Νοσταλγία 1950

Καφενείο στο τέλος του κεντρικού πεζόδρομου της χώρας. Γεμίζει ακολουθώντας τον δημοφιλέστερο διπλανό Πλάτανο, παρόμοιας κουζίνας και αισθητικής. Κοιτώντας τον κατάλογο διαπιστώσαμε πως τα περισσότερα είδη ήταν κατεψυγμένα, οπότε επιλέξαμε αυτά που δεν ήταν: χωριάτικη (οκ), χοιρινό με γιαούρτι και πίτες (ασύνδετο και μικροκύματα - μου θύμισε μια γρήγορη λύση για να φάμε τα όσα περίσσεψαν από το χθεσινό τραπέζι), λουκάνικο με πατάτες (το λουκάνικο θα έλεγα πως είναι Σκλαβενίτη, πατάτες προκάτ), τυροπιτάκια με μέλι (αρκετό λάδι στο τυροπιτάκι). Τσίπουρο χύμα (μια χαρά) και ροζέ κρασί (γλυκόπιοτο), και όλα μαζί σύνολο στα 54€. Αρκετή βαβούρα από τον κόσμο, αλλά και περαντζάδα καθώς το σημείο είναι πέρασμα. Συνολικά το φαγητό μου θύμισε την φοιτητική εμπειρία του μπιτ παζάρ στη Θεσσαλονίκη και δεν θα το πρότεινα.