι και μπέϊκον) οι πιπεριές με τυριά και τα καπνιστά του σουτζουκάκια. Το μενού από τότε που άνοιξε το μαγαζί (αρχές του 90) παραμένει απαράλαχτο λές να υπαγορεύτηκε από τον Θεό στον Μωυσή... Μόνο μετά από γκρίνια πείσθηκε ο ιδιοκτήτης να κάνει τις πατάτες του από προκάτ, φρέσκιες και νόστιμες. Το σέρβις φιλικό και πρόσχαρο, τιμές λογικές.

Στο εκτός τουριστικής αλλοτρίωσης όμορφο αυτό χωριουδάκι, υπάρχει ένα από τα καλύτερα ταβερνάκια της Κέρκυρας. Έξω απο το χωριό, δίπλα από μια παλιά βρύση με σκιερά δέντρα απέναντι ακριβώς από το νεκροταφείο...ξέρετε: τι είναι ο άνθρωπος... κλπ. Πέρα απο την όμορφη αυλή, το χειμώνα μέσα υπάρχει κα ωραίο τζάκι. Το εσωτερικό περιβάλλον βεβαια είναι μια ανεπιτυχής (για μένα ) μίξη λαογραφικού μουσείου με έκθεση αγιογραφίας της Χριστιανικής καταφυγής. Βέβαια οι τοίχοι δεν τρώγονται, ούτε θα χρειαστεί να τους φάτε, γιατί τα φαγητά είναι εξαιρετικά. Πάντα υπάρχουν μερικά μαγειρευτά τοπικά φαγητά, αλλά και ένα εξαίσιο χοιρινό στη γάστρα με φέτα. Νόστιμες πίτες που φτιάχνει η Αγγλίδα σύζυγος του ιδιοκτήτη, που θα σας πάρει παραγελία σε άψογα Ελληνικά (κάτι σπάνιο για τους περισσότερους Άγγλους που ζούν στο νησί, καθώς αρνούνται πεισματικά να μάθουν τη γλώσσα των ιθαγενών...), πατάτες και σαλάτες ολόφρεσκες, μανιτάρια στη σχάρα με σκόδρο σούπερ. Έξτρα συν, το ότι έχουν τα δικά τους αμπέλια και κάνουν ένα αρωματικό κρασάκι που ποτέ δεν μου κάνε κεφάλι την επομένη (όσο κι αν προσπάθησα). Τιμές για το νησί, νορμάλ.

Καθώς στρίβει κανείς από τη μέση του κοσμικού Λιστόν, βλέπει στην αρχή της πανέμορφης Νικηφόρου Θεοτόκη ένα μαγαζί που το καχύποπτο και δύσπιστο βλέμμα λέει:"φαίνετε πολύ καλό για να είναι αληθινό" Κι αυτό γιατί μέσα στο συνοθύλεμα καλόγουστων ή κιτς μαγαζιών ξεπροβάλει ένα λαϊκό μαγεριό κατευθείαν απο τα 60s. Δεν υπάρχουν ξενόγλωσσες ταμπέλες που διαλαλούν το Αγγλικό πρωινό και τον greek mousaka, μόνο η αρχαία πινακίδα στα ελληνικά. Κάθεσε λοιπόν στα παμπάλαια ξύλινα τραπεζάκια και απολαμβάνεις: τα υπέροχα σπίτια και τις εκκλησίες και όλες τις φυλές του Ισραήλ να παρελαύνουν μπροστά σου.(Αυτά το καλοκαίρι γιατί το χειμώνα το πολύ πολύ να δεις τον Μάκη τον χαμάλη). Θαμώνες έχει ντόπιους σταθερούς πελάτες με προγόνους ψαράδες ή κόντηδες, λιμασμένους δημόσιους υπαλλήλους, ψαγμένους τουρίστες, μέχρι σύσωμο το ΚΑΠΗ Άνω Κατσαβραχιάς που μετά από το τάμα στον Άγιο έχει ένα εσωτερικό κενό να γεμίσει...
Η κουζίνα του λιτή και έντιμη. Απλή ελληνική κουζίνα χωρίς πολλές τζιριτζάτζουλες. Υπέροχο πιπεράτο μπριάμ, φρέσκιες πατατούλες τηγανητές, και χωριάτικη για φωτογραφία σε τουριστικό οδηγό. Όλα αυθεντικά λαϊκά. Οι τιμές εξίσου. Συν το ότι πάνω απο τον "Χρυσομάλλη" κάνει τις πρόβες τις η παλιά φιλαρμονική. Λαδερά μετά μουσικής! Γύρω στα 80 χρόνια ο Χρυσομάλλης δεν έχει χάσει τη ψυχή του, ελπίζω να αντέξει κι άλλο.

Δύο κοντινές επισκέψεις και στις δύο, στο ζήτημα απόδειξη σφυρίζαν ποιμενικούς σκοπούς...όχι κύριοι, είστε καλοί, είστε χρυσοί (στην κυριολεξία) αλλά βαρέθηκα το δούλεμα...

Μετά απο βουτιά στους Αμμόλοφους, χωρίς να έχω γνώση της περιοχής πήγαμε στο συγκεκριμένο μέρος. Στην άκρη του όμορφου χωριού είναι αυτή η πραγματικά ειδυλιακή τοποθεσία. Τεράστια πλατάνια, τρεχούμενα νερά παντού, ένα γραφικό ξωκλήσι μέχρι και ένα άλογο έβοσκε αμέριμνα στο χορτάρι εκεί δίπλα. Όταν όμως δοκίμασα αυτά που παραγγείλαμε, λίγο ήθελα να χιμήξω στον λαιμό του άλογου...Πατάτες (όχι προκάτ) τηγανισμένες σε λάδι που είχε πρωτοτηγανήσει πριν το μνημόνιο, οι οποίες συνόδευαν και τα κρέατα, δυστυχώς όχι χυλοπίτες, το μπαγιάτικο λουκάνικο που μας πρότεινε ο σερβιτόρος μάλλον το έκανε για να μην το βλέπει στη βιτρίνα κάθε μέρα σαν απούλητο κουτάβι, τα σουτζουκάκια (προκάτ) ήταν αδιανόητα άνοστα, η δε παντσέτες ήταν η μόνη ευχάριστη έκπληξη. Στο τέλος γλυκό δεν υπήρχε. Προφανώς καθώς αποτελεί Δημοτική επιχείρηση έχει αλλάξει διαχειριστές ή δεν έχουν χρήματα για προμήθειες. Κρίμα γιατί το μέρος είναι πανέμορφο, μόνο για καφέ.

Παρότι το κατακαλόκαιρο αποφεύγω να περασω μεσα απο το Μοδιάνο καθώς είναι η περίοδος αναπαραγωγής της Αυτοκρατορικής Κατσαρίδας που φωλιάζει εκεί και είναι ένα τόσο ευαίσθητο είδος, περνώντας διαπίστωσα πως το Φρυ έχει φύγει πλέον απο κει, αφήνοντας μας χωρίς ποιοτική επιλογή στη Στοά και μεταφέρθηκε στα Λαδάδικα, απέναντι απο το Πανελλήνιον στην οδό Δόξης σε άλλου είδους γειτονιά και σε μοντέρνο περιβάλλον. Οπότε ταβερνοαλάνι η γνώμη που είχες για το Σκούφο μάλλον ισχύει...εσύ τα κανόνισες;

Αγαπητέ dimitris μια και ζητάς την άποψη μου, να σου απαντήσω με σοφία και σύνεση πως: αφού στο τέλος θα πας, τι το βασανίζεις; Πάντως αν νομίζεις πως έχει τα ίδια με το Τελλόγλειο, μπορείς να δεις το μενού στην ιστοσελίδα του Etrusco. Προσοχή στους δρόμους, τον Αύγουστο το νησί καταλαμβάνεται απο ατζαμήδες Ιταλούς που Χάρο δεν λογαριάζουν...

Δεύτερη επίσκεψη καλύτερη απο τη πρώτη. Μεγάλη παρέα, μεγάλη παραγγελία (η καλύτερη μου...). Όλα ήταν αψεγάδιαστα. Να σταθώ μόνο στους αέρινους κολοκυθοκεφτέδες που μοσχοβολούσαν δυόσμο και στα υπέροχα και πλούσια Λιγκουίνι με ντοματούλες και όστρακα. Πολλά ακόμα συν αξίζουν στο μαγαζί για τους ευγενικούς και φιλότιμους σερβιτόρους. Μια βουτιά στη θάλασσα και ένα γεύμα στη Μασσαλία με κάνουν σχεδόν να ξεχνάω τους Κάφρους Νεοέλληνες που στο μποτιλιάρισμα πηγαίνουν απο τη λωρίδα ασφαλείας....

Επιβεβαιώνω τον "skoumprakis" για τη τιμή στο τσίπουρο από 7,5 πήγε στα 5 ευρώ, τελικά η γκρίνια που και που φέρνει αποτέλεσμα! Οι μεζέδες είναι κατα τη γνώμη μου, άλλοι υπεράξιοι τις τιμής άλλοι όχι. Δηλώνω όμως και εγω οπαδός αυτής της λιτής φιλοσοφίας.

Έχει λίγο καιρό που έκλεισε...
Στη θέση του άνοιξε το καφέ ουζερί "ο Πόντος".

