Προφίλ του χρήστη Γιάνος

1 ευρώ σάντουιτς αθηνέζικου μεγέθους με τηγανητές πατάτες φρέσκες. Επίσης αναψυκτικά και μπύρα βεργίνα 0.80. Μια χαρά γευστικά. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό πάντως και αναλογιζόμενος το κατά πόσο μπορεί να στηριχτεί ποιότητα με αυτές τις τιμές την τελευταία φορά προτίμησα πατατόπιτα.

Φρέσκια μπουγάτσα του εργαστηρίου του με μόνο 1 € όπως και όλες οι υπόλοιπες πίτες. Πραγματικά αποκάλυψη. Καλή (αλλά όχι κορυφαία για φρέσκια) μπουγάτσα που συνυπολογίζοντας την τιμή δεν έχει αντίπαλο. Όποτε περνάω με το μηχανάκι σταματάω ακόμα και αν δεν το είχα στο μυαλό μου πως πεινάω.

Η πίτσα η γνωστή εγγύηση. Θεωρώ την μπουγάτσα του under rated. Προσωπικά την κρέμα του την βρήκα πραγματικά πολύ καλή. Εκεί όμως έρχεται μια ένστασή μου. Είναι κρίμα μια τόσο ωραία μπουγάτσα να μην ξέρουν να την κόψουν. Δε μπορεί να την κάνεις μια μερίδα 9 τεράστια κομμάτια. Αν είναι καυτή δε θα μπορέσω ποτέ να την φάω, ενώ εκτός των άλλων ακόμα και χλιαρή να είναι θα γίνω χάλια από την άχνη. Τα κομμάτια στη μπουγάτσα πρέπει να είναι μικρά γιατί αλλιώς και η καλύτερη του κόσμου να είναι απλά δεν τρώγεται.

Τόσο καιρό προσπαθώ να γράψω κάποιο σχόλιο για τη δόξα αλά δε μου βγαίνει. Δε θέλω να γράψω τίποτα λιγότερο από έναν ύμνο για τις όμορφες στιγμές που έχω περάσει τόσα χρόνια εκεί, και ας την επισκέπτομαι πια σπάνια.

Η λέξη τιμιότητα νομίζω είναι η πιο ταιριαστή λέξη για να την περιγράψει. Οι παππούδες που μας σέρβιραν πριν 15 χρόνια πια βρίσκονται δυστυχώς απλά στο κάδρο. Ο γιος έχει γίνει παππούς και ο εγγονός από παιδί που ήταν έχει πάρει το μαγαζί στα χέρια του. 3 γενιές οι οποίες χόρτασαν χιλιάδες φοιτητών με νόστιμο φτηνό τηγανιτό κρέας, κρασί, φρέσκια τηγανητή πατάτα, ψωμί ζεσταμένο στη σόμπα και χαμόγελο.

Να είναι καλά, και μακάρι ο εγγονός να κάνει ένα γιο ο οποίος να είναι από το ίδιο καλούπι που βγήκαν οι τρεις προηγούμενες γενιές, να ταΐζει τα παιδιά μου όταν θα γίνουν και αυτά φοιτητές.

Αν και η ταμπέλα γράφει πρατήριο άρτου μια φορά που πήγα δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από πιροσκί σε 4-5 διαφορετικά είδη. Για την ακρίβεια παρόλο που είχε κάποια ράφια για ψωμί φαινόντουσαν να μην έχει ακουμπήσει ποτέ καρβέλι πάνω τους. Το πιροσκί κρέμα που πήρα πάντως ήταν φρέσκο και λαχταριστό με 1 € μόνο. Θα το ξανατιμήσω σίγουρα.

Πολύ ωραία πιροσκί σε μεγάλη ποικιλία, τηγανητά και φούρνου (αν και το φούρνου το θεωρώ λίγο ιεροσυλία). Έχω δοκιμάσει πατάτα (κλασική αξία), κρέμα (σαν ζεστό λαχταριστό ντόνατ)και φασόλι (περίεργο, καλούτσικο αλλά ιδιαίτερο).

Επίσης έχει και κάποιες άλλες πίτες όπως σπανακοτυρόπιτα, τυρόπιτα και ένα άλλο ρώσικο τεράστιο με κιμά το οποίο δε θυμάμαι πως λέγεται αλλά μου άρεσε.

