Μαγαζι-κουτουκι απο το 1920 με διάσημη πελατεία ( Clinton, Gorbachev, Coppola, Chirac κτλ). Μου άρεσε πολύ το στυλ του μαγαζιού, καθώς δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε.
Πήραμε την ψητή αλανιάρα κότα, που ναι κ το πιο γνωστό του πιάτο σαν το καλύτερο του Παρισιού, για μοιρασιά δυο άτομα, που φέρνουν με μια μεγάλη τηγανιά πατάτες. Ψημένο στην γάστρα με λίπος χήνας ήταν ζουμερό κ πολύ καλό σε γεύση (όχι αντάξιο του κόστους όμως). Οι πατάτες δε, περισσότερο έμοιαζαν με πατατάκια.
Μεγάλη λίστα κρασιών από τα 40 ευρώ για μισό μπουκάλι ως και 5000 για κανονικό. Ποτήρια από 15 ευρώ, κ νερό λίγο περισσότερο (το νερό βρύσης είναι ασφαλής επιλογή).
Ο κατάλογος έχει τρελές τιμές , 96 ευρώ η κότα, 30 ευρώ σκέτο μαρούλι, ορεκτικά 50-60 ευρώ κ τα κυρίως παραπάνω. Το σέρβις περίεργο (ο σερβιτόρος δυσανασχέτησε που δεν θέλαμε κάποιο ορεκτικό, συν ότι ζητήσαμε νερό βρύσης, παρά την κράτηση κάναν πολύ ώρα να μας δώσουν τραπέζι). Δεν θα ξαναπήγαινα.
Πήραμε την ψητή αλανιάρα κότα, που ναι κ το πιο γνωστό του πιάτο σαν το καλύτερο του Παρισιού, για μοιρασιά δυο άτομα, που φέρνουν με μια μεγάλη τηγανιά πατάτες. Ψημένο στην γάστρα με λίπος χήνας ήταν ζουμερό κ πολύ καλό σε γεύση (όχι αντάξιο του κόστους όμως). Οι πατάτες δε, περισσότερο έμοιαζαν με πατατάκια.
Μεγάλη λίστα κρασιών από τα 40 ευρώ για μισό μπουκάλι ως και 5000 για κανονικό. Ποτήρια από 15 ευρώ, κ νερό λίγο περισσότερο (το νερό βρύσης είναι ασφαλής επιλογή).
Ο κατάλογος έχει τρελές τιμές , 96 ευρώ η κότα, 30 ευρώ σκέτο μαρούλι, ορεκτικά 50-60 ευρώ κ τα κυρίως παραπάνω. Το σέρβις περίεργο (ο σερβιτόρος δυσανασχέτησε που δεν θέλαμε κάποιο ορεκτικό, συν ότι ζητήσαμε νερό βρύσης, παρά την κράτηση κάναν πολύ ώρα να μας δώσουν τραπέζι). Δεν θα ξαναπήγαινα.