Προφίλ του χρήστη tsimp

Μας το προτείνανε και το επισκεφθήκαμε, Δεκ. '24.
Παλιακή γεύση, που εξ όψεως δε σου γεμίζει το μάτι.
Γύρος τυποποιημένος, αλλά αρκετά πάνω από τον μ.ο. Βγάζει μία χειροποίητη εσάνς, αν και δεν πιστεύω πως είναι.
Η πίτα περνάει από την φριτέζα, σε ταξιδεύει.
Στα 3,5€, αλοιφής συμπεριλαμβανομένης (έχει και μαγιονέζα!).
Μετρίου μεγέθους, σίγουρα απαιτείται και δεύτερο σε περίπτωση πείνας, αλλά και το ένα κάνει τη δουλειά του. Τιμότατο.

Είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι από εδώ για αλλαγή του "τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα" (Δεκ. '24):
Σάντουϊτς με γύρο χοιρινό και μπιφτέκι, αμφότερα σε πίτα.
Το πρώτο ήταν μέτριο προς το κακό, το δεύτερο απλώς κακό και με κάπως δυσάρεστη γεύση.
Τα από γύρω βρέθηκαν στην καλύτερη αδιάφορα, δηλαδή οι αλοιφές, η πίτα, και οι πατάτες.
Ίσως να ήταν μια κακή ημέρα, ίσως να έφταιγε ότι ήταν σε ώρα κοντά στο κλείσιμο, δεν ξέρω.
Κόστισε το καθένα 4,20€, με την αλοιφή να συμπεριλαμβάνεται.

@ταβερνοαλάνι: Κάτι παραπάνω από κατανοητοί οι λόγοι. Ούτως ή άλλως το πρότεινα για να λειτουργήσει βοηθητικά, όχι για να βάλει extra μπελάδες στο κεφάλι.

Αν κάτι αξίζει να μείνει απ' αυτή τη μικρή γωνιά του internet είναι ότι το φαγητό ενώνει, δε χωρίζει.

@dokimastis: Έχεις απόλυτο δίκιο, η πληροφορία πλέον βρίσκεται παντού εκεί έξω.
Ο λόγος που το ρίχνω στο τραπέζι είναι γιατί όπως βλέπω ένα σχόλιο συνταβερνοχωρίτη/συνταβερνοχωρίτισσας για μία εμπειρία και πέφτω με τα μούτρα στα του φαγητού, έτσι μεταφέρομαι ταυτόχρονα εκεί παραδίπλα, σε μία στοά του Σαντιάγο, στην πλατεία του Ανήλιου ή σ ένα σουκ του Μαρακές. Αυτές οι μικρές στιγμές απόδρασης, όχι ότι μειώνονται από την μεσολάβηση της Google μεταξύ ενός Piroski και ενός πιροσκί, εφόσον χρειάζεται, αλλά που βγαίνουν πολλαπλασιασμένες από την αμεσότητα της μεταφοράς.

Χαιρετώ την παρέα!

Με αφορμή το λατινοαμερικάνικο ποστ του Piroski, θα ήθελα να προτείνω -εφόσον, φυσικά, είναι κάτι που γίνεται εύκολα- να υπάρχει η δυνατότητα στις πληροφορίες του καταστήματος εξωτερικού, πέρα απ' την πόλη, να υπάρχει και το πεδίο της χώρας είτε ολογράφως (π.χ. France) είτε ως κωδικός (π.χ. FR).
Αν δε γίνεται να μπει στη θέση του Νομός, όπου εμφανίζεται [εξωτερικό], τότε θα μπορούσε -καταχρηστικά- να προστίθεται στο τέλος της Διεύθυνσης, μόνο για τα καταστήματα φυσικά εκτός Ελλάδος.

Πιστεύω θα ήταν αρκετά βοηθητικό για όσους και όσες δεν γνωρίζουν κατά πού πέφτει το San Pedro de Atacama.

Μιας και βρέθηκα στην περιοχή, είπα να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη (Δεκ. '24).

Είχα να πάρω δύο+ χρόνια, αν και κάθε φορά που περνώ το σκέφτομαι για την συνοικιακή φροντίδα με την οποία περικλείεται το γυράδικο της γειτονιάς.

Γυράκος αξιοπρεπής αρκετά πάνω από τον μ.ο., πίτα πολύ καλή, στα θετικά το τζατζίκι που είναι με άνιθο, καθώς και η ύπαρξη μαγιονέζας.

Πλέον, στα 4,5€ (αλοιφής συμπεριλαμβανομένης ).

Πολύ λάθος timing στην επίσκεψη, καθώς οι ώρες λειτουργίας πλέον είναι ~07:00-16:00 και ~19:00-21:00. Οπότε στις 9παρά το βράδυ, τα πράγματα ήταν αρκετά περιορισμένα.

Λίγο όμως που ήδη είχε ανοίξει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, λίγο που το κρύο σήκωνε την σουπίτσα του, πήραμε ένα πιάτο πατσά.
Δυστυχώς, ήταν στα τελειώματα και κρύος, οπότε ζεστάθηκε στα μικροκύματα, που ομολογουμένως ρίχνει το σύνολο. Ανάμικτος (πόδι και κοιλιά), με το σκορδοστούμπι να προστίθεται -έπειτα από ερώτηση- κατά το σερβίρισμα, κι όχι απ' τον πελάτη. Γευστικά οκ, όχι κάτι που θα θυμάσαι. Κόστος μερίδας στα 6€.
Σε άλλη ώρα, ο τζιγιροσαρμάς θα μπορούσε, πιστεύω, να πει πολλά.

Πατσατζίδικο/σουπερί, που απότι φανηκε (και μας είπαν) πρέπει να τιμούν οι ντόπιοι για κάτι ζεστό και καταπραϋντικό.
Επίσκεψη Δεκέμβρη '24. Εκείνη την ώρα (απογευματοβραδινή) είχε μοσχαρόσουπα, κοτόσουπα, πατσά (πόδι, κοιλιά, κεφάλι).
Δοκιμάστηκε ο τελευταίος, ανάμικτος 3-way. Δεν κόπηκε εκείνη τη στιγμή. Αρκετά καλός, νόστιμο ζουμί. Στα 7€.

Επιτέλους επίσκεψη, Δεκέμβριος '24.
Πολύ καλό πεϊνιρλί με παστουρμά. Πλούσια, βουτυράτη γεύση.
Η μικρή έκδοση των 40 εκατοστών συνεχίζει να είναι αρκετά χορταστική, στα 3,5€. (Η μεγάλη είναι στα 52 εκ.)
Τα παιδιά που ετοίμαζαν, ψήναν, εξυπηρετούσαν πολύ ευγενικά.
Αξίζει δοκιμή.

Μιας και προέκυψε ένα κενό διάστημα κάποιας ώρα στο κέντρο, είπα να περάσω για δοκιμή.

Στην γευστική εντύπωση συμφωνώ με τον Piroski.
Ενώ όλα ήταν σωστά τοποθετημένα (πίτα αρκετά καλή, τα απογύρω/κόκκινη σάλτσα μια χαρά) και εκκρεμούσε το κρέας να το απογειώσει για να αναφωνήσεις χαλάλι τα 4€ για τρεισίμιση μπουκιές, τελικά ήταν κάπως άνευρα τα πράγματα.
Σουβλάκι χοιρινό αδιάφορο/οκ, μπιφτέκι μοσχαρίσιο αδιάφορο/οκ.

(Η πρόταση μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται στο επίπεδο της υγιεινούς διατροφής: 1. Πληρώνεις δύο, τρως λιγότερο. 2. Μειωμένη πρόσληψη υδατανθράκων. Και είσαι fit ως συμπρωτευουσιάνος.)

Νοέμβρης '24, περαστικός όπως ήμουν, πήρα ένα lakror με κιμά και μία ζύμη (σαν πιροσκί) με γαλοπούλα/κασέρι.

Το πρώτο, να πω, είναι πως δεν ενδείκνυται για on-the-go δοκιμή, καθώς διάγει μέσα στην ευθραυστότητα του φύλλου, κινδυνεύοντας να σου μείνει στο χέρι σε κάθε δαγκωματιά ή εν μέσω προσπαθειών αποκάλυψης. Η γέμιση ήταν πάρα πολύ νόστιμη, το φύλλο καλό. Ικανοποιητικού μεγέθους και τιμής.
Το σαν-πιροσκί - αυτό σαφώς για τον δρόμο - ήταν γεμάτο, νόστιμο, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.

Την ώρα εκείνη, ~10:00, είχε αρκετή ποικιλία, η οποία άνοιξε την όρεξη και για επόμενο πέρασμα επαύξησης της γνωριμίας με την αλβανική κουζίνα.

Σε νέα επίσκεψη, δύο χρόνια μετά, ευτυχώς εξέλειπε το τσιγάρο. Γεγονός που ήρε δεύτερες σκέψεις που υπήρχαν σχετικά με την επιστροφή στο μαγαζί.

Το μέσα εξακολουθεί να είναι φοβερά παράτερο (με τις ανοιχτές, πελώριες τηλεοράσεις αυτή τη φορά να δείχνουν -χωρίς ήχο- ειδήσεις). Απ' την άλλη, μία curing αίσθηση ζεστασιάς που προσφέρει ο ήλιος όπως μπαίνει τις κρύες τούτες μέρες απ' την τζαμαρία. Δύο λύκοι.

Στα του φαγητού:
Παϊδάκια αρνίσια οκ,
Ριζότο μανιταριών αρκετά καλό, με το λάδι τρούφας να μην σκεπάζει τα πάντα,
Μοσχαρίσια μπριζόλα όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά αρκετά ζουμερή ακόμη και στο well ψήσιμο, που την ανέβαζε,
Χοιρινή tomahawk όχι κάτι ιδιαίτερο και στεγνή,
Μελιτζανομπουρεκάκι με τυριά (χειροποίητο δικό τους) καλό,
Κολοκυθάκια τηγανιτά λίγα και όχι καλά, δηλαδή αρκετά κακά,
Μπουγιουρντί οκ.
Κουβέρ αναφέρεται ρητώς εντός του καταλόγου ότι δεν προσφέρεται και ότι το ψωμί δεν χρεώνεται. Το νερό, βέβαια, έρχεται εμφιαλωμένο, άνευ ερωτήσεως.
Στην επόμενη προδιαγεγραμμένη επίσκεψη, μιας και η ομήγυρη το τιμά το μαγαζί, θα πάω για το μπιφτέκι και τo rib eye black Angus Ουρουγουάης.

Οι τιμές καλές (20€/άτομο, με λίγο ποτό).
Ένα θέμα με το service που καραδοκεί ωσάν αρπακτικό για να μαζέψει τα, όχι-πάντα, άδεια πιάτα (μάλλον πολιτική του μαγαζιού), δημιούργησε κάποιες αβολίλες, αλλά σε γενικές γραμμές καλά.

Στην πρόσφατη επίσκεψη, Νοεμβρίου '24, μετά από αρκετό καιρό, έμειναν μέτριες εντυπώσεις.
Όχι ότι δεν βρέθηκε νοστιμιά στα πιάτα που δοκιμάσαμε. Αλλά σαν κάποια απ' αυτά να υπολείπονταν συνδυαστικής και δημιουργικής προσπάθειας των επιμέρους υλικών.

Έτσι, άλλα ήταν νόστιμα (ρεβυθάδα με γαρίδες και ταραμά / κατσικομακαρονάδα) μα χωρίς θετικές εκπλήξεις, κι άλλα διεκπεραιτωτικά του fine-dine φαντασιακού που δεν ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες (λαχανοντολμάς με μαύρο χοίρο, ξινόχοντρο και τζατζίκι / λαχματζούν με παστουρμά θαλάσσης). Ένα ήταν πραγματικά ασύνδετο και αδιάφορο (μαγιάτικο στη σχάρα με σφουγγάτο και τζατζίκι), κι ένα που μας άρεσε πολύ (θρακιώτικο "σαραγλί"). Απ' τα γλυκά (τάρτα με πραλίνα φουντουκιού / καμμένο cheesecake), το δεύτερο ήταν καλύτερο χωρίς όμως να ξεχωρίζει.

Με δύο φιάλες και δύο ποτήρια κρασί, το γεύμα 4 ατόμων κόστισε ~180€, ήτοι 45€/άτομο (χωρίς ποτό, το γεύμα στα 25€/άτομο). Το σέρβις ευγενικό, φιλικό και άμεσο.

Στο τέλος κεράσανε λικέρ μαστίχας και λιμοντσέλο.