Ομολογώ πως επισκέφτηκα πρώτη φορά το εσωτερικό της Νέας Φώκαιας και πως άν συνεχίσει το μαγαζί έτσι, σύντομα θα χαιρετάω τους γείτονες με τα μικρά τους ονόματα! Καιρό ήθελα να προφασιστώ το μπάνιο στη θάλασσα για να δοκιμάσω ξανά τις δημιουργίες του ταλαντούχου σέφ του δυστυχώς κλειστού "Σουσαμιού". Αλλα "ουδέν κακόν αμιγές καλού" που λέγανε και οι αρχαίοι άποικοι, η "Μασσαλία" δείχνει σαν να προσγειώθηκε από αλλού σε μια συνηθισμένη πλατεία χωριού με τις ψησταριές, τα καφενεία, τις πλαστικές καρέκλες και το ανάμεικτο πλήθος μπαρμπάδων και οικονομικών μεταναστών που φαντάζομαι με έκπληξη βλέπουν ένα μαγαζάκι με καλαίσθητα τραπέζια -γεμάτα κόσμο- και ψαγμένες μουσικές, μα πάνω απο όλα με νόστιμα πιάτα που ξεφεύγουν από το τετριμμένο. Θα χαρώ πολύ μάλιστα άν στο μέλλον θαμώνες στη Μασσαλία δεν θα είναι μόνο οι ηλιοτσουρουφλισμένοι Θεσσαλονικείς αλλά και οι παππούδες του χωριού που μπορούν άνετα να μαλώνουν για τις συντάξεις πάνω απο μια πλούσια σαλάτα ταμπούλε! Πέρα απο τα λόγια, το σέρβις ήταν γρήγορο, νεανικό, πρόσχαρο και ευγενικό. Δοκιμάσαμε κρεατικά (λόγω προηγούμενης γενοκτονίας στην ιχθυοπανίδα της ΑΘήτου,) τηγανιά χοιρινή με μανιτάρια υπερνόστιμη, λουκάνικο Καστοριάς με πατάτες-λουκούμια, σαλάτες φρέσκιες και δροσιστικές, μόνο το ψητό χαλούμι δεν με ικανοποίησε... Το χύμα τσίπουρο τους μια χαρά και σε καλή τιμή (6 ευρώ). Οι τιμές του μου φάνηκαν νορμάλ για αυτό που προσφέρει. Μόνο που μετά το γλυκάκι κεραστήκαμε γυρνώντας και το μποτιλιάρισμα της αρκούδας...

Επιτρέψτε μου μια διαφορετική άποψη. Θα ξεκινήσω βέβαια απο τα καλά. Τα κρέατα του είναι εξαιρετικά από όλες τις απόψεις, οι τηγ. πατάτες πλούσιες και οι τιμές του αρκετά καλές. Πλήν όμως κάποια πράγματα χρήζουν βελτίωσης. Ο χώρος θέλει δουλειά για να γίνει ζεστός και με ενδιαφέρον, δεδομένου και του γεγονότος ότι το μαγαζί είναι σε μια από τις πιο τσιμεντόπληκτες και άσχημες περιοχές της τσιμεντόπληκτης και άσχημης πόλης μας. Ο κύριος που σερβίρει και είναι και ιδιοκτήτης θα έπρεπε να υποκρίνετε λίγο στους πελάτες και να τους χαμογελά έστω αμυδρά, αλλιώς ας συζητήσει το ζήτημα με τον καθηγητή του στο ΣΕΠ ή με τον Θεό. Πάντως οι πελάτες δεν φταίνε μαζικά σε κάτι. Είναι ευχάριστο όταν ένας νέος μάγειρας ανακαλύπτει τα καλούδια της Ελληνικής τοπικής κουζίνας. Αλλά εδώ δυστυχώς η ανακάλυψη είναι όπως αυτή των Αζτέκων από τους Ισπανούς Κογκισταδόρες. Αρπάξτε με απληστία. Δηλαδή υπάρχει αρκετή άστοχη χρήση υλικών στα περισσότερα πιάτα. Στο εξαιρετικό μαστέλο ο μάραθος που τον κάλυπτε κατέστρεφε τη γεύση, το γιαούρτι ήταν πανταχού παρών ακόμα και σε μια τηγανιά με μορφή γιαουρτόσουπας. Στο συκώτι (πολύ καλό κατα τα άλλα ) το λάδι τρούφας- υλικό με έντονο άρωμα- πάλευε μεχρί θανάτου με το συκώτι που έχει και αυτό έντονο άρωμα απο τη φύση του. Στα πιάτα που δεν είχαν γιαούρτι υπήρχε ως γαρνιτούρα μισή ψητή ντομάτα και κρεμμύδι. Όταν έχεις πάρει σχεδόν όλο τον κατάλογο (είμασταν 15 άτομα) αυτό είναι απελπιστικά βαρετό. Αφού στο τέλος λέγαμε για πλάκα ότι για γλυκό θα έχει ντοματάκι γλυκό ή κρεμμύδι με ζάχαρη. Πέσαμε έξω, ήταν γιαούρτι!! με γλυκό κουταλιού... Το κρασί του μάλλον το αγοράζει από το ράφι με τα ξίδια. Όλοι καταλήξαμε σε μπύρες ( εδώ ο σωστός ιδιοκτήτης το βλέπει και κάνει κάτι, δεν σφυρίζει αδιάφορα ). Η μουσική επίσης όταν είμασταν εμείς άστοχη. Καλοί οι Tiger Lillies αλλά όχι σε ταβερνείο μεσημεριάτικα, υπάρχει ο φόβος να δεις τη σπαλομπριζόλα να σου μιλάει άσχημα πρίν τελικά σε δαγκώσει... Για να μην είμαι απόλυτα γκρινιάρης θα επανέλθω στα πολύ καλά κρέατα και θα ευχηθώ ο νεαρός και μάλλον ταλαντούχος μάγειρας να πάψει να συμπεριφέρετε σαν νεοφώτιστος μουσουλμάνος και ο κύριος στο σέρβις να αποκτήσει μια νέα λαμπερή οδοντοστοιχία που θα χαιρόμαστε να θαυμάζουμε...

Το μαγαζί το έχουν οι παλιοί ιδιοκτήτες της Σελήνης. Ο χώρος μέσα έξυπνα ζωγραφισμένος. Θεωρώ καλή κίνηση την μικρή ποσότητα και τιμή των μεζέδων, που είναι όλοι στα 2 ευρώ. Βέβαια εάν δεν πας να γεμίσεις την κοιλιά σου και πας να τσιμπήσεις. Κάποια είναι νόστιμα π.χ. μελιτζάνα με ντομάτα, κριθαράκι με χταπόδι, κάποια απλά π.χ. πατατοσαλάτα, κολοκύθια με γιαούρτι κλπ. Βρήκα ιδιαίτερα ακριβό και κατά της κατανάλωσης το ( καλό ) καραφάκι τσίπουρο στα 7,5 ευρώ. Το μέρος μου άρεσε και φυσικά είναι νωρίς για να βρεί το ρυθμό του.

Άλλη μια φορά που ο ταβερνοχώρος αξίζει τα λεφτά του...( ούπς ξέχασα, είναι ακόμα τζάμπα! ). Ο χώρος του μαγαζιού ανήκει στον κυνηγητικό σύλλογο Θέσσαλονικης που νοικιάζει το εντευκτήριο σε ιδιώτη. Ιδανικό μέρος για τον καύσωνα, μα κυρίως για να αμολύσει κάποιος ταλαίπωρος γονιός τα παιδιά του στον τεράστιο περιφραγμένο χώρο με γκαζόν και μικρή παιδική χαρά και να καθήσει να φάει και να πιεί κάτι σαν άνθρωπος. Για τα κρέατα θα συμφωνήσω σε πολλά με τον @δημητρη, το λουκάνικο ήταν άθλιο, τα σουβλάκια μέτρια. Το συκώτι καλό και πολύ καλό το μπιφτέκι. Σαλάτες ο.κ. πατάτες φρέσκιες αλλά σε ταλαιπωρημένο λάδι, σέρβις γρήγορο και τυπικό, τιμές εξαιρετικές.

@Alex είναι τραγικό αλλά χωρίς να το θέλεις η φράση σου "καψίματα" αποδείχθηκε πραγματική για το ίδιο το "Ντολτσό". Σήμερα το μεσημέρι απο πυρκαγιά που ξεκίνησε από τη φριτέζα του μαγαζιού, μέσω του εξαερισμού γιγάντιες φλόγες προκάλεσαν τεράστιες ζημιές σε ολόκληρο το κτίριο ( αρχοντικό Πουλιόπουλου ) καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του εστιατορίου αλλά και των δυο ορόφων οπού και κατοικεί η οικογένεια Πουλιόπουλου που είναι και ιδιοκτήτες του εστιατορίου. Εχεί καταστραφεί και μεγάλο μέρος της σκεπής. Παρότι σχεδόν όλη η πυροσβεστική δύναμη της Καστοριάς βρέθηκε γρήγορα εκεί, η φωτιά είχε κάψει τα τεράστια ξυλινά δοκάρια των πατωμάτων. Μόνο οι πέτρινοι τοίχοι δεν έχουν πειραχτεί. Αισθάνομαι μεγάλη λύπη για το ότι η Καστοριά έχασε ένα αρχιτεκτονικό και γαστριμαργικό στολίδι, άλλα πάνω απο όλα για αυτούς τους θαυμάσιους ανθρώπους που σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία βρέθηκαν χωρίς σπίτι και μαγαζί...

