Ναός για την εποχή του, η πρώτη φορά που φάγαμε (έφαγα) σούβλα σε ψωμάκι.
Σάντουιτς με κοκορέτσι, στα τέλη του '80 πουθενά αλλού νομίζω.
Και γεύσεις που δεν υπάρχουν πια, όχι στα μαζικά γυράδικα, ούτε στα εξειδικευμένα με σούβλες. Νοσταλγία.
Ωραίο, απλό, λαίκό μαγαζί για όλους, οικογένειες, αντροπαρέες, πιτσιρικάδες,
(και) με άνετα τραπέζια έξω, κάτω από την φαρδιά πυλωτή της πολυκατοικίας.
Μορφή ο ιδιοκτήτης, με το ένα χέρι μπαλτάδιαζε ψημένα κρεατικά πάνω σε ξύλινο πάγκο
κρεοπωλείου και με το άλλο έφτιαχνε σάντουιτς, έδινε ρέστα, έπιανε την ντομάτα που έπεφτε από το πιτόγυρο που έφτιαχνε και την παράχωνε ξανά μέσα σε αυτό, ποια γάντια και ποιες συνθήκες, όλα καλά καμωμένα λίγες δεκαετίες πριν. Ακόμα απορώ που κάποια φορά δεν μου τύλιξε με χάρτινο κατοστάρικο το φαγώσιμο αντί για λαδόχαρτο/χαρτοπετσέτα.
Ιστορικό μαγαζί για τους σουβλάδες!
Ο Κυριακός, μυστηριακή φυσιογνωμία, αχτένιστος, ατημέλητος και ολιγομίλητος (μιλούσε σχεδόν με βρυχηθμούς!) με χοντρά βρόμικα δάχτυλα, είχε φτιάξει αυτό το λημέρι με δυνατές σούβλες ένα κλικ πάνω από την Όλγας. Σούβλες λέγοντας, είχε και κοντοσούβλια, και εντόσθια, κοκορέτσια, σπληνάντερα κτλ. Φυσικά έδινε και σάντουιτς.
Τον είχα τιμήσει πολλάκις, το μαγαζί του ήταν ναός, που ξεχώριζε από παντού αλλού. Και όταν έκλεισε, έλειψε, γιατί οι σούβλες έφθιναν όλο και πιο πολύ στη μικρή μας Φραπεδούπολη...
Σάντουιτς με κοκορέτσι, στα τέλη του '
Και γεύσεις που δεν υπάρχουν πια, όχι στα μαζικά γυράδικα, ούτε στα εξειδικευμένα με σούβλες. Νοσταλγία.
Ωραίο, απλό, λαίκό μαγαζί για όλους, οικογένειες, αντροπαρέες, πιτσιρικάδες,
(και) με άνετα τραπέζια έξω, κάτω από την φαρδιά πυλωτή της πολυκατοικίας.
Μορφή ο ιδιοκτήτης, με το ένα χέρι μπαλτάδιαζε ψημένα κρεατικά πάνω σε ξύλινο πάγκο
κρεοπωλείου και με το άλλο έφτιαχνε σάντουιτς, έδινε ρέστα, έπιανε την ντομάτα που έπεφτε από το πιτόγυρο που έφτιαχνε και την παράχωνε ξανά μέσα σε αυτό, ποια γάντια και ποιες συνθήκες, όλα καλά καμωμένα λίγες δεκαετίες πριν. Ακόμα απορώ που κάποια φορά δεν μου τύλιξε με χάρτινο κατοστάρικο το φαγώσιμο αντί για λαδόχαρτο/χαρτοπετσέτα.
Ο Κυριακός, μυστηριακή φυσιογνωμία, αχτένιστος, ατημέλητος και ολιγομίλητος (μιλούσε σχεδόν με βρυχηθμούς!) με χοντρά βρόμικα δάχτυλα, είχε φτιάξει αυτό το λημέρι με δυνατές σούβλες ένα κλικ πάνω από την Όλγας. Σούβλες λέγοντας, είχε και κοντοσούβλια, και εντόσθια, κοκορέτσια, σπληνάντερα κτλ. Φυσικά έδινε και σάντουιτς.
Τον είχα τιμήσει πολλάκις, το μαγαζί του ήταν ναός, που ξεχώριζε από παντού αλλού. Και όταν έκλεισε, έλειψε, γιατί οι σούβλες έφθιναν όλο και πιο πολύ στη μικρή μας Φραπεδούπολη...