Τα πιροσκί στα 1.10-1.20 € ανάλογα το είδος, το δεν-ξερω-πως-λεγεται 1.50 €. Και τα υπόλοιπα φαντάζομαι κάπου εκεί θα κυμαίνονται.

Περνούσα και έκανα στάση για δοκιμή. Πύρα ένα πιτόγυρο και ένα σουτζουκάκι. Μερικές καλοπροαίρετες παρατηρήσεις προς τους ευγενέστατους, ωραίους, λαϊκούς ανθρώπους που δουλεύουν το μαγαζί. Όταν δουλεύεις κάρβουνο και σούβλα αδικείς το προϊόν σου σερβίροντας το με προτηγανισμένες πατάτες. Επίσης ζύμωσε έναν δικό σου κιμά και μη δουλεύεις κατεψυγμένο σουτζουκάκι. Μου έμεινε η αίσθηση ενός καλούτσικου κλασικού γυράδικου ενώ θα μπορούσε, παίζοντας μόνος στο είδος στην περιοχή, να σκίζει.

Αξιοπρεπέστατη Ταβέρνα με πολύ καλά κρέατα στη σχάρα και την σούβλα και εξίσου καλές τιμές. Γενικά η καλύτερη επιλογή σε Μεταγκίτσι-Πυργαδίκια κλπ

Υ.Γ: Ένα μικρό γενικό σχόλιο στην φωτό του AG. There's no such thing as παραψημένο παϊδάκι. Με όλο τον απεριόριστο σεβασμό (και συνυπολογίζοντας την απεριόριστη πείνα-λαχτάρα για παϊδάκια) διέπραξες ιεροσυλία :Ρ

Δυστυχώς χθες ήταν η τελευταία του βραδιά ανοιχτό. Κρίμα γιατί εκτός από μοναδική μπυραρία στην περιοχή ήταν και πραγματικά καλό μαγαζί.

Μεγάλούτσικο κομμάτι με αξιολογότατο ζυμάρι, νόστιμη σάλτσα, μια ελάχιστη στρώση gouda και λίγα αλλαντικά για τη γεύση με 0,80€. Δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ από πίτσα-κομμάτι της φτήνιας. Αξίζει τα λεφτά της. Άμα είχε λίγο παραπάνω υλικά θα άξιζε και περισσότερα.

Μέχρι κάπου στο 1998-2000 αν θυμάμαι καλά στη θέση αυτή υπήρχε φανταστικό μαγαζάκι που έφτιαχνε μόνο λουκουμάδες και το είχε ένα ζευγάρι παππούδων. Δυστυχώς δε θυμάμαι όνομα.

Μετά από καιρό που ήθελα να πάω στη Δροσιά αλλά ποτέ δεν έτυχε πήγαμε στο Σελανίκ. Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και με το πάλκο που κυριαρχεί δίνει περισσότερο την αίσθηση μικρής σάλας δεξιώσεων. Δεν είναι εύκολο να κάνεις τον συγκεκριμένο χώρο ζεστό, πράγμα που με τα πενιχρά μέσα που οι ιδιοκτήτες προφανώς διέθεταν και με την καλή διάθεση που επίσης φαίνεται πως έβαλαν δεν κατάφεραν. Είναι ένας χώρος που φωνάζει την προσπάθεια και αν και πολλές φορές δεν είναι απαραίτητα αυτή που μετράει σίγουρα το εκτιμάς.

Ήμασταν η μοναδική παρέα στο μαγαζί άρα ήταν εύκολο για την κοπέλα που σέρβιρε να είναι άμεση και γρήγορη στην εξυπηρέτησή μας. Δε μπορώ να μην επισημάνω όμως την ευγένειά της, τη θετική της διάθεση και το ειλικρινές της χαμόγελο.

Το φαγητό, χωρίς να μας εντυπωσιάσει, μας άφησε θετικές εντυπώσεις. Πικάντικη καλή, ντολμαδάκια με τζατζίκι επίσης αμφότερα καλά, τηγανιά χοιρινή καλή, ένα ψητό τυρί (που δε θυμάμαι πιο από όλα ήταν) μέτριο, τηγανιτές πατάτες πολύ καλές, μια καυτερή πιπεριά και 1 κιλό λευκό κρασί αρκετά καλό. Λογαριασμός 33 €. Ακολούθησε κέρασμα θεϊκή καρυδόπιτα αέρινη και αφράτη τόσο σιροπιασμένη όσο να μη σε λιγώνει.