Ο "σκούφος" είναι πράγματι ένα ενδιαφέρον εστιατόριο. Βρίσκετε σε μια ευχάριστη τοποθεσία (για τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης, όπου δύο άχτιστα οικόπεδα με 4 δέντρα με τη λειτουργία υπαίθριας τουαλέτας για τα σκυλάκια των φιλόζωων αλλά και άλλων κτηνών, ονομάζονται "πάρκό").Το επισκέφτηκα δυο φορές. Την πρώτη δοκιμάσαμε θαλασσινά καθότι ήταν Μεγαλοβδόμαδο και η παρέα ήταν της άποψης πως η υπερκατανάλωση υδρόβιων ασπόνδυλων για 6 μέρες το χρόνο εξασφαλίζει μια θέση διαρκείας στο Επουράνιο Βασίλειο. Προφανώς αυτός ο Παράδεισος είναι γεμάτος φώκιες και φυσητήρες.
Any way...Ο χώρος είναι πράγματι άνετος, καλαίσθητος και φωτεινός όπως και το ευγενέστατο ζεύγος των νεαρών ιδιοκτητών. Τα περισσότερα πιάτα θαλασσινών εξαιρετικά, ειδικά δε το καπνιστό σκουμπρί με πατάτες φούρνου ( πριν το σκουμπρί αναγραφόταν Κομοτηνής τώρα ως Ξάνθης...σιγά,σιγά φτάνει Θεσσαλονίκη ), το ξυδάτο χταπόδι με κουσκούς πεντανόστιμο το ίδιο και ο λευκός ταραμάς και όλες οι σαλάτες που δοκιμάσαμε. Άσχημα σημεία, το ριζότο μυδιών που είχε τόσο σκόρδο που κάλυπτε τα πάντα και οι πατάτες με δεντρολίβανο που ήταν μπαγιάτικες και ξαναζεσεσταμένες (τρέμω να σκεφτώ που...). Τη δεύτερη φορά δοκιμάσαμε τα κρεατικά που είναι λίγα- το μαγαζί δίνει βάση στο ψάρι- καθώς και τα πολλά ορεκτικά με διάφορα τυριά. Τα κεφτεδάκια της Λένκως νόστιμα, το λουκάνικο Τζουμαγιάς επίσης, το κοτόπουλο αδιάφορο, τα χοιρινά φιλετάκια δυστυχώς είχαν περισσότερο αλάτι από βαζάκι με ατζούγιες, αλλά η ομελέτα με μπάτζο ήταν εξαιρετική, το ίδιο και το μαστέλο με βαλσάμικο καθώς και το ανεβατό με κόκους από πιπέρια. Οι πατάτες αυτή τη φορά ήταν φρέσκιες και νόστιμες. Ωραίο κρασάκι, που κερνάνε κανά μισόκιλο και γλυκάκι στο τέλος. Κοντά στο 20άρικο το κεφάλι. Συμφωνώ με το "ταβερνοαλάνι" οτι είναι λίγο τσιμπιμένες οι τιμές, διαφωνώ οτι θυμίζει το "φρύ". Ίσως γιατι για μένα η τοποθεσία-ατμόσφαιρα ενός μέρους επηρρεάζει και τη γεύση. Έν τέλει το μαγαζί αξίζει και δείχνει οτι μπορεί να βελτιωθεί και άλλο.

Με το ευγενικό και υπομονετικό σέρβις, τα νόστιμα φαγητά και το ωραίο κρασί, μας κάνετε να σας συμπαθούμε...Αν ρίχνατε και τις τιμές θα σας ερωτευόμασταν.

Επίσκεψη βραδυνή και ατμοσφαιρική. Ωφείλω να πω πως ίσως κάτι ψιλιάστηκαν από τη δυσαρέσκεια του κόσμου και κάνανε μερικές αλλαγές. Μπορείς φυσικά να πάρεις το γνωστό τσίπουρο με τον μεζέ μπακάλικου στον Έβρο,(8,5 ευρώ) αλλά έχεις και την επιλογή σκέτο τσίπουρο (πως το σκεφτήκανε οι μπαγάσηδες!) με 5,5 ευρώ και να δοκιμάσεις μεζέδες που δεν βγήκαν όλοι από κονσέρβα. Δοκιμάσαμε ένα ενδιαφέρον παλαιωμένο ανθότυρο με πετιμέζι και είδα διπλανή παρέα να καταβροχθίζει με ευχαρίστηση αλεπούδων μια μυρωδάτη κοτοτηγανιά. Αν εξαιρέσω την μουσική υπόκρουση που δεν ήταν του γούστου μου, (Πασχάλης Τερζής σε ασκήσεις αναπνοής) το γενικό σύνολο ανέβηκε κατηγορία.

Το μαγαζί αυτό, που δεν ήταν καθόλου άσχημο και το μόνο μέρος με φως τα βράδια στη Βαλαωρίτου μέχρι πριν δυόμιση χρόνια, έκλεισε καθώς είχε ήδη συγχωνευθεί με το "Καποδιστρίου 9" που έγινε ο "Βαλαωρίτης στην Καποδιστρίου". Προφανώς τα είχε ο ίδιος ή γίνανε συνεταιράκια.

Θα ήθελα να μου επιτραπεί ένα σχόλιο εκτός φαγητού, τιμών κλπ. Το μαγαζί αυτό είναι στη γωνία Πολυτεχνείου με Β.Ουγκώ. Εάν ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας έβγαινε από το μνήμα και έβλεπε το μαγαζί θα έγραφε σίγουρα και τους "Τρισάθλιους". Επαναλαμβάνω πως δεν αναφέρομαι στο φαγητό (ακόμα και αν ο ίδιος ο Δίας παίρνει απο κει αμβροσία πακέτο, πάλι θα έγραφα...) αλλά στο γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης έχει εγκαταστήσει παράνομα ναϋλον παραπέτα στον εξωτερικό χώρο. Το αποτέλεσμα είναι να κλείνει το μισό πεζοδρόμιο και από τις δυο πλευρές, Πολυτεχνείου και Β.Ουγκώ, οπότε ο διαβάτης βλέπει ξαφνικά μπροστά του έναν ναϋλον τοίχο και είναι υποχρεωμένος έτσι, να κάνει κύκλο για να μην κρυολογήσουν οι πελάτες του μαγαζιού. Προφανώς η Πολυτεχνείου είναι ένας ερημικός παράδρομος κάπου στους Λαχανόκηπους, οπότε ούτε υπάλληλος της Πολεοδομίας, ούτε Δημοτικός Αστυνόμος πέρασαν ποτέ απο κει...

Το κτήμα Αίθριο βρίσκετε γεωγραφικά μεταξύ Αγγελοχωρίου και Ν.Μηχανιώνας, στην πραγματικότητα όμως είναι μεταξύ Στρασβούργου και Γενεύης. Αυτό ισχύει για την "ρουστίκ" (όπως λέει ο prologos) αισθητική με τις ξύλινες επενδύσεις, τις ροτόντες και τους δερμάτινους καναπέδες δίπλα στο τζάκι, αλλά κυρίως για τον επαγγελματισμό, την περιποίηση και την ευγένεια, που στην Ελλάδα το σύνολο των παραπάνω δεν είναι απλά σπάνιο είναι ανύπαρκτο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχόλια είναι θετικά και επικεντρωμένα στον επαγγελματισμό και το στυλ του ιδιοκτήτη. Να προσθέσω τις μαγειρικές δεξιότητες της συζύγου του και τον ευγενέστατο σερβιτόρο με το μαύρο παπιγιόν. Οι γεύσεις εξαιρετικές. Η ωραία μου κυρία πήρε νοστιμότατα τορτελίνια με προσούτο τα οποία παρασκευάστηκαν μπροστά μας σε φορητή κουζίνα γκαζιού από τον (με μακρυά ποδιά και γραβάτα ) gentleman ιδιοκτήτη, ενώ η δική μου μπριζόλα από μοσχαράκι γάλακτος (όχι αυτό δεν σφάχτηκε μπροστά μας...)ήταν υπερχορταστική και ψημένη όπως ζητήθηκε, μπιφτέκι αφράτο και μυρωδάτο, σαλάτες και ορεκτικά νόστιμα και σε μέγεθος γλέντι κυκλώπων και ολόφρεσκο ζυμωμένο καθημερινά, αχνιστό ψωμί. Στο τέλος φρεσκότατο γλυκό και καφές κερασμένα. Λίστα κρασιών μικρή αλλά με μερικές τιμές εξαιρετικές πχ ΟΠΑΠ Γουμένισσα στα 15 ευρώ. Μουσική χαλαρωτική από Λούις ΄Αμστρόγκ και Αρίθα Φράγκλιν έως Εντίθ Πιάφ και το τζάκι να σιγοκαίει... Σύνολο για τρία άτομα 79 ευρώ. Τα άξιζε και με το παραπάνω. Και είναι πράγματι θλιβερό να είμαστε Κυριακή μεσημέρι στο ναό αυτό της εστίασης δυο παρέες, ενώ οδηγόντας προς τα κει είδα στα μαζικά μπριζολάδικα του δρόμου της Περαίας, χιλιάδες αλλαλάζοντες Θεσσαλονικείς να ξεκοκαλίζουν τόνους καμένου κρέατος προιστορικών μαστόδοντων σε συνθήκες που θύμιζαν ετήσιο συνέδριο Νεάτερνταλς...Τελικά μήπως μεταξύ Αγγελοχωρίου και Μηχανιώνας μας αξίζουν μόνο Βουλκανιζατέρ;