Συνολικά, όχι και τόσο καλή μέρα, απ' τις οποίες φυσικά μπορούν να έχουν όλοι και να υπάρξουν παντού, με τα αμιγώς comfort πιάτα να γράφουν καλύτερες διαδρομές σε σχέση με τα πιο δημιουργικά.

Κάποιες στάσεις το προηγούμενο διάστημα (Ιούλιος-Νοέμβρης '24):

Μπιφτέκι αρκετά καλό κι αφράτο, πανσέτα συμπαθητική, σουβλάκι χοιρινό γευστικά οκ, αλλά ισχνού μεγέθους. Διαθέτει ακόμη: Λουκάνικο ρηγανάτο, λουκάνικο βραστό.
Το ψωμάκι του σάντσουϊτς αφράτο (αλλά όχι αφρός), πατιέται ελαφρώς πριν γεμίσει. Η πατάτα της φωτογραφίας, καυτή και πολυαλατισμένη, μια χαρά.
Στα απογύρω: Φραπές με νεράκι, όχι καλός (σίγουρα δεν ήταν νεσκαφέ)

Για το μπιφτέκι της, θα ξανασταματούσα.

Παραδόξως, δοκίμαζα για πρώτη φορά τις προάλλες.
Αξιόλογο φύλλο, το οποίο ίσως να ήθελα λίγο πιο χοντρό για να αγγίξει το ιδανικό. Η γέμιση νόστιμη και σχετικά αρκετή σε ποσοτητα (σπανάκι-τυρί, τυρί).
Επίσης, συμπαθητικά και τα μικρά πιτάκια (τυρί, λουκάνικο), σε πολύ καλή ζύμη -ελαφρώς κράντσι εξωτερικά, φλάφι εσωτερικά.
Προς την άνοιξη θα κατηφορίσω σίγουρα προς τα 'κει, σε ώρα και μέρα κατάλληλη, με την λαχτάρα της κρεμμυδόπιτας.

Παραγγελία μέσω πλατφόρμας, Νοέμβρη '24.
Πήραμε 2 club γύρο χοιρινό, στα 15€.
Βιομηχανοποιημένος ο γύρος μεν, αλανιάρης, ζουμερός και σε μεγάλα κομμάτια δε. Μία καλή εκδοχή του μ/ο, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η πίτα κακή (τουλάχιστον αυτή του club), πατάτα προκάτ και σχεδόν κρύα που είχε σχεδόν απολέσει την όποια ευχάριστη στιγμή της.

Όχι, όχι, δεν υπονόησα κάποια προκατάληψη, απλώς μου έκανε εντύπωση η διπλή αναφορά στη συγκεκριμένη χώρα προέλευσης, και σκέφτηκα μήπως έχουν κάτι το εξωτικό τα αμνοερίφια εκεί :ρ

Με αυτό "...οι τυχόν εισαγωγές αρνιού νομίζω γίνονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από Νέα Ζηλανδία." απαντάς στο ερώτημα μου, καθώς είναι κάτι που δεν γνώριζα (όχι η εισαγωγή γενικά, αλλά ο βαθμός που προέρχονται από ΝΖ).

@Θου-Βου: Υπάρχει κάποιο thing με τα παϊδάκια Νέας Ζηλανδίας, ή απλώς τυχαίνει να είναι βασική πηγή εισαγωγής κρέατος στη χώρα άρα και η υπόθεση είναι το επικρατέστερο σενάριο αντί ντόπιου αρνιού;

Δεν είχα παντελώς καμιά ιδέα για το συγκεκριμένο μαγαζί.
Πήγα πρώτη φορά με αφορμή κοινωνικό γεγονός (Νοέμβρης '24), για το οποίο είχε γίνει κράτηση.

Ο χώρος λούζεται με vibes old school επαρχίας (όχι του χωριού ή της κωμόπολής, αλλά της κάπως μεγάλης επαρχιακής πόλης, κάπου σε ένα 13ο χλμ έξω απ' αυτήν) -και πολύ καλώς κάνει. Το σε επανάληψη match Super League στην tv και η με ενδιαφέρον παρακολούθησή του από μέρος των πελατών, ενίσχυσε την αίσθηση ότι στο τέλος ο λογαριασμός θα έρθει σε δραχμές.

[Για την ιστορία καταγράφω ότι:
Μπιφτέκι οκ, τζιγεροσαρμάς καλός, λουκάνικο νόστιμο, πανσέτα οκ, μπριζόλα συμπαθητική. Πατάτες & κολοκυθάκια οκ (η σκορδαλιά αρκετά καλή), σαλάτες αδιάφορες, ψωμί ζεστό και καλό (όχι ο απαράδεκτος αφρός δηλαδή), τυροκαυτερή καλή.]

Σέρβις ταχύτατο (με το μισό μαγαζί γεμάτο), θέλει λίγο προσπάθεια μέχρι να γίνει η επικοινωνία, αλλά όλα καλά.

Η αίσθηση που άφησε συνολικά είναι: ΟΚ φαγητό, σε θηριώδεις μερίδες, και σε τιμές που καμιά φορά ξεχνάς ότι υπάρχουν. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με το περιβάλλον που χτυπά κάτω απ' την ζώνη στον κόσμο των αναμνήσεων και των εμπειριών, σε κάνει να σκέφτεσαι να ξαναπάς, παρά τις όποιες αστοχίες (εμείς δε ζήσαμε κάτι συγκλονιστικό) και το όχι-απίστευτο-φαγητό.

Εκλεκτός μεζές για όσους και όσες χθες είχαν την τύχη και τη χαρά να επιλέξουν το Κοντραμπάντο για τη βραδινή τους έξοδο.
...
https://www.lifo.gr/now/greece/thessaloniki-astynomikos-erixe-dakrygono-mesa-se-estiatorio-me-pelates

Όχι και τόσο γρήγορο-τσιπουράκι.

Οκτώβρης '24, απογευματινή ώρα, στην αλλαγή των μεσημεριανών.

Καποια σαλατικά ως παραγγελία, κάποιοι μεζέδες συνοδεία του τσίπουρου.

Πολύ όμορφα όλα. Όχι κάτι ουάου, αλλά αξιοπρεπέστατα. Παϊδάκι πρόβειο συμπαθές.

Άρεσε η τσιπουρο-φάση, με μεζέδες να έρχονται μαζί της κάθε πηγαινοερχόμενης φιάλης.

Λαϊκή κατάσταση.

Η κατηγορία εμπίπτει σε αυτή του "Μεζεδοπωλείου". Βγάζει πιατάκια απ' το μενού (3€ έκαστος), ανάλογα τη διαθεσιμότητα. Υπάρχει και η δυνατότητα ατομικού μεζέ, με ποικιλία ορισμένων εξ αυτών, στα 4€. Δυστυχώς, ήμασταν φαγωμένοι και δεν τους δοκιμάσαμε κάτι. Ο καφές (φραπές & εσπρέσσο) καλός.

Δοκιμή Οκτώβρης '24.

Από τις αλμυρές, ενώ ήμουν έτοιμος για την σπανακοτυρόπιτα, εκείνη τη στιγμή ενημέρωσε ότι βγαίναν κιμάς και πρασοτυρόπιτα. Παραδόθηκα.

Ο κιμάς γευστικός, με πράσο που του έδινε points. Χωρίς έντονες σάλτσες.
Στην πρασοτυρόπιτα απ' την άλλη, το πράσο κάπως δεν έβγαζε όλη την γλύκα του (ίσως να ήθελε περισσότερο μαγείρεμα πριν μπει στην πίτα).
Το φύλλο τους πολύ καλό, εύθρυπτο και τραγανό. Οι εσωτερικές στρώσεις σωστά ψημμένες κι αυτές.

Η γαλατόπιτα -γενικά- ωραία. Διαφορετικός τύπος, μιας και λόγω του πορτοκαλιού το εσωτερικό περισσότερο έφερνε σε κρέμα, παρά σε γαλατένια γέμιση. Μου άρεσε που βάζει άχνη και κανέλα.

Συμπαθές πιτάδικο, λόγω περιοχής θα παραμείνει στο γευστικό radar.

Νέα επίσκεψη, έναν χρόνο μετά (Οκτώβρης '24).

Το σχόλιο γίνεται περισσότερο για να υπογραμμίσει μία ανάκαμψη των εντυπώσεων. Σχολιασμός στις λεζάντες των επίκαιρων φωτογραφιών.

Καθημερινά έχει ένα με δύο μαγειρευτά. Επιπρόσθετα, ετοιμάζει και τυλιχτά (γύρο χοιρινό, σουβλάκια).

Οι τιμές αμετάβλητες απ' το καλοκαίρι του '23, νορμάλ στα ~20-25€/άτομο για (αρκετό) φαγητό κι αναλόγως το ποτό.

Σε επίσκεψη αναμονής, δοκιμάστηκαν διάφορα, όπως pizza και φοκάτσια. Τα πάντα ζεσταίνονται σε θερμοσυσκευή, πριν παραδοθούν. Για δεδομένα αεροδρομίου, ήταν οκ, και σε αναμενόμενα υψηλές τιμές (6-7€).

(Fyi, σε περίπτωση που βρεθείτε, κάντε ένα καλό και *μην* πάρετε rustichella -ζύμη πίτσας με καπνιστή provola και μπέικον που λόγω μεγέθους δείχνει vfm για τα 7,80€ που κοστίζει- γιατί το αλλαντικό είναι αβυσσαλέα κακό.)

Το ωράριο λειτουργίας είναι: Από Δευτέρα έως Σάββατο 12:30-16:00, Κυριακές & αργίες κλειστό

Δεν καταφέραμε να πάμε ακόμη, αλλά φτάσανε στα αφτιά μας πολύ καλά λόγια.

Στάση για κάτι σε πρωινό, Οκτώβρης '24.
Μπουγάτσα με τυρί οκ, η κρέμα καλή, στα 3€ αμφότερες. Κιμάς και σπανάκι βγαίνουν μόνο τις Κυριακές.
Ο φραπές ο σωστός (Νεσκαφέ ©).
Περιβάλλον πολύβουο, αλλά δίνει ευχάριστα τον αχμό της πόλης.

Old school γυράδικο, απέναντι απ' την κεντρική πλατεία, που ομολογώ πρώτη φορά παρατηρήσαμε.
Αδύναμοι να προβάλουμε οποιαδήποτε αντίσταση στο κάλεσμά του, καθίσαμε (Οκτώβριος '24).

Είναι self service, που ισοδυναμεί με μια τελετουργικής φύσεως αναμονή και παραγγελία απ' το παράθυρο. Η ουρά ανανεώνεται τακτικά.

Έχει μόνο γύρο χοιρινό, σουβλάκι χοιρινό και μπιφτέκι, που περισσότερο μοιάζει με ευμεγέθες σουτζουκάκι (βλ. φωτό).

Οι πίτες τηγανίζονται ελαφρώς, σωζοντάς τες απ' την πλήξη, κρατώντας τες παράλληλα αφράτες. Πατάτα προκάτ, λεπτή, καλούτσικη.

Το σουβλάκι όχι του στυλ μου, λίγο σφιχτό και στεγνό, αν και νόστιμο δεν είχε καθόλου λιπάκι να το ανεβάσει.
Το μπιφτέκι ήταν καρυκευμένο με κύμινο, ήταν αφράτο, χωρίς όμως να ξεχωρίζει.
Ο γύρος χοντροκομμένος σε μασίφ κρεάτινα κομμάτια, έβγαζε μια χειροποίητη αίσθηση -που μάλλον είναι. Αρκετά ευχάριστος.

"Απόλα" με τζατζίκι, κρεμμύδι, ντομάτα, πατάτα, ενώ συμπληρωματικά διαθέτει κέτσαπ, μουστάρδα και σως (μουστάρδας).

Συνολικά, τίμια εκδοχή τυλιχτού, θα ξανακαθόμουν με χαρά να απολαύσω τον γύρο του.

Σήμερα, μετά από καιρό, βρέθηκα πρωί στο κέντρο και επιδώθηκα σε μία περιπατητική διαδρομή δοκιμαστικών αναζητήσεων.
Στάση -πρώτη- στην Κυρά Σόφη. Έμελλε, όμως, να είναι κι η τελευταία, γιατί ο νους λειτούργησε ασυγκράτητα.
Πήρα πίτες με πράσσο/τυρί και πιπεριές, και γαλατόπιτα.
Ήταν όλες πλούσιες και γευστικές.
Ξεχώρισε, φυσικά, η γαλατόπιτα, που όμοιά της έχω να απολαύσω χρόνια (και μόνο από συγκεκριμένο μαγαζί).
Το φύλλο κάπως κρατσανιστό, κάπως λαδερό αλλά όχι σε σημείο να ενοχλεί, νομίζω τους ταιριάζει -ειδικά με αυτή την ποσότητα των γεμίσεων.
Άρεσε και θα είναι στα υπόψη, στα του κέντρου.

Όπως τα λένε οι συνάδελφοι πιο κάτω, για το συνοικιακό περιβάλλον του μαγαζιού.

Ο γύρος, εμφανώς και γευστικά, δεν ανήκει στα θηρία της μετριότητας, όντας κάποια κλικ πιο γιήνος και ανθρώπινος. Αξιοπρεπής, του έλειπε όμως η σπιρτάδα.
Το κεφτεδάκι είναι ο μόνος απ' τους τρεις κιμάδες -που συμπεριλαμβάνει και μπιφτέκι και σουτζουκάκι- που δεν είναι κατεψυγμένο προϊόν. Προτιμήθηκε, ήταν οκ, χωρίς πολλά μπαχαρικά.
Το χοιρινό σουβλάκι αρκετά καλό.
Πίτα καλή.
Εξυπηρέτηση φιλική και ευχάριστη.

Ένα μεγάλο "ευτυχώς" που γυράδικα όπως αυτό συνεχίζουν απέναντι στην άχρωμη και άοσμη αυτοματοποίηση.

Το καλοκαίρι άνοιξε ξανά, υπό νέα διεύθυνση (Τσανέ Ελένη).

Το επισκεφθήκαμε απόγευμα-βράδυ Σαββάτου, Σεπτέμβρη '24, χωρίς να είναι απαραίτητη κάποια κράτηση

Seasonal menu, απ' το οποίο, δυστυχώς, είχανε τελειώσει ορισμένα (ενδιαφέροντα) πιάτα.

Πήραμε:
Σαλάτα "κασσανδρινή" (εκδοχή χωριάτικης με κρίταμα), οκ, λίγο ασύνδετα κάποια ζαρζαβατικά που ενώ δεν τα είδαμε στον κατάλογο, τα βρήκαμε στο πιάτο.
Κολοκυθάκια τηγανιτά καταπληκτικά σε υφή και γεύση.
Σεβίτσε ξιφία καλό, ισορροπημένο.
Μπακαλιάρος φιλέτο, γύρω στα 600g, τρυφερός και ζουμερός, πολύ καλό ψήσιμο.
Χταπόδι ψητό συμπαθητικό, ο πουρές μελιτζάνας μου φάνηκε κάπως too much, ενώ το φινόκιο δεν έβγαζε και πολύ νόημα.

Σέρβις ευγενικό, βοηθητικό. Κάποιες αρρυθμίες μεταξύ καταλόγου και πιάτων, που οκ, μπορεί και να συμβούν.

Σε γενικές γραμμές, μείναμε ευχαριστημένοι με τις γεύσεις και, βάσει των υπόλοιπων σχολίων και των εδώ επισκέψεων, το μαγαζί ενδείκνυται για σοβαρή ψαροφαγία.

Με μία φιάλη λευκό Κτήμα Βογιατζή, το κόστος στα ~140€.

(*) Φάουλ υπήρξε με το ψωμί του καταλόγου, που, ενώ η ενημέρωση πως δεν είναι το "δικό τους" όπως αναφερόταν ψωμί, ήρθε εκ των υστέρων - δηλαδή αφότου είχε ήδη σερβιριστεί και μετά από δική μας σχετική ερώτηση, μας διαβεβαίωναν πως είναι κάτι άλλο από το random πολύσπορο ψωμί του τοστ γνωστής αλυσίδας που είχαμε μπροστά μας. Που, γενικά, καλύτερα να μην έβγαινε ποτέ ψωμί, αν ήταν να βγει αυτό (συνοδεία εφτά ελιών Ολύνθου, οι οποίες ήταν καλές, στα 2€/άτομο). Αστοχία της κουζίνας, του σέρβις ή κάτι ενδιάμεσο; Δείγμα ενός "σας περνάμε για ηλίθιους" αλαζονικού ύφους; Κάτι άλλο; Προσωπικά, ελπίζω το πρώτο. Όπως και να έχει, κρίμα γιατί υποσκιάστηκε -λόγω διαχείρισης και όχι καθεαυτού του ψωμιού - το σύνολο.)

Επίσκεψη για φαγητό μετά από σχεδόν 2 χρόνια, Σεπτέμβρης '24.

Πήραμε:
Πράσινη σαλάτα με φρούτα και μπλε τυρί, οκ, δροσερό starter
Τηγανιτό κοτόπουλο, το οποίο ήταν τραγανό έξω και ζουμερό μέσα, με τα παρελκόμενά του (sauce και πίκλα αγγούρι) εξαιρετικό
Cacio e pepe (+guanciale) πάρα πολύ καλή
Παπαρδέλες ραγού μοσχαράκι, νόστιμο και μελωμένο
Σπαλομπριζόλα άνευ κοκκάλου, πολύ καλή με σωστό το ζητηθέν της ψήσιμο. Η προαιρετική συνοδευτική σάλτσα, κατ' εμέ, αχρείαστη (γευστικά ήταν πολύ έντονο το δενδρολίβανο).
Ντοματόρυζο στον ξυλόφουρνο, ίσως ο πιο αδύμαμος παίκτης της ενδεκάδας. Η ντομάτα περιέργως δεν πρωταγωνιστούσε όσο της έπρεπε, ενώ δημιουργικά το σεβίτσε γαρίδας κάπως δεν έβρισκε τον ρόλο του.

Η chilly mango margherita άρεσε. Στα συν κι η ερώτηση για το νερό: βρύσης ή εμφιαλωμένο.

Συνολικά: Επιβεβαίωση πως οι γεύσεις του osten είναι απ' αυτές που ταιριάζουν πολύ στα γούστα μου, το περιβάλλον όσο πρέπει σοβαρό μίνιμαλ και όχι απλώς κενός χώρος (και νόημα). Απ' τα αγαπημένα της πόλης για φαγητό (καφές to gο αρκετά καλός, επίσης). Το service ευγενικό και σβέλτο, οι τιμές προς υψηλές.

Το επισκεφθήκαμε Σεπτέμβρη '24.
Πρώτη φορά (για μένα) στο μαγαζί, και από,τι κατάλαβα δουλεύει (μόνο;) ψάρι/θαλασσινά.
Καλαμάρι τηγάνι, αν και κατεψυγμένο, τρυφερό και νόστιμο (το πήραμε μάλιστα δις), γαρίδες καλές, μελιτζανοσαλάτα τούρμπο. Συνολικά, ό,τι πήραμε ήταν ευχάριστο και άνω του μ.ο.
Ήπιαμε τσίπουρο χύμα, ευκολόπιοτο.
Στο τέλος ήρθε γλυκάκι κερασμένο. Με αρκετούτσικο φαΐ και ποτό, ~20€/άτομο.
Λαϊκά όμορφη κατάσταση, θα μπορούσα να ξαναπάω.

Η caesars αρκετά καλή και σωστό βράσιμο στο μακαρόνι, αλλά οι τιμές τσιμπημένες (8,9€ και 9,2€, αντίστοιχα), που οι ποσότητες δεν τις δικαιολογούσαν.

Κλειστό κι αυτό.

Συνοικιακό μεζεδοπωλείο, με νότες παλιακής και πιο σύγχρονης αισθητικής, χωμένο στα δαιδαλώδη στενάκια της Ανάληψης, που είναι ό,τι πρέπει για να καθίσεις χωρίς παρεμβολές και να απολαύσεις φαΐ/κουβέντα.

Το τρέχει μητέρα-κόρη, με το μαγείρεμα να είναι περισσότερο της πρώτης και ο συντονισμός της δεύτερης, κι από Σεπτέμβρη '24 έχουν έρθει και 2 νέα άτομα προσωπικό (κυρίως σέρβις).

Τον τελευταίο χρόνο την έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές και έχουν δοκιμαστεί διάφορα. Υπογραμμίζω έντονα τη φασολάδα με παστουρμά που είναι φοβερή, την ποικιλία των δικών τους τουρσιών (όπως λάχανο, πιπεριές απλές και γεμιστές, ντομάτα) και τα ντολμαδάκια.

Δουλεύει εξίσου κρέατα και ψαρικά/θαλασσινά, σε τηγάνι και σχάρα.
- Απ' τα κρεατικά: Τα σουτζουκάκια καλά, και οι σεφταλιές συμπαθητικές. Κάποιες φορές έχει παϊδάκια (ατάκτως, θέλει συνεννόηση για να τα πετύχεις), καθώς επίσης και πρόβειο κεμπάπ (το θεσσαλικό). Στην τελευταία επίσκεψη μας έβγαλε αρνί (καλό) και κοκορέτσι, απ' την προηγούμενη μέρα (points added). Καθημερινά διαθέτει πατσά ανάμικτο, που είναι οκ.
- Στα της θαλάσσης: Αξίζει να πετύχεις παραλαβή φρέσκο ψαράκι και να το βάλει στη σχάρα. Έχουμε βρει μουσμούλια και λυθρίνια. Τέλειος μεζές, με τσιπουράκι. Δουλεύει και κάποια κατεψυγμένα, όπως καλαμαράκι ροδέλα και μύδια.

Μαγειρευτά βγάζει ό,τι μπήκε στις κατσαρόλες/ό,τι προλάβεις (1-2 τη φορά).
Οι αλοιφές (τζατζίκι, λευκός ταραμάς, τυροκαυτερή) είναι δικές τους, ενώ έχει και κάποιες του εμπορίου.

Όπως έχει πει και το αλάνι, μετά από κάλεσμα σε συνεννόηση μπορεί να ετοιμάσει πιάτα από Αλβανία. Ορισμένα εξ αυτών έχουν εκφράσει την επιθυμία πως θα ήθελαν να τα βγάλουν -σταδιακά- και στο μαγαζί.

Από ποτά, σχεδόν πάντα δική τους γράπα. Αρωματική και ευκολόπιοτη, με τα επόμενα πρωινά να είναι πάντα καθαρά.

Στις επισκέψεις μας, το έχουμε βρει από γεμάτο με παρέες που βγάζουν όργανα και μερακλώνουν, έως να είμαστε οι μοναδικοί θαμώνες. Όλες τις φορές όλα μια χαρά, το περιβάλλον φιλικά/οικογενειακά ζεστό.
Το προηγούμενο διάστημα (μάλλον έως αρχές καλοκαιριού '24), συνήθως τα Σάββατα, διοργάνωνε ρεμπέτικα/μουσικές βραδιές, που αναρτούσε εκ των προτέρων στα ΜΚΔ. Από φέτος μας είπε ότι σκέφτεται να/θα αλλάξει τη μέρα/τακτικότητα αυτών.
Η αυλίτσα πίσω λειτουργεί και ως καπνιστήριο, διαθέτοντας θερμαντικά μέσα και προσφέροντας μία κάποια ιδιωτικότητα.
Στα των τιμών, κάποιες είναι προς τα πάνω κάποιες προς τα κάτω, με τον μ.ο. να είναι λογικός.

Συνολικά, μας αρέσει για τη συνέπεια στην συνοικιακή του απόδοση, το κλίμα και τις γεύσεις, που φτιάχνουν χαρακτήρα για να επιστρέφεις.

Νεανικό καφέ-μπαρ που σερβίρει και φαγητό.
Βρίσκεται σε ωραίο στενάκι, στις παρυφές της παλιά πόλης.

Έχει burger, σαλάτες και διάφορα σαντουϊτσάκια, καθώς και κάποια λίγα κυρίως πιάτα (στα 10-12€).
Διεκπεραιωτικά οκ ό,τι δοκιμάσαμε, κάλυψε ικανοποιητικά την πείνα, σίγουρα θα το ξαναπροτιμούσα έναντι των KFC και Μακ που μένουν έως πιο αργά ανοιχτά εκεί γύρω και αναγκαστικά καταλήξαμε την πρώτη μέρα, αλλά έως εκεί.

(Μιας και οι πληροφορίες για το Κλουζ είναι μηδαμινές -κι εδώ αλλά και γενικά, να πω ότι λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο έχει ένα συμπαθέστατο taproom, που αξίζει για δοκιμή διαφόρων μπυρών, κυρίως τοπικών.)

Μας το προτείνανε ως ένα απ' τα τρία μαγαζιά στην Deva που αξίζει να φας έξω. Καθίσαμε Σεπτέμβριο '24.

Χώρος συμπαθητικός, με μπαλκόνι ημίκλειστο για τους καπνιστές, και δύο-τρεις τηλεοράσεις να δείχνουν ματς. Μουσική αδιάφορη λίστα πρόσφατων pop επιτυχιών που στην αρχή κλωτσάει, αλλά εύκολα συνηθίζεται.

Στον κατάλογο θα βρεις σχεδόν τα πάντα.
Ενδιαφέρον φάνηκε να έχουν οι κοπές και κάποια εξ Αργεντινής κρέατα.
Safe μονοπάτια με burger και ζυμαρικά, τα οποία ήταν μια χαρά.

Σε γενικές γραμμές, οι γεύσεις ήταν συμπαθητικές, οι μερίδες προς μεγάλες, οι τιμές καλές (για Ελλάδα).

Σίγουρα θα θέλαμε κάτι πιο λαϊκό (σε περιβάλλον και γεύσεις) από αυτό, αλλά δεν έφτασε ο χρόνος για να ψάξουμε/βρούμε κάτι.

(Για την ιστορία, τα άλλα δύο που προτάθηκαν είναι πιτσαρία και steakάδικο.)

Σεπτέμβρης '24, περαστική δοκιμή γύρου. Ήταν λεπτοκομμένος, και σε σημεία ξεροψημμένος. Χωρίς χαρακτήρα, ακριβώς επί του του διεκπεραιωτικού μ.ο. που θα βρεις παντού σχεδόν στην πόλη. Πίτα οκ, πατάτα προκάτ (συμπαθητική γιατί είχε μόλις βγει). Στα 4,70€, με αλοιφή. Θα ξεχαστεί σύντομα. Ίσως δοκίμαζα κάποια στιγμή κάτι απ' τους κιμάδες.

Σε πρόσφατη επίσκεψη (Σεπτέμβρης '24) δοκιμάστηκαν μεταξύ άλλων κάποιοι νέοι κιμάδες:
- Κεμπάπι: Αρκετά καλό και τρυφερό.
- Μοσχαρίσιο μπιφτέκι με τρούφα: Μικρό καλάθι γιατί η τρούφα απλώνεται όπου πάει, εδώ όμως επικρατούσε ισορροπία και απλώς συνόδευε τη νόστιμη γεύση του κιμά
- Kobeba ή kibbeh (https://feelgoodfoodie.net/recipe/kibbeh-balls/), ελληνιστί «κουμπέπα» αναφέρθηκε, υπάρχει και κυπριακή εκδοχή «κούπες»: Πρόκειται για τηγανιτές μπουκίτσες κιμά με έντονη καρύκευση (γαρύφαλλο, κανέλα) και καρύδι, μέσα σε πλιγούρι. Είχε ενδιαφέρον.

Καλή εντύπωση συνολικά, ξανά.

Επίσκεψη, Σεπτέμβρης '24.

Όμορφος χώρος, που από,τι φάνηκε τον προτιμούν αρκετοί για (βραδινή) έξοδο.

Κρεατικά ως επί το πλείστον, αν και θα βρείτε μερικά θαλασσινά, κυρίως λόγω των νηστειών που επικρατούν στην περιοχή. Όσα πήραμε ήταν τίμια (κεφτεδάκι σχάρας, χοιρινό μπριζολάκι, συκώτι), μόνο η πανσέτα δεν έλεγε και πολλά.

Τα ορεκτικά μια χαρά, σε ικανές ποσότητες.

Γλυκάκι στο τέλος κερασμένο. Νερό εμφιαλωμένο χωρίς να ερωτηθούμε.

Τιμές καλές. Με αρκετό για δύο άτομα φαγητό, στα 49€. Απόδειξη και τιμολόγιο κανονικά.
Άρεσε και θα επέστρεφα με χαρά.

Επίσκεψη μετά από καλά λόγια, απώτατα Αυγούστου '24.

Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, χωμένο κάτω από δέντρα. Έχει ωραία δροσιά, αν και, όπως μας είπαν, υπήρξανε και μέρες που θερμοκρασιακά δεν ήταν ανεκτά ούτε εκεί.
Ο εσωτερικός χώρος είναι ζεστός -πρέπει να είδα και ένα τζάκι- θα είναι ωραία εκεί και με κρύο.

Ωράριο λειτουργίας:
Δευτέρα/Τρίτη κλειστά, Τετάρτη-Παρασκευή ανοιχτά από τις 17:00, ΣΚ ανοιχτά και μεσημέρι

(Ενημερωτικά: Λόγω μέρους και μεγέθους, διάφορες δεξιώσεις λαμβάνουν χώρα εκεί, οπότε καλό θα ήταν να προηγηθεί ένα τηλέφωνο.)

Ο κατάλογος μεγάλος (που μαθαίνεις να τον φοβάσαι, γενικά), με 4-5 πιάτα ημέρας. Πήραμε κυρίως απ' τα δεύτερα.
Αυτά που δοκιμάσαμε βγάζανε νοστιμιά και φροντίδα. Οι μερίδες προς το μεγάλες.

Στο τέλος ήρθε παγωτό με χαλβά σιμιγδαλένιο. Το νερό εμφιαλωμένο, άνευ ερωτήσεως. Με δύο μπύρες 38€.

Ιδιοκτήτης και μάγειρας είναι ο κύριος Γιώργος. Φιλικός και συμπαθέστατος, περνούσε απ' τα τραπέζια, πιάνοντας κουβέντες για το φαγητό, τα μικρά και τα μεγάλα. Όπως μας είπε, στις αρχές του καλοκαιριού σκεφτόταν να το δώσει, αλλά κατέληξε στο να το κρατήσει. Πριν φύγουμε, μας έφερε μια σακούλα αχλάδια από ένα κτήμα που έχει πιο δίπλα (από ένα άλλο προέρχονται και τα μυρωδικά/βότανα των φαγητών).

Άρεσε -κυρίως ως σύνολο- και θα επέστρεφα με χαρά.

Έχει προστεθεί και το κεμπαπάκι Φλώρινας, που σε σάντουϊτς είναι στα 3€ (δηλαδή επιπλέον 0,5 ευρώ σε σχέση με τα υπόλοιπα). Καλό και τρυφερό.

@dokimastis: Σχεδόν εξωπραγματικός αριθμός, πλέον. Συγκρινόμενος δε, ως ποσοστό αύξησης, με το αναντίστοιχο ενός κατώτατου μισθού για το ίδιο χρονικό διάστημα, είναι για γέλια και για κλάματα.

Dive in στο Prasso-universe μετά από χρόνια αποχής, αλλά ας όψεται μια ξενιτεμένη λιγούρα.

Για την ιστορική καταγραφή, ο γύρος σε πίτα πλέον κοστίζει (♪ drum roll ♪) 4,9€, άνευ αλοιφής. _Ποιος θα έλεγε ότι κάποια στιγμή θα δίναμε ένα τάληρο για πιτόγυρο;_

Μιας και έχει περάσει μεγάλο διάστημα απ' την προηγούμενη δοκιμή, ας καταθέσω τον οβολό μου:

- Γύρος χοιρινό σε πίτα:
Κρεάτινος μαξιμαλισμός. Ανθυγιεινός και τεράστιος.
Λάδια να τρέχουν, κομμάτια να πέφτουν, ένας χαμός που ακόμη κι έτσι όμως έβρισκε τρόπο να στέκει οργανωμένος. Είναι φοβερό που καμιά βλέπεις πολύ μικρότερα τυλιχτά να αδυνατούν να κρατηθούν ενωμένα και εδώ να μένει λαμπάδα.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε απ' τις πατάτες, χεράτης και παλιοταβερνιάρικης αισθητικής, που απο-πλαστικοποίησαν σημαντικά την για χρόνια εμπεδωμένη προκάτ εικόνα.
Ο γύρος πολύ μέτριος, αλλά σα σύνολο τον πέρασε τον πήχη (που περισσότερο είναι στην ένδειξη "ανιαρό γυράκι", παρά "κακό γυράκι").
Παραμένει δύσκολη πίστα, που ζητά τον καλύτερο εαυτό σου.

- Γύρος κοτόπουλο σε τορτίγια:
Σε blind taste ο γύρος δύσκολα θα περνούσε για κάτι το βρώσιμο. Επικίνδυνα άγευστος.
Όσον αφορά το μέγεθος, το τύλιγμα σε τορτίγια επιφέρει ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες, τόσο που για 5,7€ που έκανε μπορεί να είναι και vfm. Αυτή η μόδα με τα ζυγίσματα ίσως εδώ να είχε ουσιαστικό νόημα για να δούμε τί γίνεται. Απ' τις λίγες φορές που τρως-τρως και δεν τελειώνει. Από ποιότητα, πάντως, 2ο ημι-υπόγειο.

Εν κατακλείδι: Η μεγάλη εικόνα δεν πολυ-άλλαξε, αν και σημειακά υπήρξαν θετικές μετατοπίσεις. Ραντεβού σε καμιά 5ετία.

Σήμερα η παραγγελία έσκασε σε χάρτινο σακουλάκι 15 Grill (βλ. φωτό) :Ρ

Δοκιμή μπουγάτσας με τυρί. Χειμαρρώδης γέμιση, που πρέπει να έχει και κάτι σε γιαούρτι ώστε να εξηγηθεί η ρευστότητα, όξινη αρκετά. Το φύλλο αδιάφορο στην καλύτερη, σε σημεία δεν είχει ψηθεί επαρκώς με αποτέλεσμα να έχει τη γεύση της ωμής ζύμης.

Οι τιμές για μερίδα 200γρ.: Κρέμα & τυρί στα 2,2€, κιμάς* στα 2,5€.
(*Κάτι πήρε το αφτί μου ότι πρέπει να βγαίνει μόνο Σάββατο ή μόνο ΣΚ.)

Τα πιτάκια με το σπανάκι οκ.

Ο κύριος που περιγράφεται και πιο κάτω (μάλλον ο ίδιος) συνεχίζει να υπάρχει. Αγενή δε θα τον χαρακτήριζα, αλλά σίγουρα στραβωμένο, που βέβαια όσο αυτό δεν μεταφράζεται σε κακή συμπεριφορά μπορεί να είναι και οκ.

Όπως τα λέει ο @Piroski τα πράγματα. Πειραιώτις πειραιωτήτων!
Ένα ψυχογράφημα ράθυμης διεκπεραίωσης μέσ' την περιβολή του φευγαλέα απρόσωπου λιμανιού.
Ένα σημείο συνάντησης του στομαχιού με το ανοίκεια οικείο.
Μία διδακτορική διατριβή στο τμήμα λαογραφίας και παράδοσης.

Μπορεί ο γύρος χοιρινό να ήταν κακά κακός, χωρίς καθόλου γεύση και με υφή λες και είχε κακοξεπαγώσει, αλλά μικρή σημασία έχει.
Ενδεχομένως να απολαύσαμε περισσότερο τον γύρο κοτόπουλο που ήταν καλούτσικος και σε μεγάλα κομμάτια, την πίτα που ήταν σωστή και μεγαλύτερη απότι συνήθως, το συμπαθές προκάτ της πατάτας και τα ζαρζαβατικά που τα συνόδευαν πλούσια, αλλά αυτά λίγο θα απασχολήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος.

Ενδιαφέρον είχε η διαφορά στις φουρνιές τυλιχτών που πήραμε, πετυχαίνοντας πάνω στην αλλαγή τη βάρδιας. Η πρώτη, που ήρθε με ισχνή ποσότητα κρέατος (σε σημείο να αναρωτιέσαι αν ξέχασε να βάλει), ενώ η δεύτερη -από άλλον μάστορα- που έσκασε αρκετά γεμάτη. Κι για αυτό πιθανώς να αξίζει να αφιερωθεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο.

Άνοιξε πριν από ένα διβδόμαδο. Γλυκήτατο, σε στενάκι και κοντά σε ένα από τα ελεύθερα parking της πόλης, μαζεύει ντόπιες και περαστικούς -νεολαία κυρίως, αλλά και μη.
Δυστυχώς, όταν καθίσαμε η κουζίνα είχε κλείσει, οπότε πήραμε μόνο αλκοόλ.
Μία απ' τις φορές που περάσαμε, είχε στηθεί όμορφη αυτοσχέδια ρεμπετοκατάσταση.
Σε ερώτηση σχετικά με την προέλευση του ονόματος-γλωσσοδέτη, μας ενημέρωσαν πως είναι δικό τους και προέρχεται από ζεύξη των λέξεων "εσπέρα" και "μέθη".

