Αρκετές φορές, περνώντας από τα δίοδια των Μαλγάρων, θέλαμε να στρίψουμε στον παράδρομο του parking και να δοκιμάσουμε - επιτέλους - τις καντίνες. Θες για τα σημαινόμενα περιεχόμενα που φέρει μία καντίνα στην Εθνική Οδό και πώς συμπλέκει το παροδικό και το μόνιμο μέσα σε ένα σάντουϊτς, έναν καφέ; Θες γιατί πάντα μία επίσκεψη σε καντίνα είναι η επιχείρηση προς το άγνωστο, το ανεξερεύνητο; Ίσως επειδή απλά η διαδρομή ανοίγει την όρεξη; Μπορεί όλα και τίποτα, άλλωστε για τον καθένα και την καθεμία, το (γαστρονομικό) ταξίδι είναι κάτι εντελώς προσωπικό.
Σταματήσαμε από την πλευρά του παλιού δρόμου και όχι της Εθνικής. Έχει και τραπέζια να καθίσεις από αυτή την πλευρά. Οι καντίνες τρεις τον αριθμό. Πληροφορίες δεν υπήρχαν, οπότε, αφού πρώτα έχουμε συμφωνήσει πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα στο επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν και οι τρεις, επιλέχθηκε η Δώρα.
Δοκιμάστηκαν:
- Μπιφτέκι, για τους προφανείς λόγους. Δεν ήταν κακό, μα δεν ξεχώριζε. Ήπιο στα μπαχαρικά του (καλό), χωρίς όμως να διαθέτει ξεχωριστή γευστική σπιρτάδα. Ήταν αφρτάτο.
- Πανσέτα. Καλή, αλλά λίγο στεγνή (προφανώς είχε ώρα που ψήθηκε).
- Λουκάνικο ψητό. Εδώ έχουμε νικητή. Ζουμερό λουκάνικο, ζυμωμένο μεταξύ άλλων με τσιμένι, που του προσέδιδε ξεχωριστή γεύση, χωρίς να μονοπωλεί από τα υπόλοιπα. Εξαιρετικό!
Στα πολλά συν: Το ψωμάκι ψηνόταν πριν γεμίσει. Άλλη γεύση, εντελώς.
Οι πατάτες: Προτηγανισμένες, που όμως τηγανίζονταν σε μικρές ποσότητες, άρα η κάθε φουρνιά σε σάντουϊτς διέθετε ζεστές και τραγανές πατατούλες.
Τιμές: 2,30€ το σάντουϊτς, με το μέγεθος να είναι κανονικότατο. Πολύ καλή τιμή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο γύρος έχει πάει τα 4ευρώ στην πόλη...
Το άτομο που μας εξυπηρέτησε ευγενικό και φιλικό.
Η καντίνα λειτουργεί σε 24ωρη βάση.
Αρκετές φορές, περνώντας από τα δίοδια των Μαλγάρων, θέλαμε να στρίψουμε στον παράδρομο του parking και να δοκιμάσουμε - επιτέλους - τις καντίνες. Θες για τα σημαινόμενα περιεχόμενα που φέρει μία καντίνα στην Εθνική Οδό και πώς συμπλέκει το παροδικό και το μόνιμο μέσα σε ένα σάντουϊτς, έναν καφέ; Θες γιατί πάντα μία επίσκεψη σε καντίνα είναι η επιχείρηση προς το άγνωστο, το ανεξερεύνητο; Ίσως επειδή απλά η διαδρομή ανοίγει την όρεξη; Μπορεί όλα και τίποτα, άλλωστε για τον καθένα και την καθεμία, το (γαστρονομικό) ταξίδι είναι κάτι εντελώς προσωπικό.
Σταματήσαμε από την πλευρά του παλιού δρόμου και όχι της Εθνικής. Έχει και τραπέζια να καθίσεις από αυτή την πλευρά. Οι καντίνες τρεις τον αριθμό. Πληροφορίες δεν υπήρχαν, οπότε, αφού πρώτα έχουμε συμφωνήσει πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα στο επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν και οι τρεις, επιλέχθηκε η Δώρα.
Ποικιλία μεγάλη: Λουκάνικο ψητό και βραστό, πανσέτα, μπιφτέκι, σουβλάκι (δεν διευκιρνίστηκε τί σουβλάκι)
Δοκιμάστηκαν:
- Μπιφτέκι, για τους προφανείς λόγους. Δεν ήταν κακό, μα δεν ξεχώριζε. Ήπιο στα μπαχαρικά του (καλό), χωρίς όμως να διαθέτει ξεχωριστή γευστική σπιρτάδα. Ήταν αφρτάτο.
- Πανσέτα. Καλή, αλλά λίγο στεγνή (προφανώς είχε ώρα που ψήθηκε).
- Λουκάνικο ψητό. Εδώ έχουμε νικητή. Ζουμερό λουκάνικο, ζυμωμένο μεταξύ άλλων με τσιμένι, που του προσέδιδε ξεχωριστή γεύση, χωρίς να μονοπωλεί από τα υπόλοιπα. Εξαιρετικό!
Στα πολλά συν: Το ψωμάκι ψηνόταν πριν γεμίσει. Άλλη γεύση, εντελώς.
Οι πατάτες: Προτηγανισμένες, που όμως τηγανίζονταν σε μικρές ποσότητες, άρα η κάθε φουρνιά σε σάντουϊτς διέθετε ζεστές και τραγανές πατατούλες.
Τιμές: 2,
Το άτομο που μας εξυπηρέτησε ευγενικό και φιλικό.
Η καντίνα λειτουργεί σε 24ωρη βάση.
Αντί επιλόγου, βλέπουμε αυτό: https:
Οverall: Θα ξανατιμηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη.