Γούναρης

Συννεφιασμένη σαββατοημέρα Νοεμβρίου και στην αναζήτηση ενός πεϊνιρλί καλού που είχα ακούσει για κάπου στην Καλαμαριά, και αφού βρήκα την Κυψέλη κλειστή (ήταν και γύρω στις 2μμ), τα βήματα με έβγαλαν στου Γούναρη. Υλικώς στα τελειώματα και πεϊνιρλί δεν βρήκα, αλλά πρόλαβα "αραβική" με τυρί και αλλαντικό (καμία σχέση με αραβική, ζυμαράκι επίπεδο με ωραία υφή, λίγο άνευρο σα σύνολο), πίτσα σπέσιαλ (σπιτική, ωραία), μα αποκάλυψη ήταν τα πιροσκί, σα σύννεφο fluffy, μυρωδάτα και ζεστά, που χωρίς υπερβολή είναι απ' τα νοστιμότερα που έχω γευτεί. Τα, λίγα λόγω ώρας, ψωμιά φάνηκαν έμπειρα, αλλά δεν ήταν η ώρα τους. Επιβεβλημένη η επιστροφή, ελπίζω σύντομα.

Μόνο Κυριακή πρωί πεινιρλι γίγας με κασέρι και φρέσκο βούτυρο, πολύ δυνατό, προσοχή στους καρδιοπαθεις !

Ο φούρνος των παιδικών αναμνήσεων μου, με την κόρη του ιδιοκτήτη πηγαίναμε στο ίδιο -γαλλικό- σχολείο με την διαφορά ότι η Αννούλα ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη μου. Από μικρή την θυμάμαι να ηγείται στο μαγαζί, ακριβώς δίπλα ήταν τότε και το ΙΚΑ Καλαμαριάς που η ουρά που σχηματιζόταν θαρρείς ότι έφτανε μέχρι το...Βλαδιβοστόκ!!!

Κουλούρι τοπ, ψωμιά πάρα πολύ καλά και πότε δεν θυμάμαι κάποιος να έπαιρνε μόνο ένα ψωμί. Με σακούλες φουλ γεμάτες και τουλάχιστον 4-5 ψωμιά, ειδικά το Σάββατα. Αγαπημένο μου η γαλλική μπαγκέτα, ιερή συνήθεια κάθε Σάββατο πρωί...