Το στέκι του κεφτεδάρα

Επίσκεψη, Νοέμβριος '23. Ταβέρνα, που, παραδόξως, δεν είναι μόνο γνωστή για το χειροποίητο κεφτεδομπιφτέκι της. Γνήσιο παλιακό περιβάλλον, τοπολογία της λαϊκής αισθητικής περασμένων δεκαετιών, χώρος από αυτούς που όσο περνούν τα χρόνια (εκ)λείπουν όλο και πιο πολύ. Δοκιμάστηκαν κεφτεδάρες, τηγανιά χοιρινή, πανσέτα, λουκάνικο. Όλα καλά και ανάλαφρα (το λουκάνικο ίσως πιο καρυκευμένο, αλλά #γούστα). Τα από γύρω ήταν από καλά έως πολύ καλά: βραστά λαχανικά (κουνουπίδι, μπρόκολο, παντζάρι, χόρτα), τυροκαυτερή, καυτερή, πατάτες τηγανιτές. Από ποτό, δοκίμασα το Συλλεκτικό από Εβρίτικα Κελάρια (νόστιμο και ευκολόπιοτο).

Δύο άτομα που φάγαμε αξιοπρεπώς (ποιοτικά και ποσοτικά), 45€. Στην αρχή μας έφεραν μεζεδάκι πατάτες φούρνου που γινόντουσαν στη μασίνα που έκαιγε στο κέντρο του μαγαζιού, η οποία προσέδιδε μια γλυκιά θαλπωρή στον χώρο. Στο τέλος ήρθε γλυκό ραβανί με παγωτό.

Με χαρά θα το ξαναεπισκεφθώ και το προτείνω. Κάθε Τετάρτη είναι κλειστά και Κυριακή δουλεύει μόνο μεσημέρι.