Το Ουζάδικο του Τάκη

Η ιστορία είναι προπολεμική.
2011 ειδικότητα στο ΚΕΕΜ, και ένα απόγευμα σε μία έξοδο ρώτησα κάτι μπαρμπάδες που μπορώ να βρω καλό μεζέ. Αμέσως μου είπαν "Στον Τσάκωνα θα πας". Τραβήξαμε κατά κει με τη Σειρά μου.

Το μαγαζί ήταν (2011) ένα γωνιακό καφενεδάκι με λιγοστά τραπέζια έξω κάτω από μία τέντα, ενώ στο εσωτερικό του καθόταν ηλικιωμένοι που τα έλεγαν. Πήραμε το τσιπουράκι μας με, που ήταν πολύ καλό. Για μεζέ, μας έφερε μία πιατέλα της σαλάτας γεμάτη μέχρι πάνω με διάφορα ψάρια! Τα ψάρια (από λυθρίνια, τσιπούρες, μπαρμπούνια μέχρι καλαμαράκια) ήταν φρεσκότατα και απλά υπέροχα, και 11 χρόνια μετά ακόμα τα θυμάμαι.

Φάγαμε, σκάσαμε, και φύγαμε βραδάκια πια, χαρούμενοι με μία γλυκιά ζάλη στη κεφάλα. Φάνταζε ως μία προσωρινή στιγμή ελευθερίας απ' το στραγγάλισμα του χακί η οποία όμως έμεινε για πάντα στη μνήμη μου.

Ο ιδιοκτήτης ήταν εξαιρετικός, φιλικότατος, και μας κέρασε κιόλας μόλις άκουσε πως ήμασταν φαντάρια (νομίζω μας κέρασε την πιατέλα με τα ψάρια!! Δηλαδή, σχεδόν όλο το τραπέζι..). Όσο για τις τιμές, πέραν του κεράσματος ήταν πολύ οικονομικά.

Αυτή είναι μία από τις ελάχιστες όμορφες αναμνήσεις από τη θητεία μου. Όταν κάποτε με φέρει ο δρόμος στην πανέμορφη Σπάρτη, θα είναι το πρώτο μέρος που θα επισκεφτώ με πολύ λαχτάρα.