Πήγαμε καθημερινή οπότε δεν είχε μουσική, για την οποία είναι φτιαγμένος ο χώρος. Σίγουρα θα ξαναπάω μια μέρα που θα παίζει να ξανατσεκάρω. Για ένα μαγαζί στο οποίο θα ακούσω καλή ρεμπέτικη μουσική η ποιότητα και οι τιμές του φαγητού είναι καλές και θα είχε προοπτικές να γίνει στέκι. Καθημερινή θα το επέλεγα άμα είμαστε μεγάλη παρέα και θέλουμε άπλα, κυρίως λόγω περιβάλλοντος.

Είδα και εγώ την συγκεκριμένη "προσφορά" που γράφει ο ιάσων και πήρα να διαμαρτυρηθώ. Από το μαγαζί μου είπαν πως ο τύπος στο site έβαλε την "τιμή σαλονιού" (wtf) και όχι την "τιμή πακέτου" που είναι 6.65 (τα διαφημιστικά είναι παλιά και δε βγάζουν καινούρια γιατί δουλεύουν με σταθερούς πελάτες και οικογένειες όπως μου είπαν wtf2).

Η καπριτσιόζα παραμένει η καλύτερη πίτσα και η ottava η πιο καλτ πιτσαρία του κόσμου. Άμα ήτανε άλλοι θα σπαζόμουνα αλλά είμαι 10 χρόνια εθισμένος και δεν κόβεται με τίποτα.

Αν και περάσαν πολλά χρόνια είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο πελεκάνος ήταν κόκκινος.

Πέρασα λοιπόν και έφαγα πιτόγυρο με 2€. Μαγαζί όχι υποχόνδριους αλλά για γνήσια λαϊκά παιδιά σαν την αφεντιά μου που δεν στέκονται στα ψιλά γράμματα των κανόνων υγιεινής. Ποσότητα ικανοποιητική, πίτα κάπως λαδερή και ο γύρος αν και φαινόταν νωπός είχε σταθεί αρκετα. Πέρασα σε ώρα που δεν ήταν αιχμής οπότε δε θέλω να είμαι άδικος, οι εντυπώσεις ήταν αρκετά κατώτερες από ότι πριν χρόνια που πήγαινα συχνά και είχε και περισσότερη δουλειά. Για τα 2 € πάντως ήταν αποδεκτότατη επιλογή.

Ξέχασα τη σοκολατόπιτα στο τέλος. Ότι πιο κοντά σε οργασμό έχω νοιώσει γευστικά τον τελευταίο καιρό.

Σε περίπτωση που μαγαζάτορες διαβάζουν. Προσέχετε το γλυκό που είναι η τελευταία εικόνα σας στον πελάτη. Το συγκεκριμένο γλυκό μου ανέβασε κατά ένα επίπεδο ποιοτικά την ανάμνησή μου από το μαγαζί.

Λίγο η κρίση που μας έχει κόψει το πολύ έξω, λίγο που στο συγκεκριμένο μαγαζί έχω δώσει πολλές φορές ραντεβού και μετά ψάχναμε που να πάμε να φάμε γιατί ήταν γεμάτο οπότε δεν το επιχειρώ καν, είχα να πάω 2 χρόνια. Προχθεσινή επίσκεψη.

Πικάντικη πολύ ωραία. Γαλοτύρι επίσης. Ιτς πιλαφ, σπανάκι ογκραντεν καλά, τηγανιά μέτρια αν και γευστικά αρκετά καλή δε μου άρεσε στην υφή το δέσιμο της με αλεύρι, κοψίδια πολύ καλά. Σχετικά καλό χύμα κρασί. Μου αρέσει πολύ που φέρνει ωραίο ζυμωτό ψωμί άσπρο και μαύρο, το θεωρώ δείγμα σεβασμού.

3 άτομα με κάποια λίτρα κρασί 52€, τιμή λογική.

Ο χώρος κάπως κλειστός και άβολος, παρά τις πραγματικά φιλότιμες και καλόγουστες προσπάθειες της ιδιοκτησίας.

Γενικά πολύ ευχαριστημένος.

