Το Αγνάντι του Κώστα

Θα γράψω κάτι κρασάδικο, που έγινε εδώ στην επίσκεψη του 2016, και μας έχει μείνει! Μάλιστα το θύμισα στην πρόσφατη επίσκεψη στον κο Κώστα και το θυμήθηκε κι αυτός:

Το '16 στο φαγητό ζητήσαμε κρασί κι είχε μόνο χύμα, που αν κρίνω αυτό που ήρθε προχτές, ήταν σούπερ φάουλ. Οπότε ζητήσαμε εμφιαλωμένα και μας είπαν ότι δεν έχουν κάτι. Αλλά εγώ είδα σε μια μεγάλη ξύλινη εγκατάσταση που έχουν έξω απ την κουζίνα, επάνω- επάνω, μια μόνη ξεχασμένη Ραψάνη! Τους τη ζήτησα και είπανε ότι είναι χρόνια εκεί και ούτε ξέρουν σε τι φάση είναι. Επέμενα και την ανοίξανε και την φέρανε: ήταν "κλειστή", δυσάρεστη, δεν πινότανε με τίποτα. Θα την πετούσαν και τους λέω "ρίξτε την σε μια κανάτα και ξαναφέρτε την, σας παρακαλώ!" Και ήρθε πάλι, και ήταν το κάτι άλλο, μια παλαιωμένη Ραψάνη με κεραμιδί χρώμα.. Αρώματα, γεύση, το κάτι άλλο! Νέκταρ!

Νέα επίσκεψη ΔευτεροΜαγιά μεσημέρι. Μπόλικος κόσμος, αλλά σε ανεκτό βαθμό. Βρήκαμε εύκολα να κάτσουμε, στον "έξω" χώρο στη τζαμαρία.

Είχε και πήραμε Γίδα Γάστρα (λουκούμι, έλιωνε), Χοιρινό γάστρα (καλό), Χοιρινό κεμπάπ (ζητήσαμε μερίδα αλλά ήρθε με το κιλό μάλλον) και επίσης μπιφτέκι, λουκάνικο. Εκτός από τις γάστρες και το κεμπάπ που ήταν τα μεγάλα ατού, όλα τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά χωρίς κάτι ιδιαίτερο ή κάτι λάθος. Λάθος ήταν το κόκκινο χύμα μπρούσκο κρασί του, που δεν πινόταν, ούτε βλεπόταν καν.

2 οικογένειες μάς βγήκε 80ε με απόδειξη, πολύ οκ.

Το Μονοπάτι της Αγάπης, που έχω ξανααναφέρει και μας έφερε πάλι εδώ, έχει επεκταθεί κι έχει πλέον και Μονοπάτι των Ευχών. Είναι ένα κόσμημα και πάλι το προτείνω.