Ένα μεσημέρι που η θερμοκρασία στη πόλη θύμιζε Σιβηρία...(εντάξει ίσως Σιβηρία τον Ιούλιο) το επισκεφτήκαμε. Ο χώρος πράγματι μικρός και θυμίζει ντιλιβεράδικο ή ψυχρή καντίνα εργοστασίου. Η παρουσία της ιδιοκτήτριας όμως που σε καλωσορίζει με ευγένεια και μια διάθεση σχεδόν σπιτική ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Η μουσική από Τσαϊκόφσκι και Σοβιετικά πατριωτικά τραγούδια του ΒΠΠ έως και τον Εθνικό ύμνο των Σοβιέτ! Η πρόσχαρη (και ολίγον ντροπαλή) ιδιοκτήτρια μας εξηγούσε το κάθε κομμάτι μουσικής, αλλά και φυσικά τι είναι το κάθε πιάτο και πως πρέπει να το φάμε καλύτερα. Η κουζίνα είναι τελείως σπιτική, από την άποψη της καθαριότητας, της αγνότητας των υλικών, της νοστιμιάς αλλά και του χρόνου αναμονής καθότι όλα γίνονται εκείνη τη στιγμή και έρχονται αργά! Βιάζεστε λοιπόν; Φάτε fast food...Αλλιώς κάθηστε (όσο μπορείτε αναπαυτικά) στις καρέκλες τύπου αίθουσα αναμονής στο μαιευτήριο, ακούστε παλιές αθάνατες Ρωσικές επιτυχίες και απολαύστε σπιτικό φαγητό σε αργούς ρυθμούς. Δοκιμάσαμε ένα πεϊνιρλί ολυμπιακών προδιαγραφών (3 ευρώ!) μια μερίδα πελμένι (θυμίζει μαντί) με ξυνή κρέμα (2,5 ευρώ!!) ενά Γεωργιανό λουλά κεμπάπ με σκοδράτη σάλτσα ντομάτας (2,5 ευρώ!!!) δύο τεμάχια χινκάλι ( σε μέγεθος σαν πελμένι με αλεργικό σοκ ) γεμιστά με αρωματικό κιμά και ζωμό (0,5 ευρώ το ένα!!!!)για τα οποία η κυρία μας πέρασε ταχύρυθμα σεμινάρια πως να τα φάμε με τα χέρια, στο τέλος προσφέρει τσάϊ απο το σαμοβάρι και υπάρχουν και διάφορα γλυκά (1,5 ευρώ). Ήπιαμε 3 μεγάλες Amstel (1,5 ευρώ!!!!!). Οφείλω να πω πως όλα ήταν νόστιμα χορταστικά και πάμφθηνα. Επίσης εάν ειδοποιήσει κάποιος μια μέρα νωρίτερα μπορούν να φτιάξουν φασολάδα Σιβηριανή και σούπα μπόρς. Στα αρνητικά τώρα...Θα μπορούσε να είναι ο χώρος πιο ζεστός (κάτι που αλλάζει) να έχει εκτός απο μπύρα και Σοβιετική λεμονάδα, καμιά Βότκα ή ακόμα καλύτερα κρασιά της Γεωργίας (κάτι που αλλάζει επίσης), τα δε φαγητά είναι πολύ, πολύ, βαριά (κάτι που δεν αλλάζει...). Εάν είσαι εργάτης στα προάστια του Βλαδιβοστόκ και κόβεις σημύδες όλο το πρωί για τις γραμμές του Υπερσιβηρικού, το απόγευμα σε κυνηγούν αγέλες λύκων και το βράδυ φτάνεις κατάκοπος στη καλύβα σου και πρέπει την επομένη να επαναλάβεις το πρόγραμμα στους -30 C, ναι τα φαγητά αυτά σε κρατούν σε φόρμα. Στην Ελλάδα όμως με ήπιες θερμοκρασίες και δουλειές γραφείου, δύσκολα μπορείς να τα κάψεις. Φεύγοντας είχα την ανάγκη να κάνω την απόσταση Στάλινγκραντ Βερολίνο τρέχοντας για να χωνέψω (ίσως έφταιγαν και τα πατριωτικά τραγούδια για αυτό...).Εν πάση περιπτώση το μαγαζί αξίζει, αρκεί να πάτε τρέχοντας ή τουλάχιστον γνωρίζοντας τα επίπεδα σας σε χοληστερίνη, τριγλικερίδια κλπ...

Νομίζω οτι κάποια σχόλια είναι υπερβολικά. Τρώω εκεί απο σχολιαρόπαιδο και πάντα οι πατάτες κομπλέ (ή μη) ήταν προκάτ, δεν έγιναν τώρα. Άλλοι τις θεωρούν υπέροχες (τις κομπλέ), έγω πιάτο 80's. Το μπιφτέκι του ήταν ανέκαθεν σαν πατημένος ασβός προσεκτικά καπνισμένος σε χημικές αναθυμιάσεις, το σέρβις τους όπως έχει γράψει ο "sb" έχει μάλλον στόχο την εξυπηρέτηση και όχι την ευγένεια και οι σαλάτες τους (εκτός απο τα βραστά λαχανικά) πρέπει να κόβονται κάθε Φλεβάρη με 29 μέρες. Πλην όμως έχει μια σταθερά καλή ποιότητα σε μαγειρευτά και σούπες. Αμπελοντολμάδες αυγολέμονο, αγγινάρες αλά πολίτα, γεύσεις εξαιρετικές. Η δε μαγειρίτσα τους είναι κάθε φορά πραγματική ανάσταση. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού έχει μια συμπαθητική απόχρωση πολύβοου εστιατορίου άλλων εποχών, το καλοκαίρι δε πολύ ωραία περατζάδα, πεζοί, μηχανάκια, αυτοκίνητα, ότι τέλος πάντων περνά απο έναν Ελληνικό πεζόδρομο.

Σίγουρα το τι είναι νόστιμο ή όχι είναι εμπειρία υποκειμενική. Το ζήτημα τιμές όμως όχι. Συγκεκριμένα πήρα το Σάββατο το πρωί: 1/2 κιλό ψωμί, 2 κουλούρια, 1 πεϊνιρλί, ένα κρουασάν που μου γεμίσαν με πραλίνα εκείνη τη στιγμή, 6 μικρά τυροπιτάκια κουρού και πλήρωσα...( μαντέψτε ) 5,5 ευρώ! Μακάρι να είχαν όλοι τέτοιες τιμές.

Τις προάλλες μπαίνω μέσα και πέρνω μια σπανακόπιτα και 6 μικρά κουρού για το σπίτι. Τιμή 5,5 ευρώ! Φεύγοντας σκέφτομαι ότι θα τους ρίξω μαύρη πέτρα. Δεν χρειάστηκε να ψάξω, η σπανακόπιτα πληρούσε τις προδιαγραφές! Μόνο τα τυροπιτάκια ψιλοάξιζαν, δεν έφτασαν ποτέ σπίτι...

Έχω δοκιμάσει δύο φορές. Η πρώτη απογοητευτική. Σάββατο βράδυ παραγγείλαμε σπίτι, καθότι είχαμε οριεντάλ βραδιά με τη σύζυγο, (δεν θα μπω σε λεπτομέριες...) παρότι ήρθαν γρήγορα και ήταν πράγματι φθηνά, οι πίτες ήταν κρύες, τα φαλάφελ παγωμένα και το δείγμα ταμπούλε στη πίτα έμοιαζε να είχε διασωθεί απο αρχαίο αιγυπτιακό τάφο. Ήμουν έτοιμος να τους ρίξω τόσο βαριές κατάρες που σίγουρα θα έκαναν τις καμήλες τους στείρες, αλλά είπα να τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία...Πέρασα απόψε από κει και δοκίμασα ένα επιτόπου. Διαπίστωσα τα θετικά σχόλια περί καθαριότητας και φυσικής ευγένιας, αλλά γεύτηκα επίσης ένα ολόφρεσκο και εξαιρετικό φαλάφελ. Η ποσότητα ταμπούλε ικανοποιητική και η σαλάτα φρέσκια, το ίδιο και η μπαμπα γκανούζ, μελιτζάνα και ταχίνι ισορροπούσαν αρμονικά. Τo δικό μου συμπεράσμα: Όταν δεν πάει ο ντελιβεράς στο βουνό, πάει το βουνό στην Ιπποδρομίου!

Μετά από κανά 5 φορές που το έχω τιμήσει αποφάσισα να γράψω...
Πιστεύω πως η ιδέα των μενού ήταν η πιο έξυπνη κίνηση που έκανε ο ιδιοκτήτης. Τον φαντάζομαι κάθε βράδυ να πέφτει στα γόνατα μπροστά στο εικονοστάσι του και να φωνάζει..σε ευχαριστώ που με φώτισες Παναγίτσα μου! Και αυτό γιατί πράγματι το μαγαζί είναι μεσημέρι βράδυ γεμάτο, τα μενού είναι πλούσια, νόστιμα και σε λογικές τιμές. Βέβαια όπως γράφει ο malox+ ... τι εμπνευσμένο όνομα ;)έχουν τη τάση να φέρνουν τα κυρίως πολύ γρήγορα, φυσικά μπορείς να πεις: παρακαλώ θα σας τα ζητήσουμε εμείς...θα περιμένουν. Επίσης παρατηρώ βελτίωση στο σέρβις, μάλιστα μια ξινή ξανθιά που ήταν παλιά υπεύθυνη αίθουσας, είχε αντικατασταθεί (ελπίζω μόνιμα) από ευγενικό νεαρό.
Δοκιμάσαμε 4 μενού διαφόρων τιμών και όλα ήταν χορταστικά και καλομαγειρεμένα. Δοκίμασα σολωμό με αλάτι Ιμαλαϊων! Νόστιμος με ωραίες πατατούλες φούρνου,αλλά αυτό το αλάτι...με γέμισε τύψεις, έπρεπε να είναι από τα Ιμαλάϊα ; Σκεφτόμουν συνέχεια ένα δύστυχο Γέτι πάνω σε μια χιονοδαρμένη κορυφή να έχει αρπάξει ένα πόδι ορειβάτη και να ψάχνει αλάτι να το παστώσει, κρίμα! Αρκετά καλό πράγματι το ποτήρι κρασί, καθώς και καλή κάβα με μερικές ευχάριστες εκπλήξεις,και σε τιμές και σε παραγωγούς.
Γενικά το θεωρώ μια καλή επιλογή, όταν πάρεις μενού, θέα στο υπέροχο πέταλο της Αριστοτέλους, μέρος το οποίο μας το σχεδίασε Γάλλος και εμείς φυσικά το έχουμε προσαρμόσει στην τοπική πραγματικότητα: Ανεξέλεγκτο πάρκιγκ, δρόμος επέλασης καμικάζι μοτοσυκλετιστών και παζάρι της Σαγκάης.

Η κοπιαστική μέρα στα κτήματα έδειχνε να τελειώνει ( μαστίγωμα δουλοπάροικων, βιασμοί κλπ), είχα ήδη αποσυρθεί στον πύργο των Καλόμυλων,τα κούτσουρα τριζοβολούσαν στο τζάκι (όπου δεσπόζει το ρητό μας: Totus frendo), όταν ξαφνικά διαβάζω στον Ταβερνοχώρο ότι ο Nikos έκανε θετικό σχόλιο σε μαγαζί!!! Αυτό μουρμούρισα, πρέπει να το δω! Αμέσως πρόσταξα: Jacob, ζέψε τα άλογα, θα δειπνήσω έξω απόψε...
Υπερβάλω στη περιγραφή αλλά το θέαμα και η γεύση του ψημένου κρέατος μου ξυπνά μεσαιωνικά τσιμπούσια. Εν προκειμένω για το μαγαζί θα συμφωνήσω με τα θετικά σχόλια, ειδικά δε με του AG και του Nikos. Πράγματι υπάρχει ευγένεια, καθαριότητα, καλή σχέση τιμής και ποιότητας. Συγκεκριμένα ο χώρος ειδικά για οικογενειακές εξόδους ιδανικός. Μεγάλα τραπέζια με καναπέδες, παιδικά μενού, απασχόληση με ζωγραφιές και πάνω από όλα φιλική αντιμετώπιση στα (συνήθως άτακτα) παιδάκια. Η παρέα μας πήρε αρκετά κυρίως πιάτα (τα οποία κατά την ενοχλητική πρακτική μου δοκίμασα) και ατέλειωτες σαλάτες από το εξαιρετικό και δωρεάν (με τα κρέατα) salad bar. Τα βρήκα όλα νόστιμα και ψημένα όπως ζητήθηκαν, (συνοδεύονται από καλή ψητή πατάτα με σκορδοβούτυρο). Επίσης οι fajitas ήταν υπέρ του δέοντος χορταστικές. Κρασί ΟΠΑΠ Νάουσας στα 12 ευρώ!!( Έχει και Νοτιο Αμερικάνικα σε καλές τιμές ).Επιδόρπιο δεν αντέξαμε να φάμε....Γενικά νομίζω πως είναι μια καλή επιλογή έντιμη σε πολλά πράγματα. Σίγουρα στη πόλη υπάρχουν ανώτερα ποιοτικά steak μαγαζιά, αλλά το Maredo υπερέχει στο γενικό σύνολο που προσφέρει.