Εδώ και καιρό λειτουργεί μόνο της μέρες των αγώνων. Είχε ανακοινωθεί πως θα μετατραπεί σε BEER & BARBQ F.C με περισσότερα φαγητά και καθημερινή λειτουργία αλλά προς το παρόν παραμένει η εξαγγελία.

Καθημερινά είναι ανοιχτό το ARIS SPORTS CAFE το οποίο λειτουργεί και ως εστιατόριο επί της οδού αλκμήνης καθώς και το κυλικείο του ΑΣ ΑΡΗΣ κάτω από τη θύρα 3

Κοτόπουλο σούβλας με 7.20 πολύ καλό. Οι πατάτες του φρέσκιες αλλά χοντροκομμένες και λαδερές. Το αφεντικό γελαστό και πρόσχαρο. Απόδειξη μου έκοψαν.

Αν μου επιτρέπεται μια παρέμβαση στην προηγούμενη κουβέντα επειδή έχω φίλους που δουλεύουν πακετάδες, αυτό που κάνεις φίλε Σταύρο λέγεται καψόνι. Άμα έχεις πρόβλημα με το αφεντικό κάνε ιστορία, μην πηγαινοφαίρνεις όμως τζάμπα τον πακετά ούτε να τον βάζεις στη δύσκολη θέση να μεταφέρει αυτός τα παράπονά σου στο αφεντικό του.

Ο ταβερνοχώρος δεν είναι φόρουμ οπότε ζητάω συγγνώμη για το διάλογο, απλώς το γράφω γιατί όλοι εργαζόμενοι είμαστε και καλό είναι να μη συμπεριφερόμαστε στους υπόλοιπους εργαζόμενους όπως δε θέλουμε να μας συμπεριφέρονται εμάς στη δουλειά μας.

Δεν ξέρω τον λόγο που έχω πια 2-3 χρόνια να φάω από το συγκεκριμένο μαγαζί. Παλιότερα έτρωγα συχνά και ήταν παμφθηνο, με νόστιμο (αν και κάπως αλμυρό) γύρο και μια αίσθηση ρετρό παρακμής που λατρεύω.

Από τα πιο παλιά μπουγατσατζίδικα-τοστάδικα-κρεπερί που λειτουργούν όλο το 24ωρο. Μεγάλη ποικιλία στα υλικά για τόστ ή κρέπες αλλά η ποσότητα που μπαίνει είναι σαφώς μικρότερη από τα αντίστοιχα μαγαζιά της Ναυαρίνου. Μπουγάτσα, πίτες και σφολιάτες σχετικά καλές με τιμές ελαφρώς τσιμπημένες.

Όλα τα παιδιά που δουλεύουν είναι πολύ ευγενικά και αποτελούν έναν από τους λόγους που επιλέγω να πάω αρκετές φορές μετά από ξενύχτια, καθώς και τα ψαγμένα κακάο που έχει (νεογαλ rules). Δεν είναι όμως το μέρος που θα επέλεγα τη μέρα, που οι επιλογές είναι άπειρες.

Το τραπέζι-ενυδρείο όλα τα λεφτά.

Όποιος πήγε να κυριλέψει το προϊόν γύρος του αξίζει δικαίως μια θέση στο νεκροταφείο.

Το μαγαζί από τη το 95 που είχα ξεκινήσει να πρωτοπηγαίνω μέχρι το 2001/2 νομίζω (δεν τα πάω τόσο καλά με τις χρονολογίες) που έκλεισε το δούλευε ο Κυρ Μανόλης (τότε ακούστηκε πως έκλεισε γιατί μας άφησε ελπίζω να μην ισχύει). Είχε φανταστικά σουτζουκάκια, άπαιχτα σουβλάκια και κολοκυθοκεφτέδες. Από εκεί και πέρα τζατζίκι και μελιτζανοσαλάτα δικές του, τυροσαλάτα αχτύπητη (κυριολεκτικά, μια φέτα τυρί λαδόξυδο και καυτερή πιπεριά για να τη φτιάξεις μόνος σου όσο καυτερή ήθελες), ντοματοσαλάτα με βραστό αυγό και ρετσίνα βαρελίσια. Δε νομίζω να ξέχασα κάτι. Με ένα περίεργο τρόπο όσο και να έτρωγες, όσο και να έπινες, όσα άτομα και να ήταν η παρέα στο τέλος ο λογαριασμός έβγαινε 1500 δρχ το άτομο. Από όσο μου έχουν διηγηθεί αυτός ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε το μαγαζί από πάντα (ή τουλάχιστον από τα τέλη του 70 που ήταν φοιτητής αυτός που μου το είπε)

Παρέμεινε κλειστό για κάποια χρόνια και μετά το πήραν τα παιδιά που δουλεύουν τώρα.

