Ατζάρδο

Το καφενείο περιτριγυρίζεται από παλιά μικρά σπίτια διάφορα χρώματα βαμμένα, είναι σε πολύ ωραίο σημείο! Τα τραπέζια είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους, αλλά εμείς πήγαμε νωρίς και ήμασταν μόνοι μας. Σιγά σιγά γέμισε βέβαια, κυρίως με ξένους τουρίστες, και όλη η πλατεία ήταν τρομερά ζωντανή. Εγώ έφαγα ντάκο, φάβα, σαλάτα μαυρομάτικα φασόλια, πατατοσαλάτα και γιουβέτσι λαχανικών. Όλα ήταν ερασιτεχνικά φτιαγμένα, όμως δεν πείραξε καμιά μας (και ευχαριστώ που υπάρχει είπαμε, σε τόσο τουριστικό νησί). Το τσίπουρο χύμα ήταν κομπλέ, κατέβαινε εύκολα. Οι τιμές στον πάτο, πάθαμε ένα μικρό σόκ όταν έφτασε η ώρα να πληρώσουμε. Συνολικά μου άρεσε πάρα πολύ, πηγαίνεις για τα βάιμπς όχι για το φαγητό. Το μείον για εμένα είναι ότι θέλω να απλώνω χέρια πόδια σε διπλανές καρέκλες και το στριμωξίδι του δεν το προτιμώ.

Μία χαλαρή καφενειακή αντιτουριστική ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. στους πανέμορφους Κουραμάδες. Το χωριό αξίζει απολύτως μια περπατησιά όπως και οι διπλανοί Βαρυπατάδες, που όμως δεν έχουν κάποιο καφενείο ή κατάστημα εν γένει. Το Ατζάρδο, λοιπόν, βρίσκεται στη μικρή και γραφική πλατεία Ελευθερίας (μικρή πλατεία κατά τα κερκυραϊκά πρότυπα), όπου συχνά πυκνά οργανώνει μουσικές και χορωδιακές βραδιές. Ήσυχο, απολογητικό, με τραπεζάκια στο γλυκό πλακόστρωτο, κάποια δέντρα και λαμπιόνια, κουνούπια το βράδυ και δροσιά, η φωνή του γκιώνη, οι μεζέδες - μαγειρέματα της ημέρας, μπορεί όχι όλα πετυχημένα αλλά σίγουρα σπιτικά, ζωηρές συζητήσεις ντόπιων για πολιτικά και ντόπικα πράγματα, μια απολαυστική ατμόσφαιρα να την ρουφήξεις, μακριά από την τουριστική πεπατημένη. Αν και όχι απαραίτητα για το φαγητό, το θαρραλέο Ατζάρδο είναι προσωπικά ένας σταθμός κάθε φόρα που επισκέπτομαι το νησί.