Εξακολουθούν τα καλά στο Vinoso, αναφορικά με ποικιλία κρασιών και τιμές, αλλά η μέτρια αισθητική (λόμπι ξενοδοχείου σε επαρχιακή πόλη) υποβαθμίστηκε τραγικά με ένα άσπρο ντουβάρι που έκοψε τον ήδη μικρό χώρο στα δύο! Πλέον αισθάνεσαι σαν να πίνεις το (τελευταίο) κρασί σου σε πυρηνικό καταφύγιο. Δεν μπορώ να καταλάβω τους λόγους που επέβαλαν την καταλυτική παρουσία του ντουβαριού μεταξύ πότη και ποτού. Δεν είναι χασαποταβέρνα όπου τα τραπέζια δεν πρέπει να έχουν οπική επαφή με τα τσιγκελωμένα σφάγια για αισθητικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους, θέλουμε να βλέπουμε τα κρασιά που θα πιούμε. Παρακαλώ κατεδαφίστε το τελετουργικά, γιατί θα αρχίσω να του πετάω κρασί για χρώμα.

Παραδίδω το άθλιο σαρκίο μου σε δημόσια διαπόμπευση μετά μαστιγώματος και κατάπτυσης. Έχεις δίκιο Θερμαϊκέ, είχα και γω τις αμφιβολίες μου πριν γράψω κάτι, θυμώμουν ένα Γέρο...something, ρωτάω το γκαρσόνι "λεγόταν Γέρος του Μωριά το μαγαζί παλιά;" -ναι,ναι, μου απαντάει...ή τα είχε κοπανίσει,ή ήταν κουρασμένος, ή νόμισε ότι του ζήτησα το λογαριασμό. Πάω στη γωνιά που ήταν ο Γέρος του Μωριά, ρωτάω μεσήλικα μαγαζάτορα..." εδώ δεν ήταν ο Γέρος του Μωριά ; "ναι και μετά πήγε στην άλλη γωνία με Βενιζέλου".Τι να πω έπεσα θύμα της γειτονιάς. Εν τέλη ήταν Γερό Δήμος το Κρασοδικείο. Θα αυτοτιμωρηθώ με στέρηση εξόδου...

Αγαπητέ "Θερμαικός" μπορείς να ρωτήσεις τον παλαιότερο από τους σερβιτόρους του Κρασοδικείου και θα στο επιβεβαιώσει.Ή κάποιο παλιό μαγαζάτορα της περιοχής.

Λίγο πριν φύγει το 2010 οφείλω να σχολιάσω το αγαπημένο μου εστιατόριο για τη χρονιά. Το έχω επισκεφτεί κοντά στις 7 φορές και πάντα έμενα από ικανοποιημένος έως πολύ ικανοποιημένος. Την τελευταία φορά μεσημέρι 19 Δεκεβρίου σε μια Θεσσαλονίκη ασφυκτικά γεμάτη από ευτυχισμένους καταναλωτές που μετά την επιδρομή στην αγορά μπορούσαν να φάνε και τους ταράνδους του Αϊ Βασίλη μαζί με το έλκυθρο. Το μαγαζάκι γεμάτο ως τα αυτιά. Πάνω, κάτω, μικρή μπάρα, εξωτερικά τραπέζια, κόσμος στην αναμονή. Το ιδανικό σκηνικό για πανικόβλητο προσωπικό, κατεστραμένη κουζίνα και υστερικούς πελάτες. Κι όμως! Μια γαλήνη σχεδόν χριστουγεννιάτικη διέπνεε το χώρο, χαρούμενοι ροδοκόκκινοι πελάτες, σέρβις πρόσχαρο, γρήγορο και φιλικό, χωρίς ίχνος άγχους και η κουζίνα σε συνεχή ροή να ξεφουρνίζει πιάτα το ένα πιο νόστιμο από τα άλλα. Βρεθήκαμε μεγάλη παρέα και τσιμπούσα από όλους (απορώ πως με ανέχονται ακόμα...) Μοσχαρίσια σπάλα σούπερ,τηγανητές μελιτζάνες αδιανόητα ελαφριές, η ριγανάδα εύχεσε να μη τελείωσει,ριζότο χυλωμένο και πλούσιο και χάρηκα που το μενού που είχε αρκετές αλλαγές δείχνει να συμπεριλαμβάνει (τελικά) και μερικά κλασικά επτανησιακά πιάτα όπως η εξαιρετική Παστιτσάδα. Τολμώ να πω πως στη Κέρκυρα για να γευτείς τόσο μεστή γεύση ή πρέπει να τα φτιάξεις με Κερκυραία με μαγείρισα μάνα (ή με τη μάνα κατευθείαν) ή να ξοδέψεις μια περιουσία σε βενζίνη και συνεργείο για τα αμορτισέρ για να βρείς κάποιο δυσπρόσιτο αυθεντικό χωριάτικο στέκι που δεν ισοπέδωσε ο τουρισμός. Οι τιμές τους είναι απολύτως φυσιολογικές κατά τη γνώμη μου, άλλωστε κερνάνε πάντα αλκοόλ (οπως λέει και ο prologos) και τη νόστιμη μους από χαλβά. Επίσης νομίζω πως είναι και από τα λίγα μαγαζιά στη πόλη που τηρούν το νόμο (που φτάσαμε...) της απαγόρευσης του καπνίσματος. Χαίρομαι πράγματι που είναι τόσο μερακλήδες και επαγγελματίες άνθρωποι και εύχομαι να παραμείνουν έτσι.

Στη πλατεία της Γλυφάδας (διαρκής υπαίθρια έκθεση porsche cayenne), πίσω ακριβώς απο τη στάση του τραμ, υπάρχει ένα μικρό μαγειρειό 24ης λειτουργίας. Ενημερωμένος φίλος, μου σφύριξε ότι κάνει σούπερ σάντουϊτς. Ανοίξαμε λοιπόν την πόρτα ένα άγριο χάραμα, και ω ναι! κανει ντούπερ σάντουϊτς. Έχει (οπως λέει) δικό του φούρνο και τα σάντουϊτς παρασκευάζονται εκείνη τη στιγμή με ολόφρεσκη μπαγκέτα. Κάνει συγκεκριμένους τύπους π.χ. το Σκωτσέζικο (με καπνιστό σολωμό) το Γερμανικό (με διάφορα αλαντικά) κλπ. Όλα είναι πεντανόστιμα και χορταστικά. Το μόνο πρόβλημα το είχα ένα άλλο άγριο χάραμα που δοκίμασα το βρώμικο: τεράστιο λουκάνικο με σαλάτα λάχανο τουρσί.Ενώ κοιμόμουν, μεσα στο στομάχι μου ένοιωθα γουρουνάκια να δρασκελίζουν αμέριμνα λαχανόκηπους! Τιμές γύρω στα 4 ευρώ. Λόγω ποιότητας και μεγέθους τα αξίζουν.

Το επισκεφτήκαμε μεγάλη παρέα για ονομαστική εορτή.Ο χώρος όπως τα λέει η xrysa.Το στυλ είναι Αμερικάνικου dinner.Βέβαια επανω που καθίσαμε η θέα στα άθλια κτίρια βιοτεχνιών της πλατείας Μοριχόβου θύμιζε Βαλκάνια,(το Σαράγεβο μετά τους βομβαρδισμούς).Η ιστορία με τις κάνουλες έξυπνη κίνηση,ευννοεί την κατανάλωση της συμπαθητικής Τσέχικης μπύρας.Στα φαγητά τώρα,πιάτα με Βαλκανική προέλευση,δοκιμάσαμε αρκετά.Στα καλά η Ρουμάνικη μελιτζανοσαλάτα,το Σέρβικο σνίτσελ,οι τηγανητές πατάτες,το Αϊβάρ (πάστα κόκκινης πιπεριάς,όσο πρέπει καυτερή),στα άσχημα η Ρουμάνικη σαλάτα με φακές καθώς και το θεόστεγνο Ρουμάνικο λουκάνικο.Αν έτσι είναι η Ρουμάνικη κουζίνα δεν απορώ πως ο Δράκουλας στράφηκε στους τρυφερούς κοριτσίστικους λαιμους! Αυτό που μου άρεσε αρκετά ήταν τα Βουλγάρικα κεμπάπ με ανάμεικτο κιμά αρνίσιο και μοσχαρίσιο.Οι αναλογίες στη μίξη του κρέατος ιδανικές. Μπράβο στο μάστορα! Εκτός και αν το κρέας το προμηθεύονται από Βουλγαρία, από ζώα που βοσκάνε έξω απο το Πυρηνικό εργοστάσιο στο Κοζλοντούϊ και τα Προβατο-Μοσχάρια είναι ένα νέο μεταλλαγμένο είδους ζώου δυο σε ένα.Οι τιμές δεν είναι ιδιαίτερα τσιμπιμένες,αν σκεφτούμε και το ότι το μαγαζί φιλοξενεί σχεδόν κάθε μέρα ζωντανή μουσική.Τη μέρα που πήγαμε ήταν μια κυρία που τραγουδούσε Σέρβικα τραγούδια.Το κακό είναι ότι οι επιλογές της ήταν ή τραγούδια που σε κάνουν να θέλεις να ανεβείς στο τραπέζι και να αρχίσεις να πυροβολείς στον αέρα απο ενθουσιασμό, ή τόσο αργόσυρτοι αμανέδες που θέλεις να αυτοκτονήσεις αφού σκοτώσεις τη τραγουδίστρια.Ευτυχώς ήμασταν στο βάθος και κάναμε φασαρία από μόνοι μας. Ένδιαφέρουσα λεπτομέρια,οι ευγενικές και πρόσχαρες κοπέλες στο σέρβις φοράνε φανέλες από ποδοσφαιρικές ομάδες των Βαλκανίων:Στεάουα, Πάρτιζαν κ.λ.π Γενικά το όλο εγχείρημα έχει ενδιαφέρον και βλέπω ότι γεμίζει συχνά. Απαράδεκτη λεπτομέρια στον καταλογό τους:...Με τις μπύρες δεν σερβίρουμε ανθυγιεινούς ξηρούς καρπούς και τσιπς, μπορείτε να επιλέξετε κάποιο από τα νόστιμα πιάτα μας...λίγο ψυχραιμία δεν είστε βιολογικό μανάβικο, μπύρες και τηγανητά κρέατα σερβίρετε...

