ΛΕΜΑΡΓΚΟ

Συναισθήματα επιεικώς ανάμικτα.

Τα θετικά: η εξαιρετική ταλιάτα, η σαλάτα με βουβαλίσιο τυρί και ντοματίνια που ήταν νοστιμότατη, τα κεφτεδάκια που ήταν νόστιμα και vfm μεριδάρα, τα παϊδάκια κοτόπουλου, το κερασμένο γλυκό από το οποίο θα μπορούσα να φάω έναν κουβά.

Τα αδιάφορα: Το περέκ με τυρί που ήταν ένα περέκ με τυρί, οι προκάτ πατάτες, το χοιρομέρι.

Τα αρνητικά: Η μοσχαρίσια μπριζόλα που ούτε γεύση είχε ούτε ήρθε ψημένη όπως ζητήθηκε, το μεδούλι το οποίο είναι ένα πιάτο δίχως νόημα, το μενού που οι επιλογές σε μη κρεατικά ορεκτικά τα οποία δεν είναι τυρί ή σαλάτα είναι κυριολεκτικά 4 (!), τα μενού ως υλική υπόσταση τα οποία βρήκαν χαριτωμένο να τα τοποθετήσουν μέσα σε σχάρες - κάτι το οποίο τα έκανε εξαιρετικά δύσχρηστα, η μουσική η οποία γλεντοκοπούσε με Ζήνα (όχι την γουόριορ πρίνσες), Μαζωνάκη και Ρέμο σε δυνατή ένταση, οι τιμές οι οποίες είναι από άλλον πλανήτη, τα πιάτα τα οποία ήταν όλα τεράστια χωρίς λόγο και μόλις έρθουν τα τρία πρώτα γεμίζει το τραπέζι και αρχίζουν τα ζογκλερικά, το σέρβις το οποίο είναι καλοπροαίρετο αλλά ακόμα ψάχνεται.

Μαζί με 2 μπουκάλια κρασί (καλές επιλογές, σε οκ τιμές), δυο μπύρες και δυο αναψυκτικά στα 167 ευρώ.

Μέχρι να βρει τα πατήματά του θα το αποφύγω.