Ο Χρυσομάλλης

Φάγαμε οκ Κυριακή και σχετικά αργά. Παρ’ολ’αυτά μας εξυπηρέτησαν με ευγένεια και μας δώσαν καλόπιστες προτάσεις. Η παστιτσάδα ήταν λίγο γρήγορα φτιαγμένη και το κρέας σκληρό. Τα σουτζουκάκια (ίδια σάλτσα πρακτικά) πιο νόστιμα, τα πήρε η κυρά και τα ζήλεψα.
Μαγειρίο φάση, μου θύμισε την Καμμένη Γωνιά στη Θεσσαλονίκη. Πιστεύω τα φαγητά του θα είναι και λίγο ζήτημα τύχης, τι ώρα θα πας και τι θα βρεις.

Καθώς στρίβει κανείς από τη μέση του κοσμικού Λιστόν, βλέπει στην αρχή της πανέμορφης Νικηφόρου Θεοτόκη ένα μαγαζί που το καχύποπτο και δύσπιστο βλέμμα λέει:"φαίνετε πολύ καλό για να είναι αληθινό" Κι αυτό γιατί μέσα στο συνοθύλεμα καλόγουστων ή κιτς μαγαζιών ξεπροβάλει ένα λαϊκό μαγεριό κατευθείαν απο τα 60s. Δεν υπάρχουν ξενόγλωσσες ταμπέλες που διαλαλούν το Αγγλικό πρωινό και τον greek mousaka, μόνο η αρχαία πινακίδα στα ελληνικά. Κάθεσε λοιπόν στα παμπάλαια ξύλινα τραπεζάκια και απολαμβάνεις: τα υπέροχα σπίτια και τις εκκλησίες και όλες τις φυλές του Ισραήλ να παρελαύνουν μπροστά σου.(Αυτά το καλοκαίρι γιατί το χειμώνα το πολύ πολύ να δεις τον Μάκη τον χαμάλη). Θαμώνες έχει ντόπιους σταθερούς πελάτες με προγόνους ψαράδες ή κόντηδες, λιμασμένους δημόσιους υπαλλήλους, ψαγμένους τουρίστες, μέχρι σύσωμο το ΚΑΠΗ Άνω Κατσαβραχιάς που μετά από το τάμα στον Άγιο έχει ένα εσωτερικό κενό να γεμίσει...
Η κουζίνα του λιτή και έντιμη. Απλή ελληνική κουζίνα χωρίς πολλές τζιριτζάτζουλες. Υπέροχο πιπεράτο μπριάμ, φρέσκιες πατατούλες τηγανητές, και χωριάτικη για φωτογραφία σε τουριστικό οδηγό. Όλα αυθεντικά λαϊκά. Οι τιμές εξίσου. Συν το ότι πάνω απο τον "Χρυσομάλλη" κάνει τις πρόβες τις η παλιά φιλαρμονική. Λαδερά μετά μουσικής! Γύρω στα 80 χρόνια ο Χρυσομάλλης δεν έχει χάσει τη ψυχή του, ελπίζω να αντέξει κι άλλο.