Τρίτη μεσημεριανή επίσκεψη στο Modigliani.Η τοποθεσία είναι πράγματι όπως λέει το "ταβερνοαλάνι" ιδανική να γίνει στέκι.Αυτό προσπάθησα και εγω αλλά η ιδιοκτησία δεν μ'αφήνει.Το μέρος καταρχήν είναι μέσα στο Καπάνι,το μόνο μέρος στη πόλη που θυμίζει τι ήταν κάποτε η Θεσσαλονίκη,ένα ανατολίτικο παζάρι δηλαδή.Στη δεύτερη επίσκεψη-η πρώτη καφές- πήρα και γω το (ικανοποιητικό) καραφάκι με τον τσιπουρομεζέ (έκθεση τυποποίησης τροφίμων). Την τρίτη φορά είπαμε να δοκιμάσουμε τους αυτόνομους μεζέδες. Αφού μας απάντησαν ότι δεν είχαν τα περισσότερα που ζητήσαμε, ρωτάω:
...τα ντολμαδάκια (4 ευρώ) είναι χειροποίητα;
Ναι βέβαια.
Βέβαια και δεν ήταν, ήταν κονσέρβας, έξι απο δαύτα, στεγνά και μουμιοποιημένα, απλωμένα ακτινωτά σε μια κουταλιά (προκάτ)τζατζίκι. Το δε απάκι(4 ευρώ) ελάχιστο και ζεσταμένο στα μικροκύματα....
Το δεύτερο καραφάκι, όπως και στο ταβερνοαλάνι ίδια τιμή χωρίς μεζέ. Άν τελικά ξανακαθίσω ποτέ, μόνο για την ατμόσφαιρα της αγοράς, θα πάρω το τσίπουρο τους και μια σακουλίτσα χύμα ελιές απο το μαγαζί απέναντι. Τις κονσέρβες ας τις φάνε μόνοι τους.

Βρεθήκαμε "εις την Πόλιν" Σάββατο βράδυ μεγάλη παρέα.Είχα να πάω χρόνια.Τα συναισθήματα ανάμεικτα.Ο χώρος μικρός, συμπαθητικός, χωρίς τις κακογουστιές που έχουν συνήθως τα θεματικά εστιατόρια.Το σέρβις καλό, γρήγορο και πολυτάλαντο (όπως θα φανεί παρακάτω).Η κουζίνα (λημέρι της Πολίτισσας μητέρας του ιδιοκτήτη) σε κάποια πιάτα εξαιρετική, όπως οι λαδεροί λαχανοντολμάδες (με σταφΊδα και κουκουνάρι) η ζεστή παστουρμαδόπιτα (με κασέρι πλούσιο και αληθινό) καθώς και τα σουτζουκάκια σχάρας. Το κεμπάπ το βρήκα μέτριο το ίδιο και την πολίτικη σαλάτα (η γυναίκα μου την κάνει σαφώς καλύτερη)...Αυτό το γράφω γιατί είναι πάνω από το κεφάλι μου τώρα και κοιτάει...Τιμές με Υπερκατανάλωση εμφ.ρετσίνας γύρω στα 20 ευρώ το άτομο (κεράσανε τις δύο καθώς και μέτριο εκμέκ). Στα αρνητικά,το ότι από τους καταλόγους έλειπαν σχεδόν τα μισά πιάτα-κάτι που διαπιστώνεις αφού τα ζητήσεις-και το ότι το τσιγάρο "εις την πόλιν" ζεί στιγμές δόξας, αστείο όταν εις την άλλην Πόλιν έχει απαγορευτεί με τον βούρδουλα. Σε κάτι άλλο που θα ήθελα να σταθώ, είναι ότι διαβάζω με χαρά ότι αρκετοί σόφρωνες άνθρωποι δυσανασχετούν με τις ταβέρνες με ζωντανή μουσική (το μαγαζί φιλοξενεί σχήμα με ανατολίτικο και Σμυρνέϊκο ρεπερτόριο). Φυσικά είναι θέμα γούστου, αλλά θεωρώ οτί την ώρα που προσπαθείς να κόψεις το κρεατάκι σου και ακούς απο δίπλα ένα μακρόσυρτο: αμάν,αμααάν...χάνεις την όρεξη σου γιατί νομίζεις ότι ακούς το βάσανο των υποσιτισμένων ανθρώπων ή χειρότερα το ίδιο το ζώο το οποίο τεμαχίζεις. Ευτυχώς εμείς όταν άρχισε το πρόγραμμα είχαμε τελειώσει και πραγματικά απολαύσαμε τη μουσική, ακομά μάλιστα και τον καλλίφωνο ιδιοκτήτη καθώς και τον Τούρκο ψήστη που ανέβηκε και είπε ένα σκοπό της χώρας του. Μόνο η κυρία της λάντζας δεν ήρθε να μας πει τον βαρκάρη του Βόλγα...Εν τέλει άν σας αρέσει να τρώτε πολίτικη ή σχεδόν πολίτικη κουζίνα μετά μουσικής ή όχι,νομίζω ότι είναι μια άπό τις καλύτερες επιλογές στη πόλη μας.

Alors...Πήραμε μια γεύση από τη κουζίνα του "coq au zen".Ειρωνικό αλλά στον ίδιο χώρο που λικνίζονται το βράδυ μοδάτες φατσούλες ακούγοντας Γαλλική μουσική με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι,πριν καμιά δεκαριά χρόνια ήταν ένα λαϊκό μεζεδοπωλείο "εντός στοάς"...με όνομα "του φτωχού τ΄αρνί"και θαμώνες εμπόρους της περιοχής και εξερευνητές φοιτητές,μουσική ρεμπέτικη και μεζέδες απ'το τηγάνι.Ίσως ο νυν ιδιοκτήτης θα μπορούσε να ονομάσει το νέο μαγαζί "l'agneau de pauvres" με μια χιουμοριστική διάθεση.
Το μενού λιτό και ενδιαφέρον,δοκιμάσαμε τη σαλάτα "a la greque"(νόστιμη και πρωτότυπη),καθώς και ένα κυρίως το μαντί.Το βρήκα νόστιμο,σπάνιο και ακριβούτσικο.Κρασιά και σε ποτήρι και σε μπουκάλι,Ελλήνικα και Γαλλικά σε μικρή ποικιλία και ακριβές τιμές.Γενικά για κάτι ελαφρύ το μεσημέρι με ατμόσφαιρα και μουσική κρυσφύγετο της Παρισινής Αντίστασης, ναι το προτείνω.

Ταβερνοαλάνι το βιβλίο που δίνεις ως πηγή (Αρ.Γεωργίου) είναι πραγματικά πολύ αξιόλογο.Να προσθέσω πως την Ζυθοποιεία "Όλυμπος Νάουσα" αγόρασε ο "Φίξ" στα μέσα της δεκαετίας του 20.Το τεράστιο εγκατελελημένο εργοστάσιο που ξέρουμε ως "Φίξ" στην 26ης Οκτωβρίου είναι το παλιό "Όλυμπος-Νάουσα".
Από όσους κατά καιρούς γράφουμε στον Ταβερνοχώρο,νομίζω πρέπει να΄μάστε ελάχιστοι όσοι είχαμε το προνόμιο να επισκεφτούμε το "Όλυμπος Νάουσα" όσο λειτουργούσε.Το επισκεπτόμουν με τους γονείς μου τη δεκ. του 80 ,αν και αυτοί ήδη προτιμούσαν τον "Στρατή" καθώς το Όλυμπος-Ναόυσα είχε παρακμάσει,(κάνανε καλό ποδαρικό και στα δύο...)Η τελευταία φορά που πήγα ήταν ως φοιτητάμπουρας μάλλον το 93.Δέν ξεχνάω την από άλλη εποχή ευγένεια και το παρουσιαστικό των σερβιτόρων,τις απλές και έντιμες γεύσεις,τους σοβάδες που πέφτανε στην αίθουσα που αναπολούσε τις εποχές της χρυσής νιότης και τη κουβέντα που είχα με το φίλο που είχαμε πάει-γιατί έδυε ο ήλιος και έφεγγε το εσωτερικό της σάλας και τον Όλυμπο πέρα απο τη θάλασσα-ότι το σκοτάδι έρχετε στους Ολύμπους...Θέλω μόνο να προσθέσω σε όσα σωστά είχε γράψει ο Nikos όταν έκλεισε ο Ρογκότης,ότι στην Αθήνα το Ideal ζεί και βασιλεύει,οι πανάρχαιες ταβέρνες στα Εξάρχεια επίσης,όταν έκλεισε το Zonar's στη Πανεπιστημίου ξεσηκώθηκε το σύμπαν στην Αθήνα και ξανάνοιξε...εδώ στη Μούσα του Βορρά δεν υπάρχει καμία αντίδραση όχι από τον κόσμο,πού θα ήταν το ιδανικό και δείγμα ώριμης τοπικής κοινωνίας-ας γελάσω-αλλά από μεγαλόσχημους ανθρώπους και καλοπληρωμένους φορείς,στην καταστροφή των χώρων εστίασης και συλλογικής μνήμης.Για σκεφτήτε είμαστε η πρωτεύουσα της Μπουγάτσας και η Δωδώνη που ήταν στην Εγνατία από το 1885 έγινε πριν μερικά χρόνια μαγαζί για κινητά!Χαλάλι μας!