Κάνανε μια λογική ανακαίνιση και εμπλούτισαν το μενού με πολλά και συνήθως νόστιμα φαγητά. Οι τιμές ανέβηκαν πολύ, αν και αυτό εν μέρη δικαιολογούνταν από τα εμφανώς καλά υλικά που χρησιμοποιούνταν. Συνέχισα να πηγαίνω (πιο αραιά) αν και μου κακοφαινόταν που χρησιμοποιούσαν το όνομα του ίγγλις αφού το μαγαζί άλλαξε. Όχι προς το χειρότερο, απλά άλλαξε είδος, ύφος, επίπεδο δεν ξέρω πως να το πω. Ας το πάρουμε όμως ως παραξενιά μου αυτό αφού γενικά είμαι νοσταλγικός τύπος.

Εκεί που τρελάθηκα ήταν όταν μια μέρα βλέπω στο τραπέζι μου έναν κατάλογο που έγραφε την ιστορία του ίγγλις και την παρουσίαζε ως την ιστορία του τωρινού μαγαζιού. Από τότε έχω πάει 2-3 φορές που με τράβηξε παρέα.

Επαναλαμβάνω πως για όποιον δεν έχει το δικό μου κόλλημα το θεωρώ ΚΑΛΟ μαγαζί αν και κάπως τσιμπημένο. Αυτά δε τα γράφω για να αιτιολογήσω το προηγούμενο σχόλιο μου αλλά και για το ιδιοκτησιακό που ρώτησε το ταβερνοαλάνι.

Είναι ένα καλό μαγαζί, το οποίο είναι ΝΤΡΟΠΗ να ονομάζεται "ιγγλις", και γιαυτό πατάω σπάνια.

Κάθε όνομα μαγαζιού συνήθως φέρει και μια κουλτούρα, μια ιστορία ή έστω μια συνέχεια, η οποία στην προκειμένη περίπτωση ΔΕΝ υπάρχει. Το χειρότερο είναι πως εμπορεύονται "ιστορία" αναφερόμενοι στο παλιό "ιγγλις" λες και έχουν καμία σχέση τα δύο αυτά εντελώς διαφορετικά (ιδιοκτησιακά, πολιτισμικά, ή στα προϊόντα που πουλάνε) μαγαζιά, πέραν του γεωγραφικού.

Το παλιό το ίγγλις, το λυτό μαγαζί με 3 πράγματα που πουλούσε σε πολύ καλή ποιότητα και πάμφθηνα, θα έπρεπε, κατά την άποψή μου να υπάρχει στο νεκροταφείο. Εδώ έγινε, και πολύ σωστά, για μαγαζιά που δεν είχαν το 1% της ιστορίας του ιγγλις, όπως "το φλώρο και το λάιο" και η "μπούκα".

Αυτή ήταν η μία και μοναδική "δωδώνη". Το απόλυτο μπουγατσατζίδικο. Μπουγάτσα σε φούρνο με ξύλα και όλο το μαγαζί να μοσχομυρίζει. Ψιλοτάβανο με καπνίλα στο ταβάνι από τον φούρνο. Η καλύτερη μπουγάτσα που έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη (ίσως μαζί με του παλιού σερραϊκού).

Δυστυχώς τα franchise που έχει πια έχουν καλή αλλά τυπική μπουγάτσα. Καμία σχέση

Παλιακό μαγαζί που δεν έχει ανακαινιστεί ποτέ με μέτρια μεν πλην όμως φρέσκια μπουγάτσα. Και μόνο η νοσταλγική μυρωδιά μπουγατσίλας, που δεν έχουν πια τα καταψυγμενάδικα, ήταν αρκετή να με τραβήξει 2-3 φορές που έτυχε να βρίσκομαι εκεί πρωί και θα το επαναλάβω άμα ξανατύχει.

Τα καλύτερα σαραγλάκια με σοκολάτα που πρέπει να υπάρχουν στον πλανήτη ΓΗ. Γενικά τα σιροπιαστά του είναι πάντα ολόφρεσκα και μυρωδάτα. Κρίμα που δε μένω πια κοντά για να τον τιμάω όσο συχνά θα ήθελα.

