Ορεινό Καταφύγιο Μελισσουργών

Μας το ανέφερε γνωστός και με το χαμό που γινόταν στο χωριό καθίσαμε και το βρήκαμε.
Για το μοσχαράκι με πουρέ και το κοτόπουλο με κουρκουμά μπορώ να πω ότι ήταν οκ. Για τον εξωτερικό χώρο και την οικειότητα πάλι οκ. Αλλά αν τα βάλεις κάτω ή φάση δεν είναι τόσο της αυτοδιαχείρισης όπως φαίνεται.
Με το που καθίσαμε τσίμπησε τη μικρή μια σφήκα. Η ατάκα ενός εκεί ήταν ότι είμαστε γκαντέμηδες. Το προσπέρασαμε με αδιάφορο σχόλιο. Ζήτησα καφέ να ψήσουμε για να διώξουμε τις σφήκες που πέφταν μέσα στα ποτήρια μας (και τα δικά τους). Μας είπαν ότι δεν τις διώχνει και δε μας δίνουν (WTF). Αφού φάγαμε έδωσα λίγο φαγητό σε ένα αδέσποτο σκυλάκι. Με θράσος μου είπαν να σταματήσω να το κάνω γιατί το σκυλί γίνεται τεμπέλης (WTF 2). Κερασάκι στην τούρτα, όταν είπαν σε έναν δικό τους ότι θα του κρατήσουν 5€ γιατί έσπασε ένα ποτήρι.
Λάθος μας που δε φύγαμε από την αρχή.