Στην περίφημη (γιατί άραγε;)Μπιφτεκούπολη της Γλυφάδας είναι η πιο απομακρυσμένη ταβέρνα και τη μέρα που πήγαμε ενώ όλα ήταν γεμάτα, αυτή ήταν τελείως άδεια και όση ώρα καθίσαμε δεν πάτησε ψυχή.Παραταύτα όμως τη βρήκα αρκετά συμπαθητική,χωρίς όμως να έχει κάτι το ξεχωριστό.Νόστιμα παϊδάκια,καλές σαλάτες,μέτριες πατάτες,μπιφτέκια που δεν έχουν σχέση με αυτό που ξέρω για μπιφτέκι,περισσότερο σε κεφτέδες φέρναν.Ίσως με τους Νοτιοελλαδίτες εκτός από το θέμα καλαμάκι-σουβλάκι και μπουγάτσα-τυρόπιτα,θα κληθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να λύσουμε και το θέμα βόρειο και νότιο μπιφτέκι.Κρασί χύμα μέτριο (από το λαγονήσι) μάλλον οι λαγοί κατούρησαν τα αμπέλια...Τιμές γύρω στα 20 το κεφάλι.

Το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν το πρώτο που άνοιξε στην οδό Κωνσταντινουπόλεως μετονομάζοντας την σε "Μπιφτεκούπολη"ή "Μπιφτεκόδρομο".(Καϋμένε Κωνσταντίνε που νά ξερες!).Τώρα είναι 6 ή 7 ψησταριές με σπεσιαλιτέ τα μπιφτέκια και κράχτες που προσπαθούν να σε πείσουν για την αξεπέραστη ποιότητα τους και τις καλές τιμές.Εάν βέβαια αυτός ο δρόμος ήταν σε κάποια από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες των Η.Π.Α. θα υπήρχε μια τεράστια αψίδα διακοσμημένη με τεράστια μπιφτέκια (το βράδυ με φωτάκια),οι κράχτες θα ήταν ντυμένοι μπιφτέκια και ο Δήμαρχος Γλυφάδας κάθε χρόνο θα βράβευε τον πιο γρήγορο μπιφτεκοφάγο,το μεγαλύτερο μπιφτέκι,κλπ.Ευτυχώς όμως οι Έλληνες πέρνουμε τα μπιφτέκια μας πολύ σοβαρά!Το συγκεκριμένο μαγαζί έχει πάντα τον περισσότερο κόσμο από όλα.Παραγγείλαμε μια μερίδα παϊδάκια,μπιφτέκια,πατάτες,μια σαλάτα και μισό κιλό κρασί.Ευτυχώς που πήραμε τα παϊδάκια γιατί με τα μπιφτέκια άνετα θα μπορούσαμε να πάμε στο Γκόλφ της Γλυφάδας (δίπλα είναι) και να τα χρησιμοποιήσουμε για μπαλάκια σε όλο τον αγώνα με αποτελέσματα που θα ζήλευε και ο μακαρίτης ο Καραμανλής.Σκληρά άγευστα και ματωμένα.Τα παϊδάκια πολύ καλά,πατάτες και σαλάτα μέτρια.Δώσαμε 20 το άτομο.Νομίζω πως η χάρη δεν ακολουθεί το όνομα.

Πριν λίγες μέρες το Μουσείο της Ακρόπολης βραβεύτηκε ως το "καλύτερο μουσείο του κόσμου" από την ένωση τουριστικών συντακτών των Βρετανικών έντυπων μέσων.Πράγματι είναι το καλύτερο.Επίσης θεωρώ πως και το εστιατόριο-καφέ του μουσείου είναι από τα καλύτερα του κόσμου.Θέα:Η Ακρόπολη ολόκληρη μπροστά στα μάτια σου.Και από τη τεράστια τζαμαρία και από το τεράστιο μπαλκόνι.Σέρβις:Κομψά αγόρια και κορίτσια ντυμένα με όμορφες στολές και ευγενικά χαμόγελα.Το (λιτό)μενού αλλάζει κάθε εποχή του έτους προσφέροντας συνταγές βασισμένες στην Ελληνική παράδοση με προϊόντα εποχής.Εμείς το επισκεφτήκαμε φθινόπωρο οπότε το μενού είχε εξαιρετική κολοκυθόσουπα (5ευρώ), χορταστική πολύχρωμη σαλάτα με βότανα και πετιμέζι(4 ευρώ) σαλάτα με (σωστά)βρασμένα λαχανικά και λαδολέμονο (5 ευρώ),νοστιμότατα ζυμαρικά με λιαστές ντομάτες και βασιλικό (6,5 ευρώ),και μερικά ακόμα απλά πιάτα όπως κεφτεδάκια.πίτες,σάντουϊτς κλπ.Το μόνο ακριβό (34 ευρώ) αλλά απολύτως δικαιολογημένα ήταν το αυγοτάραχο Αιτωλικού.Λίστα κρασιών με αντιπροσωπευτικά δείγματα από όλο τον ελληνικό αμπελώνα σε υπερλογικές τιμές.Π.χ. Ο.Π.Α.Π. Αγιωργίτικο του Σκούρα με 15 ευρώ.Λίγα γλυκά με βάση τη παράδοση και σούπερ καφέδες.Σε όλα μπράβο.Το εστιατόριο το νοικιάζει ιδιώτης με τους όρους του μουσείου,ποιότητα,τιμές,εδέσματα και λειτουργεί προς το παρών τις ώρες που είναι ανοιχτό και το μουσείο την είσοδο του οποίου πρέπει να πληρώσεις (5 ευρώ) για να επισκεφτείς το καφέ-εστιατόριο,κάτι το οποίο εμένα με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.Λεπτομέρια γραφιστικής μαγκιάς και καλαισθησίας : Τα σουπλά και οι κατάλογοι έχουν επάνω την αρχιτεκτονική κάτοψη του Παρθενώνα!(Περίπτερος,αμφιπρόστυλος με οπισθόδομο)εάν δεν κάνω λάθος,έτσι για να μαθαίνουμε και κάτι!

Εάν υπήρχε ταβερνοχώρος στη Μέση Γη μπορεί να διαβάζαμε σχόλια όπως το παρακάτω:

Φρόντο Μπάγκιγκς -4/35/5032 στις 4 παρά 2 μάτια Σάουρουν.
Νομίζω οτι το "από δυό χωριά" είναι το χειρότερο καπηλειό σε ολόκληρο το Σαϊρ...Μερίδες μικροσκοπικές ακόμα και για Χόμπιτ.Oι γεύσεις: λουκάνικο τζουμαγιάς ίδια γεύση με καμμένο δάχτυλο Όρκ! οι δε τιμές...πάλι καλά είχα το δαχτυλίδι το φόρεσα και μην τον είδατε τον Φρόντο τον λεβέντη!
Στην Έξω Γη τώρα μπορούμε να πούμε οτι όταν είχε πρωτοανοίξει στις αρχες της δεκαετίας πολλοί το αγαπήσαμε γιατί ήταν κάτι καινούργιο και διαφορετικό.Αλλά το μόνο που παρέμεινε ίδιο είναι το μέγεθος των πιάτων.Τιμές και ποιότητα γίναν πράγματι από δυο χωριά: Οι τιμές από το Άνω Πανάκριβο, η ποιότητα από το Κάτω Χαλασμένο.Το κακό είναι οτι ενώ τα σημάδια τα χουν δει,δεν τους βλέπω να αλλάζουν.Κρίμα...

Κάποτε το Etrusco ήταν ένα ενδιαφέρον καλοκαιρινό εστιατόριο με έμφαση στην μεσογειακή κουζίνα με προσγειωμένες γεύσεις και εξίσου προσγειωμένες τιμές.Αυτά όταν το μαγαζί το δούλευε ο Ετρούσκο Μποτρίνι,πατέρας του Έκτορα και καταξιωμένος σεφ στο "Club Med" της Κέρκυρας.Όταν το μαγαζί το ανέλαβε ο γνωστός στο πανελλήνιο πια γιός, οι γεύσεις και μοιραία οι τιμές εκτοξεύτηκαν.Το γεύμα στον Etrusco είναι πράγματι μια γευστική εμπειρία,από το καλοσώρισμα με τις μπουκίτσες-εκρήξεις γεύσεων στο ανυποψίαστο στόμα, έως για παράδειγμα το πιάτο υπερπαραγωγή, ζυμαρικών και θαλασσινών (για δύο άτομα) με το όνομα,"ο θρίαμβος της Θάλασσας".Ο χώρος απλά συμπαθητικός, το σέρβις επαγγελματικό, η λίστα κρασιών με ενδιαφέρουσες διεθνείς επιλογές.Το τι έφαγες θα το θυμάσε για καιρό, το ίδιο όμως και πόσο το πλήρωσες...

Θα συμφωνήσω με τον Σταύρο.Παλιό έντιμο και αγαπημένο στέκι.Να προσθέσω ότι είναι σε υπεργραφικό σημείο.Λαϊκά νεοκλασσικά,η μικρή πλατεία με τα δεντράκια και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων (βοήθεια μας).Στη δε γραφικότητα βοηθά και το ίδιο το ταβερνείο με τα μπλε μεταλλικά τραπεζάκια και τις ψάθινες καρέκλες.Υπάρχει στο ίδιο σημείο από το 1967,ταϊζοντας κάποτε εργάτες συνεργείων,θαμώνες και εργαζόμενες οίκων ανοχής και στις μέρες μας όσους δεν προτιμούν τις τρέντυ φούσκες ή τα ντεμέκ "λαϊκά στέκια" που έχουν κατακλύσει του Ψυρρή.Αυτή τη φορά δοκιμάσαμε πάνω κάτω ότι περιγράφει ο Σταύρος + ένα μέτριο κοντοσούβλι και ένα πολύ νόστιμο χοιρινό λεμονάτο με τηγ.πατάτες.Μερίδες μικρές,Αθηναϊκού τύπου,τιμές αποδεκτές.