Καθίσαμε ψιλοαναγκαστικά μιας και ήταν το μόνο στο οποίο βρήκαμε (περασμένη ώρα, μεγάλη παρέα) στην περιοχή, Αύγουστο '24. "Ψιλοαναγκαστικά" γιατί, αν και όμορφο σημείο, η greek taverna αναπαράσταση συμπληρωνόταν από την παρουσία τροβαδούρου οργανοπαίχτη, να τραγουδά σύγχρονες βαμβακαρειάδες για Φραγκοσυριανές και λαμπυρίζοντα ματόκλαδα, διαχέοντας μια (τουριστική) εσάνσ μετριότητας.

Ο κατάλογος -λόγω θέσης- αναμενόμενα μεγάλος, ένα κάπως απωθητικό μιξ ψαροκρεατικών με κάποια εξτραδάκια κυρίως μαγειρευτά. Ρίσκο τα αρνίσια παϊδάκια, που όμως υποδέχθηκα με χαρά. Δυστυχώς, δεν ήταν καλά. Γευστικά το αποτελέσμα ήταν τέτοιο που συνηγορεί στο ότι μάλλον δεν ψήθηκαν στα κάρβουνο. Γενικά, τα της ώρας έδειχναν κάπως κουρασμένα. Απ' την άλλη, στα μαγειρευτά (μουσακάς, σουτζουτζούκακια, γίγαντες) η ομήγυρη έδειξε να ικανοποιείται. Χαμηλοϋψηλές πτήσεις για τα ορεκτικά, πέρα από την σκορδαλιά (με ψωμί!) που ήταν εξαιρετική.

Το σέρβις ευγενικό. Το νερό εμφιαλωμένο, χωρίς ερώτηση. Στο τέλος ήρθε καρπούζι και παγωτό (συσκευασμένο, τύπου cornetto). Τιμές: ≤20€/άτομο

Το επισκεφθήκαμε Αύγουστο '24. Τραπέζι, δυστυχώς, είχε μόνο μέσα -αλλά τουλάχιστον βρήκαμε για εκείνη την ώρα- γεγονός που απομάκρυνε κάπως το curing αεράκι, αλλά οι ανεμιστήρες κάνανε δουλειά, και δεν ήταν κακά.

Καθώς καταλήξαμε παρέα με διψήφιο αριθμό ατόμων, πήραμε διάφορα. Δεν μπορώ να πω πως κάτι έκανε τα πλήθη να αλαλάζουν, ούτε όμως κάτι πως τα δυσαρέστησε. Στα του φαγητού, σε γενικές γραμμές καλά. Το σέρβις φιλικό κι ευγενικό. Τιμές καλές. Κάτι για το τέλος, δεν ήρθε. Συνολικά, πρόσημο θετικό.

Επίσκεψη, Αύγουστο '24 - σε σημείο που η πείνα χτύπησε την πόρτα σε χρόνο/χώρο εκτός υπολογισμού.
Βρήκαμε ταβερνοειδούς προσέγγισης ορεκτικά (βλ. φλογέρες, τυροπιτάκια) και καφενειακής απόδοσης κυρίως πιάτα (όπως μοσχαράκι, χοιρινό, σουτζουκάκια κ.λπ.). Σε γενικές γραμμές, οι γεύσεις οκ. Δε θα ενθουσιάσει, αλλά είναι -και βάσει τιμών- αξιοπρεπές. Στο τέλος, μας κέρασαν μια γύρα μπύρες, κίνηση αν μη τι άλλο εκτιμητέα.

Take away, Αύγουστο '24.
Δοκιμή γύρου χοιρινού και κοτόπουλου. Αρκετά λαδεροί, σε περίπτωση που δεν είστε fan, γεγονός που έβγαζε μια πρόστυχη, old school νοστιμιά τυλιχτού. Η πατάτα προκάτ, αλλά όχι κακή. Στα 3,7€, με αλοιφή. Αρκετά καλό.

Στάση για φαγητό, Αύγουστο '24.

Επιβεβαίωση των όσων αναφέρει ο φίλος @Δημήτρης Σ. Πολυ ευχάριστα τυλιχτά, σε νόστιμους συνδυασμούς (βλ. Εικόνες). Τα δύο απαραίτητα, αν πεινάτε αρκετά. Στα 3,6€ το κάθε ένα.
Προσοχή: Στο "απ'όλα" δεν συμπεριλαμβάνονται οι πατάτες.

Το επισκεφθήκαμε Αύγουστο '24. Καθίσαμε βράδυ, επί του πεζοδρομίου, καθώς τα υπόλοιπα στην εσωτερική αυλή ή στην μπροστά όψη ήταν γεμάτα ή σε κράτηση.

Από όσα δοκιμάσαμε, τα ορεκτικά ήταν που άφησαν ευχάριστες εντυπώσεις, και πιο συγκεκριμένα η μαϊντανοσαλάτα, η καπαροσαλάτα, οι ντοματοκεφτέδες (τα δύο πρώτα τα δοκίμαζα για πρώτη φορά). Τα υπόλοιπα ήτανε από μια χαρά έως οκ.

Τα κυρίως απ' την άλλη ήταν κάπως αδιάφορα, ίσως εξαιτίας των -κατ'εμέ- περίεργων συνδυασμών τους (π.χ. κάπου αχνοφαίνεται μια 'ασύνδετη' κανέλα). Θα άξιζε να είχε δοθεί εδώ μεγαλύτερη προσοχή.

Τα παιδιά στο σέρβις πολύ ευγενικά και σε μόνιμο τροχάδι, κατανοητός ο οποίος ασυγχρονισμός.

Γλυκό δεν ήρθε, πιθανώς όμως όχι λόγω απουσίας του, αλλά λόγω κακής συνεννόησης με το προσωπικό κατά τον τελετουργικό συγχρονισμό της πληρωμής.

Για γεύμα αρκετών ατόμων και με ποτό, το κόστος ανήλθε στα ~23€/άτομο.

Παραγγελία μέσω πλατφόρμας, Αύγουστο '24.

Δοκιμάστηκε τυλιχτό με κεμπάπ "λέιλεμ λέι". Ο κιμάς, σε υφή/γεύση, ήταν πιο κοντά στο σουτζουκάκι παρά στο -ζητούμενο ανάμικτο, πρόστυχο- κεμπάπ. Επίσης, το "απ'όλα" (γιαούρτι, σάλτσα ντομάτας, πατάτες μαρούλι) έτεινε περισσότερο προς ελληνική εκδοχή, παρά ανατολίτικη (κυρίως όσον αφορά τα μυρωδικά). Η πίτα που αναφέρεται, αραβική (θένκφουλι).

Δεν ήταν κακό, ωστόσο δεν μπόρεσε να συστηθεί ως το διαφορετικό που θέλει να είναι. Ίσως σε επόμενη δοκιμή, που όμως, πιστεύω, θα αργήσει να έρθει.

Δυστυχώς την ώρα που περάσαμε όλα είχαν τελειώσει (τα σαντουϊτσάκια, κυρίως, που όπως μας είπαν έως τη 1μμ έχουν εξαφανιστεί), παρά μόνο κάτι τελευταία ψωμιά και γλυκά.

Κάθε μέρα της εβδομάδας βγάζουν 6-7 διαφορετικούς τύπους ψωμιού.
Δοκιμάσαμε το ολικής με προζύμι που ήταν πολύ καλό. Απ' τα γλυκά άρεσε το γερμανικό cheesecake, ελαφρύ και φλάφι, που αν σας αρέσουν τα κάπως άγλυκα, είναι ταμάμ.

Σύντομα θα ανοίξουν υποκατάστημα στον πεζόδρομο, όπου θα κάνουν και καφέδες.

Παραγγελία μέσω πλατφόρμας, Αύγουστο '24. Ο ιδιοκτήτης-γνωστός από λαοφιλείς λογαριασμούς στα social media, ομολογώ έχει προκαλέσει αρκετούς μεταμεσονύκτους γουρργουρισμούς κατά την κοινή πρακτική του βραδινού scrolling.

Δοκιμάσαμε double cheese και buttermilk chicken.
Το smashed burger (απαραίτητο κι εδώ τουλάχιστον το διπλό) οκ, δεν ήταν όμως κάτι το ιδιαίτερο, ενώ το τηγανιτό κοτόπουλο, αν και καλό ως κότα (ινώδες, χοντρό κομάτι, ζουμερό απ' το τηγάνισμα), δεν ξεχώριζε στην κατηγορία buttermilk. Το ψωμάκι brioche περισσότερο έπαιρνε, παρά έδινε στο αποτέλεσμα (π.χ. ένα potato bun θα ταίριαζε, πιστεύω, καλύτερα). Αμφότερα ήταν χορταστικά.

Από συνοδευτικά, οι κανονικές πατάτες ήταν κακό προκάτ, οι γλυκοπατάτες στην καλύτερη αδιάφορες. Εδώ θα ήθελε λίγο περισσότερη προχοχή, ειδικά τη στιγμή που φαίνεται να υπάρχει διάθεση για κάτι περισσότερο από συμβατικό μπεργκεράδικο.

Μετακινείσαι με τον χάρτη στην περιοχή που θες και στη συνέχεια: "Φίλτρα" -> "Έχει σχόλια ή εικόνες".

Αν δεν κάνω λάθος, οι δύο (;) κυρίες που το έχουν είναι Σαλονικιές.

Πριν χρόνια που είχαμε βρεθεί στο νησί, εκεί είχαμε κάνει τις πιο ωραίες βραδιές. Απόμερα απ' τον χαμό της Χώρας αλλά και του νησιού (τότε!... ή και τώρα;), μια ησυχία που γινόταν μέθεξη.

Ετεροχρονισμένα (σε μέγιστο βαθμό), αλλά είναι απ' τα μαγαζιά που θα επέστρεφα για εκείνο το διαχρονικό συναίσθημα νιότης των περασμένων.

Στη θέση του άνοιξε εστιαστόριο με την ονομασία "Ηλιάνα".

Βρισκόμενοι στην περιοχή και για κάτι στο χέρι, σταθήκαμε να πάρουμε δύο σαντουϊτσάκια.
Οι τέσσερις συνδυασμοί (βλ. φωτό καταλόγου_31.07.24) μίνιμαλ, αλλά με ποτένσιαλ.
Δοκιμάσαμε τον μαύρο χοίρο και την γαρίδα.
Το πρώτο ήταν πολύ κάτω στο αλάτι (χοίρος+μελιτζάνα), γεγονός που, τελικά, στερούσε από γεύση. Σε σημείο που, προσωπικά, μου φάνηκε αδιάφορο.
Η γαρίδα απ' την άλλη πιο συμπαθητική. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να πω πως μας ξετρέλανε.
Το ψωμί naan ήταν οκ.
Μεταξύ 6-8€ όλα τους, που για κάτι διαφορετικό και με τα συγκεκριμένα υλικά, δεν είναι τρελή τιμή, αλλά το αποτέλεσμα μπορούσε πολύ καλύτερα.
Τα παιδιά που μας εξυπηρέτησαν, για ακόμη μια φορά, ευγενέστατα.

Το επισκεφθήκαμε μετά από καιρό που ήταν στο πρόγραμμα, Ιούλη '24. Απογευματινή ώρα χωρίς κράτηση, αν και μας επικοινωνήθηκε ότι θα είχαμε το τραπέζι έως τις 9μμ λόγω άλλης κράτησης (υπέρ-αρκετή ώρα, ~2,5h).

Πήραμε:
Ταραμάς λευκός καλός
Σαλάτα κολοκύθι αγγούρι μυζήθρα ντοματίνι δροσερή, αν και ελαφρώς άνευρη και με το ντοματίνι αχρείααστο
Ντοματοκεφτέδες και κολοκυθοκεφτέδες: Όχι καλοί οι πρώτοι, συμπαθητικοί οι δεύτεροι
Σεβίτσε φαγκρί με τσιπς πατάτας και μάνγκο καλό_minus, γιατί του έλειπε η σπιρτάδα
Λιγκουίνι με γαρίδες: Εξαιρετικό βράσιμο στα ζυμαρικά, γευστικό το σαλτσοειδές της υπόθεσης, οι γαρίδες μπορούσαν πολύ καλύτερα (ακόμα και να μην υπάρχουν)
Κουτσομούρες τηγάνι (250γρ. ή 5 τμχ.) τρυφερές, αρκετά καλές

Στο τέλος ήρθε καρπούζι και τσιζκέικ με λάιμ και δυόσμο.
Το προσωπικό όπως έχει ειπωθεί πολυπληθές, συντονισμένο, ευγενικό, βοηθητικό.
Το νερό ήρθε εμφιαλωμένο, χωρίς ερώτηση.

