Agalma

Ποιο Σαν Σεμπαστιάν και Μισελέν και κουραφέξαλα! Δεν έχεις ζήσει τίποτα από haute cuisine αν δεν έχεις έρθει σε αυτό εδώ το μέρος. Μιλάμε για την απόλυτη γαστριμαργική εμπειρία. Εδώ θα βρεις:
1) Κοτοπουλάκι "φιλέτο" καψαλισμένο απ'έξω και μετά βίας μαγειρεμένο που αν νιώθεις Τσαρλς Μπρόνσον στην τοποθεσία Death Wish κάνεις επίκληση στη θεά Σαλμονέλα και τρως και του φίλου-συνδαιτυμόνα που μετά βίας το έχει αγγίξει (μη ρωτάτε...).
2) "Σαλάτες" κατ' ευφημισμόν (βασικά ο,τι λαχανικά απέμειναν και βρήκαν μπροστά τους, ατάκτως ερριμμένα) ικανές να στρέψουν έναν βίγκαν στην κρεατοφαγία.
3) Πατάτες: Δεν χρειάζεται να πω κάτι, βλ. φωτό και σχόλιο Θου-Βου. Κάπως έτσι τις έζησα κι εγώ...
4) Περιβάλλον "ντου γιου λάικ μαμουζέλ δε Γκρις", χορευτικά βγαλμένα από τα υγρά όνειρα του Δαλιανίδη, εκτελέσεις ασμάτων από τον αοιδό (θα μπορούσε να γραφεί και με άλλη ορθογραφία) στα όρια του σουρεαλισμού.

Εντάξει, η μπυρίτσα η βαρελίσια ήταν και μεγάλη και ωραία, τους το δίνω αυτό.

Δυστυχώς κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω για λίγο για να δω σημαντικό αθλητικό γεγονός παραδίπλα, κι όταν επέστρεψα, μεσάνυχτα και κάτι (αχαχούχα!), το διονυσιακό γλέντι είχε λάβει τέλος και δεν μπόρεσα να το ζήσω μέχρι τέλους.

Πρόκειται αναμφίβολα για εμπειρία ζωής το δείπνο σε αυτό εδώ το μέρος.

Τουριστοπαγίδα ολκής, από τις εκατοντάδες της Ρόδου. Άλλωστε αυτός είναι και ο κανόνας στο νησί αυτό. Βρίσκεται στο Νιοχώρι. Απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ανυποψίαστους αλλοδαπούς τουρίστες, κοινώς «αμερικανάκια». Τα μισά τραπέζια είναι έξω και τα άλλα μισά μέσα. Διοργανώνει συχνά «live greek music nights» (διαθέτει πίστα χορού) με «χορευτές» κάποιους ντόπιους ντυμένους με δήθεν παραδοσιακές φορεσιές…. Οι σερβιτόρες είναι μεσήλικες Φινλανδέζες που μιλούν σπαστά ελληνικά (πιθανόν ζουν μόνιμα στη Ρόδο). Λάθη, καθυστερήσεις, ασυνεννοησία. Το μενού έχει υποτίθεται απ’ όλα: μουσακά, γιουβέτσι, ντολμάδες, στιφάδο, μπουγιουρντί, μπριζόλες, σουβλάκια, πίτσα με ανανά (!!!), μακαρονάδες, στέικ «μεξικάνικο», καλαμαράκια, χταπόδια, αστακούς, ψάρια κλπ. (βλ. κατάλογο). Στην ταμπέλα γράφει «since 2002».

Οκτώβριος 2023, παρέα 15 ατόμων, μαζευτήκαμε εκεί λόγω κάποιας υποχρέωσης, περίπου εν γνώσει μας ότι θα την πατήσουμε και όντως δεν πέσαμε έξω. Ειδάλλως, αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα καθόμουν ποτέ σε παρόμοιο μαγαζί. Είχε φυσικά και «live bouzouki». Όλα όσα παραγγείλαμε ήταν τραγικά απαράδεκτα, κυριολεκτικά για πέταμα. Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Δοκίμασα ποικιλία κροκέτες (κατεψυγμένες), ποικιλία αλοιφές, «χωριάτικη σαλάτα» (με άσπρες ! ντομάτες, μαρούλια, λευκό τυρί, χωρίς ελιές κλπ.), μπριζόλα χοιρινή με «πατάτες φούρνου» έλεγε ο κατάλογος (ήρθε μία ολόκληρη πατάτα με τη φλούδα με βούτυρα μέσα σ’ ένα αλουμινόχαρτο…), σουβλάκια χοιρινά με «πατάτες φούρνου» (ομοίως με τη μπριζόλα), σουβλάκια με τηγανητές πατάτες (οι γνωστές κατεψυγμένες με φλούδα) κλπ. Τα κρέατα κακοποιημένα, μισοκαμένα, στεγνά, δεν έχουν σχάρα με κάρβουνα, τα πάντα τα ψήνουν πάνω σε μια μεταλλική λαδωμένη πλάκα. Το ψωμί έπρεπε να το ζητήσεις, αλλιώς δεν έφερναν. Συν κρασί χύμα, μπύρες βαρελίσιες, αναψυκτικά, νερά. Βλ. φωτο. Σύνολο, 20 € το άτομο, κρίμα τα πεταμένα λεφτά. Κάποιοι από την παρέα έκαναν το λάθος να ζητήσουν και απόδειξη. Ακόμα την περιμένουν…