Ιδιοκτήτες οι Σάκης Λιάπης (παλιός μετρ του "
Αβαντάζ" του Γκόγκου με οικογενειακή εστιατορική παράδοση, ιδιοκτήτης του
Μπιτ Παζάρ), Νικόλαος Πενλόγλου (σεφ) και Τάσος Τσακιρίδης (γνωστός μπάρμαν της πόλης).
Η διακόσμηση έγινε από τους Γιώργο Μωραϊτόπουλου και Τάσο Χαραλαμπίδη.
Η ίδια ομάδα άνοιξε ένα χρόνο μετά τον
Κόκκινο Σκατζόχοιρο.
Πηγή:
Περιοδικό Seafood 2.
Στη θέση του άνοιξαν με αύξουσα χρονολογική σειρά το
χοντρό αλάτι και το
μετέωρο βήμα της γαρίδας.
Το περιβαλλον του ειναι πολυ γραφικο και σου δινει την αισθηση οτι βρισκεσαι σε νησι.
Φαγητο δεν εχω λογια,
Και απο εξυπηρετηση φαινεται οτι καποιος τουσ οργανωνει καλα..
Οι σερβιτόροι είναι ευγενικοί και η κατευθυντήρια γραμμή που ακολουθούν (να συστήνονται, να κοιτάζουν συνέχεια) νομίζω ειναι καθαρά θέμα διεύθυνσης. Δεν με ενόχλησε ποτέ.
Το φαγητό είναι απλά τέλειο! Οι τιμές είναι λίγο τσιμπημένες, αλλα το θεωρώ λογικό για την ποιότητα που προσφέρουν. Ωραία σερβιρισμένα και νόστιμα. Το μόνο πιάτο που εχω παραγγείλει και δεν μου άρεσε ηταν το ογκρατεν (λαβρακι νομιζω), το οποίο δεν ακουμπήσαμε... Η έκπληξη ήταν όταν ο σερβιτόρος μας ρώτησε γιατί δεν το φάγαμε και όταν του εκφράσαμε τη άποψή μας, δεν το χρέωσαν στον λογαριασμό. Δεν μου έχει ξαναγίνει ποτέ!
Δεν περιμένω γλυκό από ενα restaurant, νομίζω η ζεστή πετσετούλα και το λικέρ ειναι αρκετό.
Τέλος, όταν σκέφτομαι όστρακα και θαλασσινά, σίγουρα ειναι το πρώτο μαγαζί που μου έρχεται στο μυαλό!
Αναλυτικά: τα θαλασσινά που βάζουν στη σαλάτα είναι από κονσέρβα της ντροπής, τα μύδια βρωμάνε, το χταπόδι-σουβλάκι είναι φάρσα (4 κομματάκια χταπόδι και το υπόλοιπο λαχανικά!), οι σαρδέλα άνοστη, η φάβα άγευστη και (προ)
Για να είμαι δίκαιος: πολύ ωραία τα χτένια-σωτέ.
Παιδιά, με τις ευγένιες και τα γλυψίματα από τα γκαρσόνια δεν κρατάς πελάτη. Ούτε με το λικέρ στο τέλος (αντί γλυκού!).
ει, "
Είπαμε... να μη χαλάσω το χατήρι της δικιάς μου για ντεμέκ μαγαζί αλλά όχι κι έτσι. Τα μεταξωτά τέτοια θέλουν...
(Όπως βλέπετε δεν σχολιάζεται η, πλαστική κατ' εμέ, προσέγγιση της έννοιας '