Στο Γκάζι (την Βαλαωρίτου της Αθήνας,τηρουμένων των αναλογιών φυσικά...) που θυμίζει πια Μύκονο τον Αύγουστο, υπάρχουν τα δύο αδελφά μαγαζιά Butcher και Sardelles.Εμφανισιακά μας άρεσε το Butcher και το τιμήσαμε.Το στυλ και η διακόσμηση μου άρεσε πάρα πολύ.Το βρήκα πολύ διασκεδαστικό να υπάρχουν τεράστια ψυγεία χασάπικου, τσιγκέλια και στο τραπέζι χασαπόχαρτα .Η κουζίνα νεοψησταριάς, τρυφερή σπαλομπριζόλα, πατάτες φρέσκιες και χοντοκομένες, χωριάτικη σαλάτα υποδειγματική.Κρασάκι χύμα αξιοπρεπές,τιμές Αθηναϊκές.

Σύμφωνα με πληροφορίες που διασταύρωσα, ο Στρατής υπήρχε εκεί από τα μέσα της δεκ.του 1930.Προσωπικά το είχα επισκεφτεί σε εξόδους με τους γονείς μου και αργότερα στις αρχές του 90 ως φοιτητάμπουρας για φαγητό κοντινό με το σπιτικό.Θυμάμαι ακόμα τους υπέροχους λαχανοντολμάδες αυγολέμονο,τους επαγγελματίες ευγενέστατους υπερήλικες σερβιτόρους και την ξύλινη επένδυση στους τοίχους.Στον πρώτο όροφο της ίδιας, όχι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής οικοδομής του μεσοπολέμου, υπήρχε και το πολύ ωραίο καφέ μπάρ "Εν πλώ" με είσοδο επι της Καρόλου Ντηλ.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έκλεισε ήταν πάντα γεμάτο...Ο Στρατής λίγο πριν κλείσει(μάλλον το 1994) είχε μεταμορφωθεί-ανεπιτυχώς-σε μπυραρία.Λίγο μετά στα 1995-96 στον ίδιο χώρο έγινε το τρέντυ καφέ "Τριμπέκα".Στο ισόγειο της νέας-επίσης ανέμπνευστης οικοδομής-κρίμα γιατί σε παραλιακό γωνιακό οικόπεδο ένας γάτος Αρχιτέκτονας μπορεί να χτίσει αριστουργήματα, ξαναδημιουργήθηκε το τρέντυ καφέ "Τριμπέκα".

Η Ηγουμενίτσα παρότι λιμάνι στο Ιόνιο, όπου λιμάνι = θαλασσινά,είναι στη Θεσπρωτία,όπου Θεσπρωτία = Ήπειρος = κτηνοτροφία = κρέατα = σούβλες.Επίσης το τετράγωνο της υποτείνουσας = με το τετράγωνο της μίας πλευράς + το τετράγωνο της άλλης...Άσχετο αλλά μια που έπιασα τα "=" είπα να το κοτσάρω κι αυτό!Στην Ηγουμενίτσα λοιπόν υπάρχει σε έναν ευχάριστο πεζόδρομο μια μικρή ψησταριά με 3 τραπέζια μέσα το χειμώνα και 4 έξω το καλοκαίρι όπου προσκυνάνε οι πιστοί της κρεατοφαγίας.Κοκορέτσι βαρβάτο,κεμπάπ ζουμερό,χορταστικές σαλάτες,φρέσκιες πατάτες και τιμές υπερνορμάλ.Μόνο πείτε τους (γιατι το συνηθίζουν) να μη σάς ρίξουν πολύ αλάτι,όπου αλάτι = θάλασσα...αντε πάλι!

Από τη προηγούμενη επίσκεψη στις 24/02 δυστυχώς λίγα πράγματα άλλαξαν κατά τη γνώμη μου.Τα καλά και τα ουδέτερα παραμένουν,το ίδιο και τα κακά.Το επισκεφτήκαμε τέσσερα άτομα,μοιραστήκαμε μία σαλάτα,δύο πρώτα,μία μερίδα έκαστος, ενάμιση κιλό χύμα κρασί και δώσαμε 33 ευρώ το κεφάλι.Επίσης η σαλάτα που πήραμε, αυτή που εκθείαζα το Φλεβάρη με αγγινάρες και σπαράγγια,ήταν τώρα μια σαλάτα με το ίδιο όνομα,μόνο που τώρα ήταν ένα χαριτωμένο επιτραπέζιο παιχνίδι για δύο ζευγάρια..."Βρείτε που είναι θαμένα μέσα στο μαρούλι τα τρία! δείγματα των λαχανικών που ονοματίζουν τη σαλάτα μας.Η διασκέδαση που σας προσφέρουμε δικαιολογεί τη τιμή των 8,5 ευρώ!" Θεωρώ πως πρέπει η διεύθυνση να σκεφτεί,αν μπορεί και θέλει να γίνει επετειακό μαγαζί
(λόγω τιμών) σαν π.χ. τον Μανδραγόρα και το Art02 ,που δεν το πέρνει όμως γιατί ούτε τεράστια κάβα έχει ούτε δημιουργική κουζίνα,ή πρέπει να αλλάξει τιμές γιατί στη κατηγορία του έχει πολλούς ανταγωνιστές που έχουν καλύτερο σέρβις, προσγειωμένες τιμές και κερνάνε και το κάτι τις τους ?Επειδή ρωτάω στον βρόντο σταματώ.

13/03/10 prologos...θα ξαναπάμε σίγουρα!
12/10/10 epilogos...έκλεισε!!!
ούτε οι ρουκέτες τις Χαμάς τέτοια ζημιά στον άνθρωπο...

Φίλε ΔΗΜΟΣ θεωρώ πως μπορεί να πεί κανείς ότι θέλει για γεύσεις,τιμές,αισθητική,σέρβις και έτσι πρέπει,αλλά ο χαρακτηρισμός "χαμόσπιτα" για τρίωροφα αρχοντικά 200 ετών μάλλον δέν στέκει,εκτός και εάν είσαι από το Μανχάταν ή έστω τη Σαναά της Υεμένης...

Τελευταία φορά που το είχα επισκευτεί ήταν πριν 12 χρόνια ως καγκουροκατασκηνωτής.Τότε σαβουριάζαμε ότι βρίσκαμε,τώρα θα συμφωνήσω με το ταβερνοαλάνι,περι απλοϊκότητας των υλικών και του καλού ξυλόφουρνου.Το τιμήσαμε τον Αύγουστο και καθώς θυμήθηκα μόνο το κτηνώδες του μεγέθους,ζήτησα απο τον πιτσιρικά η πίτσα μας να έχει μοτσαρέλα και φρέσκια ντομάτα.Το παιδί με κοίταξε σαν να του είπα... "Γήινε πήγαινε με στον αρχηγό σου".Είναι κρίμα γιατί ενώ η ζύμη τους είναι λεπτή και όσο πρέπει ψημένη,ρίχνουν από πάνω γκούντα,ζαμπόν,μπεϊκον και μανιτάρια κακής ποιότητας και υπόπτου προελεύσεως.Εκτός απο τη πίτσα, ακριβό είναι και το κρασί που σερβίρουν. Ένα "φλασκί" εμφυαλωμένο(λέμε τώρα...)μισόκιλο 8 ευρώ.Εάν είστε παρέα 20χρονων ή μικρότεροι νομίζω θα το καταευχαριστηθήτε, εάν είστε μεγαλύτεροι ή ζητάτε κάτι άλλο απο αυτό που έχει εκτενώς περιγραφεί προσπεράστε το...

Όλα καλά,μπροστά στη θάλασσα,ποιότητα καλή,τηγάνι ελαφρύ,σέρβις γρήγορο και ευγενικό.Κάτι όμως με ενόχλησε.Έχουν έναν μεζέ...το χταπόδι του πυροσβέστη,ή,το χταπόδι πυροσβέστης,δεν θυμάμαι καλά.Αυτό που θυμάμαι είναι πως είναι νόστιμο, περιέχει βραστό χταπόδι μαγειρεμένο με καραμελωμένα κρεμύδια και βαλσάμικο,αλλά το χταπόδι είναι ακριβοθώρητο.Εκτός και αν το πιάτο λέγετε... το χταπόδι εξαφανίζετε,ή το χταπόδι λείπει σε ταξίδι για δουλειές,ή αγάπη μου συρίκνωσα το χταπόδι,ως μια σινεφίλ νότα στο μενού...Ελάχιστο χταπόδι και στο κρεμμύδι χουβαρνταλίκια,(άποψη τεκμηριωμένη καθότι το παραγγείλαμε δις..),τέλος, η τιμή πράγματι δικαιολογεί την αναφορά σε πυροσβεστική,είναι εμπρηστική,ή σου έρχετε σαν πυροσβεστήρας στη μάπα κατ΄επανάληψη...θυμάστε (μια που έπιασα το σινεμά...)τον βιαστή στη ταινία "Μη αναστρέψιμος"? Τέτοιος πόνος...Τιμή του μεζέ, 12 ευρώ!!!(εκτός κι αν φάγαμε το χταπόδι μάντη του Μουντιάλ).Κρίμα γιατί μου χάλασε μια εικόνα που κατά τα άλλα είναι ικανοποιητική.

Θεωρώ ότι η πρώτη πρόταση στο σχόλιο του Tzimis έπεσε ακριβώς στο κέντρο.Πράγματι, ο Στρουμπούλης είναι η πιο έντιμη επιλογή για απλό φαγητό με νορμάλ τιμές και ωραίο περιβάλλον στην Άφυτο,ειδικά σε σχέση με τις μετριότητες που υπάρχουν στο υπόλοιπο χωριό, κάποιες από αυτές τις ταβέρνες μάλιστα που έχουν θέα θάλασσα θα έπρεπε να ανατιναχτούν.Κάποτε και το καφενεδάκι δίπλα στην εκκλησία έκανε ωραία σουβλάκια και πλούσιες σαλάτες, τώρα δεν γνωρίζω άν σερβίρει τίποτα φαγώσιμο.