Μπορώ με τιμή να λέω πως ανήκω στην κάστα των λίγων και εκλεκτών που κατάφεραν να φάνε ολόκληρο το μεγάλο του γίγα. Μια ολόκληρη λαγάνα, τέσσερα μπιφτέκια, μισός κουβάς πατάτες και μια μερίδα χτυπητή σε ένα σάντουιτς.

Πραγματική συγκίνηση να θυμάμαι αυτό το μαγαζί το οποίο χόρτασε ολόκληρες γενιές άφραγκων νεαρών.

Από τα πιο παλιά μπουγατσατζίδικα. Με δεδομένο πως το γύρισε εδώ και χρόνια στην μεγάλη παραγωγή, τα πολλά καταστήματα και την κατάψυξη κρατάει αξιοσημείωτα καλό επίπεδο γευστικά και ποιοτικά τόσο στις μπουγάτσες του, όσο και στις τρομερές σφολιάτες του. Δε μπορώ όμως να ξεχάσω τη μυρωδιά της φρέσκιας μπουγάτσας που παράγονταν εκεί πέρα στα παιδικά μου χρόνια, ίσως η καλύτερη στην πόλη μαζί με της Δωδώνης. Το προτιμάω από ΟΛΑ τα κατεψυγμενομπουγατσατζίδικα (η λατρεμένη Δωδώνη δυστυχώς δεν κατάφερε να κρατήσει την ποιότητά της όταν άρχισε να ασχολείτε με τον τομέα), ΑΛΛΑ δεν υπάρχει καλύτερη μπουγάτσα ακόμα και από την πιο μέτρια φρέσκια (και πιο δυσεύρετη δυστυχώς πια στις μέρες μας)

Μου κάνει πραγματική εντύπωση που το συγκεκριμένο μαγαζί δεν έχει σχολιαστεί όσο του αξίζει. Πραγματικά καλές πίτες και μπουγάτσες και εξαιρετικά γλυκά σε πολύ τίμια αναλογία τιμής/ποιότητας

Αν και άθεος περιμένω την επόμενη νηστεία για τα απίστευτα σιροπιαστά ταχινοπιτάκια, τα οποία θα έπρεπε να καθιερώσουν ολόκληρο το χρόνο.

Νίκο να προσθέσω ως must και τα μικρά κουραμπιεδάκια με το ολόκληρο αμύγδαλο. Τα δεύτερα καλύτερα μετά της "Ίμβρου". (R.I.P)

Η παλιακότητα και η μυρωδιά του τσουρεκιού που ξεχύνεται από αυτό το μαγαζάκι και πλημμυρίζει την Εγνατία με ταξιδεύουν στην Θεσσαλονίκη των παιδικών μου χρόνων. Ελπίζω να αντέξει τον ανταγωνισμό με το διπλανό ble γιατί αντιπροσωπεύουν τις δύο διαφορετικές όψεις της τελειότητας. Προσωπικά κάνω ότι μπορώ τιμώντας το τσουρεκάκι του συχνά πυκνά ως περαστικός.

Ιδιαίτερο μαγαζί. Νόστιμος πικάντικος γύρος αλλά το κυριότερο είναι η cultίλα του. Βγαλμένο απευθείας από τη δεκαετία του 80, για να το νοιώσεις καλύτερα πρέπει να έχεις διαβάσει Σεραφίνο. Ελπίζω να μην κάνει ποτέ ανακαίνιση. Θα έχανα ένα σημαντικό κίνητρο για να σταματάω όταν περνάω μεσημέρι και να χτυπάω εκεί το πιτόγυρό μου.

Το λάτρευα. Η καλύτερη πίτσα. Το πρώτο μαγαζί στην πόλη που είχε μοτσαρέλα και φούρνο με ξύλα από τη δεκαετία του 80. Καθόσουν και έβλεπες από την κουζίνα ζυμάρια να πετάνε στον αέρα. Η πίτσα ερχόταν χωρίς να είναι κομμένη σε κομμάτια και την έτρωγες με μαχαιροπίρουνο. Συγκίνηση που το βρήκα στο νεκροταφείο

Το απόλυτο μέρος για λούφα άμα είσαι courier. Λουκάνικο και αναψυκτικό με 1€ και refill πριν το πετάξεις για να τους βάλεις μέσα. Μια εποχή το έκανα κάθε μέρα.

