Η Ψάθα

Μέσα σε ένα στενάκι στο παλιό τμήμα της πόλης , υπάρχει αυτός ο ναός του ταψιού και της κατσαρόλας. Η αυλή ευχάριστη με μια βουκαμβίλια. Σέρβις αποτελεσματικό, μπαίνεις ,διαλέγεις και απολαμβάνεις ... Από τα πιο νόστιμα κολοκυθάκια αυγολέμονο που έχω δοκιμάσει. Μανούλα και σύζυγε , σοβαρός ανταγωνισμός . Πέρα από τους καθήμενους παρελαύνουν το μεσημέρι για πακέτο πλήθος, εργένηδων και δημοσίων υπαλλήλων, υπό το βλέμμα του γειτονικού αγάλματος του αυτόχειρα ποιητή και Δημοσίου υπαλλήλου Κώστα.Καρυωτάκη, ο οποίος αν είχε δοκιμάσει Ιμαμ και γεμιστά στη Ψάθα , ίσως το ξανασκεφτόταν το απονενοημένο διάβημα και έγραφε στίχους όπως... "θάνατος είναι τα λαδερά σου που δεν χτυπιούνται..."

Στην ψάθα τρώω χρόνια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Φημίζεται για τα μαγειρευτά της. Έχω φάει σχεδόν τα πάντα. Η γενική εικόνα είναι αρκετά καλή. Τα φαγητά με κόκκινη σάλτσα θα τα χαρακτήριζα λίγο βαριά, προτιμώ τα λεμονατα, αλλά όλα νόστιμα. Οι τιμές με τα χρόνια αυξάνονται, τουλάχιστον δεν πέφτει η ποιότητα.