Το κόστος, με ένα ποτήρι Βιβλία Χώρα και 2 Νήσους lager, 93€. Συνολικά, φάγαμε καλά, χωρίς να ενθουσιαστούμε. Λόγω ποικιλίας και των γεύσεων που άρεσαν, θα μπορούσα να επιστρέψω.

Στάση για δοκιμή, Ιούλη '24. Δουλεύει την λεγόμενη θρακιώτικη (στριφτή) μπουγάτσα. Το φύλλο ήταν κάπως αδιάφορο, η γέμιση δεν είχε να πει και πολλά (τυρί, κιμάς). Οι ζύμες και οι σφολιάτες που είχαν έδειχναν τυποποιημένες. Έχουν κάποια δικά τους σαντουϊτσάκια, τα οποία φάνηκαν δελεαστικά και ίσως για αυτά έκανα ξανά μία στάση. Ο φραπές καλός.

Τιμή μερίδας μπουγάτσας (150γρ.), κοινή για όλες: 2,40€

Τίμιο μαγαζάκι για κάτι γρήγορο για πρωινό. Οι μπουγάτσες ήταν οκ, δε θα συγκινήσουν, αλλά δεν απογοητεύουν κιόλας. Ο κιμάς είχε ενδιαφέρον. Τις σερβίρει και σε μισές μερίδες. Φραπές (=απαραίτητο το brand "νεσκαφέ") καλός, με νεράκι.

Το συγκεκριμένο, αν και βρίσκεται πάνω στην πλατεία δεν το είχε πάρει το μάτι μας. Λίγο οι ομπρέλες, λίγο το στενάκι, λίγο ο πλάτανος που στέκει αγέρωχος, κρύβεται, δημιουργώντας ένα παλιοταβερνιάρικο αισθητικής περιβάλλον. Στον κατάλογο έχει διάφορα που κάνουν κλικ, όπως π.χ. οι τηγανιτές πατάτες με κιμά και αυγό ή ο καβουρμάς με αυγά. Δοκιμάσαμε τεμάχια, απ' τα οποία ξεχώρισαν τα κεφτεδάκια (σουτζουκάκια επί της ουσίας) και το λουκάνικο πεπερόνε. Θα ξανακαθόμουν, βρισκόμενος στην πόλη.

Καντίνα στην παλιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης - Καβάλας, στο ύψος της Κηπιάς. Βγαίνετε εκεί και από Εγνατία οδό στην έξοδο προς Ελευθερούπολη/Εξοχή. Εξωτερικά δε φέρνει σε τυπική καντίνα, κάνοντας έτσι ελαφρώς δύσκολο τον εξ όψεως εντοπισμό (με maps πάτε άφοβα).

Την καντίνα την τρέχει η Λάλι (Lali), με καταγωγή από την Γεωργία. Άνοιξε το '11 και είναι ανοιχτά κάθε μέρα. Το καλοκαίρι κάθεσαι στην κατάφυτη αυλή -δροσερή και σκιερή-, ενώ τον χειμώνα στην παρακείμενη "παράγκα". Αποτελεί πόλο έλξης για έναν καφέ, μια μπύρα, ένα χαρτί για τον κόσμο των κοντινών χωριών, γεγονός που της προσδίδει άλλον χαρακτήρα.

Την επισκεφθήκαμε περαστικοί, ψάχνοντας κάτι για φαγητό εκεί γύρω, μια χαλαρή Παρασκευή απόγευμα, τον Ιούλιο του '24. Πήραμε σάντουϊτς αλλά και πιάτο με τεμάχια, το οποίο ήρθε με ψωμί, πατάτες τηγανιτές και αγγουροντομάτα. Έτυχε να έχει και δύο πιπεριές τις οποίες μας έψησε. Νόστιμα πράγματα, τα οποία η Λάλι ετοιμάζει με φροντίδα θα έλεγα σπιτική. Κι επειδή τα ψήνει/τηγανίζει όλα εκείνη τη στιγμή, πάρτε τον χρόνο να χαλαρώσετε, πίνοντας μια γκαζόζα.

Μας άρεσε πολύ, αξίζει μια επίσκεψη για τους ράθυμους ρυθμούς.

Τυπικό οκ σουβλάκι, μπιφτέκι αδιάφορο. Πίτα προς καλή. Τυλιχτό μικρών διαστάσεων, στα 3,8-4,0€ με αλοιφή.
Το σέρβις λίγο στα χαμένα, αλλά η αγάπη πάντα βρίσκει τον δρόμο.

Βρεθήκαμε εκεί Ιούλιο '24.
Μπουγάτσα τυρί αρκετά καλή.
Κιμάς, με κρεμμυδάκι διακριτό, καλά καρυκευμένος, νόστιμος.
Κρέμα συμβατική.
Το φύλλο οκ, λίγο βουτυρωμένο, ωστόσο όχι κακό.
Στριφτή -έμοιαζε με μπουγάτσα- με σπανάκι, μια χαρά.
Όαση στον κατακλυσμένο από αλυσίδες συμβατικών πρωινάδικων Πειραιά, αν έχεις (αλλά και όχι μόνο...) το πλοιαράκι των δύσκολων ωρών.

Πρώτη επίσκεψη υπό συνθήκες μεγάλης πείνας, τον θερμομήνα Ιούλιο '24.
Δοκιμή shawarma μοσχάρι και κοτόπουλο. Ευχάριστα αμφότερα, όπως έχει ειπωθεί, άνευ συγκινήσεων και οικονομικώς τσιμπημένα.
Μία διάσταση που αξίζει να φωτιστεί είναι ότι ήταν αρκετά ελαφριά, μιας και τα δύο σάντουϊτς κάλυψαν την (μεγάλη) πείνα, χωρίς όμως να δημιουργήσουν κατάσταση αλληλένδετης στομαχικής-θερμοκρασιακής (δεδομένων των συνθηκών...) δυσφορίας.
Θα μπορούσα κάποια στιγμή να ξαναπάρω (ειδικά το μοσχάρι, αλλά και νέα δοκιμή φαλάφελ ή κεμπάπ), αλλά δεν είναι κάτι που θα επιδιώξω σύντομα.

Επίσκεψη Ιούλιο '24.

Μοντέρνος, μεγάλος, ανοιχτός χώρος, στον οποίο κυριαρχεί το ξύλο. Βρισκόμενο στην βιομηχανικά τουριστική περιοχή των Αμμολόφων, βγάζει μια αίσθηση ότι έφτασε πολύ κοντά σε μια κιτς αισθητική αποτύπωση απ' την οποία όμως ξέφυγε, και συνολικά καταλήγει να έχει θετικό πρόσημο.

Όσον αφορά το φαγητό, πήραμε safe μονοπάτια:
Από τα main: Μικρά ψάρια και θαλασσινά. Γαύρος καλός, σαρδέλα ψητή μια χαρά, μύδια αχνιστά σε πολύ νόστιμο ζουμί, ριζότο με γαρίδες αδιάφορο.
Από ορεκτικά: Κολοκυθάκια, πατάτες τηγανιτές, αγγουροντομάτα. Χωρίς εκπλήξεις.
Στο τέλος ήρθε κορμός.

Για τα παραπάνω, μαζί με δύο μεγάλα τσίπουρα (νόστιμο), σύνολο 75€.

Συνολικά: Η συγκεκριμένη περιοχή δεν αποτελεί πρώτη επιλογή καλοκαιρινής απόδρασης (λόγω πολυκοσμίας) και ως εκ τούτου δεν το βλέπω να επιστρέφω σύντομα. Ωστόσο, τόσο λόγω τιμών όσο και λόγω ότι απ' τα γύρω τραπέζια, πήρα μάτι να παίζεται μπάλα με σοβαρά ψάρια, θα μπορούσε να υπάρξει νέα επίσκεψη, βρισκόμενοι υπό ιδανικότερες συνθήκες στην περιοχή.

Πρόκειται για το νέο μέρος στο οποίο θα βρούμε την κυρά Γαρυφαλλιά, η οποία μετακόμιισε από τον Κάτω Γυαλό -με αποτέλεσμα να χαθεί και η φύσει δικαιολογούσα ονομασία "Ηλιοβασίλεμα"- στο λιμάνι.

Ο χώρος, μέσα κι έξω, μεγαλύτερος. Πλέον, το μαγαζί το τρέχει η κόρη της (κουζίνα) κι ο γαμπρός της. Η ίδια ασχολείται κυρίως με τα μαγειρευτά. Κάθε μέρα έχει και από δύο, συμπληρωματικά του καταλόγου που κατ' ουσία έχει μείνει ίδιος με το προηγούμενο μαγαζί.

Δοκιμάσαμε διάφορα σε πολλαπλές επισκέψεις, Ιούλιο '24. Οι εντυπώσεις στις λεζάντες των φωτογραφιών.

Να πω την αλήθεια, φοβήθηκα την "αλλαγή", αλλά έπεσα έξω. Η γεύση ήταν εκεί, οι τιμές καλές (~20-25€/άτομο, με ποτό), το όλο κλίμα μεταφέρθηκε εξελισσόμενο, χωρίς να αλλοιωθεί.

Μια χαρά.

Το μαγαζί ήταν ανοιχτό και το περασμένο καλοκαίρι που βρεθήκαμε στο νησί, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλώς για καφέ με κάποια γλυκά, κυρίως σιροπιαστά, και παγωτά. Ίσως και να ήταν τέτοιο. Αυτή τη φορά (Ιούλιος '24) η σφαίρα της εμπειρίας μας συναντήθηκε με πίτες και πρωινά.

Ανοίγει στις 9π.μ. και μένει ανοιχτό έως το μεσημέρι. Ξανανοίγει το απόγευμα κατά τις 5-6μ.μ. και το τραβάει ως το βραδάκι για ποτό.

Δοκιμάσαμε τις πίτες που έχει. Τυρόπιτα, σπανακοτυρόπιτα και κοτόπιτα. Μια χαρά και οι τρεις, με ωραίο, σπιτικό φύλλο, χορταστικές. Θα τις βρείτε μετά τις 10π.μ.
Είναι κατεψυγμένες και ψήνονται εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι τυποποιημένες, αλλά δεν πρέπει να φτιάχνονται εκεί. Η εικόνα που δόθηκε είναι ότι μάλλον έρχονται από παρασκευαστήριο της Χίου.

Η τιμή τους είναι στα 4€, αρκετά υψηλή. Βέβαια, αποτελεί την μόνη επιλογή -μαζί με τον φούρνο- για κάτι γρήγορο το πρωί, πέρα από κάτι συσκευασμένα σάντουϊτς που θα βρείτε στα 2-3 καφέ του κεντρικού δρόμου του νησιού.

Καφές (φρέντο εσπρέσσο) καλός. Δεν θα καθόμουν για πρωινό, αλλά τις πίτες σίγουρα θα τις ξαναέπαιρνα.

Δεύτερη επίσκεψη λίγες ημέρες μετά.

Η ποικιλία τώρα - 9παρά γαρ...- ήταν μεγαλύτερη. Δυο-τριών ειδών σφολιάτες τυποποιημένες, και ορισμένες ψαριανές παρασκευές, στις οποίες στραφήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η μία ήταν το "μπουρέκι", που γίνεται στον φούρνο και είναι σαν πελώρια στριφτή πίτα με τυρί (ντόπιο, ένα είδος κεφαλοτυριου) απ' την οποία σου κόβει κομμάτι, και η άλλη η "γριά", που γίνεται στο τηγάνι και είναι σαν ατομική στριφτή τυρόπιτα (βλ. Εικόνες).

Δυστυχώς, αμφότερες άφησαν κακές εντυπώσεις. Η μεν πρώτη, αν και ψημένη στον φούρνο, ήταν υπερβολικά λαδερή, ενώ η δεύτερη πρέπει σίγουρα να ήταν 1-2 ημερών. Το πιο περιεργο, όμως, και στις δύο περιπτώσεις ήταν η παντελής απουσία τυριού, τουλάχιστον σε αντιληπτά επίπεδα γεύσης και όρασης. Δύσκολα και σπάνια αφήνω φαγητό, αυτή ήταν μια απ' αυτές τις φορές. Κόστισε 4€ η κάθε μία.

Τα τριφτοκούλουρα που δοκιμάστηκαν επίσης, ήταν οκ.

Κάποιες φορές, όπως μάθαμε, βγάζει και αμυγδαλωτά για γάμους, που, αν είστε τυχερές και τα βρείτε, οι πληροφορίες λένε πως αξίζουν.

Και επιστροφή, Ιούλη '24.
Αξίζει να σημειωθεί πως, ενώ τα μαγαζιά και τα μεζεδοπωλεία του παραλιακού μετώπου γεμίζουν από τις εγχώριες, και μη, αφίξεις του τουρισμού, εδώ τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα (χαλαροτεροι ρυθμοί, λιγότερη κίνηση, πιο άνετο -πέρα, φυσικά, από όμορφο- περιβάλλον).
Ξεχώρισαν τα σουτζουκάκια από ρεβύθια, με σάλτσα από ντοματινια και αφρό πατάτας, καθώς και η πίτα με κάποιο τοπικό τυρί που δε συγκράτησα (πολύ καλή η ζύμη).

Ο Αλέκος άνοιξε το 2008 και φέτος συμπληρώνει 16 χρόνια λειτουργίας. Αναφορικά με την ποσότητα, στο σάντουϊτς μπαίνουν 4 τεμάχια σουτζουκάκια, με το κόστος του να είναι 2€. Στην μερίδα, όπως έχει αναφερθεί, έρχονται 20 τεμάχια, και κοστίζει 9€. Πρώτη φορά τόσο πρωινή δοκιμή (10παρά), μα ήταν ταιριαστός και -πάλι- υπέροχος.

Το μαγαζί έκλεισε αρχές του '24 και έχει μεταφερθεί από τον Κάτω Γυαλό στο λιμάνι των Ψαρών, μετονομαζόμενο σε "Ρεσάλτο", που αυτοχαρακτηρίζεται εστιατόριο-σνακ-μπαρ, υπό την ίδια ιδιοκτησία.

Τέλος εποχής για το γλυκό, παλιακής αισθητικής ταβερνάκι της κυρά Γαρυφαλλιάς, που αγαπήσαμε.

Τον μοναδικό φούρνο του νησιού, τον τρέχει η κυρά Μαρουσσώ απ' το 1983. Το άνοιξε ο πατέρας της το μακρινό 1953. Βρίσκεται στην καρδιά του χωριού, οπότε να περιμένετε να χαθείτε πηγαίνοντας.
Η κυρά Μαρουσσώ δουλεύει τον φούρνο μοναχή της, τώρα λόγω καλοκαιριού έχει και ένα παιδί να την βοηθάει. Στο εσωτερικό παταράκι ζυμώνει και πλάθει, κάτω ψήνει και εξυπηρετεί. Είναι φιλική και θα πιάσει σίγουρα την κουβέντα.
Βγάζει κυρίως ψωμί (εκτός Κυριακής), καθώς μόνο από εκεί προμηθεύετε κόσμος απ' το νησί. Θα βρείτε, επίσης, τριφτοκούλουρα (σαν μασίφ τσουρεκάκια), παξιμάδια, πίτες, μπουγάτσα κρέμα.
Πήρα τυρόπιτα, που συστήκε ως "ψαριανή". Σε δύο εκδοχές: Μία πιο flat και ξεροψημμένη, μία πιο fluffy. Και οι δύο περισσότερο θύμιζαν τυρόψωμο, παρά πίτα (βλ. εικόνες). Γευστικά ήταν οκ, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο, καλύτερα μου άρεσε η δεύτερη που ήταν πιο "υγρή", και οι δύο είχαν αρκετό λάδι.
Οι τιμές τσιμπημένες. Για τα δύο είδη, 8€. Γενικά, η ακριτικότητα του μέρους και οι συχνές δυσκολίες στην πρόσβαση, σου βάζουν έναν παράγοντα κατανόησης του κόστους, ως ένα βαθμό.

Επιτέλους το βρήκα ανοιχτό (Ιούνιος '24).
Στη φιλοσοφία του Αλέκου και της Θεοπίστης. Old-school, μικρός χώρος, κυριολεκτικά μισό σταντ για να το φας στα όρθια. Παλιότερα δούλευε και άλλα κρέατα, πλέον μόνο σουβλάκι -για το οποίο είναι και γνωστός.
Το σάντουϊτς σε αφράτο ψωμάκι (όχι όμως αφρός). Το σουβλάκι κάπως κάτω στο αλάτι, αλλά καλό. Απόλα με κρεμμύδι, ντομάτα, τζατζίκι, μουστάρδα, κέτσαπ, πατατάκι. Μια ομορφιά. Θα το βρείτε ανοιχτό μαξ έως τις 3μμ.

Έχει κλείσει (μάλλον τέλη '23) και στη θέση του άνοιξε καφέ, υπό την ίδια ιδιοκτησία.

@vegan g:
Από εχθές προσπαθούσα να θυμηθώ πώς λέγαν το καφενεδάκι με την όμορφη θέα και ευτυχώς το ανέφερε η Γιαντράνκα. Βέβαια, την απολαμβάνεις στο βάθος, γιατί μπρος σου έχει κάτι σπίτια. Είναι όμορφα, στα εξωτερικά τραπεζάκια, κάτω απ' το δέντρο. Στα του μεζέ μας είχε κάνει μία ποικιλία στο πόδι, γιατί από,τι κατάλαβα δε δούλευει και πολύ το φαγητό, μαζί με μια σαλάτα. Είχαμε πάει τέλη Σεπτέμβρη και ήταν βιώσιμα, χωρίς κοσμοσυρροή.

Νέα επίσκεψη, Ιούνιο '24.
Το μενού ήταν μεσ' την καλοκαιρινή διάθεση (και αρκετά διαφορετικό απ' την προηγούμενη επίσκεψη), σε διάφορους πειραγμέμους συνδυασμούς.
Χερίσια μακαρόνια με κατσικάκι πολύ καλά, ντοματοκεφτέδες μια χαρά, περίεργα ενδιαφέρον το τζατζίκι με φυστικοβούτυρο της περιοχής.
Το καλωσόρισμα με ελαιόλαδο και ψωμί παραμένει, ενώ στο τέλος ήρθε λικέρ μαστίχα, που αν και μόνος, η ποσότητα ήταν αυτή που αναλογούσε στα 2-3 άτομα.
Πολύ καλό το επίπεδο, ξανά. Οι ποσότητες χορταστικές και οι τιμές σε λογικότατα επίπεδα.
Σε κάνει να θες να επιστρέφεις.

Τηλεφωνήσα πριν πάρω, για να δω ότι είναι ανοιχτά (Ιούνιος '24).
Η κυρία, ευγενέστατη, αφού διευκρίνισε πως δεν έχουν δικό τους delivery και ότι αυτό πραγματοποιείται μέσω των δύο μεγαλύτερων αλυσίδων διανομής, ξεκίνησε, χωρίς αφορμή ερώτησης, να λέει ότι όλα τους τα είδη είναι χειροποίητα -εικάζω ίσως καταλαβαίνοντας μία μικρή απογοήτευση στον τόνο της φωνής, εξαιτίας της αποφυγής χρήσης των εν λόγω εφαρμογών. Μου φάνηκε αρκετά γλυκό.
(Για την ιστορία, η κόκκινη αλυσίδα, έχει καπέλο +1,5€, αρκετά τσουχτερό.)
Απ' τα είδη δοκιμάστηκαν: Γύρος, μπιφτέκι και πανσέτα.
-Ο γύρος δεν μου έβγαλε το χειροποίητο στοιχείο τόσο (αν και δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί και να είναι). Αρκετά λαδερός, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αλλά θα συμφωνήσω πως αν μιλάμε για τέτοια επίπεδα "βρωμιάς", θες το κάτι παραπάνω γευστικά.
-Το μπιφτέκι πολύ καλό. Αρκετά πιο λεπτό απ' τους συνηθισμένους ψωμώδεις κιμάδες, χωρίς πολλά μπαχαρικά.
-Η πανσέτα μπήκε σε ψωμάκι-αφρό, με αποτέλεσμα να χάνεται στο σύνολο. Αφού πατήθηκε στην τοστιέρα σε δεύτερη φάση, ήταν αρκετά καλύτερα τα πράγματα. Γευστικά δεν ήταν αδιάφορη, δεν ξεχώριζε κιόλας.
Η πίτα καλή.
Overall, θα επέστρεφα σίγουρα για το μπιφτέκι, καθώς και για να βρεθώ στο μαγαζί για επιτόπια δοκιμή. Ο κύριος λόγος, όμως, επιστροφής είναι το combo προσέγγισης και μεταχείρισης, αισθητικής πάντα φύσεως, του συμπαθέστατου τυλιχτού.

Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω, επιτέλους, σε ένα πολυπρωινό, τυχαίο πέρασμα ξημερώματος Κυριακής. Ίσως λόγω μέρας, ίσως λόγω ώρας, ίσως και λόγω τριημέρου αγ. πνεύματος, ήμουν ο μοναδικός πελάτης και όλα εξελίχθηκαν ιδανικά.

Δε θα πρωτοτυπίσω, λέγοντας ότι η μπουγάτσα κιμάς είναι απ' τις καλύτερες που έχω φάει. Πλούσια και ισορροπημένη.

Το τυρί άρεσε, επίσης, πάρα πολύ. Ο κρεμώδης χαρακτήρας της γέμισης, προσωπικά, είναι του γούστου μου. Και εδώ, πλούσια, χωρίς οξύτητες.

Το δέσιμο όλων γίνεται με το φύλλο, που είναι καταπληκτικό. Χωρίς πικρίλες, σωστά βουτυρωμένο, ιδανικού πάχους. Η μερίδα ικανοποιητικότατη (στα 2,2€ τυρί και 2,5€ ο κιμάς).

Μακάρι να είχα περισσότερες ευκαιρίες να παίρνω πιο συχνά.

Επίσκεψη έναν Ιουνίο, του φλογερού '24. Για καλή τύχη, μέσα το air-condition είχε μετατρέψει αυτή τη μικρή γωνιά της Σταυρούπολης σε ανάσα δροσιάς.
Ο γύρος πολύ καλός, το μπιφτεκάκι εξαίρετο (δεν παρατηρήθηκε κάποια αστοχία στα αλάτια). Πατάτες σπιτικές καταπληκτικές, η πίτα όπως πρέπει, οι αλοιφές οκ (στα +0,3€). Το σάντουιτς στα 3,40€.
Συνολικά, ναι, ανάσα δροσιάς, πολυεπίπεδη.

Ταβερνάκι, που είναι και λίγο καφενείο κατά της απογευματινές ώρες, στο Καστράκι. Είναι ελαφρώς εκτός main route, οπότε θα βρείτε κάποια ησυχία.
Το επισκεφθήκαμε Ιούνη '24, βράδυ, στοχευμένα για τα παϊδάκια του. Τα οποία ήταν εξαιρετικά.
Καλή ποσότητα μερίδας στα 10 ή 11€, ήρθε συνοδεία προκάτ, αδιάφορων πατατών.
Τιμές, γενικά [και ειδικά για το μέρος], καλες. Στο τέλος έφερε παγωτό με κέικ.
Εκτιμήθηκε το γεγονός ότι μας ρώτησαν για το νερό και δεν επιβλήθηκε -κι εδώ- το εμφιαλωμένο.
Θα ξαναπήγαινα με χαρά, σίγουρα για τα παϊδάκια, αλλά και για πληρέστερη δοκιμή.

Αυτή τη φορά στάθηκα τυχερός και η 3η γυριέρα ήταν εκεί να γυρίζει οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα, Ιούνη '24.
Ο πρόβειος γύρος ήταν νόστιμος -και φυσικά μυρωδάτος. Αν κρίνω από την τακτικότητα που θα τον βρεις, το batch που βγαίνει, το texture και τη σύσταση των κομματιών, και σίγουρα τη γεύση, πρέπει να είναι χειροποίητος.
Ο γύρος κοτόπουλο οκ+, εντονότερα καρυκευμένος απότι θα βρεις γενικά στην πόλη, ήταν όμως ισορροπημένος ελαφρώς πρόστυχος.
Η πίτα πολύ καλή, όπως πρέπει λαδερή.
Τα δύο τυλιχτά, στα 8,90€ (!).
Όσον αφορά το γευστικό κομμάτι, μείναμε ευχαριστημένοι, ίσως και λίγο περισσότερο, λόγω των χαμηλών προσδοκιών που υπήρχαν. Το μαγαζί, όπως και πολλά άλλα, ταχυφαγία ή μη, που έχουν ανοίξει (και, ορισμένα, κλείσει) στην Καλαμπάκα την μετά-CoViD εποχή, απευθύνονται κυρίως - αν όχι εξ ολοκλήρου - σε τουρίστες, με τη λαμπυρίζουσα αισθητική τους και τις τιμές τους.
Θα έπαιρνα ξανά ευχαρίστως κάποια στιγμή τον πρόβειο, ο οποίος κάτι έχει να πει και αξίζει μια περιαστική δοκιμή. Ως σύνολο, όμως, θα έλεγα πως δεν απευθύνεται στην τακτικότητα και τη χαρά που περιβάλλει μια επίσκεψη σε γυράδικο.