Από τα μαγαζιά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε η πολεοδομία να τα κόψει λόγω απίστευτης κακογουστιάς.

Κατά τα άλλα μια φορά που πέρασα πριν κάνα χρόνο σε λούφα από τη δουλειά μου είχε αποδεκτή για κατεψυγμένη μπουγάτσα αλλά απαράδεκτα ακριβός (1,5€) καφές όταν με τη θέση σου στοχεύεις στους εργαζόμενους στο δρόμο.

Το μαγαζί άνοιξε ουσιαστικά από τους εργαζόμενους της παλιάς Μπούκας και λειτουργεί συνεργατικά χωρίς αφεντικό. Τα παιδιά προσπάθησαν να κάνουν κάτι αναβαθμισμένο σχετικά με την προηγούμενη δουλειά τους, κρατώντας παράλληλα τις τιμές χαμηλά, πράγμα που στα πρώτα τους βήματα φαίνεται να το καταφέρνουν. Οι πρώτες ύλες είναι κυρίως από συνεταιρισμούς και δε δουλεύουν καθόλου κατεψυγμένα και makro. Επίσης όλες τις αλοιφές και τους ζωμούς τα φτιάχνουν μόνοι τους. Έχουν και ένα κείμενο για τους πελάτες στο οποίο εξηγούν κάποια πράγματα, αλλά δεν το κράτησα να το ανεβάσω.

Στο προκείμενο. Έχω φάει 2 φορές. Κοκκινιστό με πατάτες φούρνου καλό. Μπιφτέκι χωριάτικο εξαιρετικό (καλύτερο από της μπούκας που επίσης λάτρευα). Μπριζόλα (που τσίμπησα από την κοπέλα μου) πολύ καλή. Πατάτες τηγανητές φρέσκες λεπτοκομμένες καλές. Χτυπητή εξαιρετική. Τζατζίκι μέτριο. Σαλάτα caldera χχμμμ δεν μου αρέσει τόσο το μανιτάρι οπότε... Τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο με άρωμα μαστίχα πολύ καλό. Κρασί λευκό χύμα αρκετά καλό. Και τις 2 φορές γύρω στα 12 € το άτομο με αλκοόλ.

Τέλος ο χώρος πολύ προσεγμένος για μαγειρείο.

Η φάση στο "Χατζή μπαχτσέ" είναι αληθινή. Ακόμα και το μέτριο φαΐ ή οι μέτριοι προς κακοί κάποιες φορές μουσικοί είναι στα πλαίσια ενός μη επιτηδευμένου συνόλου το οποίο πραγματικά δεν ξέρω αν μπορείς να βρεις αλλού στη Θεσσαλονίκη. Αυτό από μόνο του σε χαλαρώνει και σε κάνει να περνάς καλά.

Με 15€ το άτομο ταξιδεύεις 50 χρόνια πίσω στο χρόνο, δίκαιη τιμή. Ευτυχώς η κρίση χτύπησε την ανοικοδόμηση και θα σωθεί για μερικά ακόμη χρόνια.

Όσο έκανε τα κουμάντα η κυρα Δήμητρα το μαγαζί ήταν άπαιχτο. Το φαγητό πεντανόστιμο, οι μερίδες τεράστιες και οι τιμές πάμφτηνες. Ο τιμοκατάλογος έγραφε "Λαδερά 3€, Κιμάδες 3,5 €, Κρέας 4€". Και είχε τις χαρακτηριστικές λεπτές φρέσκες πατάτες, την εποχή που ΟΛΟΙ δούλευαν κατεψυγμένη.

Από τότε που το πήραν τα παιδιά χάθηκε η μπάλα. Αρχικά αντικατάστησαν σε όλα τα φαγητά τη μπεσαμέλ με ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και γκούντα. Μετά άρχισαν να αλλάζουν το μενού και να βάζουν φαγητά τα οποία δεν ξέραν καν να μαγειρέψουνε σωστά. Μετά αυξήσανε και τις τιμές.

Από εκεί που πήγαινα για πολλά χρόνια τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, τώρα έχω να πατήσω 3 χρόνια.

