ο Πολύβιος

Εθιστικά κακό. 80 χρόνια μαγαζί, έχει δει η κυρά Δέσποινα πολλά. Έρχομαι μια φορά στα 5 χρόνια για να τσεκάρω αν το στομάχι μου αντέχει ακόμα.
Λαϊκό όσο δεν πάει, πελάτες του μεροκάματου αποκλειστικά, παντόφλα και σκουτεράκι. Το φαΐ ανάλογο φυσικά. Εδώ δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές, κρέας wagyu και τέτοια. Το κεμπάπ είναι μπιφτέκι, το χοιρινό λίγο άνοστο και σκληρό, το τζατζίκι θέλει σκόρδο, η πίτα μέσα στο λάδι και εθιστικά ξεροκαμένη, αλλά οι μπύρες κρύσταλλο. Το ουμάμι εδώ είναι οι εξατμίσεις από τα λεωφορεία Δραπετσώνας και Περάματος μπροστά στη μούρη σου, όσο δε μπορούμε να κάτσουμε μέσα. Ο χαμηλός φωτισμός στον δρόμο ενισχύει την εντύπωση ότι είσαι σε κάποια περιοχή γκέτο, ξεχασμένη απ’ όλους.
Γιατί να ρθείς? Μόνο αν σ ενδιαφέρει η ιστορία και τα φαντάσματα από τα προσφυγικά στο νεκροταφείο του άγιου διονύση, τα βούρλα της δραπετσώνας παραδίπλα ή έχεις απορία τί γεύση έχει το κανονικό σουβλάκι του εργάτη. Τα πρώτα 15 λεπτά μετά το γεύμα ήμουνα σίγουρος ότι δεν θα χωνέψω ποτέ και ότι απέτυχα στο τσεκ απ για πρώτη φορά. Στη μισή ώρα ήμουν απλά χαρούμενος που επέζησα και ανυπομονώ για την επόμενη φορά…