Κλειστό λόγω ανακαίνισης.

Περαστικός όπως ήμουν, είδα να πραγματοποιούνται εργασίες εντός, που σημαίνει ότι κινείται το πράμα.

Επίσκεψη Ιούνη '24. Παρά τη ζέστη, καθίσαμε έξω και για όσο είχε σκιά, με το ελαφρύ αεράκι ήταν καλά.
Δοκιμάσαμε διάφορα απ' τα οποία τα περισσότερα ήταν αξιοπρεπή.
Απ' τα ορεκτικά, ξεχώρισε ο λευκός ταραμάς (που ήταν στα πιάτα ημέρας). Ο τσιπουρομεζές ήρθε με καροτάκι, καβουροσαλάτα, κολοκυθάκια, κουτσομουράκια και απροσδιόριστο κρακεράκι με χταπόδι. Γευστικά ήταν οκ, και για ένα άτομο η ποικιλία/ποσότητα στέκεται μια χαρά. Στο τέλος ήρθε και γλυκό (σαραγλί).
Συνολικά άφησε ευχάριστη εντύπωση και όντας στη γειτονιά, θα τιμηθεί ξανά.

Στάση για γυράκο, Ιούνη '24. Σε ψωμάκι, που πέρασε απ' τα κάρβουνα, γιατί οι πίτες ήταν μίζερες.
Λόγω θερμοκρασιών, οι πατάτες έμειναν απέξω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει -μάλλον με μεγαλύτερη ποσότητα απότι συνήθως- κάθε σπιθαμή ψωμιού με κρέας, πέρα ως πέρα.
Που, όμως, γευστικά ήταν κάπως άνευρο και αδιάφορο.
Με αλοιφή, κόστισε 3,90€ --και πραγματικά είναι κρίμα που για αυτή την τιμή και ποσότητα δεν υπήρξε μία αξιοπρεπής συνοδεία γεύσης, που θα το ανέβαζε πολλά σκαλοπάτια, καθιστώντας αξιοεπισκέψιμο.

Βρισκόμενος στην περιοχή και έχοντας δει το πιο κάτω σχόλιο, είπα να κάνω στάση για άγνωστη δοκιμή.

Δυστυχώς, το βρήκα κλειστό (πρέπει να έχει κάποιους μήνες έτσι), ενώ ορισμένες ηλεκτρικές συσκευές ήταν ξηλωμένες. Κατά πως φαίνεται, νεκροταφείο.

Καθίσαμε Ιούνη '24. Ανήκει κι αυτό στην οικογένεια Μαργαρίτη.
Έχει μικρή ποικιλία κρεατικών, καθώς δουλεύει μόνο σουτζουκάκι, μοσχαρίσιο λουκάνικο, σουβλάκι κοτόπουλο. Διαθέτει, επίσης, πατάτες, διάφορα ορεκτικά, αλοιφές και σαλάτες.
Τα μεγέθη, βέβαια, διαφοροποιούνται σημαντικά από την (παλιακώς 'απλή' ή new age 'μίνιμαλ') έκδοση του "Παππού" λίγο πιο κάτω. Σάντουϊτς (μόνο σε ψωμάκι, αρκετά καλό) χορταστικότατου μεγέθους, στα 3,60€. Γενικά, συμπαθέστατο μαγαζί, όπου θα πήγαινα ξανά με χαρά ως εναλλακτική των διάφορων τυλιχτάδικων που έχουν δοκιμαστεί και άρεσαν.

Το μαγαζί είναι άνευ ονόματος, όλοι/ες το ξέρουν ως "ο παππούς". Είναι ο μπαρμπα-Γιάννης, απ' τον οποίο πήρε και το όνομα το μαγαζί της πιο πάνω γωνίας (με ιδιοκτήτη τον γιο του). Καθίσαμε εκεί για κάτι στα γρήγορα, Ιούνη '24.
Το περιβάλλον παλιακό, καθώς δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολλά απ' το '68, όταν και άνοιξε.
Δουλεύει μόνο σουτζουκάκι. Σε/με ψωμάκι, μουστάρδα-κέτσαπ, αλατορίγανη, μπούκοβο. Όχι πατάτες, ούτε αλοιφές. Σαλάτα δε ζητήσαμε, αλλά δεν το κόβω να έχει.
Μίνι σαντουϊτσάκι, με πρωταγωνιστή το σουτζουκάκι, που είναι πάρα πολύ καλό, με γεμάτη γεύση. Χρειάζονται αρκετά για να χορτάσει κανείς/καμία, αλλά λόγω μεγέθους ενδείκνυται για περιπτώσεις που το μέγεθος της πείνας είναι απροσδιόριστα μικρότερο. Έρχεται στα 1,30€.

(Κι ενώ φεύγαμε για λίγο παραπάνω, ώστε να δοκιμαστεί και κάτι με μεγαλύτερη ποικιλία, συνειδητοποιούσαμε πως ήταν μεγάλη η χαρά μας που συνεχίζουν να υπάρχουν μαγαζιά όπως αυτό.)

To μαγαζί είναι ανοιχτό, καθίσαμε εκεί Ιούνη '24.
Είναι ίδιας ιδιοκτησίας με τον Μπάρμπα Γιάννη και το *χωρίς όνομα* ψητοπωλείο της γωνία Φρουρίου & Σμύρνης (ιδιοκτήτης ο γιος του Μπάρμπα Γιάννης, ο Παναγιώτης Μαργαρίτης). Αισθητικά πρόκεται για πιο κυριλέ ταβέρνα, κάτι που περνά και σε ορισμένα πιάτα, κυρίως ορεκτικά.
Πήραμε ορισμένα ορεκτικά, καθώς και κάποια κρεατικά.
Στα πρώτα οι πτήσεις ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. Περιέργως αδιάφορα -όχι κακά- τα κολοκυθάκια, που μου έκανε εντύπωση ως γεγονός, παρά το ποτένσιαλ.
Στα δεύτερα κάπως (έως πολύ) καλύτερα και ιδιαίτερα στο σουτζουκάκι, στο οποίο ειδικεύονται (βλ. Εικόνες).
Δεδομένου ότι θα επέστρεφα μόνο για τα κρέατα, θα επέλεγα να πάω σε ένα άλλο εκ των δύο της οικογένειας, που το περιβάλλον είναι πιο λαϊκό.

Βρισκόμενοι στην περιοχή τις προάλλες, καθίσαμε στον Σιδέρη για κάτι στα γρήγορα. Δυστυχώς, σούβλες δεν βρήκαμε. Η πανσέτα σε σάντουϊτς ήταν οκ (αυτή λεπτή και ζουμερή). Το ψωμάκι δεν ψήνεται ούτε περνιέται απ' τα κάρβουνα, αν δε το ζητήσεις. Γεμίζει με διπλό τεμάχιο. Το μπιφτέκι, επίσης, καλό και σωστά καρυκευμένο. Το πήραμε σε μερίδα, που έρχεται με τέσσερα τεμάχια, συνοδεία ντομάτας, κρεμμυδιού και μουσταρδομαγιονέζας, δηλαδή χωρίς πατάτες. Το ψωμάκι ως συνοδευτικό, που το παίρνεις extra, ψήνεται ελαφρώς στα κάρβουνα και έρχεται με λαδάκι και αλατορίγανη. Οι πατάτες είναι χεράτες και σωστά τηγανισμένες. Θα ξανασταματούσα ευχαρίστως, ελπίζοντας εκείνη τη φορά να πετύχω τις σούβλες.

Πέρασμα για κάτι γρήγορο, Μάιο '24, αφού προτάθηκε συγκεκριμένα για το μπριζολάκι του.
Όντως ήταν αρκετά καλό. Ζουμερό κι επαρκώς καρυκευμένο, που κόβεται σε λωρίδες πριν γεμίσει.
Συμπληρωματικά, δοκιμάστηκε και ο γύρος. Ήρθε ξεροψημένος και αλανιάρικος, καλός κι αυτός.
Και τα δύο μπήκαν σε αφράτο ψωμάκι (μίνι καρβελάκι, όπως βλέπω σαν της Λεμονιάς).
Θα ξανάπαιρνα με χαρά.

Πέρασμα για κάτι στο χέρι, Μάη '24.
Μεταξύ άλλων (κυρίως ατομικά πιτάκια, που ήσαν μια χαρά), δεν κρατήθηκα να μην δοκιμάσω και τοστ, που ήταν ήδη ψημένο και βρισκόταν στον θερμοθάλαμο μαζί με τα υπόλοιπα.
Από γεύση οκ, όπως είναι ένα τοστ γαλοπούλα-κασέρι-ντομάτα που έχει μείνει κάποια ώρα άφαγο.
Άξιζε όμως για τις θύμησες των πανιασμένων σπιτικών τοστ με την κολλημένη χαρτοπετσέτα, αυστηρώς καταναλωθέντα εντός εκδρομικών, σχολικών λεωφορείων.
Σίγουρα μία τολμηρή κίνηση. Για αυτό κι από μένα είναι ναι.

Πήραμε delivery τις προάλλες, Μάιο '24. Τίμιο τυλιχτό, σχετικά μικρών διαστάσεων, αλλά με δύο - αν δεν παίζει ακραία πείνα - χορταίνει κανείς σίγουρα. Επιβεβαιώνεται το προ 6ετίας σχόλιο για το σουβλάκι κοτόπουλο, ενώ τίμια και τα μπιφτέκι/κεμπάπ. Η πίτα αξιόλογη, η πατάτα προκάτ. Διαθέτει και μαγιονέζα απλή. Με έξι πίτες έφερε 1L cola δώρο.

Βρίσκεται στην περιοχή Little Italy, στην οδό Wooster st.

Άνοιξε το 1938 από τον Salvatore “Sally” Consiglio με τη βοήθεια της μητέρας του, Filomena Consiglio, αδερφής του Frank Pepe.

O Frank Pepe, μετανάστης απ' την Ιταλία, άνοιξε την δική του ομώνυμη πιτσαρία, η οποία βρίσκεται κι αυτή επί της οδού Wooster st., το 1925. Ήταν αυτός που εισήγαγε πρώτος τον όρο "New Haven style pizza" στον γαστρονομικό χάρτη.

Από το 1925 έως το 1937, ο Sally, μαζί με τον αδερφό του Tony, δούλευαν στην πιτσαρία του θείου τους Φρανκ.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που οι δύο αυτές πιτσαρίες θεωρούνται -και είναι, όπως παρατηρήσαμε- ιδιαίτερα κοντινές και στα υπόλοιπα.

Καθίσαμε εκεί βράδυ Σαββάτου (Μάιο '24), μία ώρα που η αναμονή έφτανε έως και τα 50'. Δε γινόταν όμως να μην δοκιμαστεί.

Πήραμε την original με mozzarela, tomato sauce και pepperoni. Στην μεγάλη έκδοση. Καλή, απλή, ξεροψημμένη. Η βάση, κι εδώ, ήταν ένα απ' τα ατού της γεύσης.

Επίσης, δοκιμάσαμε την clam pie. Στο μικρό μέγεθος. Ελλείψει σάλτσας ήταν ελαφρώς στεγνή, αν και γευστική. Πιστεύω μία pink sauce με tomato και λευκή θα ταίριαζε ιδανικά.

Ο χώρος ήταν μικρότερος των υπολοίπων πιτσαριών του New Haven, με τα ίδια όμως γλυκήτατα booths. Στο βάθος του μαγαζιού, ο μεγάλος τουβλόχτυστος φούρνος "έφτυνε" ζεστές, κοχλάζουσες pies, πανέτοιμες να σερβιριστούν στα αδημονώντα τραπέζια.

Πλέον, έχοντας προσθεθεί και η Sally's στη λίστα των δοκιμασμένων, η κατάταξη των πιτσαριών του New Haven (και της ομώνυμου στυλ πίτσας), διαμορφώνεται ως εξής:

Modern > Frank Peppe >= Sally's >> BAR