Αν θες να αγοράσεις τον πιο φτηνό γύρο της πόλης πας στο φαινόμενο. Αρκεί να μη θες να τον φας κι όλας. Αν τα καταφέρεις χωρίς να το φτύσεις είσαι ο ίδιος φαινόμενο

Έχω να πάω πάνω από 15 χρόνια, οπότε το σχόλιο μου παίζει να είναι πια εντελώς άκυρο. Τότε ήταν το ΑΠΟΛΥΤΟ CULT μαγαζί τις περιοχής. Το είχε ο Θεόφιλος, ένας ρεμπέτης μπουζουξής. Το φαΐ ήταν πολύ καλό, απλά στο σέρβις βοηθούσες κι εσύ, ειδικά αν έπαιζε μπουζούκι. Επειδή ήταν έξω από το χωριό δεν είχε φτάσει ακόμα το ρεύμα και είχε κάτι μεγάλες γκαζόλαμπες που δημιουργούσαν ένα μυστηριακό περιβάλλον.

Ελπίζω να υπάρχει ακόμα ο Θεόφιλος και το μαγαζί να μην άλλαξε καθόλου (εντάξει σίγουρα οι γκαζόλαμπες φύγαν), αν και με την τουριστική ανάπτυξη που έχει υπάρξει στην περιοχή δεν το νομίζω.

Αν και έχω χρόνια να περάσω ο Παντελεήμονας ήταν το μέρος που παραθέριζα τα παιδικά μου χρόνια. Σε όποια ταβέρνα και να πας, είτε στον παλιό είτε στον νέο, το φαΐ είναι πραγματικά εξαιρετικό. Από τιμές δε θυμάμαι, μιας και δεν πλήρωνα εγώ.

Οι μούσες όμως εκτός από το πολύ καλό φαΐ έχουν και ένα περιβάλλον το οποίο αξίζει κάποιος να δει, ειδικά τις καυτές μέρες του καλοκαιριού. Αν έχει και παιδιά θα ξεσκιστούν στο παιχνίδι στο ρέμα, τουλάχιστον αυτό έκανα εγώ πριν 20 χρόνια.

Αν και μια ζωή στην ευρύτερη περιοχή, το μαγαζί το έμαθα μόλις πριν κάνα δυο μήνες. Από τότε του κάνω μονίμως διαφήμιση στις παρέες μου, ειδικά μετά από ξύδια.

Τις δύο φορές που πήγα και πρωί ξεσούρωτος διαπίστωσα πως, πέρα από τις εντυπωσιακές τιμές και μεγέθη, η ποιότητα φαίνεται (αν δε μπεις κουζίνα ΠΟΤΕ δεν ξέρεις) κάτι παραπάνω από αποδεκτή.

Προτείνω κουλούρι (φρατζόλα στην ουσία ολόκληρη) με φέτα και ελιά με 1,40€. Τρως το βράδυ σου μένει και για πρωινό.

Έχω γυρίσει όλα τα πιο πολλά κουτούκια και γουστάρω τέτοιες καταστάσεις. Κάνω παρέα με μουσικούς και ο κουφός είναι μέρος που μπορείς να πας στις 2 το βράδυ να κάτσεις και να παίξεις και μουσική. Η ανοχή που του έχει δείξει όμως ο κόσμος τόσα χρόνια (-εεεελα μωρέ τώρα τον ξέρεις τον κουφό) τον έχει κάνει να εξελιχθεί σε τεράστιο [αυτολογοκρίνομαι].

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ... Καλό το περιβάλλον, ωραίο το φαΐ (τότε δεν είχε microwave), μέτριες οι τιμές, το σέρβις το γνωστό, αλλά τελευταία φορά που πήγα πριν από 3 χρόνια παραλίγο να παίξουμε μπουνιές οπότε δεν ξαναπάτησα.

Πολύ πλούσια σε γεύση και υλικά πίτσα. Όποιος έχει παράπονο για το μέγεθος απλά δεν ξέρει να τρώει. Εκτός από τα cm υπάρχουν και τα γραμμάρια και εκεί την καπριτσιόζα δεν την κερδίζει η πιο μεγάλη γίγας.

Πολύ καλό το καλτσόνε άμα υπάρχει κάποιος για να το μοιραστής, αλλιώς σου μένει και για την επόμενη.

Από τις τελευταίες πιτσαρίες που έχουν σαλόνι, αν και δεν κάθισα ποτέ δημιουργεί αίσθηση εμπιστοσύνης.